Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εαυτέ, σαν φύγω, σ'αφήνω, θα μείνω Τα φώτα σβήνουν. Σκονισμένες σκιές. Καθρέφτης χωρίς σύνορα. Γύρισα και χάθηκα. Αυτός ή εκείνος σκύβει να σηκώσει το όνομά του, τα σκουριασμένα σύμφωνά του; Άραγε, με ποια δανεική απουσία ντύνομαι; Είμαι, και η γη φαρδαίνει. Βραχνός Αύγουστος κι εγώ η παιδική του ταλάντευση. Είναι πού μεγαλώνω και σβήνω τα κεριά του μύθου. Μα πού να σταθώ όταν μιλώ πάνω στα λόγια μου; Θυμάμαι να 'μαι. Ψέμα. Πουλάμε μνήμη. Σ' αυτό που μας αφήνει. Είδα να τραβάς χειρόφρενο. Όρκους ξεκούρδιστους να χαιρετάς. Γερνάει το λάθος και γίνεται αλ...

'Στέκομαι νοερά έξω από προσφυγική παράγκα, ανθρώπων ξεριζωμένων από την Ανατολία. Δεν τολμώ να χτυπήσω την πόρτα, μονάχα ξεροσταλιάζω στο κατώφλι τους διστακτικός. Το απόγευμα ανασαίνει στον καταυλισμό, ο βασιλικός στον ασπρισμένο ντενεκέ θροΐζει, ενώ από το παράπηγμα βγαίνουν ήχοι κρυστάλλινοι, δροσεροί πού κεντούν τη σιωπή και τη γλυκαίνουν. Η μελωδία τους χύνεται στο μυαλό μου απαλή, ντυμένη τη σεμνότητα του στίχου, στολισμένη με την καθαρότητα του ήχου κι αλλάζει κάθε τόσο μορφή, αναζητώντας νυχτωδία μεθυσμένη. Το σούρουπο γλιστρά στο λεωφορείο "Νωχέλεια" "Ρέμβοι",...

Δεύτερο ποιητικό βιβλίο μετά τη "σωΜα το Ποίηση" (2012) για τον Κύπριο εκπαιδευτικό ψυχολόγο με πολλές μελέτες στο ενεργητικό του γύρω από το πεδίο της κοινωνικής απόκλισης ιδιαίτερα στο χώρο του σχολείου και στη διαδικασία της μαθησιακής λειτουργίας, όπου και επικέντρωσε το διδακτορικό του με θέμα: "Λειτουργικός Αναλφαβητισμός: Σχολικός Αποκλεισμός και Σχολικός Πόνος". Ο Μιχαήλ Κ. Παπαδόπουλος παρεμβαίνει με ένα δυναμικό γλωσσοκεντρικό ύφος και στον ποιητικό χώρο. Δεν είναι απλό παιχνίδι με τις λέξεις, είναι τομή στο ίδιο του το σώμα, είναι κατακερματισμός ζωής μέσα από...

Η ψυχή δεν θαμπώνεται, ανθισμένη ανατολή μένει κρυφή από τους ανάξιους. Πότισε τις έννοιες, χόρεψε τη ζωή που αφήνεις. Χάιδεψε το νου που σε τρέφει και που τη ζωντάνια του δεν κλειδώνει ακόμα σε αμπάρια σκονισμένα. Ερωτοτρόπησε με τις ανυπεράσπιστες φωνές μέχρι να εισακουστείς στα εγκόσμια, σαν ηχώ γενναία. Η σκοτεινιά δεν είναι ευρύχωρη, μόνο στενάχωρη. Και δεν χωρά τόσες ακτίνες. Δυνατών μυών η χάρη, θα γεννήσει τα παιδιά σου. Ολόρθη δίνοντάς σου την εντύπωση πως έχεις να κάνεις με ετοιμοπόλεμους στρατιώτες. Εν ειρήνη πορευόμενη. Φύσα ζωές.

Πεζός τροχασμός Φτάνει κάποια εποχή που μοιάζει όλα τα ονόματα να τα έχεις ακούσει ή κάπου συναντήσει ξανά. Καμμία έκπληξη, τίποτε καινοφανές· μνημονικές αναταράξεις μόνο. Κίνδυνος συνωνυμίας με την Παρακμή. Διασταυρώθηκα με τόσο πολλούς ανθρώπους στις κρίσιμες στιγμές τους και λέω έτσι να συνεχίσω για καιρό - όσο επιτάξει ο βιολογικός χρόνος μου. Τόσους που δε θυμάμαι πια παρά ελάχιστα ονόματα και στιγμιότυπα. Όλα ένας χυλός. Κράτησα όμως και κρατώ σημειώσεις. Σημειώσεις σκόρπιες. Πρόχειρη ή τυχαία συγκόλληση ετεροκλήτων συμβάντων και ιδεών που συγκ...

VINO DI TOSCANA Πολύφυτο, βαθύτοπο, στης σιγανής λαμπάδας -καθώς αρχίζει μάχη σκιών στην βραδυνή θαμπάδα- στο λαδικό το φως, στο ρείθρο της ψυχής χωριό, πλατειά φυλλώθηκες, να με δεχθείς. Πηλόχτιστο έχω το κορμί κι ένα σακκούλι χώμα- μ' όλα τα σύμφωνα μιας γλώσσας άγνωστης- καρδιά. Ένα σταφύλι χώμα κι από φως μια καρυδιά Στον πόνο ψήνονται. Ψυχή και σώμα. Κι ο θάνατος ακόμα. ΕΞΟΔΟΣ Ένα πολύχρωμο πουλί στους λόφους της Τοσκάνης με ρώσικους κελαηδισμούς και χρώματα του δάσους γράφει την απουσία μου κι είναι ο κρυμμένος άσσος που σου κρατούσα, θάνατε...

[Μικρό δείγμα γραφής:] WITH OUT ανάπηρος αυτός που δεν τον αγγίζουν τον τελευταίο καιρό κοιμάμαι για να νιώθω το ρίγος των δακτύλων σου στα μαλλιά στους μηρούς που άνοιξαν τόσο πολύ για να σε φτάσουν και δεν ανήκουν πια στο ίδιο σώμα στο σώμα μου διαμελίστηκα σου χαρίζω σήμερα το ένα μου γόνατο CATWOMAN Περιμένω να γυρίσεις σπίτι, να βγάλεις τα ρούχα -Θεέ μου πως περιμένω να βγάλεις τα ρούχα- τα πόδια σου αγαπώ τις κνήμες ό,τι σε πάει και σ΄ επιστρέφει Μ' ένα σου νεύμα ν' ανέβω στο κρεβάτι να γίνω ολόκληρη κατοικίδια ηδονή. ΑΝΑΛΟ...

Όσοι γύρεψαν την αιτία Γιατί τα πράγματα δεν ήρθανε αλλιώς Έχουν στη μοναξιά θητεία Όπως μου έλεγ' ένας δάσκαλος παλιός. Αυτοί που βάλαν την καρδιά τους στο σημάδι Για να μπορούμε να κοιτάμε ουρανό Αυτοί θα βγουν απ' τα υπόγεια ένα βράδυ Να μας βουλιάξουν σ' ένα απέραντο κενό. Όσοι γύρεψαν την αιτία Γιατί μας παίζουνε στα ζάρια δυνατοί Έχουν στη μοναξιά θητεία Κι όλοι πεθάναν μ' ένα δίκοπο γιατί;

"Ο στίχος της είναι ελεύθερος, δεν μπαίνει σε καλούπια. Ο ψυχικός της οίστρος ακολουθεί την ψυχική της διάθεση. Ο ειρμός της δεν έχει σταθερό συγκεκριμένο αντικείμενο και η ίδια δεν ξέρει που θα καταλήξει, την οδηγεί η ψυχή της, το πνεύμα της. Αυτό είναι ένα ιδιαίτερο χάρισμα, έτσι εντοπίζεται το χρωστικό της ύφος, έτσι δίνει την ξεχωριστή της θέση στον ποιητικό χώρο".

Η θάλασσα, η γυναίκα, ο έρωτας, ο χωρισμός είναι οι βασικοί άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφονται οι στίχοι του Κωνσταντίνου Στρατή. "Δεν θέλει η θάλασσα να σβήσει τα σημάδια/ ούτε το φως απ' τη ματιά της τη ζεστή,/ βράχια και φύκια σου 'χουν μείνει για τα βράδια,/ και μια γοργόνα που κοιτά στην κουπαστή." Γοργόνες και νεράιδες κυκλοφορούν στους στίχους προσθέτοντάς τους μια αίσθηση παραμυθιού, που έρχεται να αντιμετωπίσει την επίσης αποτυπωμένη σκληρή πραγματικότητα. "Η Σάντρα, /η λεβέντρα, /η αφέντρα, /μια χάντρα /σ' ένα σπίτι στη Φυλής,/ ένιωσε στα σαρ...

Στη δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο "Ανάσα από τη φτερούγα ενός σπουργίτη" ο Χρήστος Τζιώκος εμφανίζεται Χωρίς δέρμα, απαλλαγμένος πια, να προχωράει με σταθερά πατήματα Λίγο ακόμα... παραπέρα. Στα 33 μικρά και μεγάλα ποιήματα αυτής της εσοδείας συνυπάρχουν οι οιστρήλατες σειρήνες του παρελθόντος (Χωρίς δέρμα, Δαγκωματιές στα μάτια, Ο δερμάτινος άνθρωπος [ονειρεύεται;], Αυτοφαγία ξανά), η αναπόδραστη καθημερινότητα (Ο σκληρός κόσμος του λεωφορείου, Ομπρέλα, Πωλήσεις, Αγορές, Προσπάθεια διαλόγου, Υποψίες, Διαφάνεια, Η χαρά κατακάθεται, Είναι μόνο δύο γράμματα), η δ...