Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μοιραίο, τυχαίο, πεπρωμένο... Παράμετροι που διαγράφουν και καθορίζουν το δρομολόγιο της ζωής μας και υλικά που φτιάχνουν το σκηνικό του θεατρικού έργου της ζωής του καθενός μας. Πρωταγωνιστές είμαστε όλοι εμείς ανεξαιρέτως. Σκηνοθέτης και σεναριογράφος του κάθε έργου είναι Εκείνος που ορίζει και προσδιορίζει το φινάλε. Η ώρα που ο καθένας από μας θα βγει στη σκηνή για να παίξει το ρόλο του άραγε έχει εκ των προτέρων προσδιορισθεί και με κάθε λεπτομέρεια μελετηθεί; Πιθανές αναβολές, αν και μοιάζουν απρογραμμάτιστες, ίσως να είναι τελικά απόλυτα και μοιραία προγραμματισμέ...

Μοιραίο, τυχαίο, πεπρωμένο... Παράμετροι που διαγράφουν και καθορίζουν την πορεία της ζωής μας και υλικά που συνθέτουν το σκηνικό του θεατρικού έργου της ζωής του καθενός μας. Πρωταγωνιστές είμαστε όλοι εμείς ανεξαιρέτως. Σκηνοθέτης και σεναριογράφος του κάθε έργου είναι εκείνος που ορίζει και προσδιορίζει το φινάλε. Η ώρα που ο καθένας από εμάς θα βγει στη σκηνή για να παίξει τον ρόλο του άραγε έχει εκ των προτέρων προσδιορισθεί και με κάθε λεπτομέρεια μελετηθεί; Πιθανές αναβολές, αν και μοιάζουν απρογραμμάτιστες, ίσως να είναι τελικά απόλυτα και μοιραία προγραμματισμέν...

Μοιραίο, τυχαίο, πεπρωμένο... Παράμετροι που διαγράφουν και καθορίζουν την πορεία της ζωής μας και υλικά που συνθέτουν το σκηνικό του θεατρικού έργου της ζωής τού καθενός μας. Πρωταγωνιστές είμαστε όλοι εμείς ανεξαιρέτως. Σκηνοθέτης και σεναριογράφος του κάθε έργου είναι εκείνος που ορίζει και προσδιορίζει το φινάλε. Η ώρα που ο καθένας από εμάς θα βγει στη σκηνή για να παίξει τον ρόλο του άραγε έχει εκ των προτέρων προσδιορισθεί και με κάθε λεπτομέρεια μελετηθεί; Πιθανές αναβολές, αν και μοιάζουν απρογραμμάτιστες, ίσως να είναι, τελικά, απόλυτα και μοιραία προγραμ...

Μια συγκινητική ανθρώπινη ιστορία που στιγμάτισε με ανεξήτηλο τρόπο την πορεία μιας ζωής.... Η μάνα και η κόρη στο αιώνιο και ακατάληπτο μυστήριο των μυστικών αιτίων που κινούν την καθημερινή πραγματικότητα....

Ο "Αντάρτης" είναι ένα σύντομο κείμενο της περιόδου της ωριμότητας του Ψυχάρη, γραμμένο το 1925, λίγα χρόνια πριν από τον θάνατό του του 1929. Σε αυτό, αυτοβιογραφικά στοιχεία, άνθρωποι και τόποι, κυρίως από την παιδική του ηλικία και τη νιότητ ου, αναμιγνύονται με πληροφορίες για τις γλώσσες με τις οποίες διασταυρώθηκε, εκείνες που αγάπησε κι εκείνες που ξέχασε. "... πήρε ο νους μου μια λέξη τρομερή, μια λέξη απέραντη, μια λέξη ωκεανό, το ξετύλιγμα. Ξετυλίγουνται τα πράγματα και αλλάζουνε. Αλλάζουνε και οι γλώσσες. Λίγο λίγο..."

Οι "Αντάρτες" είναι ένα ξεχωριστό λογοτεχνικό κείμενο του Γ. Κοτζιούλα: νουβέλα αλλά και απομνημόνευμα, λογοτεχνικό έργο άλλα και μαρτυρία, ψυχογράφημα αλλά και χρονικό. Στους "Αντάρτες" περιγράφεται μια ιστορία που βασίζεται σε γεγονότα που διαδραματίσθηκαν στην Ήπειρο την περίοδο της Κατοχής και της Αντίστασης. Ο Λάμπρος Βέργος (το προσωπείο του συγγραφέα) και οι συντοπίτες του παρακολουθούν την εμφάνιση των πρώτων αντάρτικων ομάδων στην περιοχή· γίνονται μάρτυρες της τιμωρίας του προδότη, της ενέδρας και της αψιμαχίας με τους ιταλούς κατακτητές, της παράλληλης οργάνωσης...

Ό, τι γράφεται, περιγράφεται ή εικονίζεται σε αυτό το βιβλίο συνέβη πραγματικά, απλώς παρατίθεται λογοτεχνικά επεξεργασμένο, σύμφωνα με τις δυνατότητές μου, τις οποίες θέτω στην κρίση σας αλλά και στα ακούσματά σας για τα πέτρινα χρόνια 1943-1949. Μία γυναίκα, ένα κομψοτέχνημα που τέτοια παράγει η φύσις και η ζωή μόνον όταν έχουν κέφια. Πλούσια, νέα, η ωραία όπως λένε στα λαϊκά μυθιστορήματα, όλα αυτά όμως εις το έπακρον. Οι δε λοιπές αρετές της ανιχνεύονται στο βιβλίο. Ερωτεύεται με ένα πάθος χωρίς όρια έναν από πάσης Λογικής φύσεως ταιριαστό άντρα, για να δημιουργήσει...

Ο Γιώργος, πρώην εργαζόμενος στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, φεύγει από την Αθήνα λίγο καιρό πριν ξεσπάσει η μεγάλη οικονομική κρίση. Επιστρέφει στην πόλη για ένα μικρό διάστημα, όταν η κρίση αγγίζει το αποκορύφωμά της, και επηρεάζεται από τις συνέπειές της. Μικρές βιωματικές ιστορίες, η μία συνέχεια της άλλης, που σμίγουν τη σημερινή με τη μεταπολιτευτική Αθήνα, περίοδο που ο συγγραφέας πρωτοήλθε στην πόλη ως πρόσφυγας από την Κύπρο.

Αϊδίνι, 18 Φεβρουαρίου του 1909. Καταχείμωνο, μα ο ζεστός ήλιος της Ανατολής ολοκάθαρος γλύκαινε την ατμόσφαιρα. Αυτό ενθάρρυνε τη μέλλουσα μητέρα μου να πάει στο χαμάμ για ένα τελευταίο ανακουφιστικό ζεστό μπάνιο. Η έμπειρη Τουρκαλίτσα, η Νατίρ, που συνήθως την έλουζε και της έκανε μασάζ, ήταν ιδιαίτερα προσεχτική καθώς η πελάτισσά της ήταν ετοιμόγεννη. Η μέλλουσα μητέρα μου ξαφνικά άρχισε να νιώθει μια δυσφορία. Φαίνεται πως η αφεντιά μου, ατίθαση, δεν άντεχε άλλο την κλεισούρα. Η Νατίρ την παρηγορούσε: - Μη σκιάζεσαι, αφέντισσα, της έλεγε με τα γουστόζικα σπ...

Το βιβλίο αυτό περιέχει κωμικά επεισόδια από την εμπειρία του συγγραφέα ως κτηνίατρος και επεκτείνεται στην παιδική του ηλικία , στα φοιτητικά και στρατιωτικά του χρόνια . Είναι γραμμένα από την ψυχή του συγγραφέα με χιουμοριστικό τρόπο και διάθεση αυτοσαρκασμού που θα προκαλέσουν στον αναγνώστη έντονα συναισθήματα .

Τα καλοκαίρια, μόλις σουρούπωνε, μαζεύονταν έξω από το σπίτι μας καμιά εικοσαριά άτομα από όλη τη γειτονιά, κυρίως γυναίκες και παιδιά, κάποιοι ανάμεσά τους κουβαλώντας και τα σκαμνάκια τους μαζί, για ν' ακούσουν τη μητέρα μου να διηγείται τις συναρπαστικές ιστορίες της. Έξω από το σπίτι μας είχε έναν ξύλινο στύλο της ηλεκτρικής εταιρείας με έναν τσιμπλιάρικο λαμπτήρα και εκεί, κάτω από το αχνό φως, στεκόταν η μητέρα μου και έλεγε τις ιστορίες της σε ένα ακροατήριο που, καθηλωμένο στα σκαμνάκια του, την άκουε με μεγάλη προσήλωση. Στο ημίφως που επικρατούσε, πολύ μεγάλη επιτ...

Το βιβλιαράκι αυτό είναι μια μικρή ιστορία. Μια ιστορία προσωπική που γράφτηκε σε μια πολύ δύσκολη φάση. "Ήταν τότε που ήλιος άρχισε να πέφτει παίρνοντας μαζί του σκέψεις και όνειρα. Και οι σκέψεις έγιναν όνειρα στον ξύπνιο. Και έγιναν από όνειρα εφιάλτες - το ανικανοποίητο στον καθένα μας". Είναι μια προσπάθεια να μιλήσει για την καλοσύνη , την καθαρότητα, αλλά και για την φθορά και την αναζήτηση. Και το πετυχαίνει. Τα ονόματα είναι τυχαία Οι καταστάσεις όχι.

52 Κείμενα και 27 συγγραφείς γράφουν για τη μικρή πολίχνη του βορρά, το Αμύνταιο. Μια μικρή, άσημη και ασυνάρτητη επαρχία στα βορειοδυτικά της Ελλάδας, "βόρεια και εξίσου δυτικά", που έγραφε ο όμορος Μίμης Σουλιώτης, για να "σε κατοχυρώνει σ' όλες τις κρίσιμες περιστάσεις". Κωμόπολη που δεν ξεπέρασε ποτέ τους 3.000-5.000 κατοίκους - άντε να έφτασε κάποτε τους 6.000, αν προσμετρήσει κανείς και τους προσωρινούς φαντάρους. Ασήμαντος οικισμός και τούρκικο τσιφλίκι τον 19ο αιώνα, μεταμορφώθηκε με την έλευση του σιδηροδρόμου στις αρχές του 20ου αιώνα σε μια ευημερούσα και όλο ζωή...

"Γιατί αυτή η πατρίδα, που όλοι ορκίζονταν στο όνομά της, αποφάσισε ότι δεν της έκαναν για πολίτες της τόσα γελαστά και γενναία παιδιά, που ακόμα και στη φυλακή που τους έκλεισαν τιμούσαν τις εθνικές εορτές, τραγουδούσαν όλα τα τραγούδια των απελευθερωτικών αγώνων και χόρευαν, ακόμη και την τελευταία στιγμή πριν την εκτέλεση, τους χορούς τους τοπικούς τιμώντας τη μνήμη των ηρώων; Με ποια κριτήρια καταδίκασαν την προθυμία τόσων νέων αγοριών και κοριτσιών, που υπάκουσαν στις εντολές/προσταγές που πήραν από το σχολείο, το σπίτι, την θρησκεία; Αυτοί που αποφάσισαν να ρίξουν το...