Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Βύζαινα σκοτεινό ουρανό Αχόρταγα μες στο όνειρο Κι όπως γύριζα πλευρό Άστρψε φως κάπου μακριά Κι απλώθη νύχτα έναστρη Η νύχτα του Βικέντιου. Όλγιος συνέχιζα να βυζαίνω Από τις ρώγες Που αστέρια Είχε βάλει ο ζωγράφος Ξινό μού φάνηκε Κι αποτραβήχτηκα Γέμισε ο πίνακας Με μαύρο γάλα.

Η συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων του Αλέκου Ε. Φλωράκη από το 1968 έως το 2018.

"Ο Πούχνερ είναι μια εκλεκτή περίπτωση "ηρωικού μηδενισμού", όπως τον περιέγραφε ο Καμύ στο δοκίμιό του για τον Σίσυφο και αλλού· το δοκίμιό του έκλεισε λέγοντας ο Καμύ, ότι τελικά φαντάστηκε τον ακαταπόνητον ηρώα του μύθου "ευτυχισμένο". Αυτό ταιριάζει και για τον Πούχνερ, έστω και αν αισθάνθηκε το χρέος να πει την αλήθεια πάντα, με διάφορους τρόπους". Μιχάλης Μερακλής "Η στοχαστικότητα της ποίησης του Πούχνερ διαπνέεται από έναν λυρισμό που υπονομεύει τον κίνδυνο της διανοητικής σκλήρυνσης, και από μια διάθεση εξομολογητική που, όπως και ο φιλοσοφικός εκλεκτικισμός τ...

Το σκηνικό έχει στηθεί Απαιτητικός ο ρόλος Παρατηρείς, παίζεις Στέκεις στο πεζούλι και θαυμάζεις σιωπηλά πόσο μεγάλωσαν τα παιδιά, που χτες γέμιζαν τις αλάνες Δίχως μιλιά, αποχαιρετάς αυτό που τελειώνει, σαν τον ορίζοντα που δέχεται τον ήλιο στη δύση του Πίνεις καφέ με τον εαυτό σου και μετράς χωρίς λόγια τα λάθη σου και τα σωστά Τα πικρά σου μάτια κονταροχτυπιούνται με μια πραγματικότητα που αφήνει αιμόφυρτα τα όνειρά σου Αχ, να μπορούσαν, σκέφτεσαι, τα μικρά σου τα χέρια να φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο... Δαγκώνεις αμίλητος μια μπουκιά του νόστου σου Κι η σκ...

Δυσπιστία στις μετα-αφηγήσεις, θεαματικές κοινωνίες, αποτυχία συνδυασμού ατομικότητας και ανήκειν,απώλεια ταυτότητας, άρνηση θνητότητας, εκφυλισμός της γνώσης, καταναλωτισμός, μικρο-αφηγήσεις, αλλοίωση της κοινωνικής συνοχής και σχετικοκρατία, αποτελούν τα κυριότερα χαρακτηριστικά της μεταμοντέρνας/μετανεωτερικής εποχής. Μπορεί η τέχνη και στην προκειμένη περίπτωση η ποίηση, να βοηθήσει στην αποφυγή αυτής της δυστοπίας;

Στην ποίησή του γίνεται φανερό πως δεν μένει απλός θεατής της τελετουργίας, αλλά συμμετέχει στην αέναη, συμπαντική ιεροτελεστία. Είναι μέσα στο τοπίο και μέρος του αποτελεί. Και, καθώς βρίσκεται εντός του, μαγεμένος από την τόση ομορφιά, "ακούει", ψυχανεμίζεται τους μυστικούς ψιθύρους όλων όσων σκεπάζει ο ουρανός και κυριεύεται από το κοσμικό δέος. Νιώθει πως κάτω από την πολυμορφία του Σύμπαντος υπάρχει ένας συνδετικός ιστός και αυτόν ανακαλύπτει και μας παρουσιάζει. Άννα Λυδάκη Εν τέλει, αυτό είναι η Ποίηση: να σε μεταφέρει σε άλλες διαστάσεις, να σου υποβάλλει τον...

Στην αρχή ήταν ο Ράμα, κι ο Ράμα έδρευε στον αέρα, και στον αέρα παντού, η παγκόσμια ύλη. Εκ πλήξης, έπλασε με τα χέρια τους υιούς. Έπλασε τα χώματα, τα νερά, τα ζώα και τους ανθρώπους. Δώρο στην πλάση οι χαρισματούχοι, άνθρωποι με ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Κάθε χρόνο γεννιόνταν 365 χαρισματούχα παιδιά, ένα, κάθε ημέρα. Η πλειονότητα των Ομοίων ζει υπό το σύστημα των Καστών. Οι Όμοιοι ως αρωγοί των Θείων Νόμων φροντίζουν για την εφαρμογή τους, λιντσάροντας κάθε Ανόμοιο. Έτος ΔΛΛ-ΛΔ μετά της πρώτης θεμελίωσης Οι Αδελφές ανακαλύπτουν στα υπάρχοντα της Βαλτιμόρια την ανεξ...

Τι γίνεται όταν η αλήθεια δεν είναι αυτό που περίμενες; Είμαι βέβαιος ότι η ερώτηση αυτή σε έκανε να σκεφτείς αρνητικά τη συνέχεια. Μάλλον γιατί βιάστηκες και η βιασύνη σε καταδίκασε. Εμένα να δεις. Ένιωσα πώς είναι πραγματικά να νιώθεις και απαρατήρητα το προσπέρασα. Επέτρεψα στη βιασύνη και τα παράγωγά της να κατακτήσουν τα εδάφη της ακρίβειας και της ευαισθησίας μου, αβίαστα, και έβλεπα τον κινητό ορίζοντα της συνείδησής μου, αργόσυρτα, να καθετοποιείται. Αν, ένα πράγμα είναι σίγουρο σε αυτόν τον κόσμο, τότε είναι σίγουρα ο παραλογισμός. Το ότι όλα βαίνουν κα...

Από τη σταύρωση στην Ανάσταση ο κάθε άνθρωπος μέσα στην ψυχή του βιώνει μία σταύρωση, μία θλίψη όχι προσωπική μόνο, αλλά υπαρξιακή. Η σταύρωση δεν αφορά πάντα την προδοσία από έναν Ιούδα, αλλά μία εσωτερική μνήμη που εσωκλείει την αρχή και το τέλος μιας ιστορίας αγάπης, την επαναληπτική διαδικασία του ανθρώπινου πόνου ανά τους αιώνες, το τέλος πριν την Ανάσταση. Η "Τρυφερότης" είναι η εξομολογητική εξιστόρηση ποιημάτων των 30 πρώτων χρόνων της ζωής της συγγραφέως Ευαγγελίας Βασιλείου. Χρειάστηκαν 10 χρόνια ώστε να ολοκληρωθεί η πρώτη και ίσως μόνη-σύμφωνα με τη συγγραφέα-...

Οι "Καταβολάδες" είναι η σερπαντίνα του ταξιδιού µιας µικρής προσωπικής οδύσσειας. Ο τίτλος, υπαινισσόµενος τον πολλαπλασιασµό, την παραγωγή και την µετάλλαξη πετάει ελεύθερος στις φαντασιώσεις των στίχων που συγκροτούν µια ενότητα δέντρου. Η διαδοχή των όντων στον αέναο κύκλο της ποίησης αντικαθιστούν το ένα το άλλο, αλλάζουν χέρια και περνούν µέσα από τον έναν στίχο στον άλλο χαρίζοντας στιγµές και χαράζοντας έναν ποιητικό κύκλο καταδικασµένο να µιµείται ανεπιτυχώς. Ένας ατελής ήλιος. Μια ανολοκλήρωτη θεµελίωση στο εµπειρικό συµβάν µε υπερβατολογικές ανησυχίες. Το πέρασµα...

Δεν έχω κάποιο χαρτί ή πτυχίο που να πιστοποιεί τις σπουδές μου αλλά σας διαβεβαιώ ό, τι είναι σημαντικές αν και κάπως ασυνήθιστες. Εκπαιδεύτηκα από μικρός να διακρίνω και να διεισδύω στις υπόγειες στρώσεις των κρυμμένων εαυτών των άλλων και η μεγαλύτερη μου δασκάλα σε αυτό, άθελα της ήταν η διπολική μητέρα μου. Από τον πατέρα μου έμαθα να σιχαίνομαι την μεσοβέζικη ελαφρότητα των εκπτώσεων και είχα πάντα ένα θεματάκι με την άνιση κατανομή δικαιοσύνης. Από νωρίς συστήθηκα με αυτό που αργότερα θα μάθαινα ό,τι ονομάζεται " ψυχολογική κακοποίηση " γεγονός που με ανάγκαζε να φτι...

Είναι μέθη και μέθεξη. Έκσταση και έξαψη. Μετουσίωση του ανθρώπινου σε θείο. Καυτός σαν ήλιος, ψυχρός σαν ατσάλι. Ένας μακρύς και άγονος δρόμος προς την ελπίδα του ανεκπλήρωτου Μετουσίωση του ανθρώπινου σε θείο Καυτός σαν ήλιος, ψυχρός σαν ατσάλι. Ένας χορός αισθήσεων που χρωματίζει άλλοτε με κόκκινο κι άλλοτε με γκρίζο τον ουρανό σου. Μία απαστράπτουσα στιγμή σύζευξης δύο σωμάτων σε μία καρδιά, μία ανάσα, μία ζωή. Έρωτας, η έκτη Αίσθησις!

Χείμαρρος οι σκέψεις ξεχυθήκανε πάνω σε χαρτιά ξέσπασαν όσα η καρδιά κρατούσε καλά κρυμμένα μέσα σ’ ένα σεντούκι του μυαλού καταχωνιασμένα. Η πλάση όλη γέμισε απ’ άκρη σ’ άκρη σκοτεινιά βγήκαν μέσα στη νύχτα οι λύκοι κι ουρλιάζουν σα να νοιώθουν κι αυτοί οι σκέψεις πως φωλιάζουν. Κι όλο τρέχει το μελάνι πάνω στο χαρτί σα να κάνει παρέα στης ψυχής το δάκρυ. Κι εκρήγνυνται σαν ηφαίστειο και ξεσπούν και ψάχνουν τα λόγια διέξοδο να βρουν.

Ξαναγεννημένη από την αρχή Θα κάνω άλμα και θα βρεθώ στον ορίζοντα μιας μπαρουτοκαπνισμένης πόλης Κι ανάμεσα στα φουγάρα θα βρω τη ρωγμή σου, ήλιε αθάνατε Και θα κυλήσω στη βροχερή λάσπη της ομίχλης Εκεί θα σε ξαναρωτήσω: "Ήσουν εσύ ή ήταν μια αντανάκλαση στη λίμνη, που έβλεπα Κι αντί για τουλίπα ήσουνα σταυρός που κουβαλάω χρόνια Μην ξέροντας γιατί κληρώθηκα απ' τη μοίρα Να γράφω στίχους στον ίσκιο του;''

"Σκέψεις αυτοτελείς, ασύγχρονες, ολοκληρωμένες και μη, συναισθηματικές ή σκληρές, λογικές και παράλογες, πολυσήμαντες οπωσδήποτε και πάντα, λύσεις πολλές και μη αναμενόμενες, φυσικές ή μεταφυσικές, ιδεαλιστικές και υλιστικές, προοδευτικές και συντηρητικές, σκωπτικές και δηκτικές, ανέμελες και αφελείς, επιτηδευμένες και ανεπιτήδευτες [...]. Αποτιθέμενες στη Συλλογή, έτσι, όπως στη ζωή, στη φύση. Χαοτικές και αλλοπρόσαλλες. Να 'χουμε το δικαίωμα να λέμε: Τακτοποιούνται γαμώτο, δε μπορεί να είναι τόσο χάος! Δικαίωμα στη δόμηση, μέχρι και στα όνειρα!".