Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στη δεύτερη ποιητική του συλλογή, ο Νικόλας Λεβέντης συνεχίζει να συγκρούεται με όλους και με όλα, αλλά -πάνω από όλα- με τον ίδιο του τον εαυτό ως "φύσει πολιτικόν ζώον πάσης μελίττης και παντός αγελαίου ζώου μάλλον" κατά τη ρήση του μεγάλου Σταγειρίτη φιλοσόφου. Οι στίχοι του Λεβέντη αντανακλούν μια ανήσυχη συνείδηση, ιστορικά, πολιτικά και φιλοσοφικά τοποθετημένη στον Χρόνο με γερές βάσεις. Τα ποιήματά του είναι περιγραφικές σκέψεις ενός νεαρού ατόμου, ενός σκεπτόμενου πολίτη, ενός "κυνικού" ποιητή που στέκεται ζωσμένος με την αμφιβολία και την αμφισβήτηση ως τα μόνα πυρομαχικά για να εξηγήσει τον κύκλο της ζωής και του θανάτου. Οι λέξεις του, ένας προικισμένος λόγος, που προσπαθεί να διακρίνει το δίκαιο από το άδικο, το αγαθό από το κακό, το ωφέλιμο από το βλαβερό. Πολλές φορές το αξιακό του σύστημα περιβάλλεται με το πέπλο της αρετής που στηλιτεύει τα κακώς κείμενα και άλλοτε η πένα του χαλαρώνει γεμίζοντας ελευθεριότητα, ερωτισμό και ελπίδα τις λευκές σελίδες.