Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα "Γράμματα από την Γερμανία" γράφτηκαν τον Μάρτη του 1966. Ο Μίκης Θεοδωράκης τα μελοποίησε τον Απρίλη. Τραγουδήθηκαν για πρώτη φορά τον Ιούλη στις "Εσπερίδες" του Γιάννη Αργύρη από τον Γιώργο Ζωγράφο με συνοδεία στο πιάνο του Τάσου Καρακατσάνη. Εκτός από τα δεκατρία υπάρχουν και άλλα έξι γράμματα.

Ποιητική συλλογή σε 4 ενότητες ποιημάτων: 1) Σταγόνες 2) Για αγάπη 3) Αγωνίες 4) Κύκλος

Έτσι καθώς ο κύκλος για να εκφραστούμε στενεύει ολοένα καθώς εξαφανίζονται οι πιθανότητες να ξεφύγουμε και ο χρόνος φτάνει να αποτελεί ένα νέο στοιχείο τραγωδίας, η ποίηση ή αυτό που θα θέλαμε να είναι η ποίηση απομένει η στερνή χειρονομία προς τα κει που βρίσκεται η ζωή προς τη στιγμή που βγαίνεις μέσα απ' ένα σύννεφο σκοταδιού σ' ένα τοπίο που σου θυμίζει πως δεν πέθανες. Δέχτηκα την ποίηση σαν κώδικα ζωής. Αν κι η ποίηση με δεχτεί θα πει πως δεν χάθηκε η στερνή μου πιθανότητα να δικαιωθώ. Λ. Π.

Την ιδέα Βρίσκω στο κατώφλι σου Θεέ! Εμέ! Την ύλη να προσμένει να ντυθεί. Την ιδέα έψαχνα να βρω. τα βήματα του χάρου στο κατώφλι σου με φέρνουν, γιατί ήξεραν αυτά εκεί, η ιδέα εμέ προσμένει, πως εγώ αυτή ζητώ για να χαθώ. Την ιδέα η ύλη όταν βρήκε, ντύθηκε τότε μονάχα μπόρεσε το κατώφλι να περάσει Σε Σε Θεέ να φθάσει!

[...] Ονοματίζουμε τις μέρες, καθορίζουμε τις βδομάδες, τους μήνες, η ρόδα του χρόνου στρέφεται ως την ώρα που θα συντριβεί απ' τη ρομφαία του Αρχάγγελου. Μέσα στο Ημερολόγιο -το νοητό ναό όπου η γλώσσα νυμφεύεται το χρόνο- νιώθουμε να ζούμε σε μια υποδειγματική ευταξία. Όμως, το Ημερολόγιο του κόσμου, που αρχίζει από την πρώτη ώρα του Γενάρη, μας μιλεί για την αμαρτία και τη φθορά -το παρελθόν. Το Ημερολόγιο της Εκκλησίας, που άρχεται από την πρώτη ώρα του Σεπτέμβρη, μας μιλεί για την ανάσταση και την ελευθερία -το παρόν και το μέλλον. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει η αληθινή...

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΑΝΟΙΞΗ Την άνοιξη κατέβηκα πάλι στους δρόμους· τα χελιδόνια γύρω στο καπέλο μου κι εγώ τυφλός που ακούει πηγαίνοντας φωνές απ' τις μικρές μου αγάπες. Κοντά στους κήπους κάτω από τα παράθυρα βράδυασα και δεν ένιωθα ποιος ήμουν. Τη νύχτα ο ψίθυρος απ' τα πουλιά μ' ανέβαζε σε ουράνιες αγορές, θέατρα του απείρου. ΣΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ Πλάγιαζα στο σκοτάδι και την περίμενα ακούγοντας ν' ανεβαίνει τη σκάλα μεσ' στη δροσιά του σπιτιού σαν ψίθυρος από φιλιά κι ανάσες. Γύρευα τότε να ξεφύγω μα η ομορφιά της στάλαζε στα κόκαλά μου νύχτες που μελετ...