Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δεν είναι μόνο το άφθονο χιούμορ, ο ρεαλισμός και η συγκίνηση που διατρέχουν αυτό το μυθιστορηματικό χρονικό της δύσκολης δεκαετίας '57-'67 ενός χωριού της ελληνικής επαρχίας. Είναι και το σφιχτό και δυνατό γράψιμο που κρατάει αιχμάλωτο τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα, καθώς βλέπει να ξετυλίγεται μπροστά του ανάγλυφη μια εποχή ακόμη και με τους ήχους της. Μέσα στις τρεις ενότητες: Τα φορτηγά, Τα θεάματα και Τα μπάνια χωράνε όλα. Από τα επικίνδυνα σαλταρίσματα στο κασόνι και τα ερωτικά ξυπνήματα της εφηβείας μέχρι οι καημοί της αγροτιάς και η μετανάστευση, γάμοι...

Η Χαρά διηγείται την ιστορία μιας νέας κοπέλας που επιλέγει τον κόσμο των παραισθήσεων για να ξεφύγει από τη ματαιότητα της έφηβης ζωής της. Μια επιλογή που δεν θα αργήσει να την οδηγήσει σε αδιέξοδο. Φυλακή, περιθώριο, ψυχιατρείο. Όλο και πιο κοντά στο θάνατο. Εκεί που όλα τελειώνουν... για να ξεκινήσουν με νέα αγάπη για τη ζωή. "Η Χαρά Αυγερινού υπήρξε μια από τις πρώτες γυναίκες στην Ελλάδα που φυλακίστηκε για κατοχή και χρήση ναρκωτικών ουσιών. Παρά τη διαπόμπευση της από τα Μ.Μ.Ε. για παραδειγματισμό, με δικαστική απόφαση, βρήκε τη δύναμη να ξεπεράσει τα ναρκωτικά...

"Στα όνειρά μου επιστρέφω στο χρόνο και γυρίζω πίσω στο Άγιον Όρος. Ξαναγίνομαι ένας δεκαεννιάχρονος φοιτητής, χαμένος στο πουθενά, και φοράω τα ράσα. Κάθομαι μόνος μου στην είσοδο του κελλιού μου και ξαφνικά εμφανίζονται πλήθος μοναχοί. Έρχονται από το μονοπάτι, περνώντας μέσα από τα βουνά. Σηκώνομαι για να τους ξεναγήσω στο κελλί. Τους πηγαίνω στο παρεκκλήσι. Προσκυνάμε τις εικόνες. Εκεί τους δείχνω το σημείο πίσω από το ξύλινο τέμπλο, στο ιερό, όπου ο Γέροντας κόλλησε με κερί μια τούφα από τα μαλλιά μου. Ξαφνικά συναντώ τον αρχιγραμματέα μου στην Ιερά Κοινότητα, με το μα...

"Ζερβά η λίμνη ατάραγη, απλωτερή, ολόστρωτη και μακρουλή, με το χαϊδεμένο κι ακριβό νησάκι της μες στη μέση και με τον καλαμιώνα περίγυρα, καθρεφτίζει στα βάθη της, σα να σφίγγη απάνου στα στήθια της ερωτικά τον γαλανόν ουρανό και τ' αντίπερα καμαρωμένο βουνό της. Κάπου κάπου, οργώνει τα νερά της κανένα καϊκάκι". Στον τόμο αυτό συγκεντρώνονται αφηγήματα (1890-1894) του Κώστα Κρυστάλλη, τα οποία είναι βιωματικές αφηγήσεις, λαογραφικές περιγραφές και αυτοβιογραφικά χρονικά, αντλημένα από τα παιδικά του χρόνια και την πρώτη νιότη του στην πατρίδα του την Ήπειρο, την εποχή π...

Δεν είχε προδειδοποιήσει κανέναν για την αποφυλάκισή του όταν έφτασε ξαφνικά στο χωριό. Πήγε στο σπίτι, αλλά η μάνα του δεν ήταν εκεί. Ένας γείτονας του είπε πως ήταν στα αλώνια όπου αλώνι- ζαν τα σιτάρια. Φόρεσε ρούχα της δουλειάς και τράβηξε λίγο πιο πάνω, στη ράχη του βουνού, που ήταν τα αλώνια. Πράγματι η Δήμητρα ήταν εκεί και αλώνιζε. Μόλις τον είδε παράτησε τα τραβηχτά του αλόγου και έτρεξε και τον αγκάλιασε κλαίγοντας. Σε λίγο πλησίασαν και τον καλωσόρισαν και οι υπόλοιποι χωριανοί που ήταν στα τριγύρω αλώνια. Έκατσε με τη μάνα του σ’ ένα λιθάρι και τα είπανε για...

Σε διάφορα μήκη και πλάτη της Γης, όπου ο συγγραφέας διπλωμάτης ζει κι εργάζεται, του δωρίζεται το πρωτογενές υλικό της γραφής. Τα πραγματικά περιστατικά, οι βιωματικές αλήθειες, η σαγήνη των κρίσιμων στιγμών, αλλά και οι συνειρμοί, που ενδεχομένως συνδέουν την καθημερινότητά μας με ένα άλλο σύμπαν ιδεών, είναι οι σύντροφοι που δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ έως τώρα. Χωρίς να δοκιμάσει οτιδήποτε θα μπορούσε να εκληφθεί μυθοπλαστική προέκταση, ξέρει πώς να αισθητοποιεί τα κυριότερα περιστατικά των περιηγήσεών του, ακινητοποιώντας τρόπον τινά στο χαρτί αυτή την τόσο πλούσια σε π...

[...] Εντυπώσεις από ταξίδια, από αστικές διαδρομές κι από την επικοινωνία με πρόσωπα που έτυχε να συναντήσω στον δρόμο μου, να τα γνωρίσω και να συνδεθώ μαζί τους, να γίνω φίλος τους, και που δεν τα ξαναείδα ποτέ. Στιγμές που βιώνουμε και πρόσωπα που ανταμώνουμε κι ανταλλάζουμε μαζί τους κάποιες φράσεις ανάγκης, χωρίς πραγματική γνωριμία, αλλά και άνθρωποι που περνούν δίπλα μας τυχαία... [...] Περιστατικά τυχαία κι απρόσμενα, που άφησαν το ίχνος τους χαραγμένο στη μνήμη. Απλά, φυσικά ή κάπως ιδιότυπα. Ανθρώπινα πάντα. [...] (Νίκος Μοσχονάς, από το προοίμιο)

"Σαν από άλλον κόσμο η μαύρη αυτοκρατόρισσα έστεκε μπροστά μου, κυρά κι αρχόντισσα όλης αυτής της λαμπροσύνης." Το 1891, ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος αναγορεύεται διδάκτωρ της Φιλοσοφίας και δέχεται την πρόταση των Ανακτόρων της Αυστρίας να διδάξει την ελληνική γλώσσα στην Αυτοκράτειρα Ελισάβετ, τη θρυλική "Σίσσυ". Μαγεύεται από τη "μελαγχολική αυτοκράτειρα", τη θαυμάζει, τη λατρεύει, βαθιά και πλατωνικά, ως "γητεύτρα της φαντασίας, άφθαστο των Ονείρων και της Ωριοσύνης καταφύγιο". Γίνεται αφοσιωμένος ακόλουθός της, τη συνοδεύει μάλιστα στο ταξίδι της στην Κέρκυρα το 1892,...

Γεννημένος στη Βουλγαρία από εύπορους έλληνες γονείς που φρόντισαν να του δώσουν καλή μόρφωση, ο Θεόδωρος Λασκαρίδης επιστρατεύτηκε βίαια στο μακεδόνικο μέτωπο το 1916. Γρήγορα αυτομόλησε, αλλά κλείστηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων από το οποίο δραπέτευσε. Μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια της ζωής του, πρόλαβε να γίνει αρχισυντάκτης του "Ριζοσπάστη" και των "Χρονικών", να κάνει απόπειρες αυτοκτονίας, να δεχτεί δολοφονική επίθεση και, κυρίως, να δημοσιεύσει πολλά αντιπολεμικά κείμενα, κοινωνικά διηγήματα και αποσπάσματα από ένα μυθιστόρημα. Στις αλλεπάλληλες συναντήσεις του με το...

Το αυτοβιογραφικό αφήγημα είναι δύσκολο. Όχι μόνο στη διατύπωσή του, το ξετύλιγμά του, αλλά, κυρίως, στο πώς κινεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Μπορούν ν’ αφορούν, άραγε, τα όποια περιστατικά της ζωής κάποιου, κι άλλους; Δεν του φτάνουν τα δικά τους; Μάλλον τίποτα της ζωής άλλου, δε νοιάζει άλλον. Ωστόσο, ίσως, απασχολεί η εκδοχή, η οπτική γωνία! άλλοτε γιατ’ είναι όμοια ή παράλληλη κι άλλοτε γιατ’ είναι διαφορετική. Στην "Επιστροφή στο σήμερα" του Κ. Μάστρακα, το κύριο βάρος δεν έχουν τα γεγονότα, οι χρόνοι, οι τόποι, οι ηλικίες των ανθρώπων αλλά η εκδοχή των πραγμάτων....

Όσοι και όποιοι θα διαβάσουν αυτό το βιβλίο... υπάρχει το ενδεχόμενο να θεωρήσουν τα αναφερόμενα και περιγραφόμενα γεγονότα και περιστατικά υπερβολικά, απίθανα και δυσκολοπίστευτα. Η αλήθεια όμως είναι ότι όλα κινούνται μέσα στα όρια της πραγματικότητας και τίποτε δεν ανάγεται στη σφαίρα της φαντασίας. Αυτή η ενδεχόμενη επιφυλακτικότητα για την αλήθεια των περιγραφών και αναφορών αίρεται, αν ληφθεί υπόψη ότι η απομνημονευματική περιήγηση γίνεται σε μια χρονική περίοδο που όλα χαρακτηρίζονται για την παρθενικότητά τους, την παιδική αθωότητα και ειλικρίνειά τους από τη μια μ...

Ο συγγραφέας μάς ταξιδεύει στο Μέγα Σινικόν Τείχος, στην Απαγορευμένη Πόλη, στα Θερινά Ανάκτορα των αυτοκρατόρων αλλά και στην πλατεία Τιανανμέν, στο Μαυσωλείο του Μάο και στους τόπους καθημερινής ζωής των κατοίκων του Πεκίνου. Παράλληλα ξεδιπλώνεται η αφήγηση του μύθου αυτής της μαγικής πόλης μέσα από το διάλογο του ρόδου, που συμβολίζει τη Μνήμη και τη σκέψη της Δύσης, με το λωτό, που συμβολίζει τη Λήθη και τη σοφία της Ανατολής.

Μια υπάλληλος μετατίθεται για τρία χρόνια στο Κάιρο. Βρίσκεται ξαφνικά σ’ έναν κόσμο που αποδεικνύεται εντελώς αταίριαστος με την ιδιοσυγκρασία της και φαντάζει στα μάτια της σαν κόλαση. Πώς αντιμετωπίζει τη νέα πραγματικότητα; Δένοντας μια πέτρα στο λαιμό της και φουντάροντας στο ποτάμι; ΄Οχι βέβαια! Στρώνεται στο γράψιμο, διακωμωδεί την καθημερινότητά της καθώς και τις συνθήκες της ζωής και αυτοσαρκάζεται κατ’ εξακολούθηση. Αντί για κλάμα και μιζέρια διαλέγει το χιούμορ, διότι το χιούμορ σώζει ζωές!

Μια δραματική μαρτυρία σε πρώτο πρόσωπο που αποτυπώνει την κοινωνική πραγματικότητα της χρεωκοπημένης Ελλάδας του Μεσοπολέμου, καθώς και της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου, όπως την έζησε η αφηγήτρια Ιωάννα (Ζαννιά) Κότσικα. Η Ζαννιά γεννήθηκε το 1912 σε ένα χωριό της ορεινής Αρκαδίας. Λόγω της οικονομικής κρίσης που είχε ξεσπάσει το 1930, εγκατέλειψε τη γενέτειρά της το 1932 αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην Αθήνα. Τα περιστατικά του πολυτάραχου βίου της τα διηγήθηκε έξι μήνες πριν τον θάνατό της στην ιστορικό Μαρία Σαμπατακάκη, η οποία κατέγραψε ακέραιη τη μαρτυρία (με ελ...

"Στα μαρμάρινα σκαλάκια της πολυκατοικίας, με την επίβλεψη εκεί γύρω της θυρωρού, η αδερφή μου κοντά και να τρώμε παγωτό κρέμα ξυλάκι: ευδαιμονία. Ένα ολόκληρο παγωτό ξυλάκι που αργούσε να τελειώσει κι έσταζε γύρω γύρω στα χέρια μου και προσπαθούσα να το προλάβω να μη λιώσει. Θυμάμαι την αίσθηση του απογεύματος στην Κυψέλη του 1969, γλυκιά, μυρωδάτη· ησυχία στη γειτονιά, ένα δυο αυτοκίνητα παρκαρισμένα, ένα δυο περαστικά κάθε πέντε δέκα λεπτά, γειτονιά, άνθρωποι έξω απ' τα μαγαζιά και τις εισόδους των σπιτιών και των λίγων πολυκατοικιών, φιλικοί, και μια αύρα ασφάλειας και...

Βαρβαρότητα και ανθρωπιά, φτώχεια και μεγαλείο, ηρωισμός και όνειρο καθορίζουν τη μοίρα ενός μικρού κοριτσιού από κάποιο χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, το οποίο, φτάνοντας στην εφηβεία, κατορθώνει να ξεφύγει από τον κλοιό της ελληνικής επαρχίας των δεκαετιών '60-'70 και να βρει τη ζωή στην Αθήνα, πλάι στον ποιητή Νίκο Γκάτσο και ανάμεσα σε προσωπικότητες που σηματοδοτούν την πνευματική και πολιτιστική ιστορία της νεώτερης Ελλάδας. Η συγγραφέας, πενήντα δύο χρόνων σήμερα, προσπαθώντας να ανασυνθέσει την ταυτότητά της µε ποιητικό ρεαλισμό, αυτοαναλύεται χωρίς ίχνος μελοδραμα...

Συναντάμε συχνά το θέμα της υιοθεσίας στην ελληνική πεζογραφία, όπου το υιοθετούμενο παιδί είναι ακόμα σε βρεφική ηλικία. Όμως, εδώ, το κοριτσάκι που δίνεται για υιοθεσία είναι ήδη επτά ετών - η ηρωίδα του βιβλίου. Και μας διηγείται την ιστορία της σ' ένα μεγάλο γράμμα προς τη λατρεμένη μητέρα της, την οποία αναγκάστηκε να στερηθεί, όταν εκείνη, χήρα με τρία παιδιά, ξαναπαντρεύτηκε.

Για μισό περίπου αιώνα στον υποβλητικό βράχο της Σπιναλόγκας περπάτησαν, ερωτεύτηκαν, μαρτύρησαν αλλά και επιβίωσαν άνθρωποι που προέρχονταν από την "απέναντι όχθη", θύματα μιας ολόκληρης εποχής. Στο καστρόχτιστο νησί του Μεραμπέλλου, σ' ένα χώρο ταυτισμένο με την προκατάληψη, έχτιζαν τη ζωή τους από την αρχή οι εκτοπισμένοι, προσπαθώντας να ξεπεράσουν τις κοινωνικές αντιξοότητες, ώστε να προετοιμάσουν μια αξιοπρεπή αποχώρηση από τον "επίγειο παράδεισο". Ο αποκλεισμός αυτών των ανθρώπων και η καθημερινότητά τους υπήρξαν για πολλά χρόνια ζητήματα ταμπού για την ελληνική κοιν...