Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΚΟΜΜΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ Κρατούν ακόμα χώμα και τυφλά Αρώματα που αιμορραγούν. Απορημένοι Οι μίσχοι προς τον ουρανό. Θα βρέξει. ΧΛΩΡΙΔΑ "Ώ σπάνια, σπάνια πράσινα κορίτσια Με φούστες κόκκινες και χρυσά δαχτυλίδια. Μυρίζουν πράσινο σαπούνι και μελάνι. Πρωί τα πάνε για περιτομή οι μαμάδες Μέσα απ' αυτά τα σκονισμένα μονοπάτια" Έλεγαν κλαίγοντας τα κυπαρίσσια. ΔΥΟ Χαμήλωσε τις μουσκεμένες βλεφαρίδες Όπως ο ουρανός πριν απ' τη μπόρα. Το χώμα μέσα μου έτρεμε ζεστό. ΜΝΗΣΤΕΙΑ Η ευχή της μάνας. Η αρθρίτις της. Βγάζει στα σκοτεινά απ' το δάχτυλό της...

V Εννιά νησιά στην άβυσσο κι εκείνος π' αγαπούσα. Τώρα διάττοντες αλιεύω μέσα σ' έρημο ανασηκώνομαι και πέφτω καθώς στοιχεία μνημονικά ανάβουν πυρκαγιές που να μετρήσω δεν προφταίνω. Φεγγάρια τρίμερα γίναν τα πρόσωπα κι ο ασβέστης ο άσβηστος κάνει εγκαύματα τα τελευταία όνειρα με τη συνέργεια των δακρύων. [...] Κάπου-κάπου κολλώ έναν επίδεσμο ύπνου κι η φωνή μου κάνει σθεναρή το μνημόσυνο που θα πεί: πίστη στην αιωνιότητα ή του φορτίου συναίσθηση της ζωής.