Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Νέα σελήνη - κρεμαστό σκουλαρίκι σε μαύρο κόσμο. Δύσκολοι καιροί. Στάσιμα νερά τρώνε τα θεμέλια.

"Το σπίτι" δεν γειτνιάζει απαραιτήτως με τους διπλανούς μου. Δεν χτίστηκε στην Αθήνα την πρωτεύουσα της Ελλάδας. Είναι της οικουμένης "Το σπίτι". Κρατάνε σκοπιά οι 3 αράδες του χαϊκού. Εναλλάξ παρατηρούν τη χλόη που μεγαλώνει, Μια κόκκινη αγκαλιά, το λιγομίλητο φεγγάρι, Το σφαγείο του κόσμου μας. Η πληθώρα του λόγου καιγόμενη, αφήνεται στο αναγκαίο, εμπιστευτικό 5,7,5 των συλλαβών του χαϊκού. Ζ. Σαβίνα

Πάνω στο βράχο Μ'ορμή σπάει το κύμα Μάνας αγκαλιά

Εκατόν εννέα χάικου γραμμένα την περίοδο 1991-2008. Εκατόν εννέα επιλεγμένα από ένα σύνολο, περίπου, εξακοσίων, τα οποία επέλεξα να δημοσιοποιήσω. Ορισμένα απ' αυτά, όλη την ενδιάμεση χρονική περίοδο από το 1991 έως σήμερα,... παρέμεναν σκοπίμως όλο αυτό το διάστημα αφημένα σε ένα ερμάρι. "Ο ποιητής έχει γράψει μία θαυμάσια συλλογή με χάικου. Βρίσκεται πολύ κοντά στο πνεύμα του Ίσσα, ενός εκ των Μεγίστων Τεσσάρων ποιητών του είδους - διαθέτει το ίδιο χιούμορ, την ίδια συμπόνια και ευαισθησία, εντούτοις γράφει με έναν τρόπο εντελώς προσωπικό. ... Στον ποιητή αξίζουν συγχα...

Η παρούσα συλλογή περιλαμβάνει 70 Χαϊκού και ένα Κικό. Πέτρες και σκόνη. Πέφτουν τα παλιά σπίτια. Πίσω τους κήποι.

"Το χαϊκού είναι ένα όραμα χωρίς σχόλια..." Ronald Barthes Και αυτό το όραμα είναι μια αστραπή που διαρκεί μόνο 17 συλλαβές. Μέσα σ΄αυτόν τον χωρο-χρόνο το χαϊκού πρέπει να προλάβει να τα πεί όλα! Έτσι, αναγκαστικά είναι ελλειπτικό, πυκνά υπαινικτικό, δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες, δεν δίνει ιδέες, αλλά εικόνες, και από αυτές μόνο το περίγραμμά τους. Τα χαϊκού λοιπόν, αυτά τα τρίστιχα των 17 συλλαβών στην φόρμα 5-7-5, είναι από χρόνια γνωστά στους Έλληνες βιβλιόφιλους. Σ' αυτό το βιβλίο ο αναγνώστης θα βρεί 140 χαϊκού γραμμένα σε δύο γλώσσες, κάτι που πιστεύουμε πως γίνετα...

Τα "Χαϊκού νήματα", είναι δεκαεπτασύλλαβες απόπειρες να αποδοθούν αυτά που απαρτίζουν τον εσωτερικό κόσμο του γράφοντα αλλά και οι προσλήψεις του από τον εξωτερικό κόσμο, με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια και οικονομία. Από τη ρόκα, οι λέξεις γυρίζουν στο αδράχτι και φτιάχνουν χαϊκού νήματα, με τα οποία κομμάτι κομμάτι γίνονται τα πλεκτά της ποιητικής του. Καθείς και πρίσμα Η ποίηση προσπίπτει Μα πού το φάσμα;

Άκαρδη χαρά φεύγεις με το πρώτο φως· μιας νύχτας στάση. Με τον χρόνο μου σμίγαμε τις σκιές μας· με σημάδευε. Άνυδρη σκέψη· ήλιος της συνήθειας θαμπός, πληκτικός.

"...Κάποτε, πάνε χρόνια αρκετά, είχα δει στον ύπνο μου, -σ' εν' απ' τα παράδοξά μου όνειρα, που άλλοτε συνήθιζα να γράφω τακτικά, και που έχουν σχηματίσει ήδη τόμο, που δεν πιστεύω, βέβαια, να δει, ποτέ, το φως,- είχα δει, λοιπόν, ότι κρατούσα ένα βιβλίο που φυλλομετρούσα, είχε κείμενο πολύ κανονικό, -αλλά το κείμενο αυτό, σε κάθε φράση, το αντικαθιστούσε μια εικόνα, χρωματιστή και υποβλητική, που συμπλήρωνε, παραστατικά, την έννοια της. Κι όχι μόνο τούτο: στα σημεία που το κείμενο έκανε λόγο, έξαφνα, για κάποια μελωδία, άκουγα αυτή τη μελωδία, ν' αναδίνεται, με τρόπο εντελ...

Γέρασε η ξηρασία, αργοπεθαίνει. Είναι ζωή. Δεν είναι θάνατος. Ό,τι γεννιέται είναι ζωή. Ό,τι πεθαίνει δεν είναι θάνατος. Όχι, δε θα πάρω άλλη αγορά. Μου φτάνουν τόσοι αιώνες. Έρχομαι από δρόμο μακρύ. Θα πάω πίσω, ίσαμε την πηγή. Εκεί απ' όπου ξεκίνησα για να ξανάρθω. Εγώ το σύννεφο, εγώ και η βροχή. Εγώ το χώμα, το νερό. "Περπατώ αργά, διστακτικά. Κεφάλι σκυφτό, ώμοι κατεβασμένοι. Φτάνω στη στροφή του δρόμου. Η πινακίδα του δείχνει σταθερά την επικίνδυνη ζώνη. Το βήμα μου γίνεται ακόμα πιο αργό, ακόμα πιο διστακτικό. Βρέχει πάλι απόψε, όπως κάθε φορά. Με...

"Η προσπάθεια να κατανοήσουμε το Σύμπαν είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που ανυψώνει την ανθρώπινη ζωή λίγο πάνω από το επίπεδο της φάρσας και της προσφέρει κάτι από το μεγαλείο της τραγωδίας". Steven Weinberg