Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ Τι ονειρεύτηκα λέτε; Τότε που ήμασταν άνθρωποι ακόμα.

ΒΑΛΣΑΜΟ ΣΚΕΨΕΩΣ Βάλσαµο η σκέψη σου ταξιδευτής γρήγορος κλείνει τις αποστάσεις βρίσκει τους δρόµους. Βάλσαµο η φωνή σου τραγουδάει τις νύχτες βάλσαµο το χάδι σου ακουµπάει τα πράσινα φύλλα. Βάλσαµο το φιλί σου δροσίζει τα χείλη µου.

Στον απόλυτο έρωτα οι εραστές δεν μπαίνουν σε σίγαση... Ξεγελιέται η καρδιά μονάχα, σαν αντέχει τα όνειρα κόντρα στις σκληρές πραγματικότητες.

ΕΡΕΙΠΙΑ Ήμουν αηδόνι κι έγινα νοτιάς με τ’ άστρο στη χούφτα άγγελος λησμονιάς γιασεμί της ασβεστωμένης εκκλησιάς σου φιλί άχραντο της σκέψης σου Αυγουστιάτικο μεθυσμένο φεγγάρι μισάνοιχτο παραμύθι στην καλντέρα της καρδιάς σου. Ήσουν παιδί κι ενηλικιώθηκες σε μια νύχτα όταν έφυγαν τα πετροχελίδονα για πάντα. Ψυχή μου, δεν συστεγάζονται τα ερείπια.

Γη των ωραίων λογισμών μπρούτζινη στον πυρετό του θέρους μοίρα ανέμου στα γαλανά σου άρμενα με το τραγουδισμένο αίμα στα φουσκούνια στους καλαμιώνες σου εστίλβωσες την πέτρα.

Οι "Μικρές απολογίες" είναι μια βιωματική ποιητική συλλογή που απευθύνεται σε αναγνώστες που αναζητούν μια "προσωπική" προσέγγιση σε θέματα άλλοτε απλά κι άλλοτε πολύπλοκα, καθώς για τον καθένα ορίζονται διαφορετικά έννοιες όπως ο έρωτας, η αγάπη, η πίστη, η συντροφικότητα, οι ενοχές καθώς και η αποξένωση. Μια έμμεση εξομολόγηση ή και άφεση αμαρτιών, που θέλησε ο Πάνος Μαυρομμάτης να μοιραστεί, ελπίζοντας ότι σε αυτό το ταξίδι θα συναντήσει κι άλλους συνοδοιπόρους. Ξέρεις, στην παλιά μας γειτονιά συνάντησα εκείνα τα παιδιά που δεν υπάρχουν πια και λυπήθηκα πολύ γιατί...

Ανοιχτή πληγή είναι ο άνθρωπος στη γέννησή του. Κινδυνεύει να μολυνθεί ή να αιμορραγήσει. Μα πιο πολύ κινδυνεύει να προδώσει με τη θέα του την αλήθεια που φέρει και να εξοντωθεί. Μεγαλώνοντας θωρακίζεται. Κολλάει πάνω του όσα κομμάτια συναντά στο διάβα του, συνθέτοντας την πανοπλία του. Κι όταν την ντυθεί ολότελα, έχει σχεδόν ξεχαστεί ποιος ήταν. Δισεκατομμύρια πανοπλίες διασχίζουν τον κόσμο καθημερινά. Και κανείς δεν ξέρει, ούτε κι οι ίδιοι αυτοί που τις φορούν, ποιος κρύβεται μέσα τους.

Ο Πούχνερ εμφανίζεται ως σκηνοθέτης των ποιημάτων του, αφού κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης των ποιητικών συλλογών του καλεί τον αναγνώστη να αλλάξει ρόλους. Ο ποιητής-σκηνοθέτης έχει την ικανότητα να δίνει στον αναγνώστη του το ρόλο του περιηγητή, και καθώς περπατάει σε μια θεατρική σκηνή, να ακούει τους τίτλους των ποιημάτων από ομάδες όλων των ηλικιών, εκ των οποίων μια ομάδα ζωγραφίζει τα ποιήματα σε καμβά, άλλη διαβάζει τους στίχους μέσα σε μυθιστόρημα ή θεατρικό έργο, άλλη ομάδα συνθέτει σε μουσικό έργο κάποιο άλλο ποίημα. Και εμείς οι περιηγητές παρασυρόμαστε από την...

Θεματικά και αυτά τα ποιήματα αφορούν τον υπαρξιακό (συνεπώς και τον πολιτικό) αγώνα απέναντι στην καθημερινότητα που δημιουργείται από την πλάνη και τη συνήθεια ("Στις πληγές του λευκού γεννιέται το ποίημα"). Η εικονική πραγματικότητα καθορίζει πια όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου της εποχής μας, όμως ακόμα και στις πιο μικρές εκδηλώσεις τού δίνεται συνεχώς η ευκαιρία να βγει από τον λήθαργο. "Στεκόμουν κάτω από το υπόστεγο | μ' έναν άγνωστο αδέσποτο σκύλο. | Έβρεχε. | Μόνο οι δυο μας ακούγαμε | τη μουσική στα πλήκτρα του δρόμου". ("Ο σύντροφος ακροατής"). Τα...

Πάντα φοβόμουν την απλή ζωή. Άφθαρτη σόλα, καθαρή, χωρίς ταξίδι. Πάντα φοβόμουν στο φλιτζάνι του καφέ μη βγει ο δρόμος που τον ξέρω ήδη. Μα αν δε χαθείς, αν δε βρεθείς, αν δεν αλλάξεις, δε σου φανεί αξημέρωτη η βραδιά, αν δεν κολλήσεις το γραμματόσημο με δάκρυ, πώς θα σου λείψει τ' αδερφού σου η μυρωδιά; Μα αν δε λυγίσεις, δεν κουραστείς, δεν ξαποστάσεις, αν δε βρεθείς με την παλάμη σου αδειανή, πώς θα γυρίσεις στο γνώριμο κρεβάτι να κλάψεις πάλι για την απλή σου τη ζωή; (από το ποίημα "Απλή ζωή")

"Στο σύνολό της η ποίηση του Τάσου Εγγλέζου αποτυπώνει την υποχρέωση κάθε ανθρώπου να υπερασπιστεί αξίες και δικαιώματα ζωής. Τα ποιήματα δεν χάνονται σε αοριστολογίες κι ασάφειες, ούτε πνίγονται από συνθήματα και νουθεσίες. Με ειλικρίνεια και τόλμη, αφού οδοιπορήσουν σε χώρους γνώριμους (εσωτερικούς κι εξωτερικούς) που δημιουργούν στην εποχή μας οι αδιέξοδες σχέσεις, οι άδικες εξουσίες, τα λεηλατημένα αισθήματα, τελικά μας κάνουν συμμέτοχους στις άπειρες δυνατότητες και την υποχρέωση του πολίτη να διεκδικήσει και να κατακτήσει. Πρόκειται για δίγλωσσα (ελληνικά και αγγλικ...

Η συντέλεια του νόστου Μετά τον θάνατό μου, φίλησα στο στόμα τους φονιάδες μου. Πήρα απ’ το χέρι τον γκρεμό κι έφθασα ως τη συντέλεια του νόστου. Στο μέρος που συνοικούν όλα τα μαζί τα επικηρυγμένα, τα μετάρσια εγώ, ο αντιπερισπασμός του ξεχασμού. Κόλλησα στο στήθος τα βήματα της ερημιάς μου και περπάτησα μέχρι να βρω το αίμα των αγίων. Το τέλειο αντίδωρο. Με ένα δριμύ συνηγορώ στον έρωτα και με το όνειρο να συσπάται μέσα μου, βρήκα τη νέα μου κατοικία. 33 Μεταθανασία Ανάμεσα στους ερυθρόλευκους ανθώνες και τις ασημένιες πεταλούδες. Έκλεισα το φως κα...

Η ποιητική συλλογή "Τζορτζ Φλόιντ" του Νίκου Γαλάνη προσπαθεί να καταδείξει ζητήματα φυλετικού ρατσισμού, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, κρατικής καταστολής και ταξικής απόρριψης που βιώνει η εργατική τάξη σε όλα ανεξαιρέτως τα καπιταλιστικά κράτη. Έναυσμα για την δημιουργία της συλλογής αποτέλεσε η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στις 25 Μαΐου 2020 στην πόλη Μινεάπολη στην πολιτεία Μινεσότα των ΗΠΑ. Στην ποιητική συλλογή περιέχονται επίσης φωτογραφικά πορτραίτα μαύρων δούλων των ΗΠΑ όπως επίσης και φωτογραφικά στιγμιότυπα της ζωής τους.

Όταν σφυρίζοντας, ανοίξανε οι πόρτες του συρμού Γιγάντια εμφανίστηκε Η γυναίκα με τα αντρικά της χέρια κρατούσε σαν τσάντα Τον ουρανό. Ένα βιβλίο - πρόσκληση σε ταξίδι, στα υπόγεια μονοπάτια της θλίψης. Κείμενα που έχουν γραφτεί σε διαδρομές με το μετρό και τα οποία συνθέτουν μια ποιητική περιπλάνηση αλλά και μια ετερόκλιτη αφήγηση, από τα έγκατα μιας βαριάς πραγματικότητας ως τις κυλιόμενες σκάλες της ενδεχόμενης εξόδου προς το φως.

Στη δέκατη τέταρτη ποιητική συλλογή του Γιώργου Βέη, τα όσα θεματολογικά προηγήθηκαν ανανεώνονται και προεκτείνονται. Η φύση δεν αποτελεί απλώς τον ικανό και αναγκαίο διάκοσμο αλλά εξακολουθεί να συνιστά ένα από τα κύρια ποιητικά όντα. Τα εσωτερικά τοπία και οι πολλαπλές όψεις του κόσμου, κρίσιμες και πολύσημες, προβάλλονται συμμετρικά. Το ατομικό και το συλλογικό υποκείμενο δεν υπονομεύει το ένα το άλλο. Θέλουν να επικοινωνούν με ειλικρίνεια μεταξύ τους, αναδεικνύοντας, μεταξύ άλλων, κρυφές αλήθειες. Η απόλαυση έγκειται κυρίως στη διασταύρωση του στίχου με τις αξίες του αν...

"Όλα τα μπορεί η α γ ά π η!" Η αγάπη, που, χωρίς εκθαμβωτικούς πολυέλαιους, μα πολυέλεη και ευσπλαχνική, φωτίζει τις κρυφές γωνιές, τις απόκρημνες ακτές της ψυχής και τις λειαίνει. Και, στιβαρή, υποβαστάζει, χωρίς περίτεχνους κίονες, το ασήκωτο βάρος της κάθε μέρας κι αντέχει. Κι αθόρυβη, γράφει την ιστορία της όχι με κορυφαίες, εξέχουσες στιγμές, αλλά με μικρές, καθημερινές χαρές και λύπες, που μέσα μας ανάγλυφα τις παρασταίνει. Διακριτική, δίχως βάθρα περίοπτα, με λόγο χαμηλόφωνο, της καρδιάς τις πληγές επουλώνει. Βαθιά, χωρίς ανάγκη από παχιά...