Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πάνω στο βράχο Μ'ορμή σπάει το κύμα Μάνας αγκαλιά

ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ Απρόσμενα Όταν έφτασε στη θάλασσα το χιόνι Ξύπνησε η πρώτη αμυγδαλιά Και στολίστηκε Το πάλλευκο δέος της. Έτσι γεννιούνται οι έρωτες! Σε τέτοιες απρόσμενες συναντήσεις.

Κυρίαρχο πρόσωπο της συλλογής, που χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες, μια για κάθε εποχή του χρόνου, είναι ένας Έλληνας μοναχός, που λειτουργεί, εντός αλλά και εκτός μονής, ως ποιητής. Όλα ξεκινούν από μια κουβέντα που κάνει με τον ηγούμενό του, με μόνους μάρτυρες τα πρώτα χελιδόνια της άνοιξης...

Δεν είναι που θα έρθουν οι φίλοι Είναι που θα λείπουν οι σκιές τους Κρυμμένες πίσω από τη διαφάνειά τους Μικρό πολύ μικρό Επιστρέφει Ένα στοργικό χτύπημα στον ώμο Μια απούσα από καιρό Τρυφερή λέξη Ο πυρετός αναζητά ένα πολύχρωμο Παράθυρο στο Μάη Μια σπονδή στο λαϊκό θεό της αγάπης Ξεγλιστράει η βαριά κουβέρτα Στο πάτωμα προλογίζοντας Το όνειρο της επόμενης νύχτας Μπροστά σε τόσο γαλάζιο γυαλιστερό Φως, αλήθεια, ποιος τολμάει Να ονειρευτεί; Μπερδεύεται το μπλε του ουρανού Με της θάλασσας Σαστίζεις Δεν ξέρεις αν πρέπει να κολυμπήσεις Ή να πετάξεις

Δεν μας ορίζουν όσα οι άλλοι κάνουν. Δεν μας προσδίδουν ιδιότητες των αλλωνών οι υποθέσεις, οι αντιλήψεις, τα λογικά τους άλματα (συνειδητά ή ασυνείδητα). Η δική μας αλήθεια είναι οι δικές μας πράξεις. Μας ορίζει το πώς φερόμαστε, όχι το πώς μας φέρονται... αυτό ορίζει εκείνους! Δεν αρνούμαι την πραγματικότητα των εύκολων συμπερα- σμάτων, ούτε των κακόβουλων κακομοίρηδων. Δεν θέλω να φτιάξω εγώ τον κόσμο αυτόν, θα ήταν ό,τι πιο ανώριμο και αγαθό θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί. Ένα μοντέλο με "κατασκευαστικό λάθος από το εργοστάσιο" δεν το επισκευάζεις... το αποσύ...

Στη σκιά του κόσμου τούτου με τις χαρές και τις λύπες του με τους άρχοντες και τους κατατρεγμένους στις γειτονιές τις όμορφες, τις νοσταλγικές και τις ταλαίπωρες. Μόνοι ή και πολλοί μαζί στην ποθητή αναζήτηση του χτες, του σήμερα, του αύριο στην επιδίωξη της ειρήνης μακριά απ’ τον καταστροφέα πόλεμο ή και μαζί του, αεί με οδυνηρό αντίπαλο τον πανδαμάτορα χρόνο. Άντε να δούμε πόσο θα διαρκέσει το ταξίδι, πόσο θ’ αντέξουμε πού θα φτάσουμε, τι θα ζήσουμε...

Με τη συλλογή ο δημιουργός αυτοσυστήνεται στο αναγνωστικό κοινό, προσδιορίζοντας όχι μόνο τις ποιητικές του συντεταγμένες, αλλά κι ορίζοντας ποιητικά την ιδεολογική του τοποθέτηση μες στον κόσμο. Πρόκειται για μία κοινωνική και πολιτική διακήρυξη απέναντι στο σύγχρονο αυτιστικό τρόπο ζωής και την αυστηρά καθορισμένη, εμμονική κι ανορθόδοξη λογοκρατική αντιμετώπιση τόσο του κοσμικού μυστηρίου όσο και του ανθρωπίνου βίου. Στα ποιήματα προβάλλεται το νόημα της ενσυνείδητης και βιωμένης αγάπης, του έρωτα και του ονείρου, του ανθρωπισμού και της κοινής συλλογικής εμπειρίας ως...

Η ποίηση της συλλογής είναι βιωματική, νευραλγική, μια εσωτερική διαδρομή της δημιουργού. Ολισθήσεις στο χρόνο, επιστροφή στο ά-χρονο, πένθος για τη ματαίωση μιας συνάντησης κι επανασύσταση του φαινομενικά χαμένου ή εκείνου που ανακλήθηκε. Η ποιήτρια προσπαθεί να τακτοποιήσει συναισθήματα κι απώλειες. Η μνήμη είναι ενεργή δαμάζοντας πτυχές του ασυνείδητου, από τη γνώση του εγκαταλελειμμένου κόσμου μας έως τη συναρμολόγηση μιας πραγματικότητας, που μπορεί κανείς να ζει και να ελπίζει οδεύοντας στην ανθρώπινη γνώση μέσα από τη διαφάνεια.

Στην ποιητική συλλογή, όπως μαρτυράει και ο τίτλος της, περιλαμβάνονται 100 ποιήματα (τα συντριπτικώς περισσότερα είναι σονέτα σε ιαμβικό 13σύλλαβο) εμπνευσμένα από την αρχαία ελληνική τραγωδία. Μερικά από αυτά είναι μεταφράσματα είτε από τα αρχαία ελληνικά είτε από άλλες γλώσσες. Τα ποιήματα λειτουργούν τρόπον τινά ως σχόλια σε μια λέξη, σε έναν στίχο, σε ένα απόσπασμα, σε ένα ολόκληρο έργο, σε κάποιον ήρωα, σε κάποιαν έννοια που σχετίζεται με την αρχαία τραγική ποίηση.

Η ποιητική αυτή συλλογή της Γιώτας Παπαδοπούλου δεν είναι τίποτε λιγότερο από ένα πανέμορφα ζωγραφισμένο ταξίδι αυτογνωσίας. Με λέξεις που χορεύοντας αρμονικά, γίνονται ποιήματα, τα οποία με τη σειρά τους στολίζουν τον δρόμο μέχρι την αιωνιότητα. Ποιήματα που σε κάθε στροφή του δρόμου φωνάζουν: "Το ταξίδι είναι η ζωή και η ζωή είναι ωραία" "Η Αιωνιότητα είναι εδώ και είναι τώρα" Έλα δίχως λόγια γύρω σου. Ν’ ανοίξεις τα μάτια σ’ εκείνη τη μνήμη της ενθύμησής σου, όπου μαθαίνεις να ζεις, ν’ αγαπάς τη στιγμή που διαρκεί μίαν αιωνιότητα. Πανίκος Παπαδόπουλος, Καθηγ...

Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΝΑ ΤΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΛΗ Είναι οι γιρλάντες από φώτα, που απλώνονται από τη μια άκρη της στην άλλη. Όπου κι αν σταθείς, δεν μπορείς να τη δεις όλη. Είναι οι χερσόνησοι, οι κάβοι που σ’ εμποδίζουν να βλέπεις. Είναι η δυσκολία που σε κάνει να φαντάζεσαι πως η άλλη μισή είναι πιο γοητευτική.

Πόσο δική μας είναι η ζωή; Διά πυρός και σιδήρου στο αμόνι και στο σφυρί. Ανούσιοι σημαντικοί, αδιάφοροι διάφοροι, σύντροφοι, φίλοι… Κάποτε σε πείθουν ότι είμαστε ίσοι να ξεχωρίζουν άλλοι. Νομίζεις, βλάπτεις μαζί μ’ αυτούς τον εαυτό σου.

...Είναι κι αυτή η πεποίθηση που έρχεται και φεύγει, ότι µέσα από σένα θα µε δω αλήθεια, που δε µ' αφήνει να γλυτώσω και ξανά στο γυαλί σου µε οδηγεί πάλι να κοιταχτώ, να απορήσω, να αρνηθώ και να πεισµώσω. Για άλλη µια φορά άδεια µένω, χωρίς καθρέφτισµα. Δε φανερώνεται το µέσα µε προσπάθεια.