Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα ποιήματα της νιότης. Η αγωνία και ο αγώνας για τις σχέσεις των ανθρώπων αλλά και τα πανανθρώπινα αιτήματα της ειρήνης, της ισότητας, της συναδέλφωσης και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Διάχυτα τα συναισθήματα της αγάπης και του έρωτα. Η πρώτη απόπειρα που καταγράφει τις ανησυχίες για το σήμερα και το αύριο. Η ελπίδα και η προσδοκία πάντα ζωντανές. Φανερή η επήρεια από την καθημερινή ενασχόληση με την επικαιρότητα και τα γεγονότα της καθημερινή ζωής.

Στο έργο αυτό μπορεί κανείς να διακρίνει τον πλούτον των συναισθημάτων του πρωτοπρεσβυτέρου Γρηγορίου Ευσταθίου. Η νοσταλγία της ιδιαίτερής του πατρίδας, Κύπρου, και η επιθυμία του να κρατήσει ζωντανή την ζωή της κυπριακής υπαίθρου των παιδικών και νεανικών του χρόνων, ο σεβασμός στο μόχθο του ταπεινου εργάτη της Κυπριακής γης του "ρεσπέρη" και οι αναμνήσεις από τις καθημερινές στιγμές της αγροτικής κυπριακής υπαίθρου πίσω από διάφορα ονόματα π.χ. ο Γιωρκής, η Κορού, ο Κωστής, ο Κακουτής, ο Αρκύρης, ο Αρκής, ο Γιαννής, ο Γιασωνής, ο Τζυρκαλλής, ο Γρυσαθθής, η Βέρα, η Φιενού...

ΑΡΧΑΙΑ ΑΦΟΣΙΩΣΗ Τα δάχτυλά σου αγγίζουν το στέρνο μου Με μιαν αρχαία αφοσίωση Και ψαχουλεύουνε τα ίχνη των καρφιών Με την επαγγελματική ευσυνειδησία ηθοποιού Που ψάχνει να 'βρει την παλιά ιερότητά του Τότε που επαρίστανε θεούς Κι είχε το θράσος να μιλάει τη φωνή τους. Άλλωστε τότε, όπως τώρα, στην Αθήνα Το δράμα ήταν προϊόν δικαιωμάτων Που έδινε ο δήμος στους πολίτες Με στόχο ν' αποκαλυφθεί Το τέρας κάτω από την κάθε μάσκα. Μόνο που σήμερα οι ηθοποιοί Πεθαίνουν στις τηλεοράσεις. (Απρ. 1984)

[Το πρώτο ποίημα του βιβλίου: Πληγές γιομάτη, ξέσκλιδη, γυρίζω απ' των ανθρώπων τον αχό και γέρνω στην πόρτα της σπηλιάς μου κι αργοκλαίω. Φτωχός μαντύς η ταπεινότητά μου είναι! Κανείς δε μ' είδε ουρανική να πλέκω, σα λιόγεννη ψυχή, τα ονειρεμένα κι αστρόφωτα τραγούδια μου στην άκρη της αργυρολιμνιάς. Κανείς δε μ' είδε, σα σκιά αλαφριά, μακριάθε ν' ακλουθάω το βήμα του Θεού, στ' αποσπερνό του περιδιάβασμα, σα βγαίνει ν' ανασάνει της γης την ομορφιά και των ανθρώπων! (από τη συλλογή "Ερημικά", 1951) ]

Όταν προσπαθώ να θυμηθώ από πότε άρχισα να γράφω ποιήματα, από πότε δηλαδή ο αγώνας αυτός με τις λέξεις για να εκφρασθεί η ψυχή έγινε καταφυγή και καθημερινό βίωμα μου, ολοζώντανη έρχεται στη μνήμη μου η μικρή μου πατρίδα, η Ανδρίτσαινα, με τη φημισμένη βιβλιοθήκη του Νικολόπουλου, και το αυστηρό και μειλίχιο μαζί, όλο βουνά τοπίο της ορεινής Ολυμπίας, με τον δωρικό, δίπλα στις Βάσσες, ναό του Επικούρειου Απόλλωνα. [...] Απόρροια λοιπόν περιβάλλοντος, πνευματικής καλλιέργειας και διδαχής η Ποίηση; [...] Ασφαλώς και δεν προγραμματίζει ο ποιητής· πώς θάταν άλλωστε δυνατ...

[Δείγμα γραφής: Θα κάνω έρωτα πάλι μπροστά στο κάτοπτρο που ορθώνεται στο βάθος του διαδρόμου με το πέτρινο ομοίωμα εκείνου του χαμόγελου που 'σβηνε πάνω στα μαλλιά μου. ]

[ ΧΑΪΚΟΥ Δέντρα έχετε φύλλα που ηχούν σαν βροχή όταν βροχή δεν υπάρχει ]