Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το κεφάλι μου στηρίζεται ψηλά/ πάνω απ' το λοφίο της σκέψης μου/ σκύβω μονάχα όταν κοιτάζω το βλέμμα μου/ πάνω στο μέταλλο που κρατάει η όψη της./ Την περιμένω./ Την περιμένω να' ρθεί/ με τα μαλλιά και με το στήθος της/ με τα γλυκά σαν λυπημένα μάτια της./ Την περιμένω και αυτή πάντα έρχεται./ Κι εγώ θαμμένος κάτω απ' τις σκιές των μαλλιών της/ εκεί βλέπω να γεννιούνται οι σκέψεις μου. [...]

ΕΝΟΧΗ Πόσο κίτρινος είναι ο ήλιος που μας κοροϊδεύει. Πόσο ιδανικοί εμείς αναλύοντας τις ακτίνες του. Πόσο επαίσχυντα ωραίοι όταν τραβάμε το σύρτη Και μένουμε άφωνοι- ο ένας απέναντι στον άλλο. (από τη συλλογή "Εν φαντασία και λόγω", 1975) ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ Δε μου ανήκει στίχος κανένας. Οι φίλοι μου τους χειρούργησαν όλους. Οι ακέραιοι φίλοι μου Brassens και Ferre. Και οι άλλοι. Και δεν είναι κεφάλι τούτο, είναι μίσος. Και τα πλαστικά κρινάκια της μαμάς τ' απόθεσα στην πύλη του Πολυτεχνείου. Δεν είναι κεφάλι τούτο που δεν ξεχωρίζει το τόξο απ' το βέλος...

ΤΡΙΤΗ, 7 Βρήκα μια μικρή εκκλησία όλο τρεχούμενα νερά και την κρέμασα στον τοίχο. Τα μανουάλια της είναι πήλινα και μοιάζουν με τα δάχτυλά μου όταν γράφω. Από το πώς αστράφτουν τα τζάμια καταλαβαίνω αν πέρασε άγγελος. Και συχνά κάθομαι τ' απογέματα έξω στο πεζούλι και κρατιέμαι στις κακοκαιρίες όπως το γεράνι.

Δείγμα γραφής: ΑΦΩΝΟ ΚΑΛΑΜΙ Κόμπο κόμπο την εμάζευα την πίκρα, στίβοντας αγριοβότανα στο άδειο μου χέρι και την άνοιξη και το καλοκαίρι Κι όταν το μελιχρό φθινόπωρο ήλθε κι εκάρφωσε βαθειά μου ένα μαχαίρι, ξέχειλη την πικρή κούπα είχα στο χέρι. Και πίνω τώρα κόμπο, κόμπο απ' το φαρμάκι που ξεχειλίζει στην άδεια μου απαλάμη, πικρό τραγούδι από άφωνο καλάμι (1968)