Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

13. Ένα χλομό πανί άσπρο της νύχτας πιόνι σε θέση αναμονής παράξενα που λιώνει! αθόρυβα που στάζει! σαν το σφιχτό σχοινί μοιραία ταπεινώνει το σώμα της φωνής παιδί και με κοιτάζει του πόνου η απειλή τα κύτταρα ματώνει μιας στείρας προσμονής θλιμμένα με σκεπάζει ένα χλομό πανί. ("Ο θάνατος της Παρθένου" / "The Death of the Virgin", 1564)

"Όμορφος είναι ετούτος ο κόσμος, πανέμορφος, με τις χαρές και τις λύπες του, τις γλύκες και τα φαρμάκια του, τον ήλιο και το φεγγάρι... Λένε -κι όποιος μπορεί το πιστεύει- ότι Αυτός που τον έφτιαξε, όταν τον είδε, δάκρυσε, παραλόγισε και, ίσως, πέθανε απ' την πολλή χαρά του.

Η EΚΛΕΙΨΗ ΕIΝΑΙ ΜIΑ ΜΟΡΦH ΣΥΖΥΓIΑΣ Υπάρχει μια έλλειψη στην έκλειψη Λίγο πριν ήμουν ολόκληρη Λίγο μετά θα αρχίσω Σ’ αυτόν ακριβώς τον τόπο του χωρίς. (Γιατί όταν απ’ το αδιέξοδο σου στέλνω την καληνύχτα μου δεν μπορείς να το δεις;) Να συγχωρήσω τον χρόνο μια ροζ ανταύγεια στο δέρμα της πλάτης σου αρκεί θυμίζεις νερά.

Η ΟΜΙΧΛΗ Η ομίχλη έχει σκεπάσει τα πάντα. Και τι όμορφα, τι ωραία να κρύβεσαι μέσα της! Τι ευχάριστα να περπατάς τώρα στους δρόμους της πόλης! Να μη βλέπεις πια θλιμμένα πρόσωπα, σε κάδους βρόμικους, σε αδειανούς σταθμούς και παγερές πλατείες! Τι ωραία να ζεις μέσα στο όνειρο της ομίχλης και να ελπίζεις, έστω, για άλλες πολιτείες!

ΣΥΓΓΝΩΜΗ Ας ζητήσουμε όλοι Κοιτώντας τον Ήλιο... Ένα μεγάλο συγγνώμη... (με φιλότιμο) Στο χώμα και στη θάλασσα Στη Γη ολόκληρη κι αυτούσια. Με το τρία... (τσάμπα είναι)

Η ποιητική συλλογή "Τόσο ήθελε το στήθος" μιλάει την ανθρώπινη περιπέτεια, επικαλούμενη τη δυναμική της σωματικότητας του Λόγου. Πρόκειται για εκχώρηση άνευ όρων, με την προσδοκία να οικοδομήσει τη Φωνή του Ποιητή, μέσα από τις αρχετυπικές στιγμές της ανθρωπότητας, τον έρωτα, τον πόνο, τη μνήμη, τον φόβο, την επιθυμία, την ενοχή.

Δεν είμαστε οι Κρεολοί της Νέας Ορλεάνης ούτε και ποιητές ωχροκίτρινα και μικρά τα άνθη μας δεν είμαστε φάροι ούτε γυναίκες το κορμί μας στάζει κόλλα πολύτιμη αρρώστια δεν ζούμε στις θάλασσες δεν υπάρχουν ορίζοντες· βλέπεις τα οπληφόρα ζώα; Εδώ δεν είναι μια πόλη πουθενά δεν είναι μια πόλη ούτε λιμάνι πουθενά δεν είμαστε οι αυτόχειρες που αγαπήσαμε

...Στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όλα κατακτώνται. Για τον λόγο αυτό έχουν αξία. Αν δεν ανέβεις στο βουνό πώς θα δεις τη θέα; Χωρίς αγώνα τι ακριβώς ζητάς ν’ απολαύσεις; Δούναι και λαβείν τα πάντα. Τίποτα δε χαρίζεται...

Ο ποιητής Εκεί, στη μέση της μεγάλης οδού ας σταθεί ο Ποιητής. Σηκώνοντας τα χέρια ψηλά να φωνάξει δυνατά τους στίχους του: "Και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στους ώμους τους".