Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το κείμενο του Beckett δημοσιεύτηκε το 1969 στα γαλλικά με τον τίτλο "Sans", και τον επόμενο χρόνο στα αγγλικά με τον τίτλο "Lessness". Με τυπικά μπεκετικό τρόπο συνδέεται με ένα προηγούμενο κείμενό του, που τιτλοφορείται "Ping" στα αγγλικά (1967) και "Bing" στα γαλλικά (1966). Το έργο αυτό είναι μία μικρή λεκτική κατασκευή από φράσεις που επαναλαμβάνονται με μικρές παραλλαγές. Ένα γυμνό λευκό σώμα, μόνο, ορθό, είναι κλεισμένο μέσα σε ένα ορθογώνιο παραλληλεπίπεδο 1Χ1Χ2 γυάρδες, "λευκό πάνω σε λευκό αόρατο". Τα μέλη είναι κολλημένα στο σώμα, η μύτη, τα αυτιά, το στόμα είναι...

Η έκφραση πως δεν υπάρχει τίποτα να εκφραστεί, τίποτα με το οποίο να εκφραστεί, τίποτα από το οποίο να εκφραστεί, καμιά δύναμη να εκφραστεί, μαζί με την υποχρέωση να εκφραστεί.

[...] Κουβέντες ασύνδετες, Α, Β, Γ, από την ίδια φωνή, τη δική του, του έρχονται αντίστοιχα από δεξιά, αριστερά, και από πάνω. Ακούονται συνέχεια, χωρίς διακοπή, εκτός των δύο παύσεων των δέκα δευτερολέπτων. [...] Α τότες που είχες γυρίσει, την ύστερη εκείνη φορά, να ιδείς αν ήταν ακόμα στη θέση του το ερείπιο όπου κρυβόσουνα μικρός, πότε ήτανε, (τα μάτια κλείνουν, το φως ελαφρώς χαμηλώνει) μέρα μουντή, με το 11 μέχρι το τέρμα κι από κει με τα πόδια, όχι, ψέματα, τότες πια δεν είχε τραμ, τέλος τα τραμ, χρόνια και ζαμάνια, τότες που είχες γυρίσει να ιδείς αν ήτανε ακόμα...

"Το τέλος" γράφτηκε το 1946 στα γαλλικά με τον τίτλο "La Fin" και το 1954 μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον ίδιο τον συγγραφέα με τον τίτλο "The End". Μέσω αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο, παρακολουθούμε τη σταδιακή αποξένωση και αποδόμηση (βιολογική, ψυχική και πνευματική) του ήρωα. Η πλοκή της ζωής του έχει ήδη προηγηθεί και την πορεία της τελικής ευθείας διατρέχει η γλώσσα και το ύφος του Μπέκετ: Λόγος τολμηρός, ωμός, φαινομενικά "αθώος λογοτεχνίας"· σαρκασμός, χιούμορ, ειρωνεία· γλώσσα υπαινικτική, ανατρεπτική, ανελέητη, ποιητική (άλλοτε με εσκεμμένη επιτήδευση και άλλοτε με σ...

Ζηλεύω καθετί που η ομορφιά του δεν πεθαίνει. Ζηλεύω το πορτρέτο που μου ζωγράφισες. Γιατί να διατηρήσει αυτό όσα θα χάσω εγώ;! Κάθε στιγμή που περνά κλέβει κάτι από μένα και το δίνει σ' αυτό. Θα γεράσω, θα γίνω απαίσιος και φρικτός. Όμως αυτός ο πίνακας θα μείνει για πάντα νέος. Δεν θα δείχνει ποτέ μεγαλύτερος από αυτή την ημέρα. Μακάρι να γινόταν το αντίθετο! Να έμενα για πάντα νέος και η φθορά να έμενε στον πίνακα! Θα έδινα τα πάντα γι' αυτό, τα πάντα! Ναι, δεν υπάρχει τίποτε στον κόσμο που δεν θα έδινα! Αιώνια νεότητα, ατέλειωτα πάθη, λεπτές ηδονές και μυστικά, άγριες...

Το "Επάγγελμα της κυρίας Γουώρρεν" γράφτηκε στα 1893 για να πείσει τον κόσμο πως η πορνεία δεν έχει την πηγή της στη γυναικεία φαυλότητα αλλά απλούστατα στα χαμηλά ημερομίσθια και τον υπερβολικό φόρτο εργασίας των γυναικών που αναγκάζει τα δύστυχα αυτά πλάσματα να εκπορνεύονται για να μπορέσουν να ζήσουν ανθρωπινά. Αν στην κοινωνία μας κυριαρχεί η διαφθορά και όχι η ηθική, αυτό οφείλεται απλούστατα στο ότι η διαφθορά πληρώνεται καλύτερα. Καμιά φυσιολογική γυναίκα δεν θα γινότανε κατ' επάγγελμα πόρνη, αν είχε τα μέσα να 'ναι αξιοπρεπής, ούτε θα παντρευότανε για χρήματα, αν...

Εκπληκτικά επίκαιρος, ο Μπέκετ παρουσιάζει τον παραλογισμό του πολιτισμού μας, που αδυνατεί να συλλάβει, να αντιμετωπίσει το επερχόμενο τέλος μιας εποχής και να προβλέψει την επόμενη μέρα. Το παιχνίδι συνεχίζεται σα να μην πρόκειται να τελειώσει ποτέ, έως ότου "ξαφνικά" όλα αλλάζουν. Λίγο λίγο, "σπόρος σπόρος", οι αλλαγές συσσωρεύονται, αρχικά φαινομενικά ασήμαντες, έως ότου "ξαφνικά" μετατρέπονται σε έναν "απίστευτο σωρό". Οι λέξεις-σύμβολα, τα αντικείμενα-σύμβολα αποκτούν σήμερα, με την ορατή πια καταστροφή της φύσης, μιαν απροσδόκητη αμεσότητα, ιδιαίτερη όσον αφορά τις...

Μονολογώντας με το στόμα των χαρακτήρων του για την ανθρώπινη μοίρα, ο ιρλανδός νομπελίστας Σ. Μπέκετ παίζει για μιαν ακόμη φορά με την ζωή, τον θάνατο και τις λέξεις. Οι "Συριγμοί", ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα έργα του, είναι οι φωνές που ψιθυρίζει το υποσυνείδητό μας, όταν βρίσκεται απομονωμένο και σε εγρήγορση.

Μια φωνή φτάνει σε κάποιον στο μαύρο σκοτάδι. Να φαντασιωθεί. Σε κάποιον ανάσκελα στο μαύρο σκοτάδι. Αυτό μπορεί να το πει από την πίεση στα νώτα του, και από το πώς αλλάζει το σκοτάδι όταν κλείνει τα μάτια και πάλι όταν και πάλι τα ανοίγει. Απ' ό,τι λέγεται μικρό μόνο μέρος μπορεί να επαληθευθεί. Όπως παραδείγματος χάριν όταν ακούει, Είσαι ανάσκελα στο μαύρο σκοτάδι. Εδώ δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ότι αυτό που λέγεται είναι αλήθεια. Αλλά το ασυγκρίτως μεγαλύτερο μέρος απ' ό,τι λέγεται δεν μπορεί να επαληθευθεί. Όπως παραδείγματος χάριν όταν ακούει, Είδες πρώτη φορά το...

Δραματική φαντασία του Όσκαρ Ουάιλντ που ο ίδιος έγραψε στα Γαλλικά και μετέφρασε στα αγγλικά ο εραστής του, Άλφρεντ Ντάγκλας. Το έργο απαγορεύτηκε στην Αγγλία και παίχτηκε στο Παρίσι το 1893 από τη Σάρα Μπερνάρ. Στην Αγγλία η λογοκρισία επέτρεψε την παράσταση του έργου μετά το θάνατο του συγγραφέα. Πραγματεύεται τη γνωστή από την Αγία Γραφή ιστορία της ακόλαστης Σαλώμης, που έπεισε τον Ηρώδη να αποκεφαλίσει τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.

Στο πέρασμά της από την αρχαιότητα στους σύγχρονους καιρούς και από τον παγανισμό στο Χριστιανισμό, η θρυλική Σαλώμη, συνοδευόμενη πάντα από το κομμένο κεφάλι του Ιωάννη, έχει υποστεί πολλές μεταμορφώσεις. Ιδιαίτερα, όμως, στα τέλη του 19ου αιώνα, το ενδιαφέρον των ζωγράφων και των λογοτεχνών αναζωπυρώθηκε καθώς στο πρόσωπό της αναγνώρισαν το αρχέτυπο της καταστροφικής θηλυκότητας και της fin-de-siecle femme fatale. Η εν λόγω στροφή αντικατοπτρίζει τη γενικότερη υποτίμηση της γυναίκας στο πέρασμα από το 19ο στον 20ό αιώνα, αυτή τη φορά με τη συγκατάθεση της επιστήμης. Αν στ...