Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο υγρό, τυφλό, κελί των φυλακών υψίστης ασφάλειας της Κασσάνδρας, ακούγονται μόνο οι άναρχες ανάσες εφτά-οχτώ νέων παλικαριών, που βγαίναν μέσα απ τα τρίσβαθα της ψυχής τους. Πάνω στις σάρκες τους ήσαν φανερά τα ολοζώντανα αυλάκια, που είχαν χαράξει κάποια ανθρωπόμορφα τέρατα στην προσπάθεια να τους συνετίσουν, ν' αλλάξουν τη λογική και την πίστη τους. Ν' αποσπάσουν ομολογίες για αποτρόπαια εγκλήματα που τους καταλόγιζαν, να προδώσουν συντρόφους που αγωνίζονταν λεύτεροι. Κι όμως μέσα τους υπήρχε μια κρυφή μεγαλειώδης δύναμη, που τους έκανε να υπομένουν καρτερικά το...

"Κάποιες στιγμές την αμφιβολία που φορούσε κατάσαρκα, χειμώνα καλοκαίρι, τη διαπερνούσε μια αιχμηρή σιγουριά ότι όλα εκείνα τα χρόνια, μ' όλα τους τα σκαμπανεβάσματα κι όλες τις αλλαγές διεύθυνσης και κατεύθυνσης, που πορευόταν αγνοώντας, ή χωρίς να νοιάζεται για τον προορισμό, δεν ήταν παρά η απαραίτητη προετοιμασία για ν' αναδυθεί σ' έναν ορίζοντα που, επιτέλους, θα τον αναγνώριζε για δικό του. Τώρα, περασμένα 30, μετέθετε το συμβατικό όριο της ωριμότητας ταξιδεύοντας. Σαν ταξιδιώτης, διεκδικούσε για τον εαυτό μου μόνιμη απαλλαγή από οικείες αναστολές και από δεσμεύσεις...

Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται τη ζωή των νέων, κάποιας περασμένης εποχής, στη Θεσσαλονίκη. Τις ανησυχίες, τα όνειρα, τις συγκινήσεις, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Ακόμη τα ενδιαφέροντα και τις συνήθειες, τις δραστηριότητες, τις παρέες και τις συντροφιές, τις ανέμελες στιγμές, τη διασκέδαση τους. Από τις σελίδες του βιβλίου "ζωντανεύει", η νιότη, η αισιοδοξία, ο δυναμισμός, το κέφι, όσο κι αν για πολλούς, οι συνθήκες, δεν ήταν και οι ιδανικές. Όμως όταν είσαι νέος, όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Ένα κεφάλαιο "καταγράφει" ακόμη τις αναμνήσεις και τις μνήμες, τα β...

Τη ζωή μου, απ' όταν άρχισα να σκέφτομαι ώριμα, την πήρα σαν ένα ταξίδι. Το πιο σπουδαίο που αξιώθηκα. Κι έβαλα σκοπό σε αυτό το ταξίδι να δω και να πλησιάσω όσα περισσότερα μπορούσα, γιατί μέσ' από αυτά θα γνώριζα πιο σωστά τον εαυτό μου, κι από τον εαυτό μου και τους άλλους ανθρώπους, τους γύρω μου και τους μακρινούς μου, και θα συνειδητοποιούσα τι πραγματικά είμαι μέσα στον απρόσμενο κόσμο.

Παρόλο που πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που ήμασταν παιδιά, θυμόμαστε κι η Ζωρζ κι εγώ ένα σωρό λεπτομέρειες της παιδικής ζωής μας και κάθε φορά που βρισκόμαστε όλο και κάτι θα έχουμε να πούμε για τα δυο κοριτσάκια, τις αχώριστες φίλες μα και τις τόσο διαφορετικές. Μπορεί να περάσαμε δύσκολα χρόνια πολέμου και κατοχής, να πεινάσαμε, να κρυώσαμε, να φοβηθήκαμε, μα οι στιγμές που ζούσαμε ήτανε τόσο δυνατές, τόσο γεμάτες. Κι αν τώρα γράφουμε αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια, είναι γιατί κάποια συναισθήματα είναι κοινά σ' όλα τα παιδιά όλων των εποχών.

Εικοσιεφτά χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευσή του, το σκληρό, σπαρακτικό, ειλικρινές, "βλάσφημο" αυτοβιογραφικό κείμενο της Μπέττυς (κατά κόσμον Ελισάβετ Βακαλίδου) είναι και πάλι εδώ για να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά κάποιων συνειδήσεων, κάποιων εφησυχασμένων ψυχών, κάποιων ψυχρών τόπων. Οι αλήθειες της δεν έχουν παλιώσει ούτε στο ελάχιστο. Η πένα της, τρυφερή και ακραία όσο και τότε. Η αλήθεια της, γυμνή, ευάλωτη - κι αγκαλιασμένη με το κεντρί του σκορπιού. "Η αθωότητα είναι καλή γι’ αυτούς που την έχουν. Εγώ που την έχασα δεν πρόκειται να την ξαναβρώ". (Μπέττυ) "Το...

Πώς κυλάει η ζωή στα περίχωρα του Ντεπάσαρ και στις παρυφές του Τόκιο; Τι συμβαίνει στο Δέλτα του Ποταμού με τα Μαργαριτάρια; Τι έχουν να μας πουν σήμερα μια Σπηλιά με Ποιήματα, ένα παροπλισμένο εργοτάξιο οπίου στο Μακάο, η Γέφυρα του Άνθους του Λωτού κι ο τάφος του Κομφούκιου; Γιατί αξίζει να την περπατήσουμε από το ένα άκρο ως το άλλο τη Λεωφόρο Σικουμβίτ, στο κέντρο της Μπανγκόκ, και μάλιστα όχι μια φορά; Πώς λατρεύεται το δάχτυλο του Βούδα στο Χονγκ Κονγκ; Πού βρίσκεται και τι μας περιμένει στην Πύλη της Σελήνης; Γιατί το Μπαλί παραμένει το νησί των μεταμορφώσεων; Μπορε...

Σαράντα χρόνια μετά το πραξικόπημα, με το Poste Restante 1967-1974, ξαναγράφεται ένα σημαντικό κεφάλαιο στη "λογοτεχνία της εξορίας", όπου ο συγγραφέας, σαν τον αναγνώστη, είναι ταυτόχρονα αποστολέας και παραλήπτης. Στις σελιδες του βιβλίου, ο ιστορικός χρόνος εναλλάσσεται με το γεωγραφικό χώρο σε ένα οδοιπορικό στην Ελλάδα των Συνταγματαρχών και την Ευρώπη των εξεγέρσεων. Σε μια χώρα που αναζητεί την ταυτότητά της σε αντίξοες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, ο Βασίλης Βασιλικός, αυτοεξόριστος, αφηγείται την περιπέτεια της γραφής και καταγράφει παράλληλα την προσωπική το...

Whoever has not gone away forever has no right to talk of love. "Saturday's Child" is not a conventional autobiography. It is a reflection on a long ago Indian childhood which manages, through the atmosphere of an intimate conversation, to explore and indelibly retrieve the figures, events, traumas and passions of childhood in relation to the strange adult world. It is essentially about memory and the reaches of memory, the recovery of those vivid and indefinable images that defy time and the backlog of experience and knowledge. Economou lays herself open, she does not...

Ένα διαδικτυακό ημερολόγιο, ένα blog που έκανε πάταγο (και κάνει ακόμα). Μια κοπέλα που γράφει μέσα από ένα ψιλικατζίδικο, μέρα μπαίνει - μέρα βγαίνει. Ιστορίες από την Νίκαια, παράξενοι πελάτες, μια Αθήνα που δεν την βλέπουμε στις ειδήσεις, μια Ελλάδα που αναγνωρίζουμε κάπως σφιγμένοι επειδή συνήθως προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει... Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο. Το δεύτερο, είναι οι προσπάθειες της Ψιλικατζούς να κάνει παιδί. Τα κέντρα γονιμότητας, οι γυναικολόγοι, οι αίθουσες αναμονής, οι αγωνίες, οι εξωσωματικές και οι ιατρικές εξετάσεις, το ταξίδι από μήνα σε μήνα απ...

Μια συνταρακτική είδηση. Η ανάγκη για φυγή. Η περιπλάνηση. Είναι όλα αυτά που με αλυσιδωτές αντιδράσεις θα οδηγήσουν την Αρετή σ' έναν αγωνιώδη μονόλογο. Μονόλογο απ' τον οποίο ανασυνθέτει ψηφίδα-ψηφίδα τη ζωή της. Θα βρει αδιέξοδο. Θα ταξιδέψει. Θα περιπλανηθεί. Μαδράς, Κάμα Σούτρα, Καλκούτα, Μπενάρες, Δελχί, Άγκρα, Τατζ Μαχάλ, Ντάτζιρλικ, Μπανγκαλόρ... είναι μόνο λίγα από τα μέρη που θα περάσει, που θ' αναμειχθεί με τους εκατομμύρια ντόπιους. Θα έρθει αντιμέτωπη με τη φτώχεια αλλά και την πολυτέλεια. Με την ανθρώπινη ματαιοδοξία αλλά και την προσπάθεια. Με τον πόνο αλλά κ...

"Από 12 χρονών παιδί αρχίζω το γράψημο της ζωής μου. Εσύ που θα διαβάσης αυτά μη δώσης την προσοχή σου στην ομοιοκαταληξία και δεν καταλάβης την γενική ουσία του περηεχωμένου. Ποιός ήμουνα για τα αδέλφια μου τη υπόφερα για τα αδέλφια μου Πόση αγάπη δήχνω για τα παιδιά μου Αυτός ήμαι εγώ ο γράφων όλα αυτά". Νικόλαος Αντ. Παλήος Εν εξωτερικό Νοέμβριος 1979 Μέσα στο βαπορι m/ν Μούτσαινα

Η κόνα Βασιλεία είναι η μικρασιάτισσα γιαγιά της συγγραφέως. Κοντά της άκουσε και έμαθε για τα πάθια και τους καημούς ενός λαού που σήκωσε με περισσή καρτερία και υπομονή τον ξεριζωμό του και πάσχισε, μέσα από αντίξοες συνθήκες, να στρώσει δρόμο ζωής απ' την αρχή. Εξιστορώντας τη ζωή αυτής της γυναίκας, την ιστορία της οικογένειάς της, η συγγραφέας φιλοδόξησε να περιγράψει την πορεία μιας μεσοαστικής οικογένειας που κλήθηκε μέσα από δραματικά γεγονότα να οργανώσει τη ζωή της σε νέους τόπους, με νέα ήθη, με διαρκή αγώνα. Οι ήρωες του βιβλίου κινούνται στα απροσδιόριστα όρ...

Πρόκειται για μια έκδοση που συγκεντρώνει όλα τα κείμενα που έχει γράψει ο συγγραφέας για το περιοδικό "Το Δόντι" από την αρχή της μηνιαίας κυκλοφορίας του έως τη διακοπή της. Στην έκδοση περιλαμβάνονται και τρία αδημοσίευτα κείμενα. Πεζός λόγος γραμμένος από έναν ποιητή που σχολιάζει την επικαιρότητα, ονειρεύεται, αναρωτιέται, απαισιοδοξεί και αισιοδοξεί. Αρθρώνει πολιτικό λόγο με την ουσιαστική του έννοια σε μια δύσκολη εποχή. Μια συλλογή είκοσι δύο χρονογραφημάτων, γραμμένα με ευαισθησία, καυστικότητα και ευθύτητα. Είκοσι δύο χρονογραφήματα που μας προβληματίζουν, μα...

Η ζωή για τον καθένα μας είναι οι πολύ προσωπικές μνήμες, το πως κάθε στιγμή έχει "σφραγίσει" την πορεία του... Ξεκινώντας από το νησί της Ρόδου, αρχίζουν να ξετυλίγονται στο μυαλό περάσματα εικόνων από αναμνήσεις που περιγράφουν μια ολόκληρη εποχή. Ο καλλιτέχνης πατέρας, η ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου, ο βασιλιάς, η μεταπολίτευση, ο έρωτας... Κάθε τι που μπορεί να περιγράψεις απλά, αυθόρμητα, στέκοντας στις παιδικές, αλλά και στις μετέπειτα, μνήμες. Η αδερφή μου ήταν πάντα μαζί. Σε κάθε μου βήμα και στιγμή, άλλοτε λίγο πιο μακριά, άλλοτε πιο κοντά. Αλλά πάντα μαζί. Κι εγ...

"Τύποι και τυπάκια, άνθρωποι και ανθρωπάκια". Ναι! Έτσι είναι, έτσι τα λέμε τούτα τα έμβρυα και "λογικά" όντα που απαρτίζουν το σύνολον της κοινωνίας κάθε τόπου, μέρους, πόλεως και χωριού. Είναι βλέπετε κανόνας (το 'παν οι άνθρωποι...) και σαν κανόνας δεν μπορεί να μην έχει και τις εξαιρέσεις του... Εσείς τι λέτε; Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Εμ! και βέβαια συμφωνείτε (αυτό το λέω εγώ...) Ποιες όμως είν' τούτες οι εξαιρέσεις, θα μου πείτε. θα τις μάθετε διαβάζοντας αυτές εδώ τις γραμμές... . Κατά βορειοδυτικά μεριά υπάρχει μια πόλη που προήγαγε τούτα τα "τυπάκια" και "ανθρωπ...

[...] Πολλά από τα γεγονότα, που τόσο γλαφυρά περιγράφει, είναι και δικά μας βιώματα και εννοώ της δικής μου γενιάς. Επαναλαμβάνω ότι δεν με εντυπωσιάζει η λατρεία του Μπάμπη Κοντογιαννάτου για το Ληξούρι και τoυς Ληξουριώτες γιατί, κατά γενική παραδοχή όλων των Κεφαλλονιτών και όχι μόνο, το πανέμορφο Ληξούρι και τα παιδιά του ξεχωρίζουν σε όλες τις εκφάνσεις της επιστήμης, της τέχνης αλλά και του εμπορίου. Δεν αποπειρώμαι σε κριτική των θεμάτων που πραγματεύεται ο συγγραφέας, κυρίως για λόγους αρχής. Η επιστολή του μεγάλου τέκνου του Ληξουρίου, του καθηγητή της λαογραφίας...

Οι τρεις σχεδίες τελικά ήταν τέσσερις. Όπως και οι τρεις σωματοφύλακες. Αλλά οι περιπέτειες είναι πολύ περισσότερες. Χάρη σ' αυτές και με λόγο λιτό και ακαριαίο, ο Τίτος Πατρίκιος συνθέτει ένα πανόραμα του βίου, προσωπικού και δημόσιου, της τέχνης της γραφής, της καθημερινότητας των ανθρώπων και των πραγμάτων. Έναν κόσμο πολυεπίπεδο και ταυτόχρονα οικείο, όπως τον έζησε ο ίδιος, όπως μπορεί να τον ζει ο καθένας, και που σε τούτες τις αφηγήσεις μας τον μεταδίδει με συναρπαστική αμεσότητα.

Σας έγραψα μικρής διάρκειας ιστορίες που μου αρέσει να διηγούμαι στις παρέες σαν παραμύθια. Σαν παραμύθια σύγχρονα, για μεγάλους. Σαν παραμύθια αληθινά, όπως όλα τα παραμύθια. Μαλακά και σκληρά, σαν τις ουσίες. Με καλούς και κακούς. Με αγάπη και μοναξιά. Διαπλεκόμενα. Απρόβλεπτα. Όλα προσωπικά και όλα νυχτερινά, που τα αισθάνεται κανείς πιο έντονα, σαν κομήτες που περνώντας φωτίζουν ή τσουρουφλίζουν. Παραμύθια που τελειώνουνε και παραμύθια που συνεχίζουνε. Παραμύθια, κυρίως του δρόμου.