Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πρωτοποριακά και ουσιώδη ποιήματα με σκόπιμα συγκρατημένο λυρισμό από δύο βαθυστόχαστους ποιητές, που τα μηνύματά τους έχουν πολλούς αποδέκτες.

"Της μοναξιάς" Κάθε που ξημερώνει Με τον ήλιο παρέα Τρέχω στη θάλασσα Χαζεύω τους γλάρους. Παίζω με τα κύματα Είμαι μόνος. Τί άλλο να κάνω; Κάθε που σφυρίζει ένα βαπόρι. Ένα τρένο Η καρδιά μου να σπάσει Καθώς ασπρόμαυρες θύμισες Πισώπλατα το μυαλό μου Είμαι μόνος. Τί άλλο να κάνω; Κάθε που ο ταχυδρόμος Αμίλητος με προσπερνάει Εγώ καμώνομαι. Γελάω Και μου λέω αύριο. Ίσως αύριο που δε βρέχει Είμαι μόνος. Τί άλλο να κάνω; Κάθε που είναι Κυριακή Και ξέρω αποβραδίς Οι καμπάνες θα βουίζουν μέλισσες Τρυπώνω στο μαξιλάρι σου Είμαι...

Έρωτας Σαν θάλασσα τις νύχτες έμπαινες στο σώμα μου. Σαν παλίρροια με ταξίδευες νύχτες ολόγιομες. Ερμητικά του κορμιού σου τα κύματα πότιζαν ζωή τις άνυδρες αμμουδιές μου. Κάθε χάραμα μας έβρισκε σε άλλη στεριά μεθυσμένους, ζαλισμένους, και ο αποσπερίτης έσταζε χαμόγελα στην πρώτη πνοή του προσδοκώμενου.

ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΑΕΡΟΛΙΜΕΝΑΣ Ούτε σφυριά ούτε αλυσοπρίονα ο κρότος της γης ελεγχόμενος και τ’ αεροπλάνα κάθε Κυριακή εξαφανίζονται από τα ραντάρ Τέτοιο σκηνικό θα το ζήλευαν και τα ποιήματα του Καρούζου "Λοιπόν, ελάτε να μελαγχολήσουμε αφήστε στην άκρη τα προσχήματα είσαστε ή δεν είσαστε συνένοχοι αυτής της εκκωφαντικής σιωπής; Καπνίστε ελεύθερα, συγκατοικήστε συνουσία δυο σπασμένων φωνών κι ο κόσμος άβυσσος με καθρέφτη" Πώς να κοιτάξω το πρόσωπό μου που έγινε διάδρομος προσγείωσης;

Τη σημασία της στιγμής, ως συνδιασμένο αποτέλεσμα της ανθρώπινης επιλογής και της τύχης, εντοπίζει ο Γιώργης Παπανικολάου στη δεύτερη ποιητική συλλογή του "Ακτινο-γραφία". Με γλώσσα σαφή, με απλότητα, δωρική λιτότητα, αρχέτυπους συμβολισμούς και σε μια κρυστάλλινη αμεσότητα με τα θέματα του, ο Γιώργης Παπανικολάου, γνωστός και απο τα φιλοσοφικά του δοκίμια, επιχειρεί μέσα απο καθημερινά περιστατικά - που όσο και να μοιάζουν προσωπικά, αφορούν μνήμες κοινές και οικίες σε όλους μας - μια επίκαιρη και ενδιαφέρουσα προσέγγιση της εποχής μας, ακτινογραφώντας ουσιστικά τον εαυτό...

Η "ακτηνογραφία" είναι μια ποιητική συλλογή που αναμετράται με το κτήνος που γεννιέται και υπάρχει μέσα μας και γύρω μας, συνιστώντας ένα ψυχογράφημα του σύγχρονου πολιτισμένου ανθρώπου. Ο διάλογος του εαυτού με τον ίδιο αποτελεί βασικό μοτίβο στην ποίηση του Χρήστου Τζιώκου. Στο έργο ξεδιπλώνεται ο άνθρωπος που παλεύει να ξεφύγει από το σκοτάδι, που ακροβατεί σε έναν εχθρικό κόσμο και που αγωνίζεται να καταδυθεί μέσα του για να τον αφουγκραστεί. Μια υπενθύμιση πως "Ούτε στο όνειρο / ποτέ δεν είσαι μόνος" διαμηνύει πως ο ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που δεν θα πάψει ποτέ...

Αγάλματα λευκά που μεταμορφώνονται σε αγγέλους, το πανσέληνο φως που ξεγλιστρά μέσα από χαραμάδες, για να φωτίσει τη στιγμή της ερωτικής μεταμόρφωσης, χέρια που σφίγγονται το ένα μέσα στο άλλο, παλάμες ανοιχτές στο θρήνο και τον έρωτα, παλάμες που μαζεύουν άμμο, που χαϊδεύουν τα μαλλιά του εραστή· σ' αυτό το τοπίο κινούνται απρόσκοπτα και φυσικά η Φιλομήλα, η Εκάβη, ο Πολύδωρος, ο Ίτυς, ο Αίας, ο Μενέλαος, ο Ίκαρος, αλλά και αυτός ο θηλυκός Ελπήνωρ δίνοντας έτσι φωνή στους άφωνους, τους καταπιεσμένους, τους ξεχασμένους, τους στοιβαγμένους στο περιθώριο της ανδρικής ιστορίας...

Ακροκεραύνια. Σαρανταπληγωμένα. Γραμμές των βράχων που διαγράφονται και υψώνονται στον αστράγαλο των άστρων. Ταξιδεύουν με τον άνεμο και καταγράφουν τους κραδασμούς των μύθων. Ακροκεραύνια. Σταυρωμένα με κόκκαλα. Μουσκεμένα στον ιδρώτα. Στάζουν στο κορμί μου.