Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τελικά η ζωή μας είναι μια συρραφή παραμυθιών που απαρτιώνται ή όχι σ' ένα όλον; Ή μήπως έχουμε τόσο μεγάλη την ανάγκη παραμυθίας (= παρηγοριάς) που μετασχηματίζουμε τη ζωή μας σε παραμύθια; Ίσως είναι και τα δύο. Ούτως ή άλλως έχουμε την ανάγκη να φτιάξουμε τον προσωπικό μας μύθο (=λόγο προκειμένου να υπάρξουμε: Να μην περάσουμε απ' το παραμύθι στο παραμύθιασμα, παρατείνοντας στο χρόνο ένα παραμύθι που 'χει τελειώσει. Άλλωστε πάντα μπορούμε να φτιάχνουμε καινούργια.

Η Θεανώ Πανδή -παιδί του Αιγαίου, της Ιωνίας και της Θράκης- επιχειρεί μια κατάδυση στην ιστορία και στο μύθο, ψηλαφώντας το παλίμψηστο της γλωσσικής και ζωγραφικής παράδοσης. Προσεγγίζει, έτσι, με το δικό της μοναδικό τρόπο, με εικόνες και με λόγο, το αρχετυπικό παραμύθι και δένει άλλον έναν κρίκο στην ελληνική συνέχειά του μέσα στους αιώνες.

Ένας ερωτευμένος έφηβος που έχει πίστη και κουριάγιο, που δεν ζητάει τιμές και δόξες, που δεν θέλει να υποφέρει και να θυσιάζεται, γιατί πραγματικά αγαπά.

Γνήσια λαϊκά παραμύθια, που ξεθάφτηκαν από τις παιδικές μνήμες της συγγραφέα από μιαν άλλη εποχή, τότε που τα παιδιά δεν άκουγαν παραμύθια σε κασέτες... Από μέσα τους αναδίνεται η γλαφυρότητα και η ζεστασιά της νεοελληνικής γλώσσας. Κύριο χαρακτηριστικό η αισώπια δομή και η σκωπτική διάθεσή τους. Το πιο σημαντικό σε τούτα τα παραμύθια, είναι η επικαιρότητα της νοηματικής δομής. Αξίες και αισθήματα προσιτά και κατανοητά για την ηλικία των παιδιών που απευθύνονται, ανοίγουν δρόμους στην καρδιά και τη γνώση...

Νικητής είναι εκείνος που, όταν φέρει η ανάγκη να αγωνιστεί, ξέρει πως να αποφεύγει τα χτυπήματα. Ο ίδιος όμως δεν χτυπά, γιατί δεν θέλει να αποδείξει πως είναι δυνατός. Απλά και μόνο το ξέρει.

Θέμα του πως αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής αν υπάρχουν. Να μπορούσαμε όταν συναντάμε κάποιο "φράχτη", να κοιτάζουμε τριγύρω και να βλέπουμε τα μονοπάτια που μπορούν να μας οδηγήσουν πολύ πιο γρήγορα από την άλλη μεριά.