Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το υβριδικό POP project για την επανάληψη του εγώ στα social media. Ποιήματα που εξερευνούν τους σούπερ ήρωες της διπλανής πόρτας, ποιήματα γεμάτα από δυνατά ρεφρέν, λάικ που πέφτουν βροχή στα δίκτυα της ζωής τους, χρώματα και κάθε είδους φωτογραφίες του αεικίνητου εγώ τους - που δε σταματά να επαναλαμβάνεται, όπως εκείνο το τραγούδι που δε βγάζεις απ’ το μυαλό σου.

Το υβριδικό POP project για την επανάληψη του εγώ στα social media. Ποιήματα που εξερευνούν τους σούπερ ήρωες της διπλανής πόρτας, ποιήματα γεμάτα από δυνατά ρεφρέν, λάικ που πέφτουν βροχή στα δίκτυα της ζωής τους, χρώματα και κάθε είδους φωτογραφίες του αεικίνητου εγώ τους - που δε σταματά να επαναλαμβάνεται, όπως εκείνο το τραγούδι που δε βγάζεις απ’ το μυαλό σου.

80 ανοξείδωτα κομμάτια, άρρηκτα ενωμένα μεταξύ τους, συνθέτουν αυτήν την στοιχειωτική, ακλόνητη, έμμετρη πολεμική μηχανή. Heavy Metal θεματολογίες, μόνο για ατσάλινα νεύρα.

Εικοσιεννέα ποιήματα που μένουν ακόμα... ανοιχτά, και επτά διηγήματα μικρά... που τρέχουν γρήγορα, στο ίδιο βιβλίο ...τα όνειρα και οι πραγματικότητες.

"Οι 29 ολονυκτίες ενός δίσεκτου Φεβρουαρίου γράφτηκαν κατά την διάρκεια δύο δίσεκτων Φεβρουαρίων, αυτών του 2012 και του 2016. Κάθε μία από αυτές είχε σαν αποτέλεσμα ένα από τα 29 αυτά ποιήματα. Ετεροβαρή μεταξύ τους, δεν θέλησα να τα αλλάξω γιατί είναι κάθε ένα από αυτά μία κατάθεση ψυχής της συγκεκριμένης στιγμής". (Τζούτζη Μαντζουράνη) Αποσπάσματα από την ποιητική συλλογή: "Χαϊδεύω το μολύβι μου, μα εκείνο μ' αποφεύγει... Μόνοι μας θα κοιμηθούμε ο καθένας μας απόψε..." "Γράφω γιατί οι λέξεις είναι πιο δυνατές από τα λόγια. Γράφω γιατί χαράζω στο χα...

Το μικρό κορίτσι μεγάλωσε Κοιτώντας το φεγγάρι μέσα από τις φυλλωσιές Δεν ήξερε ότι δεν ήταν παρά η λάμπα του δρόμου Το μεγάλο κορίτσι πετάει πέτρες στις λάμπες Του αρέσει Να σπάει φεγγάρια

27 ή Ο άνθρωπος που πέφτει Μετέωρα βράχια που ξερνάνε όρθια πτώματα πριν απ' την πτώση, πάνω λιγοστό γαλάζιο Να μου θυμίζει ανάταση για να συμπληρωθεί, όσο πιο απλά, πικρό το σχήμα ειρωνείας Και κάτω πλήθη να κραυγάζουν αδιάφορα τρώγοντας ό,τι απέμεινε από τους μάγους.

ΑΝΩΜΑΛΗ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ Η ηδονή και ο φθόνος Το πάθος και η καταστολή Ο ανόργανος βίος και ο ευνουχισμός Το σκοτάδι και η ανοησία Η ένταση και η ευδαιμονία Το ιδεώδες και η εκσπερμάτιση Τα πρώτα ποιήματα του Πειραιώτη Αντώνη Καβούρη που συνοδεύονται με 5 έργα του ζωγραφικής και ένα σχέδιό του στο εξώφυλλο.

Ο ΠΑΛΜΟΣ Όλα ξεκινούν μ'έναν παλμό. Μ'ένα καρδιοχτύπι ανεπαίσθητο. Έτσι ξεκίνησε κι αυτό. Δε σε ρωτάει αν το θες. Ποτέ δε σε ρωτάει. Απλά, φωλιάζει στις ανυποψίαστες καρδιές και ομορφαίνει τους παλμούς τους. Και τους παλμούς όλου του κόσμου. Ύστερα γίνεται ποτάμι και σε παίρνει. Κι εσύ, πιασμένος από ένα τόσο δα κλάδάκι, υποκρίνεσαι ότι αντιστέκεσαι στο ρέμα. Όταν πια, λίγο μετά, τ'αφήσεις να σε πάρει, τότε προσμένει, ταξιδεύοντας μέσα στα ορμητικά νερά, τον επόμενο παλμό που θα ομορφύνει πάλι τη ζωή σου.

27 ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ 24 ΩΡΕΣ Ευαγγελισμός. Η αγωνία της ψυχής να δώσει απαντήσεις για τη ζωή, για τον άνθρωπο, μετά, η ανάγκη που έχω να τις μοιραστώ μαζί σας. ιγ΄ Κάπως έτσι φύγαν τα καράβια. Σιωπηλά, σαν τα όνειρα που μακραίνουν και σε αφήνουνε δεμένο στο κρεβάτι. Κάπως έτσι φτάνει ο όρθρος ως τα σκαλοπάτια της εκκλησιάς. Σιωπηλά. Σαν τον ήχο που εγκλωβίστηκε στον πνεύμονα του κοχυλιού. Κάπως έτσι σώπασαν και τα βουβά κορίτσια. Σιωπηλά. Σαν το σφύριγμα Σειρήνας που σβήνει πυρώνοντας τα κρατητήρια της Μεσογείων. - 13:54

Αν είχα γεννηθεί μεγάλη θα έβγαινα από το μαιευτήριο θα ναύλωνα ένα ταξί να με έκανε ένα γύρω στην πόλη. Θα μπλέκαμε στην κίνηση θα έβλεπα τον κόσμο να περνάει βιαστικά το φανάρι τους άστεγους τις τράπεζες τ' αυτοκίνητα και τα σχολεία τα νοσοκομεία και τα μαγαζιά. Αν είχα γεννηθεί μεγάλη ο οδηγός θα μου είχε διηγηθεί μια ιστορία μ' ένα κλειδί ένα φορτίο κι έναν χαφιέ. Αν είχα γεννηθεί μεγάλη θα έμπαινα σε ένα μπαρ και θα 'πινα με τους θαμώνες. Αν είχα γεννηθεί μεγάλη δεν θα φοβόμουν να γυρίσω σπίτι ό,τι ώρα μου κάπνιζε. Στην πόρτα δεν θα περίμενε...

Ξεκινάμε με βλέμματα γεμάτα εμπιστοσύνη / κόρες διεσταλμένες προς ένα ελπιδοφόρο μέλλον / ίριδες που αγκαλιάζουν έναν απέραντο ορίζοντα / -μάτια γεμάτα έρωτα για τη ζωή- / και καταλήγουμε ν' αναρωτιόμαστε: ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ / το όνειρο και η ελπίδα, / η πλατιά λεωφόρος πως κατέληξε σε αδιέξοδο, / με μάτια σκιασμένα από πρόωρους θανάτους / και διαψεύσεις.