Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΑΙΓΙΝΑ Κ.Υ. 2019 Με πήραν και με πήγαιναν. Οι δρόμοι άδειοι. Χρύσιζε κάπου ένας Οκτώβρης. Πέρασα τις μεγάλες κουμαριές. Απ' τον καθρέφτη του οδηγού, έβλεπα ουρανό γαλάζιο. Με πέμπανε, δεν ήξερα για πού. Η σιωπή με σκέπαζε όπως ο τρούλλος εκκλησία. Οι ρόδες πάταγαν σκαμμένη γη. Από μια τρύπα είδα τα χόρτα. Δεν είχα τίποτα για φυλαχτό, μόνο τα μάτια μου, δυό πράσινες χλωρές κουφάλες. ΑΓΑΠΗ ΙΙ. Σε περπατώ όπως το σπίτι που γεννήθηκα. Μόνη, στη σκοτεινή μασχάλη του χειμώνα. Δος μου τα χείλη σου. Είσαι η μόνη ελευθερία που μπορώ να πω, η μόνη...

Η παρρησία των εποχών ανθοφορία των βρύων πάνω στο βράχο που κοιμούνται τα άλογα του Μυροβλήτου· όπως κειμήλια πενθίμων ενιαυτών όπως Δευτερονόμιον ερήμων ήχων. Απεδήμησαν. Δεν περπατούν απόγευμα στην πλατεία οι νεαρές εκείνες κυρίες. Μόνο κάτω από τη γαλάζια μου ομπρέλλα αγαπούν κάποτε να μειδιούν. Πώς θα κρατήσω τα ωραία των όμικρον; Τι φτερά τα παίρνουν... Βαδίζω. Το βαθύ μου φόρεμα πάνω από παλαιές εκκλησίες όπως τα στέφανα του υμεναίου στα χόρτα. Τα στέφανα του υμεναίου στο σκοτεινό νερό. [...] Πλέον δεν πενθώ εσαεί θα λευκαίνωνται τα οστά ωρ...

Τα μάτια τού κατάτρωγαν το πρόσωπο ξετυλιγόταν σαν καπνός από τσιγάρο μες στον ύπνο μου Έπειτα τον κλειδώνανε ξανά αθόρυβα δωμάτια Μονάχα η αντανάκλαση του ήλιου στο σκοτεινό νερό κι εκεί το πρόσωπό του Έψαχνα να τον βρω με σκασμένα χείλη με ανατριχιασμένο το δέρμα της μνήμης- μα πού είχε φύγει; Στη σοφίτα τα βιβλία της εφηβείας του ο Αρθούρος Ρεμπώ κι ο Λοτρεαμόν ωχροί σαν το φεγγάρι στο στήθος τους σπασμένες όλες οι χορδές Έπειτα διπλασιαζόντουσαν οι αράχνες στους καθρέφτες κι έβλεπες το ίδιο πρόσωπο να επαναλαμβάνεται ατέλειωτα την ίδια φιγούρα με τη φθα...

Από παιδί σε όλη μου τη ζωή, έρχονταν ώρες όπου αισθανόμουν την ανάγκη να εκφραστώ σε στίχους, όπου ό,τι είχα μέσα μου δεν εκφράζονταν παρά σε στίχους· σε στίχους δεσμευμένους ή ελεύθερους, σε κάποια μορφή ρυθμικού λόγου. Το είδος του στίχου γεννιόνταν μαζί με το περιεχόμενό του· ποτέ δεν προβάδιζε η ύλη του από τη μορφή του. Περνούσαν χρόνια κάποτε και δεν έγραφα ούτε ένα στίχο. Και ύστερα έρχονταν εποχές όπου οι στίχοι ρέανε κρουνός. Τους στίχους τους πιο απρόσωπους τους δημοσίευα, από καιρό σε καιρό, σε περιοδικά, τους πιο προσωπικούς τους κρατούσα για τον εαυτό μου....

Συνήθισα πια στα μοναχικά καλοκαίρια στον ήλιο που ασπρίζει τα κόκκαλα των λόφων συνήθισα πια στη θάλασσα που φουσκώνει αργά μέσα στις φλέβες το βράδυ στο υπόστεγο κρεμασμένα πουλιά το φεγγάρι να μυρίζει καμμένο χόρτο άσπρα σεντόνια ξεπηδούν για λίγο απ' τα παράθυρα σαν φλόγες κ' ύστερα κατακάθονται ξανά στη σάρκα... Άν ήξερες πόσο ωραία είναι στη βεράντα εσύ που κάθε μέρα κουλουριάζεις τα φίδια των δρόμων επάνω σου κ' εσύ που ταξιδεύεις μέσα στα φύλλα της μνήμης και δε με συγχωρείς αν ήξερες τη μοναξιά μου θα εξηγούσες ίσως τα σπασμένα δίχτυα πάνω στο πρόσω...

ΤΟ 19ον Ένα πρόσωπο είναι ουρανός μια ιδέα σ' ένα πρόσωπο είναι άστρο σύσπαση φωτός φωτοαντίγραφα ηλίου η Φωτούλα σε κίτρινο άλογο φάνης φανάρι φαναριώτης φάντασμα φανταιζί ΤΟ ΜΠΡΙΚΙ Είναι το αιώνιο τσίγκινο μπρίκι αυτό που μου έδωσε ότι καλύτερο είχε αυτής της ζωής και μάλλον ολότελα ξαφνικά χωρίς ούτε αρχή μήτε τέλος. Να ψήνει καφέ και να ντιντινίζει στο ράφι. Είναι το δηλητηριώδες τσίγκινο μπρίκι οτιδήποτε άλλο εκτός από ξυριστική μηχανή. Δείχνει με το δάχτυλο το τέλος του χειμώνα σε θερμότητα κανονική σαν εκείνη του ήλιου. Μουτζουρωμ...

Β' Αθήνα '68 η προσοχή που δώσαμε στα πράματα έγινε με τον καιρό το πανωφόρι της καθημερινής συνήθειας και τώρα που 'ρχεται η άνοιξη το κουβαλάμε ακόμα στους δρόμους της μικρής μας πόλης λες κι είναι ένα με το σώμα λες κι είναι το ζεστό μας τρίχωμα· καμιά φορά στα μάγουλα δειλά ανοίγουνε δυο βούλες και τότε ελπίζουμε κι "άιντε ξανά" στην πόλη αυτή του ήλιου με τ' αγάλματα και τις αρκούδες ΙΑ' άλλη εκδοχή δεν έχω παίρνοντας τους δρόμους μου θα φύγω το "πηγαίνω μακριά, πολύ μακριά" καμιά φορά σημαίνει κι "επιστρέφω"

Η δεύτερη ποιητική συλλογή του ποιητή, μετά το "Υλικό μονώσεως" (Θεσσαλονίκη, 1970). [Δείγμα γραφής: Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ Ό,τι απροσδιόριστο γίνεται μέσα σου Δίνοντας πολλά Παίρνοντας λίγα Καμιά εξήγηση δεν χρειάζεται Καθώς ζυμώνεται μόνο του Και επιζητεί ανέκφραστο Σαν την αναπνοή. ]

Περιλαμβάνει τα δύο πρώτα ποιητικά βιβλία του συγγραφέα ("Φεγγάρια και προσωπίδες", 1968 και "Προφητικός", 1969), ξαναδουλεμένα, και μία νέα ποιητική συλλογή ("Ο λύχνος του σώματος").