Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ιερή σιωπή απλώθηκε μέσα στον ναό της δημιουργίας, όπου ξετυλίχτηκε όλη αυτή η λειτουργία σε τρία μέρη. Δεν τέλειωσε ακόμη! Συνεχίζεται χωρίς καμιά διακοπή μέσα στα σωθικά των άστρων, στις επιφάνειες των διάσπαρτων γαιών, στις κρυσταλλικές μορφές των πετρωμάτων, στις αδιάλειπτες διαδρομές των χυμών μέσα στα σώματα, σε κάθε κύτταρο των οργανισμών. Καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων που έλαβε χώρα αυτή η λειτουργία πολλά άλλαξαν μέσα στη ροή του χρόνου. Νέοι κόσμοι, νέες μορφές, νέες αλήθειες! Πόσες ακόμη νέες όψεις του Ενός δεν πρόκειται να φανερωθούν! Ο Γέρων σηκώθηκε αργά...

Ποιητική γραφή και καλλιτεχνική φωτογραφία συνυπάρχουν, σε ένα πλαίσιο συνεχούς και δημιουργικού διαλόγου. Πρόκειται για έργα δύο διαφορετικών δημιουργών, τα οποία συνδέονται, όμως, ως προς το ύφος και την καλλιτεχνική προσέγγιση. Η αναζήτηση της ουσίας, το δέος απέναντι στα αιώνια μυστήρια και ο θαυμασμός για τη ζωή, αποτελούν κοινές αφετηρίες δημιουργίας. Το κάθε έργο δεν προσπαθεί να ερμηνεύσει, ούτε αποτελεί αφορμή για το άλλο. Η καλλιτεχνική συγκίνηση επιχειρεί να οδηγήσει σε ένα γοητευτικό κόσμο, διαφορετικό για κάθε αναγνώστη.

Ο Στράτης Μυριβήλης (1890-1969) είναι ευρύτερα γνωστός ως ο συγγραφέας της Ζωής εν τάφω. [...] Μία, ωστόσο, άγνωστη σχεδόν πτυχή του έργου του περιλαμβάνει την έκδοση μιας ποιητικής συλλογής στην περίοδο της γερμανικής Κατοχής. [...] Η συλλογή εκδίδεται το 1942, έναν χρόνο μετά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα. [...] Σχεδόν ογδόντα χρόνια, λοιπόν, από την έκδοσή τους, οι "Μικρές φωτιές" βλέπουν ξανά το φως της έκδοσης. Στα ογδόντα, όμως, αυτά χρόνια δεν είναι λίγα όσα μεσολάβησαν ως προς τη σχέση του Μυριβήλη και του αναγνωστικού κοινού. Ο Μυτιληνιός συγγραφέας διαβάζε...

Ο νέος ποιητής Άγγελος Σλέμιλ, (ψευδώνυμο δόκιμου συγγραφέα πολλών μελετών) παρουσιάζει την ποίησή του μέσα από αυτή τη συλλογή. Μια ποίηση που η Ιστορία, ο Έρωτας, ο Φίλος, η Γνώση πρωταγωνιστούν. Ενδεικτικά: ΒΕΡΟΛΙΝΟ (Άσκηση προσωπικής μυθολογίας) Στις όχθες του ποταμού Spree Στην πόλη με τις κόκκινες εκκλησίες κάθισα και έκλαψα. Για τον μετανάστη πατέρα μου που νικήθηκε απ' τη νοσταλγία του Για τη μάνα μου που ψυχορραγεί Για τη Νικαρέτη, τη Σιληνίδα, τον Ήδυλο Για τους πεσμένους θεούς Για τη Μαργαρ...

... αφήνει το λαμπρό φως του ήλιου να φωτίζει το πρόσωπό του και το πνεύμα του, νιώθει ότι ανήκει στο ηλιόφωτο τοπίο, έχει τη δύναμη να το κάνει φωτεινό, όταν ο ουρανός είναι συννεφιασμένος, όταν βρέχει ή ρίχνει χαλάζι, ακόμη και όταν ο ίδιος βρίσκεται σε δωμάτιο με κλειστά παράθυρα. Παίρνει τη μια ηλιαχτίδα που έχει κάπου απομείνει, στον ουρανό ή στη σκέψη του, και την κάνει ποίημα. Η ποιητική του γραφή δεν μοιάζει με καμιά άλλη - όσο και αν ο ίδιος αναφέρεται συχνά σε άλλους ποιητές. Ζωγραφίζει σφριγηλές ανθρώπινες μορφές που μας προσκαλούν να ζήσουμε ανάμεσά τους, μιλά...

Στη Σπιναλόγκα, εκεί όπου αναμετρήθηκε ο άνθρωπος με την απανθρωπιά, η απόρριψη και η φθορά με την αντοχή και την ελπίδα, η άγνοια και ο φόβος με την προσπάθεια για γνώση κα συλλογική αντίδραση, η ζωή με τον θάνατο, εκεί αναμετρήθηκαν και οι δύο ιατρικές. Η αδιάβλητη, που σε αυτό το έργο εκπροσωπείται από την Ασκληπιάδα, με την αλλοτριωμένη, την κοντόφθαλμη και ιδιοτελή. Ένιωσα την ανάγκη ως άνθρωπος, αλλά ιδιαίτερα ως γιατρός -και η Σπιναλόγκα με προκάλεσε- να στοχαστώ την προσφορά της Ιατρικής στην κοινωνίας, αλλά και να την κρίνω, πολύ περισσότερο επειδή την υπηρέτησα...

Η Βιργινία Μαρουλά στη δεύτερη ποιητική της συλλογή μιλάει με ευαισθησία και σθένος, απευθυνόμενη τόσο στον εαυτό της, όσο και στον αναγνώστη, για τη μοναξιά, και την αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου, για την ανάγκη του να ανακαλύψει τον εαυτό του και να έρθει πιο κοντά στον προσφιλή Άλλο, τον συνεπιβάτη της ζωής και του ονείρου. Γιατί τα ταξίδια του νου στη χώρα των ονείρων, είναι αυτά που μας εμπνέουν και μας δίνουν δύναμη να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα.

Κι αν ήτανε, μία φορά κι έναν καιρό, Εκείνη και Εκείνος Κι αν έμοιασε η ζωή τους -έστω για λίγο- παραμύθι Κι αν έγινε η αγάπη τους, δέντρο ψηλό στου ήλιου τα μάτια Κι Εκείνη το πότιζε, το χάιδευε... Κι Εκείνος το σκάλιζε, το φίλαε... Κι αν ήμασταν, εγώ κι εσύ, στη θέση τους Αν ήταν, μια Εύα κι ένας Αδάμ Και τα ίδια χέρια παύανε ν' αγαπούνε Παύανε τα χείλη να φιλάνε Παύαν να τραγουδάνε Πόσο καιρό αλήθεια, 'κείνο το Δέντρο της Αγάπης, θ' άντεχε; Χίλια και δυο πουλιά δακρύζουν, κλαίνε τώρα...

Η φράση του Οράτιου "Ut pictura poesis" (Η ζωγραφική είναι σαν την ποίηση) επαληθεύεται ακόμα μια φορά στη συνάντηση δύο κορυφαίων σύγχρονων δημιουργών, που εκπροσωπούν δυναμικά τις Τέχνες αυτές στον τόπο μας. Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης προσεγγίζει με πρωτότυπα ζωγραφικά έργα μια σειρά ποιημάτων του Αντώνη Φωστιέρη επιλέγοντάς τα από πέντε συλλογές που καλύπτουν χρονικό φάσμα τριάντα έξι χρόνων, προβάλλοντας ευρηματικά το εικαστικό τους ισοδύναμο και εμπλουτίζοντάς τα με μια νέα οπτική μυθολογία. Τα περισσότερα έργα εγκιβωτίζουν και ενσωματώνουν ως οργανικά στοιχεία χαρακτηριστικ...

"Τα κείμενα της έκδοσης αυτής είναι απόλυτα λιτά στην περιγραφή τους και καθαρά ποιητικά. Είναι όμως τόσο περιεκτικά, που παρά το σύντομο των περιγραφών αμέτρητες εικόνες ξεπηδούν κατά την ανάγνωση. Εικόνες ζωηρές, χαρούμενες και έγχρωμες, γιατί ο Φασιανός είναι ζωγράφος των ζωντανών χρωμάτων, αποφεύγοντας το μαύρο ή το σκοτεινό χρώμα. Το ίδιο χρωματιστές είναι και οι περιγραφές του". ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΡΟΝΗΣ "Επαναφέροντας ως πραγματικότητα τη χορτόπιτα της γιαγιάς στο σιδερένιο τηγάνι, ή μιλώντας για την αξιοποίηση που θα μπορούσε να γίνει στις νεραντζιές της Αθήνας, ο Φασια...

Ποιήματα που γράφτηκαν για ν’ απαλύνουν τους πόνους της ζωής, να τραγουδήσουν τη λιγοστή ανέλπιδη αγάπη, να τιμήσουν τ’ αμυδρό φως της μικρής γειτονιάς της καρδιάς. Ο χρόνος βλέπει τους έρωτες να γεννιούνται και να πεθαίνουν, τα όνειρα να παλεύουν για να επιζήσουν, τα ορατά και τα αόρατα στοιχεία να συγκρούονται. Ο άνεμος, ο θάνατος, τα χρώματα και οι αμαζόνες κάνουν παρελάσεις. Κι εφόσον πρόκειται για στιγμιότυπα από τη ζωή, το γένος -θηλυκό ή αρσενικό-, το εγώ, το εσύ και τ’ άλλα πρόσωπα, εναλλάσσονται τυχαία. *** ΝΟΕΜΒΡΙΑΝΑ ΙΙ Πέρασαν από τότε μέρες πολλές. Οι...

Το καλό ποίηµα είναι τοξικό. Έχουν σφάξει µέσα του το γουρούνι της αγάπης. / Στο αίµα µου κυλάει ο φόβος της Παλαιάς Διαθήκης... * Το ψυχικό σθένος έχει τρία παρεκκλήσια, όλα εγκαταλειµµένα. * Στην ψυχή υπάρχει µια κοιλότητα, απ' την οποία αισθάνεται κανείς µοναχά το σούρσιµο της κάπας του βασιλιά που βηµατίζει. Ποίηµα είναι η φωνή του βασιλιά. Όνειρο είναι το σώµα του. * Αν ένας άνθρωπος σε σώσει, θα σε σώσει µε το κοφτερό του δόντι - όχι µε την ανθρώπινη πλευρά του.

ΠΡΟΦΗΤΕΣ Ως αφορμή τού έργου είναι μια φράση στην "Πολιτεία" τού Πλάτωνα για το ρόλο τού Προφήτη μετά την κάθαρση των ψυχών και την πορεία τους προς τις τρεις Μοίρες, όπου και παίρνουν κλήρους βίων και επιλέγουν οι ίδιες τη ζωή που θα ζήσουν μετά την μετεμψύχωσή τους. Σ’ αυτή τη στιγμή οχτώ Προφήτες περνούν μπροστά από μια ψυχή και της προφητεύουν τη ζωή που θα ζήσει στο σύγχρονο κόσμο. Η γραφή είναι αφαιρετική και πυκνή και το ύφος θυμίζει τις εκκλησιαστικές προφητείες, όπως και τα ονόματα των Προφητών, που είναι παρμένα από την Παλαιά Διαθήκη. Το τελευταίο ποίημα...

Η Σκιά, αδύναμη να αρθρώσει λόγο, παραγκωνισμένη στους παράδρομους της κοινωνίας, κρυμμένη στους σκοτεινούς διαδρόμους της συνείδησης, καταχωνιασμένη στο φόβο του απρόσμενου που καραδοκεί την καθημερινότητα, στον ανά πάσα στιγμή επαπειλούμενο πόνο της απώλειας, θανάτου, την προδοσία, την αδικία, και όλα όσα οδηγούν στην επίγεια Κόλαση, διογκωμένη στην δική της Επικράτεια, διαφεντεύει επιτακτικά την ψυχή. Παίρνει το βήμα στη ποιητική αυτή συλλογή σκιαγραφώντας στοχασμούς που αναδύθηκαν στιγμιαία στην επιφάνεια της συνείδησης, σαν αμυδρές σκιές της Σκιάς, στα περιθώρια μ...

Γεννήθηκα άνθρωπος, νόμιζα... Στην πορεία ανακάλυψα ότι σαν γυναίκα με ξεχώριζαν από τον άνδρα. Απογοητεύτηκα... Είδα διακρίσεις παντού. Ασθενές φύλο με αποκάλεσαν... Εγώ δεν ένιωσα ποτέ έτσι. Ακριβώς το αντίθετο. Σαν γυναίκα φέρνω ζωή στη ζωή. Δουλεύω και προσφέρω και στο κοινωνικό σύνολο αλλά και στην οικογένειά μου. Προσπαθώ να μεγαλώσω σωστούς ανθρώπους. Είμαι Κόρη Εγγονή Μάνα Αδελφή Σύζυγος Φίλη Αυτό το βιβλίο σκοπό έχει να βοηθήσει κάποιες γυναίκες σαν αυτές, σαν εμάς, σαν εσάς. Να δώσει ώθηση, όχι μόνο οικονομική αλλά και υποστηρικτική Δε μιλά...

Το βιβλίο "Ένας στρατευμένος της ζωής. Ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος", με εισαγωγή και ανθολόγηση του έργου του Πατρικίου από τον Γιώργο X. Θεοχάρη, είναι το δέκατο πέμπτο της σειράς "Δύο αιώνες ελληνικής ποίησης", που εκδίδει το Ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος - Σπουδαστήριο Νεοελληνικής Ποίησης, σε συνεργασία με τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, στο πλαίσιο τριετούς κύκλου εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται στην έδρα του Ιδρύματος. Στο πλαίσιο του κύκλου αυτού, σύγχρονοι Έλληνες ποιητές ανθολογούν και παρουσιάζουν σημαντικούς εκπροσώπους της ελληνικής ποίησης από τη μεγάλη ιστορική τομή του αγ...

Ο δρόμος της ποίησης, για όσους τον διαβαίνουν, είναι μια διαδρομή μαγευτική μα και περιπετειώδης, απολαυστική όσο και επώδυνη, πότε βατή και προσπελάσιμη και πότε ακανθώδης και δυσκολοδιάβατη. Όποιος τον περνά, τη μια κατρακυλά στα κατάβαθα του νου που υποφέρει και την άλλη χοροπηδά στα ψηλώματα της ψυχής που ευφραίνεται. Ο έρωτας, ο θάνατος, ο φόβος, η ελπίδα, η ομορφιά της φύσης, η χαρά της ζωής, λέξεις καιόμενες στη φωτιά των συναισθημάτων, όνειρα αιωρούμενα στα νεφελώματα της φαντασίας, πυκνοί καπνοί και πυρσοί αναμμένοι γίνονται φρυκτωρίες στη συναρπαστική αυτή πορεία...

Το "7 βήματα στα ποιήματα: Αξιοποίηση της ποίησης στη διδασκαλία της Ελληνικής ως δεύτερης/ξένης γλώσσας" είναι ένα εγχειρίδιο για τον/ την εκπαιδευτικό που διδάσκει την Ελληνική ως Δεύτερη/ Ξένη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το υλικό διαρθρώνεται σε 7 θεματικές ενότητες, σε καθεμία από τις οποίες παρατίθεται πλούσιο υλικό και πληθώρα επιλογών σε δραστηριότητες καθώς και οι απαραίτητες οδηγίες, ώστε να αξιοποιηθούν στο μάθημα γνωστά και αγαπημένα -ή και λιγότερο γνωστά για να τα μάθουμε και να τα αγαπήσουμε- ποιήματα και τραγούδια διαπολιτισμικού χαρακτήρα με στόχο τη...

Με την ψυχή στο στόμα σπεύδουμε να πειθαρχήσουμε σε ό,τι μας διέπει, μ’ έναν χορό στο στόμα προσπαθούμε να αντιληφθούμε ό,τι μας αποτελεί - ή και το αντίστροφο. Σε κάθε περίπτωση, μοιάζει μάταιο να γυρεύουμε να συγκεράσουμε το μεταφυσικό μας αποτύπωμα με το σωματικό μας βίωμα· κι ας ξέρουμε ότι αλλιώς δεν γίνεται να ζήσουμε κανονικά. Σ’ έναν κόσμο ολοένα και λιγότερο διάφανο, με τους λαούς του μοιρασμένους ανάμεσα σε φανατικούς και πολιτικώς ορθούς, φαντάζει ουτοπικό και παράταιρο ν' αποζητούμε ένα κάποιο νόημα· ακόμα και στην αγάπη και στον έρωτα. Κι όμως, η φύση επι...

Στη δεύτερη ποιητική του συλλογή, ο Νικόλας Λεβέντης συνεχίζει να συγκρούεται με όλους και με όλα, αλλά -πάνω από όλα- με τον ίδιο του τον εαυτό ως "φύσει πολιτικόν ζώον πάσης μελίττης και παντός αγελαίου ζώου μάλλον" κατά τη ρήση του μεγάλου Σταγειρίτη φιλοσόφου. Οι στίχοι του Λεβέντη αντανακλούν μια ανήσυχη συνείδηση, ιστορικά, πολιτικά και φιλοσοφικά τοποθετημένη στον Χρόνο με γερές βάσεις. Τα ποιήματά του είναι περιγραφικές σκέψεις ενός νεαρού ατόμου, ενός σκεπτόμενου πολίτη, ενός "κυνικού" ποιητή που στέκεται ζωσμένος με την αμφιβολία και την αμφισβήτηση ως τα μόνα πυρ...