Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Ρίτσαρντ, η Μπέρθα, η Μπεατρίς και ο Ρόμπερτ· το μοναδικό θεατρικό έργο του Τζέιμς Τζόις αφορά τη σχέση αυτών των τεσσάρων προσώπων προσεγγίζοντας το ζήτημα της ανθρώπινης ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Ο Ρίτσαρντ, συγγραφέας, μετά από εννιά χρόνια αυτοεξορίας στη Ρώμη, γυρίζει στην πατρίδα του την Ιρλανδία, χωρίς να είναι σίγουρος αν θα παραμείνει. Οι σκιές-φωνές του τόπου που τον έδιωξε, της θρησκείας που δεν τον κέρδισε, της μητέρας που τον εγκατέλειψε, τον ακολουθούν, ενισχύοντας το αίσθημα της κόπωσης και της δυστυχίας του, παρά την απέραντη αγάπη της γυναίκας του, της...

H παρούσα συλλογή περιλαμβάνει τη μετάφραση, για πρώτη φορά στα ελληνικά, ενός σπουδαίου -καίτοι παραγνωρισμένου- μονόπρακτου του Samuel Beckett με τίτλο "Δεύτερο Πρόχειρο Σχέδιο για Ένα Θεατρικό" ("Rough for Theatre II"), και πέντε δοκίμια τα οποία διεξέρχονται ορισμένα καίρια σημεία τής προβληματικής που αφορά στη μετάβαση από το μοντέρνο στο μεταμοντέρνο θέατρο, με παράλληλες αναφορές σε άλλες μορφές τέχνης: Από τον μπαρόκ νατουραλισμό τού Michelangelo Merisi da Caravaggio στον ρεαλισμό τού Henrik Ibsen, από το Θέατρο του Παραλόγου τού Samuel Beckett, ήτοι μίας ουδικής [...

Το έργο "Ο άνθρωπος και τα όπλα" έχει δύο θέματα: το ένα είναι ο πόλεμος και το άλλο ο γάμος. Η ρομαντική πλευρά του πολέμου είναι βασισμένη στην ιδεαλιστική νοοτροπία ότι οι άνδρες πολεμούν επειδή είναι ήρωες, και ότι ο στρατιώτης που ριψοκινδυνεύει περισσότερο κερδίζει μεγαλύτερη δόξα και είναι μεγαλύτερος ήρωας. Η αγάπη και ο γάμος, από την άλλη πλευρά, έγιναν ένα από τα συχνότερα θέματα των έργων του. Σκεφτόταν τον γάμο όχι ως μέσον ικανοποιήσεως προσωπικών επιθυμιών των ανθρώπων ούτε ως μέσον θεσμών της οικογενείας, αλλά ως μέσον για τη γέννηση μιας καινούριας και καλύ...

"Το τέλος" γράφτηκε το 1946 στα γαλλικά με τον τίτλο "La Fin" και το 1954 μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον ίδιο τον συγγραφέα με τον τίτλο "The End". Μέσω αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο, παρακολουθούμε τη σταδιακή αποξένωση και αποδόμηση (βιολογική, ψυχική και πνευματική) του ήρωα. Η πλοκή της ζωής του έχει ήδη προηγηθεί και την πορεία της τελικής ευθείας διατρέχει η γλώσσα και το ύφος του Μπέκετ: Λόγος τολμηρός, ωμός, φαινομενικά "αθώος λογοτεχνίας"· σαρκασμός, χιούμορ, ειρωνεία· γλώσσα υπαινικτική, ανατρεπτική, ανελέητη, ποιητική (άλλοτε με εσκεμμένη επιτήδευση και άλλοτε με σ...

Γράφοντας στην ηθοποιό Marie Prescott, η οποία υποδύθηκε τη Βέρα στο θεατρικό Η ΒΕΡΑ Η ΟΙ ΝΙΧΙΛΙΣΤΕΣ, ο Oscar Wilde εξηγεί τα κίνητρα που τον προέτρεψαν: "Στο έργο αυτό προσπάθησα να εκφράσω την τιτάνια κραυγή των λαών για ελευθερία, που στη σημερινή Ευρώπη απειλεί θρόνους και αποσταθεροποιεί κυβερνήσεις από την Ισπανία ως τη Ρωσσία και από τις βόρειες ως τις νότιες θάλασσες. Όμως η Βέρα δεν είναι ένα πολιτικό θεατρικό, αλλά ένα έργο πάθους. Δεν ασχολείται με θεωρίες διακυβέρνησης, αλλά με τους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες. Η σύγχρονη Νιχιλιστική Ρωσία, με τον τρόμο...

Ο Δον Ζουάν ένας άνδρας αρκετά προικισμένος ώστε να μπορεί να διακρίνει μεταξύ καλού και κακού, ακολουθεί τα ένστικτά του δίχως καμία έγνοια για το κοινό ή το κανονικό δίκαιο· και επομένως, μολονότι κερδίζει την αμέριστη συμπάθεια των ανυπότακτων ενστίκτων μας, έρχεται σε ηθική σύγκρουση με τους υπάρχοντες θεσμούς και υπερασπίζεται τον εαυτό του με δύναμη και δόλο, τόσο αδίστακτα, όπως ακριβώς ένας αγρότης υπερασπίζεται με τα ίδια μέσα την σοδειά του απέναντι στα παράσιτα. Ο Δον Ζουάν εφευρέθηκε στις αρχές του 16ου αιώνος από έναν Ισπανό μοναχό και παρουσιάστηκε, κατά τις ι...

Η Ιωάννα της Λωρραίνης, μια χωριατοπούλα από τα Βόσγια, γεννήθηκε περί το 1412· καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά με την κατηγορία της αίρεσης και της μαγείας το 1431· αποκαταστάθηκε ως ένα βαθμό το 1456· κατατάχθηκε ως Οσία το 1904· ανακηρύχθηκε Ευλογημένη το 1908· και τελικά αγιοποιήθηκε το 1920. Είναι η σημαντικότερη Πολεμίστρια-Αγία του χριστιανικού αγιολογίου και ο πιο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας ανάμεσα στις εκκεντρικές προσωπικότητες του Μεσαίωνα. George Bernard Shaw

Παραμονή Χριστουγέννων, στο υπόγειο ενός σπιτιού σε έναν παράκτιο οικισμό βόρεια του Δουβλίνου, τέσσερις φίλοι κι ένας άγνωστος θα περάσουν μαζί τη νύχτα και θα γιορτάσουν με τον τρόπο που γνωρίζουν, πίνοντας και παίζοντας χαρτιά. Όσο προχωράει η νύχτα, κι ενώ έξω μαίνεται η καταιγίδα, τόσο κορυφώνεται ο αγώνας των ανδρών να ξεφύγουν από τα σπαρακτικά ελλείμματά τους και, τελικά, τους δαίμονές τους. Η έλλειψη της γυναικείας παρουσίας και το βάρος του αποτυχημένου παρελθόντος συμπληρώνουν και τροφοδοτούν τον καμβά των συγκρούσεών τους. Στο έργο του Ιρλανδού Κόνορ Μακφέρσο...

Πέρα απ' τον άγριο παραλογισμό της συμβίωσής μας ίσως αποκομίσαμε κάτι, όπως ακριβώς οι θεριστές τον παλιό καιρό που έβγαιναν στα θερισμένα χωράφια και μάζευαν ό,τι είχε απομείνει απ' τη σοδειά για να φτιάξουν ένα καρβέλι ψωμί. Όταν κι οι δυο μας θα έχουμε πια πεθάνει, ίσως κάτι να ξεχωρίσει μέσα απ' το χάος, ένα τελευταίο ίχνος αγάπης, όπως η βέρα στο ραφάκι. Κι ίσως τα παιδιά των παιδιών μας να κοιτάζουν τις φωτογραφίες μας και να καμαρώνουν για μας απλώς και μόνο επειδή ζήσαμε σε τούτη τη γη και θα 'πρεπε να μας τιμήσουν τουλάχιστον γι' αυτό. Και κάπου εκεί ίσως υπάρχει...

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι, μια Γυναίκα κάτισχνη και άρρωστη, μητέρα οκτώ παιδιών και σύζυγος ενός άπιστου άνδρα αντικρίζει τον επικείμενο θάνατό της. Μέσα στη θολούρα της μορφίνης αναπολεί τους φόβους, τις λύπες, τις χαρές και τα πάθη της σύντομης ζωής της, μιας ζωής που δεν έζησε στο έπακρο. Γεμάτο σαρκαστικό, πικρό χιούμορ, "Η γυναίκα και το σκιάχτρο" είναι ένας σπαρακτικός θρήνος γραμμένος από μία από τις σημαντικότερες δραματουργούς της Ιρλανδίας.

Τα δύο πρώτα θεατρικά έργα (μονόπρακτα) του Ιρλανδού συγγραφέα, που εκτυλίσσονται στα πιο απόμερα μέρη της Ιρλανδίας, τα νησιά Άραν του Ατλαντικού, αποτυπώνουν την προσπάθειά του να γνωρίσει τις πιο αυθεντικές όψεις της γλώσσας της πατρίδας του.

Η έκφραση πως δεν υπάρχει τίποτα να εκφραστεί, τίποτα με το οποίο να εκφραστεί, τίποτα από το οποίο να εκφραστεί, καμιά δύναμη να εκφραστεί, μαζί με την υποχρέωση να εκφραστεί.

Ζηλεύω καθετί που η ομορφιά του δεν πεθαίνει. Ζηλεύω το πορτρέτο που μου ζωγράφισες. Γιατί να διατηρήσει αυτό όσα θα χάσω εγώ;! Κάθε στιγμή που περνά κλέβει κάτι από μένα και το δίνει σ' αυτό. Θα γεράσω, θα γίνω απαίσιος και φρικτός. Όμως αυτός ο πίνακας θα μείνει για πάντα νέος. Δεν θα δείχνει ποτέ μεγαλύτερος από αυτή την ημέρα. Μακάρι να γινόταν το αντίθετο! Να έμενα για πάντα νέος και η φθορά να έμενε στον πίνακα! Θα έδινα τα πάντα γι' αυτό, τα πάντα! Ναι, δεν υπάρχει τίποτε στον κόσμο που δεν θα έδινα! Αιώνια νεότητα, ατέλειωτα πάθη, λεπτές ηδονές και μυστικά, άγριες...

Το έργο, "Βέρα ή Οι Μηδενιστές", είναι ένα πολιτικό δράμα, μία μελοδραματική τραγωδία που τοποθετείται στη Ρωσία και βασίζεται στην ιστορία της Βέρας Ζάσουλιτς, η οποία το 1878 είχε δολοφονήσει τον αρχηγό της Αστυνομίας στην Αγία Πετρούπολη, όντας μέλος της οργάνωσης "Οι Μηδενιστές", που επιδίωκε τη δολοφονία του Τσάρου Αλέξανδρου Β' και την ανατροπή του τυραννικού του καθεστώτος. Το έργο γράφτηκε το 1880 δεν παίχθηκε όμως στην Αγγλία, παρά την προσπάθεια που καταβλήθηκε. Κατά την παραμονή του στην Αμερική ο Ουάϊλντ το διασκεύασε, αφού το 1891 ο Τσάρος είχε δολοφονηθεί από...

Στο πέρασμά της από την αρχαιότητα στους σύγχρονους καιρούς και από τον παγανισμό στο Χριστιανισμό, η θρυλική Σαλώμη, συνοδευόμενη πάντα από το κομμένο κεφάλι του Ιωάννη, έχει υποστεί πολλές μεταμορφώσεις. Ιδιαίτερα, όμως, στα τέλη του 19ου αιώνα, το ενδιαφέρον των ζωγράφων και των λογοτεχνών αναζωπυρώθηκε καθώς στο πρόσωπό της αναγνώρισαν το αρχέτυπο της καταστροφικής θηλυκότητας και της fin-de-siecle femme fatale. Η εν λόγω στροφή αντικατοπτρίζει τη γενικότερη υποτίμηση της γυναίκας στο πέρασμα από το 19ο στον 20ό αιώνα, αυτή τη φορά με τη συγκατάθεση της επιστήμης. Αν στ...

Κυνικοί εκβιασμοί, μπερδεμένες ταυτότητες, καθυστερημένες αποκαλύψεις, παγίδες. Θύτες και θύματα εναλλάσσουν ρόλους ευφορίας μέσα στη μεγαλοαστική τάξη, που στηρίζεται στο ψέμα και τη διαπλοκή. Διεφθαρμένοι πολιτικοί, μίζες, μα κυρίως η στιγμή της μεγάλης απόφασης είναι τα υλικά που χρησιμοποιεί ο Όσκαρ Ουάιλντ για να κριτικάρει και να χλευάσει την ηθική της εποχής του. Επειδή όμως δυστυχώς τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει, το σπινθηροβόλο έργο του παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο.