Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο συγγραφέας Μιχάλης Φυσεντζίδης μέσα από την έρευνα πολλών ετών, μας παρουσιάζει σε μία πεντάτομη σειρά, Μεγάλες Μορφές του Παγκόσμιου Τεκτονισμού που σημάδεψαν με την παρουσία τους τη Σύγχρονη Ιστορία. Στο παρόν βιβλίο -το δεύτερο της σειράς- βιογραφούνται σαράντα μία καταξιωμένες προσωπικότητες του Θεάτρου και του Κινηματογράφου που ξεχώρισαν στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Μία γρήγορη µατιά στη ζωή και στο έργο αυτών των προσωπικοτήτων µας δίνει την αίσθηση ότι όλοι ξεκίνησαν από τα χαµηλά στρώµατα της αστικής τάξης και µε τον υπέρµετρο ζήλο, την αγάπη προς την θεατρική κα...

Ο τόμος περιλαμβάνει αυτοτελείς μελέτες που πραγματεύονται, από διαφορετική οπτική η κάθε μία, το σύνθετο πολιτισμικό φαινόμενο που αποτελεί το θέατρο. Το ενδιαφέρον εστιάζεται κυρίως στο αρχαίο δράμα και στο νεοελληνικό θέατρο, που προσεγγίζονται από συγκριτολογική, παραστασιολογική, ιστορική και κοινωνιολογική άποψη, κατά τρόπο ώστε η Ιστορία του Θεάτρου να αποκτά ένα στέρεο θεωρητικό υπόβαθρο και, αντίστροφα, η Θεωρία του Θεάτρου να βρίσκει μια ικανοποιητική εφαρμογή σε συγκεκριμένα παραδείγματα. Ο αναγνώστης, μέσα από εργασίες, όπως για τη σκηνοθεσία και πρόσληψη του...

Στην "Ιστορία Ευρωπαϊκού Δράματος και Θεάτρου" η Έρικα Φίσερ-Λίχτε αναδομεί την ευρωπαϊκή θεατρική ιστορία από την εποχή της ελληνικής τραγωδίας μέχρι τον Χάινερ Μίλλερ. Κάθε κεφάλαιο αναδεικνύει και ένα μέρος της ανάπτυξης, της κατάστασης και των λειτουργιών του θεάτρου στο κοινωνικό πλαίσιο της αντίστοιχης εποχής. Η μελέτη της συνοδεύεται από παραδειγματικές αναλύσεις έργων αντιπροσωπευτικών συγγραφέων. Εμπλουτισμένος με καινούριο πρόλογο, ο πρώτος τόμος καλύπτει την περίοδο από το θρησκευτικό θέατρο μέχρι τις δραματικές μορφές της κλασικής Γερμανίας του Γκαίτε....

Στην "Ιστορία ευρωπαϊκού δράματος και θεάτρου" η Έρικα Φίσερ-Λίχτε αναδομεί την ευρωπαϊκή θεατρική ιστορία από την εποχή της ελληνικής τραγωδίας μέχρι τον Χάινερ Μίλλερ. Κάθε κεφάλαιο αναδεικνύει και ένα μέρος της ανάπτυξης, της κατάστασης και των λειτουργιών του θεάτρου στο κοινωνικό πλαίσιο της αντίστοιχης εποχής. Η μελέτη της συνοδεύεται από παραδειγματικές αναλύσεις έργων αντιπροσωπευτικών συγγραφέων. Εμπλουτισμένος με καινούριο πρόλογο, ο πρώτος τόμος καλύπτει την περίοδο από το θρησκευτικό θέατρο μέχρι τις δραματικές μορφές της κλασικής Γερμανίας του Γκαίτε. Ο δ...

Στην ελληνική βιβλιογραφία δεν διαθέταμε μέχρι σήμερα κάποια σφαιρική "Εισαγωγή στην Επιστήμη του Θεάτρου", παρά το γεγονός ότι η διδασκαλία της Θεατρολογίας σε ξεχωριστά Τμήματα Θεατρικών Σπουδών σε πανεπιστημιακό επίπεδο κλείνει τα 20 χρόνια της ύπαρξής της. Η δόμηση του παρόντος βιβλίου υπαγορεύεται από έναν νοητό συνομιλητή, που είναι ο φοιτητής των θεατρικών σπουδών και ακολουθεί εν γένει επαγωγικά βήματα, δόθηκε όμως μεγάλη έμφαση στο "θέατρο εκτός θεάτρου", το "θεατρικό" στοιχείο που υπάρχει και στην κοινωνική ζωή και σε μια σειρά από δρώμενα, τελέσεις, εθιμοτυπί...

Η ιστορία του θεάτρου διδάσκει ότι πίσω από κάθε μέθοδο εκπαίδευσης του ηθοποιού υπάρχει μια φιλοσοφία της ύπαρξης, μια θεώρηση του κόσμου. Στις δεκαετίες του 1960-1970, εποχή εξεγέρσεων και μεγάλων αμφισβητήσεων, ο μοντερνισμός συνυπάρχει με έναν ιδιότυπο ρομαντισμό που επικαλείται την "επιστροφή στις πηγές" και καταγγέλλει το αρνητικό στίγμα του δυτικού πολιτισμού: την απώλεια του στοιχείου της ιερότητας και της αυθεντικότητας, την παρακμή της θρησκείας και της πνευματικότητας προς όφελος της τεχνοεπιστήμης. Στο πνεύμα αυτό του αναγεννησιακού νεοουμανισμού, αναμορφωτές το...

Εξήντα τρεις, άλλοτε μικρότερες και άλλοτε μεγαλύτερες, θεατρικές διαδρομές σε οκτώ ενότητες: Στην πρώτη για τους μηχανισμούς του θεάτρου (τη μάσκα, τη μεταμφίεση, τη γλώσσα του σώματος), στη δεύτερη για θέματα που αναφέρονται στο Αρχαίο Θέατρο ή αφορμώνται από αυτό (φιλολογική σάτιρα στον Αριστοφάνη, απομυθοποίηση του τραγικού ήρωα στον Ηρακλή του Heiner Muller και στον Οιδίποδα - Αντι-οιδίποδα του Γιώργου Βέλτσου, διπλή ανάγνωση της Ορέστειας), στην τρίτη για θέματα του νεοελληνικού θεάτρου ("θεατρική περιοχή του Γιάννη Ρίτσου", Ιταλικά πρότυπα και εν γένει δυτικές επι...

δεύτερος τόμος καλύπτει την περίοδο 1960-2009, την πλέον συναρπαστική όσο και «ατίθαση» στην ιστορία του αμερικανικού θεάτρου. Είναι μια περίοδος με έντονες φυγόκεντρες τάσεις που κάνουν τη θεατρική (και όχι μόνο) Αμερική να φαντάζει σαν ένα τεράστιο μωσαϊκό που αντιστέκεται σε οποιαδήποτε μονοσήμαντη ερμηνεία. Το γενικό συμπέρασμα της δίτομης αυτής μελέτης λέει ότι η Αμερική είναι ένα «μόνιμα ανολοκλήρωτο μυθιστόρημα» που εκφράζει διαρκώς και κάποια επιθυμία, επιθυμία για περισσότερη δύναμη, μεγαλύτερη ασφάλεια, μεγαλύτερο πλούτο κ.λπ. Και γνωρίζουμε ότι εκεί όπου υπάρχει...

Στον κόσμο της Αναγέννησης το αρσενικό και το θηλυκό ορίζονται μέσ' από μια σειρά αντιθέσεων, σωματικών και κατ' επέκταση κοινωνικών: το θερμό και το ψυχρό, το ξηρό και το υγρό, το ανθρώπινο και το ζωώδες, το σταθερό και το ασταθές, το δυνατό και το αδύναμο, το ενεργητικό και το παθητικό. Ανάλογοι είναι και οι ρόλοι που καθορίζουν τον άνδρα και τη γυναίκα, και που τους τοποθετούν στη θέση του υποκειμένου και του αντικειμένου αντίστοιχα. Τι συμβαίνει όμως όταν οι αναγεννησιακές ηρωίδες ξεφεύγουν από τα στεγανά της εποχής; Και πώς είναι δυνατόν η "αδύναμη" γυναίκα να επηρεάζε...

Ενδελεχή και λεπτομερή "χάρτη" για φοιτητές-σπουδαστές δραματικών σχολών και θεατρόφιλους, επαγγελματίες του θεατρικού χώρου αλλά και ερευνητές, αποτελεί το "Ανθολόγιο θεατρικών μονολόγων: Ξένοι συγγραφείς" της Ειρήνης Κανακάκη. Η συγγραφέας επιδιώκει να στοιχειοθετήσει τη διαδρομή του θεάτρου από τη ρωμαϊκή περίοδο, τα μεσαιωνικά και τα νεότερα χρόνια έως τη σύγχρονη έκφανσή του σε Ευρώπη κι Αμερική κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο διαπιστώνει κανείς τη συνεπή ένταξη, κατά χρονολογική σειρά, μιας εισαγωγής γύρω από τα ιστορικά-καλλιτεχνικά-πολιτ...

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η ανάδειξη των πολιτιστικών στοιχείων άλλων λαών είναι μια μορφή αντίστασης στην επικράτηση της δυτικής κουλτούρας. Η Όπερα του Πεκίνου και το θέατρο Νο αποτελούν τις πιο σημαντικές μορφές παραδοσιακού θεάτρου της Κίνας και της Ιαπωνίας αντίστοιχα. Όμως, παρά τις σχετικές παραστάσεις που έχουν δοθεί κατά καιρούς στην Ελλάδα, η αντίστοιχη βιβλιογραφία είναι εντελώς πενιχρή. Έτσι αυτό το βιβλίο καλύπτει ένα βιβλιογραφικό κενό. Ο συγγραφέας ωθήθηκε σημαντικά στη συγγραφή αυτού του έργου ακούγοντας τη δήλωση κάποιου δυτικού θεατή μετά από μια...

Χοάνη, χωνευτήρι, σαλατιέρα, μωσαϊκό, υβρίδιο, Αμερική ή Ηνωμένες Πολιτείες, πραγματικότητα ή φαντασίωση, πολιτισμένος τόπος ή άγριος τόπος; Τι είναι, τέλος πάντων, αυτός ο τεράστιος γεωγραφικός χώρος, ποια είναι τα «πραγματικά» σύνορά του και ποιος ανήκει σε αυτά; Τα σύνορα ορίζουν τους ανθρώπους ή οι άνθρωποι ορίζουν τα σύνορα; Με αυτές τις ερωτήσεις στις 714 σελίδες του πρώτου τόμου επιχειρείται να δοθεί μια συνολική εικόνα του κοινωνικο-πολιτιστικού και ιδεολογικού προφίλ της Αμερικής και παράλληλα, να εντοπισθούν και να σχολιαστούν οι παράγοντες που συνέβαλαν στη δ...

Ως θεατρικότητα, στο βιβλίο αυτό, ορίζεται η προσπάθεια ατόμων να δημιουργήσουν μια εικόνα για τον εαυτό τους, η οποία τουλάχιστον εν μέρει ξεγελά. Ξεγελά είτε επειδή αντιβαίνει ριζικά προς την πραγματικότητα είτε επειδή διογκώνει, διορθώνει ή παραποιεί την πραγματικότητα. Στόχος αυτής της προσπάθειας είναι η άσκηση ελέγχου πάνω στα αισθήματα και τη σκέψη άλλων. Στοιχεία θεατρικότητας υπάρχουν στο δημόσιο βίο κάθε κοινωνίας – είναι ιδιαίτερα εμφανή και σήμερα. Στην ελληνιστική εποχή όμως παρατηρείται αύξηση στοιχείων θεατρικής συμπεριφοράς κάτω από την επίδραση του θεάτρου,...

Περιεχόμενα: - Σπύρος Μερκούρης, "Το αρχαίο δράμα και η επιρροή του" - Filippo Amoroso, "Το αρχαίο δράμα στο σύγχρονο ιταλικό θέατρο" - Jos? Monleon, "Το αρχαίο δράμα στο σύγχρονο ισπανικό θέατρο" - Cleo Protochristova, "Η αττική τραγωδία στη Βουλγαρία: Συναντήσεις και ενοράσεις." - Βάσος Καραγιώργης, "Τα θέατρα της αρχαίας Κύπρου" - Αναστάσιος Πορτελάνος, "Η αρχιτεκτονική του αρχαίου θεάτρου" - Ιορδάνης Ε. Δημακόπουλος, "Κλασική αρχαιότητα και αναγεννησιακό θέατρο: Αρχιτεκτονική θεάτρων και σκηνογραφία στην αναγεννησιακή Ιταλία και την Κρήτη." - Κωνσταντίνος Μπο...

Το αρχαίο ελληνικό δράμα αποτελεί πάγια πηγή έμπνευσης νεότερων δημιουργών που συχνά ανατρέχουν, συμπληρωματικά, σε παράπλευρες μυθολογικές πηγές των θεμάτων τους. Τα σύγχρονα δράματα, με άμεση ή έμμεση αναφορά σε έργα της αρχαιοελληνικής δραματικής ποίησης, ανασκευάζουν τον δραματικό μύθο ή χρησιμοποιούν μυθολογικές παραλλαγές του προκειμένου να ικανοποιήσουν τις πολιτικό-κοινωνικές απαιτήσεις της εποχής τους. Συχνά αυτό γίνεται σε βαθμό ανατρεπτικό του έργου αναφοράς οδηγώντας σε παρερμηνείες ή παραναγνώσεις του. Το ίδιο συμβαίνει άλλωστε και σε σκηνικές εκφωνήσεις που στ...

Μια μελέτη που διασώζει την ιστορία και την ατμόσφαιρα της λαμπρής σταδιοδρομίας του σκηνογράφου Πάνου Αραβαντινού (Κέρκυρα 1884 - Παρίσι 1930) στην Κρατική Όπερα του Βερολίνου, για δώδεκα χρόνια, σε μια εποχή μεγάλης άνθησης του Ιδρύματος αυτού τόσο σε κλασικές παραστάσεις όσο και σε ανεβάσματα πρωτοποριακών έργων όπως ο Χριστόφορος Κολόμβος των Πωλ Κλωντέλ, Νταριούς Μιγιώ και Ζαν Λουί Μπαρώ. Ο Έλληνας "μάγος της σκηνής" συνέβαλε με τη λεπτότητα του σχεδίου, το χρωματικό πλούτο και την ανεξάντλητη φαντασία του στη θριαμβική ακμή της Όπερας του Βερολίνου όσο κράτησε η Δημοκ...

Το θέατρο στην Κύπρο μετά την ανεξαρτησία (1960) βρίσκεται σε γόνιμη φάση, κυρίως ως προς τη βούληση να δημιουργηθεί θέατρο καλλιτεχνικών αξιώσεων. Ο πνευματικός κόσμος απαιτεί από τη νεοσύστατη πολιτεία να στηρίξει το θέατρο. Στο διάστημα 1960-1974 η θεατρική δραστηριότητα είναι έντονη, ιδρύονται πολλοί θίασοι, κυρίως βραχύβιοι, οι οποίοι παρουσιάζουν διαφορετικά είδη θεάτρου: επιθεώρηση, κυπριακή ηθογραφία, φαρσοκωμωδία και σπανιότερα, κυρίως στο τέλος της δεκαετίας του 1960, κλασικό και μοντέρνο ρεπερτόριο. Το επαγγελματικό θέατρο εδραιώνεται, οι περισσότεροι ηθοποιοί εί...