Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Στο σύνολό της η ποίηση του Τάσου Εγγλέζου αποτυπώνει την υποχρέωση κάθε ανθρώπου να υπερασπιστεί αξίες και δικαιώματα ζωής. Τα ποιήματα δεν χάνονται σε αοριστολογίες κι ασάφειες, ούτε πνίγονται από συνθήματα και νουθεσίες. Με ειλικρίνεια και τόλμη, αφού οδοιπορήσουν σε χώρους γνώριμους (εσωτερικούς κι εξωτερικούς) που δημιουργούν στην εποχή μας οι αδιέξοδες σχέσεις, οι άδικες εξουσίες, τα λεηλατημένα αισθήματα, τελικά μας κάνουν συμμέτοχους στις άπειρες δυνατότητες και την υποχρέωση του πολίτη να διεκδικήσει και να κατακτήσει. Πρόκειται για δίγλωσσα (ελληνικά και αγγλικ...

Ποιητής ...εκ του προχείρου, δίπλα σας κάθε Σάββατο -σε λιγάκι κλείν' η στήλη ένα χρόνο πια γεμάτο- για να πάνε τα φαρμάκια και οι πίκρες όλες κάτω την επικαιρότητά μας σας προσφέρω μες στο πιάτο. Έτσι ωμή δεν σας τη δίνω· νόστιμα μαγειρεμένη έχει αλάτι όσο πρέπει και τη σάλτσα της δεμένη. Κι αν δεν έχουμε χαβιάρι, το χαμόγελο χορταίνει κι είν' η ποίηση κουζίνα στην ψυχή βαθιά κρυμμένη.

17 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Η μοιρασιά ήταν εύκολη. Αυτός, κράτησε τη συλλογή "Μπλεκ", τα πορτραίτα του Φαγιούμ, το νούμερο του τηλεφώνου. Εκείνος, το πικ απ και τα βινύλια του Μάιλς. Τα έπιπλα τα πούλησαν. Ό,τι απέμεινε -κουζινικά, χαλιά, σεντόνια, από το σούπερ-μάρκετ πλάι κουπόνια- τα δώσανε στην οικογένεια στον πρώτο. Αυτό ήταν, λοιπόν. Ή, μάλλον, τόσο. Απέναντι, στον κάδο, μία γάτα ανακατεύει κομματιασμένες φωτογραφίες από το πρώτο τους ταξίδι.

Καμιά αγάπη δε θα με πλήγωνε αν δεν ξεκινούσε από τ'όνειρο...

Δείγμα γραφής: 21ος ΑΙΩΝΑΣ Πριν ακουστούν συνθήματα, σημειώθηκε διακοπή πριν αντηχήσουν σήμαντρα, νεκρική σιγή. Αν θέλει κάποιος να μιλήσει σχετικά πρέπει να κινηθεί ανάμεσα σε αντεγκλήσεις και έντονους διαπληκτισμούς. Το τέλος αποτρόπαια απροσδόκητο θα αφήσει πίσω του θύματα πολλά. Κανείς δεν θα μπορεί να αντισταθεί. Τίποτα δεν βρίσκεται στη θέση του όλα κινούνται σε τροχιά ελλειπτική προσμένοντας την τάξη που κάποτε θα επιβληθεί χωρίς προλόγους και άσκοπα επιχειρήματα. Οι σάλπιγγες ηχούν πένθιμα οι σαλπιγκτές βάζουνε τα δυνατά τους όμως το αποτέλεσμ...

ΠΟΙΗΜΑ ΚΟΛΑΖ Αν η ποίηση είχε χρώμα... Οι φιγούρες του Σαγκάλ (που πετάνε) του Φοίβου Δεληβοριά Βότανο λουίζα (για το αδυνάτισμα) 23 μέρες μόνο (;) Ιδανικοί αυτόχειρες Λευτέρης Βογιατζής: Θέατρο σαν ποίηση Το κολάζ μου Οι ώρες (κινηματογραφική ταινία) Σύλβια Πλαθ και Μάτση forever Αμοργός, του Γκάτσου Διακοπές στην πραγματικότητα του Χάρη Βλαβιανού Παραμύθια για παιδιά και μεγάλους Το ποδήλατό μου Χοσέ (όνομα που μου αρέσει) Μέριλυν (η γνωστή)

Ένα πορτρέτο υπήρξε η αφορμή για αυτά τα 23 "ερωτικά" ποιήματά μου. Ένα πορτρέτο κρεμασμένο στον τοίχο απέναντι από το γραφείο μου, που απεικονίζει έναν γυμνό νέο άνδρα. Έβαλα απέναντι από το πορτρέτο μια "ώριμη" γυναίκα, που έχει ζήσει πια αρκετά, για να μπορεί να πει ότι έχει κάνει τον κύκλο της ζωής της, και την άφησα να ζήσει και να στοχαστεί για τον έρωτα με το ωραίο, με το νέο, το νεότερο, το στιγμιαίο, το άπιαστο, το εφήμερο, και τελικά, ίσως, το πιο αληθινό και το περισσότερο "ασυμβίβαστο" της ζωής της. Το αιώνιο "μικρό αγόρι" που κάθε γυναίκα κρατάει στην αγκαλ...

Ξεκινάμε με βλέμματα γεμάτα εμπιστοσύνη / κόρες διεσταλμένες προς ένα ελπιδοφόρο μέλλον / ίριδες που αγκαλιάζουν έναν απέραντο ορίζοντα / -μάτια γεμάτα έρωτα για τη ζωή- / και καταλήγουμε ν' αναρωτιόμαστε: ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ / το όνειρο και η ελπίδα, / η πλατιά λεωφόρος πως κατέληξε σε αδιέξοδο, / με μάτια σκιασμένα από πρόωρους θανάτους / και διαψεύσεις.

Αν είχα γεννηθεί μεγάλη θα έβγαινα από το μαιευτήριο θα ναύλωνα ένα ταξί να με έκανε ένα γύρω στην πόλη. Θα μπλέκαμε στην κίνηση θα έβλεπα τον κόσμο να περνάει βιαστικά το φανάρι τους άστεγους τις τράπεζες τ' αυτοκίνητα και τα σχολεία τα νοσοκομεία και τα μαγαζιά. Αν είχα γεννηθεί μεγάλη ο οδηγός θα μου είχε διηγηθεί μια ιστορία μ' ένα κλειδί ένα φορτίο κι έναν χαφιέ. Αν είχα γεννηθεί μεγάλη θα έμπαινα σε ένα μπαρ και θα 'πινα με τους θαμώνες. Αν είχα γεννηθεί μεγάλη δεν θα φοβόμουν να γυρίσω σπίτι ό,τι ώρα μου κάπνιζε. Στην πόρτα δεν θα περίμενε...

27 ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ 24 ΩΡΕΣ Ευαγγελισμός. Η αγωνία της ψυχής να δώσει απαντήσεις για τη ζωή, για τον άνθρωπο, μετά, η ανάγκη που έχω να τις μοιραστώ μαζί σας. ιγ΄ Κάπως έτσι φύγαν τα καράβια. Σιωπηλά, σαν τα όνειρα που μακραίνουν και σε αφήνουνε δεμένο στο κρεβάτι. Κάπως έτσι φτάνει ο όρθρος ως τα σκαλοπάτια της εκκλησιάς. Σιωπηλά. Σαν τον ήχο που εγκλωβίστηκε στον πνεύμονα του κοχυλιού. Κάπως έτσι σώπασαν και τα βουβά κορίτσια. Σιωπηλά. Σαν το σφύριγμα Σειρήνας που σβήνει πυρώνοντας τα κρατητήρια της Μεσογείων. - 13:54