Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα εξάχρονο αγόρι θαυμάζει τον φίλο του πατέρα του, τον Υποσμηναγό Λευτέρη. Ο αεροπόρος είναι τόσο τρελός που, όταν του τελειώνουν οι βόμβες, "βουτάει" στα ιταλικά χαρακώματα και ρίχνει γκαζοτενεκέδες με πέτρες -να τρομάξει τους Ιταλούς. Πριν μπουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα ο αεροπόρος εξαφανίζεται χωρίς, στα κατοπινά χρόνια, να δώσει σημείο ζωής. Τα χρόνια περνούν. Το εξάχρονο αγόρι γίνεται άνδρας και βρίσκεται στην Αφρική ως σκηνοθέτης κινηματογραφικού συνεργείου. Καταγράφει, σε ντοκυμαντέρ λαογραφικού περιεχομένου, τα ήθη και τα έθιμα διαφόρων λαών και φυλών. Στην Αιθιοπί...

Κάπως έτσι σου λέω, τέλειωσε αυτή η νύχτα. Κάποιος έφυγε πριν, κάποιος μετά. Πού να θυμάμαι; Μέχρι που τα θυμήθηκα όλα, καθώς ένα άσχημο όνειρο με ξύπνησε. Ένα όνειρο παράξενο που μου ξανασυναρμολόγησε τη μνήμη. Γιατί ήμουν ατάραχος και προχωρούσα μέχρι που έναν πολύ μυστήριο άνθρωπο είδα στο βάθος του δρόμου. Δεν τον αναγνώρισα γιατί ήταν μακριά. Ένας σκοτεινός άνθρωπος, που βρισκότανε σε παραλήρημα, ενώ χανόταν στη βουή του κόσμου που φώναζε "Προσοχή Τρελός". Ενώ αυτός απεγνωσμένα ζητούσε βοήθεια. Και όλο χανόταν σαν γρήγορος άνεμος ανάμεσα στους περαστικούς, φωνάζοντας "...

Αν η Τοσκάνη θεωρείται από τα ωραιότερα μέρη του κόσμου, τότε δεν μένει παρά να είναι εδώ ο Παράδεισος. Η ομορφιά της πάει πέρα απ' τα σύνορα, πέρα απ' την Ιστορία και την Τέχνη της, πέρα απ' οτιδήποτε άλλο. Για να την εκτιμήσω πραγματικά, το πρώτο που έπρεπε να κάνω, ήταν να θυμηθώ τα λόγια του Σταντάλ: "Ταξιδεύω όχι για να γνωρίσω την Ιταλία, αλλά για την ψυχική ικανοποίησή μου".

Χιλιάδες καφέδες έρχονται στη μνήμη του Χάρη Σεμνού. Της νιότης και της άγουρης εφηβείας του. Της στρατιωτικής του θητείας και της δουλειάς του. Του έρωτα και της αναπόλησης. Της συγγραφικής αγωνίας. Φουσκώνουν τα χρόνια στο μυαλό όπως το καϊμάκι σε μπρίκι τούρκικου καφενέ. Μπερδεύονται οι γεύσεις, οι ποικιλίες, τα αρώματα, σε ένδοξο παρελθοντικό χρόνο αλλά και στο άγονο παρόν, αναδίδοντας ένα δικό τους ξεχωριστό άρωμα, κι αφήνοντας μια ιδιαίτερη επίγευση στο στόμα. Το γλυκό χαρμάνι της ζωής που τον κρατάει ζωντανό και τον διεγείρει. Ακόμα και τώρα που έχει κόψει, πλέον, το...

Βγήκαμε σε παλιές, γνώριμες γειτονιές: όλα σαν να ΄χανε μείνει έτσι, σε λήθαργο, και περιμένανε. Κάθε πρωινό άνοιγα τα μάτια και λησμονούσα για λίγο τις αγωνίες μου. Έξω γαλάζιο· ένα γαλάζιο σαν κανένα άλλο σε χάρη, σε μαγεία. Ρούφαγα τον δικό μου αγέρα που μ΄ ανάστησε, με τόνωσε, και στέριωσε φτερούγες στα πλευρά μου, καλώντας με: "Μπρος, έλα, για το μεγάλο πέταγμα!" Ορκιζόμουνα ειλικρίνεια· είχα ευθύνη. Ο Θεός μ΄ έδωσε στο χώμα της, θρέμμα από ελληνικό θρέμμα! Ήτανε μια προσευχή, μια υπόσχεση, να της γίνω χρήσιμη... Μόνο χρήσιμη... Ορκιζόμουνα ν΄αγαπώ τα παιδιά τη...

Το βιβλίο "Έξι περίπατοι - Προσκέφαλο με φύλλα λεμονιάς" περιλαμβάνει κείμενα που αξιοποιούν και μεταπλάθουν αυτοβιογραφική ύλη. Στο πρώτο κείμενο περιγράφονται αναμνήσεις από τους περιπάτους που έκανε ο Αλέξανδρος Ίσαρης σε τόπους που αγάπησε: από τον Οξύλιθο της Εύβοιας, όπου φιλοξενούνταν στο σπίτι της Μίνας Ζάννα, από τον περίπατο που συνήθιζε να κάνει με φίλους στη γενέθλια πόλη των Σερρών, από το Βερολίνο, από τα καλοκαίρια στον Πύργο της Τήνου, από τις αλησμόνητες διαμονές του στη Βιέννη, καθώς και από τη δεκαεξάχρονη περίοδο που έζησε στην προ του μεγάλου σεισμού μυ...

Με συγχωρείτε, έκανα λάθος. Όλα ξεκίνησαν από ένα ψέμα. Αφορμή μία ξεχασμένη επέτειος, που επέμενα να τη γιορτάζω μόνη μου. Πλήρωνα είκοσι πέντε χρόνια το λάθος. Μια Κυριακή ήταν, λίγο πριν ξημερώσει. Πήρα τον καφέ μου και κάθισα αποκαμωμένη στο καναπέ. Ο έρωτας παγιδεύεται, φθείρεται μες στην καθημερινότητα. Προσπαθώ να κρατήσω όσο μπορώ την οικογένειά μου. Ψάχνω να βρω τι φταίει για τη σημερινή παραφροσύνη. Θα τα καταφέρω; Τα αφηνιασμένα άλογα δεν τα σταματάς, ακόμα κι αν δώσεις τη ζωή σου γι' αυτά.

"Με θαμπό πρόγονό του τη "Μεταμόρφωση" του Κάφκα, το "Εορταστικό τριήμερο" συμβολοποιεί εφιαλτικά μια πραγματικότητα..." ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ "Το βιβλίο σύντομο και με αρετές σεναρίου εξαιρετικού, συνθέτει μια ελληνική πραγματικότητα που συνυπογράφουμε και στο κεφάλι μας κινηματογραφούμε." ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ "Μήπως θα διακινδύνευα αν έκρινα ότι το βιβλίο της Ε.Σ. είναι, τελικά, βαθύτατα ηθικό;" ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ "Υπάρχει χτίσιμο, οικονομία στο λόγο. Καμία "έκθεση", καμία μηχανιστική διαγραφή της πορείας των γεγονότων. Συμβαίνουν. Είναι μια επιτυχία." ΤΑ ΝΕΑ

Στα "Επιλεγμένα αφηγήματα κρύφιας ζωής" ο πολυγραφότατος Διονύσης Κωστίδης ξεδιπλώνει με τον πιο αριστοτεχνικό και εκφραστικό τρόπο όλες εκείνες τις σκέψεις και τις επιθυμίες που οι άνθρωποι κλειδώνουν στα μύχια της ψυχής τους. Κάθε ιστορία και ένα ανθρώπινο ταξίδι στης ζωής τ' ανομολόγητα. Ο συγγραφέας μας θέτει ενώπιος ενωπίω με πρόσωπα, καταστάσεις, χαρακτήρες που διαβαίνουν τη ζωή άλλοτε ρουφώντας τους χυμούς της και άλλοτε αφήνοντας ανύπαρκτα σημάδια στον πολυδαίδαλο και πολυσύνθετο καμβά της. Παράλληλα, μας "αναγκάζει" να έρθουμε αντιμέτωποι με τα πάθη, τις νο...

Οι ήρωες του κειμένου αυτού είναι φανταστικοί, καθώς προκύψανε από σκόπιμες ή τυχαίες ανθρωποπλαστικές επεξεργασίες, με ετεροχρονισμούς και με συρρίκνωση, διόγκωση, ανάμειξη, αντιμετάθεση των ego και alter ego κάποιων ζωντανών που "πέθαναν" και κάποιων πεθαμένων που "ζουν".

Ένας αγώνας άνισος στην παλαίστρα. Ένας νεανικός έρωτας αβέβαιος. Ένα ανάθημα, "ημίεργον ισχυρώς διαβεβρωμένον". Στα Ολύμπια τον 1ο μ.Χ. αιώνα. Κατακαλόκαιρο. Σπόνδυλοι απλωμένοι στο χορτάρι. Μνήμες αρχαίες, εικόνες και αισθήσεις τωρινές. Σπαράγματα ενός περιπάτου στα ερείπια της Ολυμπίας.

Τα αφηγήματα (ή το κατά βάσιν ενιαίο αφήγημα) με τίτλο "Ερωτικά σαφές" της Αθηνάς Τιτάκη αποτελείται από τέσσερις ενότητες Νερό, Φωτιά, Αέρας, Φως. Στοιχεία από τα οποία, κατά την οντολογική θεωρία, δομείται ολόκληρος ο κόσμος. Από τις αλληλεπιδράσεις και τις αναμείξεις τους οικοδομούνται όλα τα υλικά και τα άυλα, τα ορατά και τα αόρατα αντικείμενα του σύμπαντος, αλλά και συντίθενται τα κείμενα του βιβλίου. Με την προσθήκη της ενότητας Γη θέλοντας με τον τρόπο αυτόν η Τιτάκη να προσδιορίσει το επίκεντρο των αναφορών της. Οι διαρκώς σκόπιμα επαναλαμβανόμενες φράσεις "Ήτα...

Να ζήσουμε ιπτάμενες ζωές, να κυλιστούμε στα χώματα, να τρέξουμε προς τη θάλασσα, να ρουφήξουμε στιγμές, ν' αδειάσουμε από θλίψη, να λησμονήσουμε τον πόνο, να κάψουμε τις ενοχές, να πετάξουμε τα ρούχα μας, να σκίσουμε τα επαγγελματικά προσόντα και credits, να σηκώσουμε σημαία ολόλευκη και την άλλη στιγμή με παιδικά χρώματα να θάψουμε τα όπλα και τις τύψεις μας. Πότε πρόλαβες και μου τα είπες όλα αυτά με ένα βλέμμα; Χάθηκες πάλι... Κι εγώ που κατέβηκα στην Αθήνα με τα πόδια, με μια λάμψη του ιδανικού στα μάτια και δυο τεράστια χέρια μέχρι τον ουρανό να σε φυλάνε απ' τις β...

Έρχονται και με βρίσκουν οι μνήμες, ξαναζώ γεγονότα που πέρασαν, περιπλανήσεις, περιπέτειες, ανασταίνω πρόσωπα που μένουν θαμμένα μέσα μου, ξαναβλέπω πολιτείες και τόπους που γνώρισα. Το παρελθόν παρουσιάζεται μπροστά μου δίχως χρονολογική σειρά, ταυτίζομαι μαζί του σα να μην υπάρχει κανένα παρόν. Καταργώ το χρόνο, μεταπηδώ από μίαν εποχή σε άλλη χωρίς κανένα εμπόδιο. Όλα έχουν ξεθωριάσει, γυμνωθεί από λεπτομέρειες, συγχέονται, περιπλέκονται μεταξύ τους, φαντάσματα που βγαίνουν απ' τους τάφους τους ζητώντας να συνεχίσουν την ύπαρξή τους. Κάποτε θέλω να θυμηθώ ένα όνομα και...

«Θα 'μουν εκεί στα δεκαπέντε δεκάξι μου, μέσα της δεκαετίας του '50, όταν άρχισα να σκέπτομαι ότι θα μπορούσα να γίνω συγγραφέας. Κι όχι όποιος κι όποιος – κάτι μεταξύ Ντοστογιέφσκι και Χάμσουν...» Με το Έτσι κι αλλιώς... ολοκληρώνεται μια αφηγηματική τριλογία του Δημήτρη Γκιώνη, που άρχισε με το Τώρα θα δεις... (1995) και συνεχίστηκε με Το περίπτερο (1996). «Εκείνο που μ' ενδιέφερε, με τα δύο αυτά βιβλία, ήταν να δώσω, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, το κλίμα μιας εποχής, αυτό της μετεμφυλιακής Ελλάδας του 1950, με κάποιες εικόνες από την επαρχία (στο πρώτο) και την Αθ...

Ένας σεμνός και τρυφερός συγγραφέας, ο Δημήτρης Σαραντάκος (1929-2011), αυτοβιογραφείται εστιάζοντας στην κατεξοχήν ελληνική εποχή και επιλέγοντας να αφηγηθεί τα πιο ευτυχισμένα καλοκαίρια της ζωής του. Όπως συχνά συμβαίνει, τα παιδικά χρόνια είναι τα πιο αγαπημένα -και για τον συγγραφέα, και για τον αναγνώστη. "Έχω ζήσει ώς τώρα στην Αθήνα σχεδόν σαράντα χρόνια, ενώ στη Μυτιλήνη, ούτε δέκα. Κι όμως φαίνεται πως αυτά τα δέκα χρόνια μετράνε πιο πολύ, ίσως γιατί ο άνθρωπος που είμαι, δημιουργήθηκε στο μεγαλύτερο ποσοστό του σ’ αυτά τα χρόνια". Κατά την παρατεταμένη διαμον...

Μερικούς μήνες πριν την απριλιανή δικτατορία του 1967 ένας λοιπός οπλίτης φθάνει σε στρατόπεδο της Λαμίας, για να ζήσει από πρώτο χέρι, έξω από τις γνωστές συνθήκες μιας στρατιωτικής θητείας, και όσες άλλες συνεπάγεται ο χαρακτηρισμός του ως Β, δηλαδή υπόπτων εθνικών σκέψεων και διαθέσεων. Στα δυο χρόνια που ακολουθούν θα μετάσχει στην "εθνική επανάσταση" της 21ης Απριλίου, θα πληροφορηθεί μέσα από τη λαθραία ανάγνωση του φακέλου του την εθνοπροδοτική δράση του και στη συνέχεια, ως δημοσιογράφος πλέον, θα ζήσει την κοινωνική και πολιτική ζωή της δικτατορίας στη Θεσσαλονίκη...

Η Κωνσταντίνα είναι το έβδομο παιδί στα δέκα αδέλφια της οικογένειάς της. Μεγαλώνει και στα τρυφερά χρόνια της εφηβείας που αυτά είναι λίγο πριν τον καταστρεπτικό σεισμό του 1953 στη Ζάκυνθο θα γνωρίσει: Το κόστος που έχει η αγάπη και το νεανικό σκίρτημα του έρωτα!... Θα την κουρέψουν εξευτελίζοντάς την!... Θα την χτυπήσουν προκαταβολικά γιατί ξεχώριζε και την αγάπησαν!... Κάτω από αυτές τις συνθήκες πάλεψε για την μόρφωση. Υπομένοντας τη μελαγχολία και τις παρεμβάσεις που έκαναν στην προσωπική της ζωή, στο σώμα και την ψυχή της!... Ευτυχώς τα κατάφερε, προχώρισε μα δ...