Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Και καθώς το οπισθόφυλλο φτιάχνω το πρώτο μου ποίημα στα χέρια μου πήρα να δω τι μ’ έκανε να αρχίσω να γράφω. Άλλα ποίημα δεν ήταν στημένο καλά με ευφάνταστες λέξεις, καταλήξεις ωραίες και βαθύτερο νόημα. Ξύπνησε όμως μυρωδιές αγαπημένες, γεύσεις γλυκές, φιλίες παιδικές, σκανταλιές, λύπες, χαρές μου εφηβικές κι έρωτα αγνό! Παρέα με πρώτα φιλιά, τραγούδια ερωτικά και ξεγνοιασιά! Κι όπως καλύτερα τις λέξεις κοιτώ νομίζω πως δικό μου δεν πρέπει να ’ναι τελικά. Μάταια όμως το κεφάλι μου σπάω προσπαθώντας να θυμηθώ. Ταξίδεψα μέσα από λέξεις που δεν ξέρω καν αν τις...

Ο Τάσος Γαλάτης γράφει ποίηση σπάνιας ρυθμολογίας και ταπεινότητας. Συναντιέται και ταυτίζεται συναισθητικά με τους σπουδαίους προγόνους του, τους ανώνυμους των μύθων και της ιστορίας: από τον τυφλό Οιδίποδα μέχρι τα ξυπόλυτα παιδιά του Ηράκλειτου, τους τελευταίους Βυζαντινούς και τους ήρωες του Εικοσιένα. Με πρόσχημα τη δική του οδοιπορία -Φάληρο, Καλογρέζα, Νέα Ιωνία- ανασταίνει, όπως ο Μίμαρος στον μπερντέ, τους ήρωές του, τα δράματα και τα θύματα του αιώνα του· προσφέρει άσυλο στους άστεγους και περιθωριακούς, στους άμοιρους μετανάστες και τ’ αδέσποτα ζώα. Υψηλής στά...

Τα "Οικογενειακά ή πολυπρισματικός κόσμος" κατά τον Ιωάννη Πανουτσόπουλο είναι ο "τρόπος να θεραπεύουμε τις αμυχές πριν γίνουν τραύματα. Να θεραπεύουμε τα τραύματα όταν μπορούν να επουλωθούν. Να χαρίζουμε τη συγγνώμη πριν ακόμα μας ζητηθεί. Να νουθετούμε δίχως να γίνει αντιληπτή η νουθεσία". Η οικογένεια, άλλωστε, μπορεί να υπήρξε "ιδεολογικό κατάλυμα για νεανικά τολμήματα. Ιδιότυπο παρεκκλήσι για έναν κόσμο ανέγγιχτο από την απληστία". "Γιατί θα έρθει ο καιρός να συναθροιστούμε. Η ανάγκη να σιτιστούν τα πλήθη που επικρέμονται από το χείλος της αλήθειας. Τότε και ο ά...

ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ είπε ν' αφήσει στίγμα του στο πρωινό η αγάπη κι έτσι να που απίθωσε ζεστή μια καλημέρα στο φραντζολάκι της στιγμής του ύπνου της καλής του μέσα σε χείλη κόκκιν' ανεξήγητα ανοιχτά στο δέρμα επάνω ροδαλόν τριαντάφυλλου μετάξι μη ξεραθεί ο άρτος τους πετρώσει ο έρωτάς τους παγώσει το ασημί του φως πρόστυχο το φεγγάρι χιόνι μαργώσει το κορμί βαρύνει τα φτερά τους και χωριστά λιθοβολούν της μοίρας την απάτη!

Σαν έρθουνε καιροί στερνοί, εκεί κοντά στο τέλος, κι αποφασίσεις ν' ανοιχτεί βιβλίο που 'χεις γράψει, είν' ευλογία να µη δεις πόσα δεν είχες πράξει. Για πόσα δεν πολέµησες ποτέ να κατακτήσεις και πόσους τόπους άφησες ταξίδι να µην κάνεις. Κείνα που ονειρευόσουνα, κείνα που επιθυµούσες, τον χρόνο σου τον ξόδεψες πολλές φορές σ' ανούσια. Σαν έρθει η ώρα εκείνη εκεί, είν' ευλογία να µη δεις, µιαν άλλη ιστορία, από εκείνη που 'θελες πραγµατική πορεία. Μα αν αλήθεια σου συµβεί...

Δε γράφουμε για να μας διαβάζουν! Είναι ότι πιο ανούσιο και ανώφελο... Γράφουμε για αφύπνιση και επαγρύπνηση! Οι ποιητές ένα χρέος έχουν ,να γίνονται έμπνευση στους αγώνες ενάντια στην τυραννία. Είναι η φυσική τους θέση να σταθούν πρώτοι μπροστά στο κτήνος με στίχο και με σώμα. Ίριδα Μελάνη Ως μια αδέσμευτη ψυχή, τα Κέρνα Ομοιώματα έρχονται να δώσουν στον αναγνώστη κάποιες πτυχές του εσώτερου εαυτού όπως αυτές τις διαισθάνεται και τις αποτυπώνει με λέξεις η ποιήτρια -πρωταγωνίστρια του βιβλίου Ίριδα Μελάνη. Κι έτσι, παρουσιάζεται ένας διάλογος μεταξύ ενός προσώπ...

Μεσοαστικές τραγωδίες, οικονομικά πακέτα στήριξης, πρωτεϊνούχα σκευάσματα, εφημερίδες ευθυγραμμισμένες, καθοδηγούμενοι αξιωματούχοι, αφελείς πολίτες, φοβισμένοι γκατζετάκηδες, πολιτικές τομές στο δημοκρατικό σώμα, να αιμορραγούν συστημικές αδικίες, βιομηχανικός πολιτισμός, τάχα στο πλευρό του τίμιου εργάτη, συγχρονισμένες μπότες που πατούν και σήμερα λαιμούς και ιδεολογίες, στη χημική, ελεύθερη κατά τα άλλα, οδό των ονείρων μας.

Τρυφερή είναι η μνήμη που ξεφυτρώνει στα ερείπια του μυαλού. Μίσχος λεπτότατος που κινδυνεύει διαρκώς μα ξεδιπλώνει φυλλαράκια προς ένα φως που μόνο αυτή γνωρίζει και θρέφεται μυστικά κι όλο θεριεύει ώσπου καλύπτονται τα πάντα από ένα πράσινο τρεμάμενο που λάμπει και χαϊδεύει τον άνεμο κι αυτός το υμνεί με ρυθμικές αναπνοές και πότε πότε ένα τραγούδι σιγανό για δυο φωνές, πες το παράπονο ή κι εμβατήριο πένθιμο για όσα δεν έγιναν ποτέ.

"Αξίζει κανείς να διαβάσει "Τα αγίνωτα και γινωμένα" από την εμπειρία και τα βιώματα της Γ. Καλαμποκά σ’ αυτή τη συλλογή , ανιχνεύοντας με ενσυναίσθηση την ψυχική της πορεία, αφού η ίδια με καθηλωτική αμεσότητα και ειλικρίνεια αποκαλύπτει τόσο τον εαυτό της όσο και τα πρόσωπα και πράγματα που αγαπά. Αξίζει, γιατί όσο κι αν μεστώσουμε, αγίνωτους μας αφήνει η ζωή αφού, ο σύντομος χρόνος της δεν μας επιτρέπει να βρούμε και να γευτούμε τον άπειρο πλούτο της, γιατί και η ίδια η ζωή μας φτωχαίνει, χάνει το νόημά της και πρέπει να αγωνιστούμε ξανά και ξανά για να την αλλάξουμε. Μη...

Η τρίτη ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Απ. Παπαποστόλου, κοσμημένη με τα χαρακτικά του εικαστικού και θεωρητικού τέχνης Κώστα Ευαγγελάτου. Μικρό παιδί που ήμουνα από την τρύπια τσέπη του πατέρα και από τη ζεστή αγκαλιά της αγράμματης μάνας έπεσαν γράμματα στο γραφείο μου με τη λάμπα πετρελαίου και τη φωτιά άκαυτη στο τζάκι. Έτσι μορφώθηκα. Αγάπησα τη λαϊκή φιλοσοφία έγινα σωστός άνθρωπος όπως έλεγαν οι παλιοί άνθρωποι και αγάπησα το συνάνθρωπό μου. (από το ποίημα "Λαϊκή Φιλοσοφία")

Μία πολύ παλιά μορφή ιαπωνικής ποίησης είναι τα τάνκα. Κάθε τάνκα ολοκληρώνεται σε μόλις τριάντα ένα συλλαβές. Στην επίσημη μορφή τους απαρτίζονται από πέντε στίχους των πέντε, επτά, πέντε, επτά κι επτά συλλαβών αντίστοιχα. Τα τάνκα είναι προγενέστερα των χαϊκού και μεταγενέστερα των γουάκα. Όπως και τα χαϊκού, έτσι και τα τάνκα αποτυπώνουν σχεδόν επιγραμματικά το περιεχόμενό της θεματολογίας τους. Στην ποιητική συλλογή "Αύγουστος" της Στέλλας Πετρίδου η θεματολογία των εκατό συνολικά τάνκα αφορά τον έρωτα που παρήλθε οριστικά αφήνοντας μια πικρή γεύση στο παρόν και προκα...

ΟΔΟΣ ΟΛΥΜΠΙΟΥ Πήγα στο δρόμο Τίποτα δεν θυμάμαι Ούτε τη διεύθυνση Ολυμπίου και κάτι Μ' απόσωσε μια σκηνή στη γωνία. Μια γωνία στριφτάρι που μ' έφτυσε στα μάτια Ένα μέτρο όλο κι όλο το πεζοδρόμιο στρωμμένο με άσπρες πλάκες Η κλειστή γωνία σε ρούφηξε στο λεπτό Δυο κουβέντες είπαμε μόνο κει πάνω Κατέβηκα στο δρόμο βιαστικά μ' έσφιξε τραβούσε άγρια μπατάρισα Σε πήρε η γωνία γλίτωσες. Χρόνια τώρα το ναυάγιο.

Κάτι θαρρείς και λιγοστεύει στον αέρα, κάτι αφαιρείται από τα σωματίδιά του, όταν η ανάσα ενός ανθρώπου παύει να θολώνει το κρύσταλλο της ζωής. Τότε ο λόγος, παρ’ όλες τις εξαγγελίες και τις πλείστες διαβεβαιώσεις περί των ανατρεπτικών του ιδιοτήτων, αποδεικνύεται ελάχιστα ισχυρός -ανίκανος θα λέγαμε- να θέσει σε λειτουργία την πλέον αναγκαία και ανακουφιστική του ιδιότητα, την παραμυθητική. Οι καλές προθέσεις απλώς προθέσεις παραμένουν και η απώλεια θεόρατο βουνό αδιαπέραστο. Κάποτε όμως συμβαίνει αυτός που αναχωρεί να είναι ποιητής. Και τότε σημειώνεται η μία και μοναδική...

Ο "Καγκελάρης" είναι ένα ποίημα με ρυθμικό σχήμα και αντιφωνία. Με το παράγγελμα ο κορυφαίος διπλώνει τον αρχαϊκό χορό του -αγρότες, βοσκούς, εργάτες, εμιγκρέδες- προς την Ήπειρο και τα ριζά των βράχων. Στο δεύτερο παράγγελμα διπλώνει τον χορό προς το Ντίσελντορφ και τις σαΐτες των εργοστασίων - ώστε να έρθουν οι θηλυκωμένοι στίχοι αντιμέτωποι. Ο "Καγκελάρης" είναι ο άνθρωπος που επανέρχεται στον ανοιχτό του κύκλo: ξένος μες στο σπίτι του, ξένος σε ξένο τόπο ή αυτός που κάνει τον παράφορο κόσμο κόσμο του.

"Οσία". Είναι τίτλος της ποιητικής συλλογής της Προέδρου του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου (ΣΠΕΚ), Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη της γιαγιάς της, μητέρας του πατέρα της. Η Οσία Αϊβάτογλου του Ηλία και της Δέσποινας, γεννήθηκε το 1924 στην Κωνσταντινούπολη. Νυμφεύθηκε τον Φώτιο Σιγιουλτζή του Κωνσταντίνου και της Κυριακής, γεννηθέντα το 1920 στην Αδριανούπολη. Είχαν εργαστήριο παραγωγής μαντολάτων. Απέκτησαν τρεις γιους. Έζησαν στη Θεσσαλονίκη γεμάτοι αγάπη ο ένας για τον άλλο. Έφυγαν πολύ νωρίς για το μεγάλο ταξίδι... "Παράλληλα, τ...

Αυτά τα ποιήματα αποτέλεσαν υποστηρικτικό και παρηγορητικό λόγο στην περίοδο που γράφτηκαν, από το 2000 έως το 2008, ενώ η επεξεργασία τους συνεχίστηκε μέχρι και την έκδοσή τους. Είναι η πρώτη προσπάθεια να αποτυπώσω τις σκέψεις μου και να εκφράσω τις ανησυχίες μου, με όχημα τον συμπυκνωμένο λόγο της ποίησης, αυτόν που προσφέρει όχι μόνο τη δυνατότητα της ελεύθερης έκφρασης αλλά και την εμβάθυνση στο όλον της ύπαρξης ενός ατόμου, δίχως να περισσεύει. Εικόνες αυτοβιογραφικές, προσωπικές παρατηρήσεις και διαυγείς αναφορές κατάφεραν να διοχετευτούν στο χαρτί μετά από πολ...

Η σύλληψη της συλλογής αυτής μοιάζει απλή και πράγματι ίσως είναι: η καταγραφή 92 καλοκαιρινών μας στιγμών, μία για κάθε μέρα της θερινής εποχής ή πιο σωστά αυτό που καταχρηστικά ορίζουμε ως θερινή εποχή -από 1η Ιουνίου έως 31η Αυγούστου- και η απαθανάτισή τους σε ένα ενιαίο, εικαστικό ημερολόγιο. Η επιλογή του καλοκαιριού όμως ως εποχή δεν είναι τυχαία. Όπως υπαινίσσεται και ο τίτλος της συλλογής: "Καιρός χαϊκού/δεκαεφτά συλλαβές/φτάνει, σιέστα", η θερινή περίοδος έμοιαζε η πλέον πρόσφορη για την τελείωση αυτής της σύλληψης. Γιατί όσο η εποχή του καλοκαιριού, είναι μια...

Η δεύτερη συλλογή της Βίβιαν Ευθυμίου έρχεται να σφραγίσει την αλήθεια της ποιητικής φλέβας που ρέει μέσα της με συνέπεια, έναντι της νεανικής φύσης της. Ο στοχασμός και ο συμβολισμός διάχυτοι αντανακλούν τον εσωτερικό της κόσμο που θεμελιώνεται από τώρα ουσιαστικά και δυνατά, για να αντιμετωπίσει στο μέλλον τον δυσβάσταχτα πολλές φορές μοναχικό δρόμο της ποιητικής τέχνης. Τα ποιήματά της λεκτικές οάσεις, μέσα στην έρημο μιας γενιάς υλισμού, παλεύουν να υψωθούν με την αίσθηση του ανικανοποίητου, του ατίθασου και του ορμητικού που υπερπηδά όμως τα εμπόδια, που ονειρεύεται κό...

Συναισθήματα!!! Μία λέξη, χίλιες έννοιες, εικόνες και ένα όνομα που επιβεβαιώνει και δίνει νόημα σε αυτό που βιώνουμε. Όταν ένα Αβέβαιο Λάθος στέκεται μπροστά στον Ιδεατό Έρωτα με Θλίψη, Πόνο κι Ελπίδα τότε όλα τα Σημαντικά κι Ασήμαντα λένε δεν Πειράζει στην Επιθυμία, στις Ενοχικές και Μεθυσμένες Σκέψεις για ένα μικρό Μερίδιο Ευτυχίας! Όταν ο Θυμός ρωτάει τη Δυσπιστία για όλα τα Άδεια Φεγγάρια που ταξίδεψαν με Ναυαγισμένη Πυξίδα στο Χάρτινο Όνειρο μιας Ανείπωτης Πραγματικότητας, τότε σε μια Στιγμή ο Φόβος κάνει την εμφάνισή του και τα ανατρέπει όλα. Ο Σιωπηλός Λυγμ...

Δεσμώτες του οκτάωρου, σε τσιπ η Ειμαρμένη, μες στα κελιά-γραφεία τους σ' εξέλ φυλακισμένοι. Ιδρώτα κι άγχος στάζουνε τ' αλέτρια-πληκτρολόγια, τα σωθικά τους τρώγουνε γρανάζια και ρολόγια. Άπιαστη Ιθάκη η σύνταξη, οδύσσεια το μέλλον, καριέρες σε λαβύρινθο ενσήμων και φακέλων.