Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πώς έρχονται τα πράγματα στη ζωή μου, όπου κι αν πάω -έστω και νοερά- η Γαλλία με πληγώνει! Μερικοί, μετά απ' αυτή την ομολογία μου, θα με κατηγορήσουν για ανθελληνική στάση -έπρεπε να συνταχθώ κι εγώ στην ποιητική γραμμή του Σεφέρη- κάποιοι άλλοι, που θα τους διαβάσουν, θα επικροτήσουν την άποψή τους. Οι πρώτοι ανήκουν στο θαυμαστό κόσμο των λαοπλάνων, οι δεύτεροι των μακαρίων. Το αμφισβητείτε; Δεν θίγουν τη νοημοσύνη σας και δεν σας προσβάλλουν προσωπικά, όταν εγκατεστημένοι μόνιμα στο Παρίσι επιφανείς Έλληνες -πέρα από τους δικούς μου φίλους - δηλώνουν "Δεν ξέχασα ούτε σ...

Τα κεφάλαια των "Περιηγήσεων": - Στη Ρωσία: Στα ίχνη του Τολσόι και του Ντοστογιέφσκυ - Στη Δαλματία - Στα Τενάγη της Αδριατικής - Στην Ελβετία: Στα ίχνη του Βολταίρου, του Ζαν-Ζακ Ρουσσώ και του Τόμας Μαν - Στην Αγγλία

Δεκατέσσερα κομμάτια γραμμένα σε διάστημα δεκαπέντε χρόνων. Κείμενα αυτοβιογραφικά, ευκαιριακά, εξομολογητικά. Για την Ομόνοια και τη Φιλανδία. Για τη Μεγάλη Παρασκευή και τον Βάγκνερ. Τον Κοσμά Πολίτη, τον Μάνο Χατζιδάκι και την Πάτρα του '50. Για τη Νανά Καλλιανέση και τη Μέλπω Αξιώτη. Τον Ιωάννου και τον Χατζή. Τα πρώτα μου διαβάσματα και τα πρώτα μου γραψίματα. Μαρτυρίες, χρονικά, ημερολόγια και ό,τι άλλο δεν χώρεσε στα βιβλία μου τόσα χρόνια. Κι επιπλέον, το "Play", γραμμένο ειδικά γι' αυτό το βιβλίο.

Ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος (1867-1911), φύση ευαίσθητη, μελαγχολική, ρομαντική, αποζητούσε τη ρέμβη και τη μοναξιά και τρεφόταν από τους καρπούς των κήπων του αισθητισμού. Η ωραιοπάθεια και ωραιολατρεία του, η εκλογή της σπάνιας λέξης και το κυνήγι του περίτεχνου ή του ασυνήθιστου στην έκφραση φανερώνουν πολύ καλά τι οφείλει το πνεύμα του και το ύφος του στους συγγραφείς του καλλιτεχνικού αυτού κινήματος, που βρισκόταν στην ακμή του ακριβώς στα χρόνια που αυτός διαμορφωνόταν πνευματικά: στα 1891-1895 π.χ. ο Wilde και ο D' Annunzio είχαν φτάσει στο απόγειο της λογοτεχνικής τ...

Απ' όσο παλιά μπορώ να θυμάμαι, ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ίσως το ότι γεννήθηκα σ' ένα σπίτι που έβλεπε σε θερινό κινηματογράφο να είχε κάτι να κάνει μ' αυτό. Γιατί δεν υπήρχε καμία καλλιτεχνική φλέβα στις ρίζες μου κι ακόμα λιγότερη ενθάρρυνση απ' το περιβάλλον μου. Ο ήσυχος επαρχιωτισμός της γενέτειράς μου, της Λεμεσού, δύσκολα μπορούσε να εξαλείψει τη μαγεία των πρώτων εκείνων μαυρόασπρων εντυπώσεων. Δυστυχώς, όντας ο πρώτος γιος ενός επιφανούς δικηγόρου, ο μόνος δρόμος ανοικτός για μένα ήταν αυτός που οδηγούσε στο γραφείο του, μέσω της αγγλικής νομικής σχολής. Η ακατανίκη...