Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

... Τι να χωρέσω σ’ ένα ποίημα λειψό σε μία κόλλα πώς να εκφράσω τη φωτιά μου Ίσως καεί κι αν καεί; ίσως να κλέψει δυο στιγμές από την νύχτα τίποτα δεν χωράει μα όμως γράφω σου γράφω όσα χωράνε μές στο χέρι μου θ’ αφήσω απόψε σε μια κόλλα από χαρτί...

Πόσες μέρες να περνούν αδιάφορες/ κι εσύ/ πίσω απ' το τζάμι/ να προσδοκάς το τέλος της βροχής/ Να κοιτάς τον μουντό ουρανό/ και να σωπαίνεις/ Σαν τις παλιές μέρες/ να σωπαίνεις ασταμάτητα (από τη σελ. 24 του βιβλίου)

Η έκδοση περιλαμβάνει επίσης το θεατρικό έργο "Αύριο".

Τι είναι τα ποιήματα; Ένα αλαλούμ, όπως και η ζωή. Από αλλού αρχίζω κι αλλού τελειώνω - αν καταφέρω να τελειώσω. Γιατί αν μ' άφηναν, θα έγραφα αιώνια, θα ζούσα αιώνια. Μα δεν μ' αφήνουν, μου βάζουν όρια. Αλλά και η ίδια η ζωή έχει τα όριά της γιατί κάποτε πεθαίνεις. Και τότε βέβαια μπορεί να σε χρίσουν ποιητή. Οι πραγματικοί ποιητές όμως συνεχίζουν να γράφουν κι αφού πεθάνουν. [...]

[...] Η Αρετή Γκανίδου επιτυγχάνει τη συμμετοχή του αναγνώστη στο κατανυχτικό κλίμα των ποιημάτων της, παράγοντας τη γνήσια συγκίνηση του γοητευτικού και κατασταλλαγμένου ύφους. Ώριμες σπείρες ενδοσκόπησης κι εξομολόγησης ξετυλίγονται λυρικά μες στις μικρές πρόζες της ποιήτριας αλλά και στα στιχουργήματά της, γεννώντας συναισθήματα, ανασύροντας γνώριμες εικόνες, μεταδίδοντας δονήσεις ευαισθησίας. Δημήτρης Μουζάκης

Στίχοι από το "Χαράζει" δημοσιεύτηκαν στο τχ. 60 του περιοδικού "Εμβόλιμον" (φθινόπωρο 2010), και κάποιοι συνόδευσαν τον κατάλογο της έκθεσης ζωγραφικής, "Viewmaster 2011", της Βασιλικής Γεροκώστα.

"Η πίκρα που ’χω στην ψυχή, ας είν’ ευλογημένη, την κάνω τέχνη κι η χαρά που νιώθω τη γλυκαίνει".

ΕΞΟΦΛΗΣΑ Σου έστειλα και το τελευταίο χρέος μου, κόσμε· σ’ εξόφλησα. Με δόσεις μεν, μα τα κατάφερα. Τα πήρες όλα σου και με το παραπάνω. Άσε με ήσυχο πια, κόσμε. Δε μου ’μεινε παρά μονάχα η θέα του χθεσινού ανθρώπου προς τον σημερινό συνάνθρωπο· εξοφλημένο στοιχείο μοναξιάς αυτός, που ακολουθεί πάντα το χθεσινό, ως συνέπεια χάριτος μιας θηλαστικής εκκρεμότητας, και λέει αντέχει ακόμη το κορμί να σκουπίζει τακτικά με δάχτυλα κι αγκώνες ό,τι του περίσσεψε. Μα σ’ εξόφλησα, κορμί! H τελευταία δόση μου, χώμα σου. Όπως, στιγμές, κι εσάς εξόφλησα. Πάνω σε σ...

ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ Αύρα ανάλαφρη χέρι βελούδινο υγρή ευκρασία δακρύζει το δέντρο ως το κόκκαλο και οι πανσέδες. Στ' ακροπέταλα των λουλουδιών μελωδία. Μόνος εν μέσω του κήπου εγκυμονούσα γαστέρα καθώς παλεύουν οι τέσσερις άνεμοι της οικουμένης κελαηδώ και σωπαίνω. (από την ενότητα: "Χαράγματα σε μαύρο κι άσπρο")

Τόξα πυρωμένα στα στήθια μιας αιμόφυρτης αλήθειας χαραγή στη λήθη του κόσμου στοχεύουν απόψε. Σκίζουν της ψυχής το σκοτάδι. Βυθίζονται σε πολυδαίδαλης σκέψης το έρεβος. Τα σύνορα του σήμερα γκρεμίζουν. Οι μνήμες εκτινάσσονται, σαν φλόγες λευκές, ασημένιες και φτάνουν ως τον κόρφο του Αβραάμ. Οι ελπίδες, ψαλμωδούν εν χορώ με τη φωνή των Αγγέλων στο αναλόγιο του σύμπαντος!Τόξα πυρωμένα στα στήθια μιας αιμόφυρτης αλήθειας χαραγή στη λήθη του κόσμου στοχεύουν απόψε. Σκίζουν της ψυχής το σκοτάδι. Βυθίζονται σε πολυδαίδαλης σκέψης το έρεβος. Τα σύνορα του σήμε...

Δοκίμια επειδή στη ζωή δοκιμαζόμαστε...

Ο έρωτας δεν προσδιορίζεται ούτε από τον εαυτό του. Η ανθρώπινη ψυχολογία, άβυσσος. Τα συναισθήματά μας, έννοιες αφηρημένες. Η έμπνευση δε χαλιναγωγείται. Και κάπως έτσι εγένετο Χάος. Ό,τι δεν μπορείς να καταλάβεις, νιώσε το.