Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ποιήματα ποιητικής και άκρας ευαισθησίας. Η ομιλούσα ποιητική φωνή "ξεγυμνώνεται" αργά και ηδονικά σε ένα "μπολερό" που καταδεικνύει απλώς και μόνον την ώριμη τεχνική της, ενώ η ίδια η καλή ποιήτρια κρύβεται πίσω από τις λέξεις και τις γραμμές, ερωτοτροπεί με τα σημεία στίξης, λατρεύει (και λατρεύεται από) τα κενά, φάσκει και καταφάσκει στο μεγάλο θαύμα της γραφής που ισοδυναμεί με αναδημιουργία του κόσμου, με επανεφεύρεση της πραγματικότητας εξαρχής. Προδομένη ηρωίδα που καταμαρτυρεί στον εαυτό της αλλά και στην υφήλιο τη χασμώδη διάστασή τους, χαράδρα που βαθαίνει με τα χ...

Ο Ιωάννης Εύδυστος επιχειρεί να βαδίσει στο δύσκολο μονοπάτι της ποίησης, που από καιρό έχει χάσει της γοητεία της, καθώς δέχεται κατάκαρδα το πλήγμα μιας τέχνης που δεν έχει λαϊκά ερείσματα και σε αυτή την περίοδο δεν διαθέτει τα μέσα, μια αποτελεσματική πολιορκητική μηχανή, να σπάσει να τείχη της απομόνωσης. Στο μυαλό του δουλεύει εικόνες που τις μεταπλάθει σε έννοιες, που κάποτε δεν είναι και τόσο προσιτές, δεν τις διαπερνάς εύκολα με μια ματιά. Έχει μπροστά του έναν άδειο καμβά και με επιμονή, με τη ματιά ενός ιστοριοδίφη αναζητά το κατάλληλο χρώμα, τις λέξεις, που επιλ...

Κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της Γεωργίας Μπίρμπα, στην οποία περιλαμβάνονται 40 ποιήματα σε τέσσερις ενότητες: Έρωτας, Παρίσι, Κόσμος, Λέξεις. Στον Πρόλογο της έκδοσης ο Θράσος Καμινάκης, σκηνοθέτης και ιδρυτής του Μικρού Πολυτεχνείου αναφέρει: "Η Γεωργία Μπίρμπα είναι μια αιώνια έφηβη του 21ου αιώνα που την ποτίζει ο λυρισμός και τη θρέφει το συναίσθημα. Τη γνώρισα στους κύκλους του Μικρού Πολυτεχνείου και μου ζήτησε να επιμεληθώ την πρώτη της ποιητική συλλογή. Από τα κείμενα της αναδυόταν μια σπαρακτική εφηβική ονειροπόληση που έμοιαζε με "Όαση" μέσα σε αυτ...

Στην ποιητική συλλογή της Ελευθερίας Γανωτίδου "ηθμοί", που μάλιστα είναι και η πρώτη της, ο περιεκτικός ποιητικός λόγος, οι κατασταλαγμένες απόψεις, οι σκέψεις που το φίλτρο (ηθμός) του χρόνου διαμόρφωσε, οι εικόνες που με περισσή ευαισθησία αποτυπώνονται παρασύρουν τον αναγνώστη σε μια ενδιαφέρουσα περιδίνηση από την οποία αρνείται να διαφύγει. Αποτυπώνουμε ανάσες, αναστεναγμούς και όνειρα για εκείνα που ο ήχος στάθηκε λειψός να τα εκφράσει. Παλεύουμε στον άσπρο τον καμβά, χαράζουμε σημάδια, σημαίνοντα για σημαινόμενα ψάχνοντας το νόημα που χάθηκε στη σιωπή. Ζητάμ...

Είναι ήσυχα στον εσπερινό ίσκιο άκου το φύλλωμα πώς μελετά τον άνεμο συνετό μετά τις θύελλες σοφό στην ύστερη γνώση της εξορίας του τόπου και των ψυχών έμεινε μόνο η θάλασσα οι ευχές των ναυτικών στους φάρους αστράφτουν πέρα οι σμέρνες προσεγγίζοντας αναποδογυρισμένες βάρκες μεσοπέλαγα δεν υπάρχουν ονόματα στις μαρμαρένιες πλάκες τα πνεύματα περιπλανώνται σε καιρό πένθους μέχρι την ύπαρξη ή την καύση έμεινε μόνο η θάλασσα να θυμίζει τις αντιρρήσεις των γλάρων να φουσκώνει το ένστικτο της εναντίωσης γυμνό απ' το κηλίδωμα της ακούσιας σκέψης είναι ήσυχα είπαν...

Τριάντα πέντε ποιητές κάτω των τριανταπέντε σαράντα ποιήτριες κάτω των σαράντα ενενήντα έξι ποιητές σε εξήντα εννέα ποιητικές στάσεις ποιήτριες με διπλό επώνυμο και οικιακή βοηθό ποιητές με πισίνα και μεζονέτα στα βόρεια της πρωτεύουσας ποιήτριες με δυο μεταπτυχιακά κι ένα διδακτορικό ποιητές με εξοχικό και θέα στο απόλυτο γαλάζιο του αιγαίου ποιητές της κυβέρνησης ποιήτριες της αντιπολίτευσης εξωκοινοβουλευτικοί ποιητές εκπρόσωποι τύπου στο υπουργείο πολιτισμού στην εταιρεία συγγραφέων στην εθνική βιβλιοθήκη δίχως βιβλία απαγγέλλουν στην κατάφωτη σάλα σ...

Τα ασπρόρουχα της μνήμης σ' ένα τετράδιο να στοιβάζω άρ χισα νωπά τινάγματα του ν ου, απλώματα σκέψης. Δυνατό άνεμο έστειλα να στεγνώσουν. Άκουγα τις άκρες τους να κτυπούν μετέωρα φτερουγίσματα μικρών πε λαργών. Μ' ευλάβεια τα εναπόθεσα στα συρτάρια της μνημοσύνης. Αλήθειες και ψέματα, άνισες μάχες, μ' έστησαν όρθια. Το πέλαγος αγνάντεψα, λίγα κύματα πρόφθασα... "Την ποίηση της Αργυρώς Αγγελίνα Ζωγράφου στην πρώτη ποιητική συλλογή της "Ανισόπεδες σκέψεις" σηματοδοτούν και φωτίζουν διαβάσεις που αποσκοπούν να μας οδηγήσουν στο ξέφωτο μιας πραγματικότητας...

ΑΤΣΑΛΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ Με τη σκόνη του απογεύματος να κάθεται στη νύχτα, η ανεμελιά επιβάλλεται σε κάθε σου αναπόληση. Σκισμένα ρούχα και χρώματα στο πάτωμα που με παρηγορούσαν πριν κάτσουν πάνω του τα παλιά βιβλία πλάι στα ξημερώματα. - Μόνο το Θεό να αποφύγουμε, μου είχες πει και η φρεσκάδα τους θα επανέρθει. - Όχι να τον συζητάμε όποτε σου κατέβει, τόνιζα τα πρωινά που δεν σε ένιωθα πάνω μου, δίπλα μου και στο μισοφαγωμένο έπιπλο που τα κορμιά μας εκτοξεύονταν μετά από κάτι άτσαλες συζητήσεις.

ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΥ Τα ρολόγια μιλάνε παράφωνα με θορύβους ενεργού οξυγόνου Καθηλώνοντας ιππαστί φυλλοβόλα συρτάρια της θύμησης Κι ανυπόμονες άγκυρες στον μυχό θηλυκών οιστρογόνων. Ραγισμένες οι φτερούγες του χθες στον ασάλευτο χρόνο Μα τώρα προσπερνώντας το άγνωστο αύριο Συγκλίνουμε με βήμα ανάλαφρο στην κοινή εντροπία Αποτυπώνοντας το ανεκπλήρωτο. Ύστερα με χέρια γερανούς συλλαβίζουμε πηγαδίσιο νερό Επιλόγους πληκτρολογώντας στην κοίτη κοχυλιών Που κάποτε ανέβλυζαν ηδονής μύρο άφωνο. Καθώς αμεταχείριστες λέξεις ακόμη Της αφής στολίζουν το πρόπ...

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ Το ολόφρεσκο το πρόσωπο των γυναικών είναι η διάρκεια και αναγέννηση του κόσμου. Στ' ανάλαφρα και γυμνασμένα δάχτυλά τους η γη ολόκληρη ένα τεράστιο δαχτυλίδι. Μια νίκη, στον αιώνα μας, τα κουρασμένα χέρια τους! Στ' αγιασμένα σώματά τους η τιμή κι όλα τα έργα του πολιτισμού θεμελιωμένα. Σώματα της πληρότητας, ηρωικά, γεμάτα αγώνες. Ο λόγος και η ψυχή τους κίνητρο, αφετηρία κι έμπνευση κάθε δημιουργίας. Το σήμερά τους πλούσιο γεμάτο αγώνες... Στης προσφοράς την αρετή αυτές δοσμένες, ταγμένες για τα δύσκολα και τα μεγάλα πάντα, σεμνέ...

Εντέλει, αυτή η διανοούμενη ποιήτρια σου δίνει την εντύπωση πως ό,τι περισσότερο αγάπησε ήταν η ομορφιά, το νεανικό κάλλος των σωμάτων. Αυτή η θρησκευόμενη ποιήτρια της κατακτημένης βυζαντινής παράδοσης φαίνεται κάποτε αιφνίδια μοντέρνα, διακριτικά αιρετική, κρυφά ειδωλολάτρισσα, όπως η ίδια λέει για τον Καβάφη. Αυτό το θάρρος είναι ακριβά πληρωμένο, γιατί κάθε βήμα που κερδίζει προς την ελευθερία πρέπει να το ακυρώσει με μετανοημένη συντριβή. Η απόφαση να μείνει στη μεθόριο αντανακλάται και στην αισθητική της, όπου μέσα στο ποιητικά αδρανές εγείρεται αιφνίδια το άρτιο, το...

Άνοιξη 2008. Η επικείμενη πολλαπλή κατάρρευση της χώρας είναι πλέον προφανής. Για τις ανάγκες μιας ποιητικής ανασκαφής -και μιας απόφασης- αποσύρομαι στην ερειπωμένη εδώ και δεκαετίες Κρανιώνα της Καστοριάς, συντροφιά με τρεις στεφανωμένους από χώμα ποιητές: τον Μίλτο Σαχτούρη, τον Χρήστο Μπράβο και τον Κώστα Θ. Ριζάκη, ο οποίος και γράφει τον στίχο "στεφανωμένος χώματα" (η Κρανιώνα, σημειωτέον, έγινε γνωστή για τα πλινθόκτιστα σπίτια της, τα οποία και λειτουργούν ως το κυρίως σκηνικό στο πρώτο μέρος της ταινίας, του Παντελή Βούλγαρη, οι Νύφες). Ετοιμάζομαι για μια ισόβια α...

"Πράγμα δικό σου πιότερο από τη μοίρα δεν υπάρχει. Στερεωμένη καλά στις πόρτες που θα διαβείς, στις ώρες που θα μετρήσεις σε παρακολουθεί σαν θεατής που έκλεψε τη συνέχεια απ’ τα χείλη του σκηνοθέτη. Υπομονετική, γυμνή, ανάλαφρη και πάλι βαριά σε κοιτάζει απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα. Θα μπεις ή θα βγεις; Ποιος ξέρει; Ποιος νοιάζεται; Ποιος, άλλος από σένα, φωνάζει μέσ’ από την πόρτα καθώς διαλέγεις κάθε μέρα, κάθε ώρα -σαν να είσαι εσύ ένας μικρός Θεός- το σάβανο της ζωής σου. Μικρή ζωή, μικρός θάνατος. Μεγάλες μόνο οι ώρες που παραμονεύουν στο προσκέφαλό μας. Το ξέρω πως ξεχνά...

Μια συλλογή, δύο ποιητικές ενότητες. Γραφή με στοιχεία λυρισμού, άλλοτε φανερού κι άλλοτε δήθεν συγκρατημένου. Κύριοι άξονές της ο έρωτας και η ποίηση. Το ανεκπλήρωτο, το ανέφικτο, το ανώριμο, το εφήμερο - αυτά είναι τα κύρια γνωρίσματα της πρώτης ενότητας. Η δεύτερη πάλι παρουσιάζεται πότε ως παιδίσκη και πότε ως έντεχνη παραμυθία. *** ΕΦΗΜΕΡΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ Του ερωτευμένου κωμική αυταπάτη: Ο κόσμος όλος τον υπηρετεί, σάμπως να υπάρχει ένα υπέρλαμπρο άτι, που θα τον πάει ψηλότερα κι απ’ τον κυκλώνα. Του ερωτευμένου τραγική αυταπάτη: Απρόσμενη συντριβή, μονόλογος...

ΜΑΤΑΙΗ ΑΝΑΜΟΝΗ Ενώ σε περιμένω μέρες, μήνες, χρόνια, μη σου πω και αιώνες, Εσύ, ενώ ξεκινάς να με βρεις δεν φτάνεις ποτέ σε μένα. Κρύφτηκα κι εγώ σ' ένα στίχο κάτω από την επικείμενη βροχή και περίμενα να δω που χάνεσαι. Φτάνεις κάθε σούρουπο στο σκοτεινό τοπίο της έμπνευσης κι αντί να μπεις και να μου παραδοθείς αμαρτωλή κι αθώα πρόστυχη ο εγωισμός σου σε γυρίζει πίσω! Εμένα με παίρνει ο ύπνος και ξημερώνομαι σταθμάρχης τρένων λίγο έξω από το Λιανοκλάδι ή στο σκοτεινό Κίελο χειμώνα καιρό -μένει πάντα αδιευκρίνιστο- στη σκοτεινή φύση των ονείρων μου!

Τα γραπτά μου αγωνιούν, διαμαρτύρονται, εναντιώνονται, επαναστατούν, εκδικούνται, συλλυπούνται, λυπούνται, πενθούν, νοσταλγούν, ευτυχούν, παραδειγματίζονται, ερωτεύονται, παθιάζονται, απελπίζονται και ελπίζουν. Κάνουν δηλαδή ό,τι κάνει και ένας άνθρωπος, καθώς άνθρωπος είμαι κι εγώ. Οι στίχοι μου είναι καθαρόαιμοι, πιστοί σε μια προσωπική ολωσδιόλου αντικειμενική ηθική και πουθενά αλλού. Για τους θνητούς: Γνώση μας στυφή, πως οι μοίρες ποτέ τους δεν πεθύμησαν να γίνουν ξάντριες, μα κάποιο μάτι, αόριστο και κράτιστο μας όρισε απ' την κόμη τους να πλέξουμε τα άμφιά μας.

Διαθέτει το κύρος και τη βαρύτητα ενός χρησμού. Δημιουργεί καταστάσεις, επηρεάζει αντιλήψεις, δρομολογεί γεγονότα. Αναμένεται καρτερικά να ερμηνευθεί από πιστούς, λογίους και σοφούς. Είναι όμως ανακόλουθος. Ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Δεν προβλέπεται. Δεν ερμηνεύεται. Δεν αξιολογείται με τα συνηθισμένα κριτήρια. Ο Ανακόλουθος χρησμός είναι η κατάθεση ψυχής που στροβιλίζεται στη σφαίρα της φαντασίας του συγγραφέα. Ακολουθήστε τον.

Ολιγόστιχες ασκήσεις μετρικής και ρυθμού με αφορμή την ομορφιά των όντων, των κοριτσιών (που είναι τα δροσερά επίθετα της ζωής μας), με αφορμή την ομορφιά της χλωρίδας και της πανίδας του τόπου (που μου δίνει ασταμάτητα αφορμές έκφρασης). Η φυσική επικράτεια που μας περιβάλλει έχει εγκράτεια, σύνεση, διακονεί το ταπεινό, μαζί με το υπέρλαμπρο. Έτσι και τούτη η άσκησή μου δεν είναι άλλο από απόπειρα εγκράτειας λόγου στην επικράτεια της πολυλογίας. Τέλος, μια άλλη πτυχή της άσκησης είναι, το άλγος πόνου του πάσχοντος σώματος και η θνητότητα, αιτίες που μας προτρέπουν σε εγκρά...

Ποιητική συλλογή με εμβόλιμα πεζά ... Ένας ήλιος κατάκοπος, μια Ανατολή να ματώνει και να γίνεται Βασίλεμα μέχρι να εξιστορεί μάχες, καράβια λευτεριάς σε πελάγη καπνισμένα, ήρωες χορευτές του κάλλους σε φλεγόμενα γιορντάνια, αγάπες που τον ξεπερνούν στο μέτρο των φωνηέντων της Αλκυόνας, παιδικές ανάσες που δειπνούν στα γκρεμνά του Αχέροντα, ψυχές που τις βαφτίζει στο όνομά του... που σαν τους σταλαγμίτες θαρρείς πως ξαποσταίνουν στα σιωπηλά σπήλαια και ένας ποιητικός λόγος που έρχεται να κραυγάζει ελεημοσύνη... Τούτο μόνο λογάριασε Ήλιε μου... πως θέλησα να πυρπολήσω το...

Η υπαρξιακή αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου αποτυπώνεται έντονα στους στίχους. Αντιμέτωποι με τα αιώνια ερωτήματα, σε σχέση με την ζωή και το νόημά της, τον έρωτα, την μοναξιά, την βιοπάλη, τον θάνατο, ψάχνουμε απαντήσεις-λύσεις. Ασπρόμαυρες εικόνες της πόλης και των ανθρώπων της, μικρές ιστορίες καθημερινότητας, φλας και αναλαμπές στην μονοτονία και στο γκρίζο της ρουτίνας. Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός αποδεικνύονται πολύτιμοι σύμμαχοι κόντρα σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη και δύσκολη πραγματικότητα, απέναντι στην αλλοτρίωση που προκαλεί το δυστοπικό περιβάλλον της νέας επ...