Το ράμφος. Εν φαντασία και λόγω.

ΕΝΟΧΗ Πόσο κίτρινος είναι ο ήλιος που μας κοροϊδεύει. Πόσο ιδανικοί εμείς αναλύοντας τις ακτίνες του. Πόσο επαίσχυντα ωραίοι όταν τραβάμε το σύρτη Και μένουμε άφωνοι- ο ένας απέναντι στον άλλο. (από τη συλλογή "Εν φαντασία και λόγω", 1975) ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ Δε μου ανήκει στίχος κανένας. Οι φίλοι μου τους χειρούργησαν όλους. Οι ακέραιοι φίλοι μου Brassens και Ferre. Και οι άλλοι. Και δεν είναι κεφάλι τούτο, είναι μίσος. Και τα πλαστικά κρινάκια της μαμάς τ' απόθεσα στην πύλη του Πολυτεχνείου. Δεν είναι κεφάλι τούτο που δεν ξεχωρίζει το τόξο απ' το βέλος. Έτσι και να σκοτώσω δεν θα το χαρώ δε θα μάθω ποτέ με τι σκότωσα. Δεν είναι κεφάλι τούτο που καπνίζει κορδελίτσες χορεύτριες οριεντάλ σάρκες κι οστά ιδεών κι απολαμβάνει. Πήρα και γω το σκαρπέλο και το συγύρισα βγήκα επιτέλους στον αγώνα ξεκάλτωτος με πέδιλα της κακιάς ώρας και σγουρό μαλλί σίγουρο. Μα πάλι δε διαβάζονται οι στίχοι μου· μέσα κι έξω όλοι μου οι στίχοι ραβδώσεις του ζέβρου κι εγώ δεσμοφύλακας. Όπως απ' έξω έτσι και μέσα βρήκα του Σαρτρ το χαλικάκι στο μάτι τους και στο δικό μου μάτι τον ίδιο λύκο βρήκα να βυζαίνει και να μη σώνομαι. Τι άλλο να θέλει το ποίημα παρά να περάσεις την κλωστή στη βελόνα -κι αλήθεια τη νύχτα γεμίζει κλωστές το δωμάτιο- ακόμα κι ο Όμηρος τα κατέφερε, σκέφτομαι· αλλά πού βελόνα τα τρυπήσω τη νύστα στον κρόταφο... (από τη συλλογή "Το ράμφος", 1978)