Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στη "Ντίαρντρη των θλίψεων", δράμα με σχέδιο μεγαλεπήβολο, ο συγγραφέας αναπλάθει, με τρόπο λυρικό αλλά και έντονα δραματικό, έναν από τους αρχαίους θρύλους της Ιρλανδίας, διατηρώντας τον χαρακτήρα του στη γλώσσα και στις εικόνες. Οι "Καβαλάρηδες στη θάλασσα" (1904) είναι μια μονόπρακτη τραγωδία που η συντομία και η οικονομία της, καθώς και η ένταση του πάθους που τη διατρέχει, την καθιστούν ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο απ' όλα τα σύγχρονα μονόπρακτα.

Μια φωνή φτάνει σε κάποιον στο μαύρο σκοτάδι. Να φαντασιωθεί. Σε κάποιον ανάσκελα στο μαύρο σκοτάδι. Αυτό μπορεί να το πει από την πίεση στα νώτα του, και από το πώς αλλάζει το σκοτάδι όταν κλείνει τα μάτια και πάλι όταν και πάλι τα ανοίγει. Απ' ό,τι λέγεται μικρό μόνο μέρος μπορεί να επαληθευθεί. Όπως παραδείγματος χάριν όταν ακούει, Είσαι ανάσκελα στο μαύρο σκοτάδι. Εδώ δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ότι αυτό που λέγεται είναι αλήθεια. Αλλά το ασυγκρίτως μεγαλύτερο μέρος απ' ό,τι λέγεται δεν μπορεί να επαληθευθεί. Όπως παραδείγματος χάριν όταν ακούει, Είδες πρώτη φορά το...

[...] Κουβέντες ασύνδετες, Α, Β, Γ, από την ίδια φωνή, τη δική του, του έρχονται αντίστοιχα από δεξιά, αριστερά, και από πάνω. Ακούονται συνέχεια, χωρίς διακοπή, εκτός των δύο παύσεων των δέκα δευτερολέπτων. [...] Α τότες που είχες γυρίσει, την ύστερη εκείνη φορά, να ιδείς αν ήταν ακόμα στη θέση του το ερείπιο όπου κρυβόσουνα μικρός, πότε ήτανε, (τα μάτια κλείνουν, το φως ελαφρώς χαμηλώνει) μέρα μουντή, με το 11 μέχρι το τέρμα κι από κει με τα πόδια, όχι, ψέματα, τότες πια δεν είχε τραμ, τέλος τα τραμ, χρόνια και ζαμάνια, τότες που είχες γυρίσει να ιδείς αν ήτανε ακόμα...

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ Γ Γυναίκα σε κουνιστή πολυθρόνα Φ Η φωνή της από μαγνητόφωνο Το φως δυναμώνει λίγο-λίγο, συγκεντρωμένο πάνω στη Γ, που είναι φάτσα στο προσκήνιο ελαφρώς έξω από κέντρο προς αριστερά. Η πολυθρόνα ακίνητη. Σε λίγο: Γ Κι άλλο. Σιωπή. Μαζί με τη Φωνή αρχίζει και η πολυθρόνα το πήγαιν'-έλα. Φ ως την ημέρα εν τέλει τέλος ατελείωτης μέρας που είπε είπε από μέσα της σε ποιον άλλονε ώρα να τελειώνει ώρα να τ ε λ ε ι ώ ν ε ι να πάψει πια να σέρνεται από δω κι από κει όλη μάτια προς όλες τις μεριές απάνω κάτω μη τυχόν και φανεί κάνας άλλ...

Στάχτες (ραδιοφωνικό έργο). Casscando (ραδιοφωνικό έργο για σπήκερ, μουσική και φωνή). Πηγαινέλα. Ε , Τζό! (τηλεοπτικό έργο). Αναπνοή. Όχι εγώ. Εκείνο τον καιρό. Πατήματα. Κομμάτι μονολόγου. Λίκνισμα. Καταστροφή. Φαντασία πέθανε: φαντάσου (μονόλογος). Τέλος

Όταν στα 1982 παρουσίαζα στην Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας δύο έργα του Samuel Beckett, τον "Ερημωτή" και τη "Συντροφιά", σε μετάφρασή μου (τυπώθηκαν σε τόμους χωριστούς από τις εκδόσεις της "Λέσχης", Αθήνα 1983), είχα πει, τελειώνοντας τα εισαγωγικά μου προλογίσματα: "Τέλος, -mea culpa: τα κείμενα που θ' ακούσετε θα διαβαστούν, μοιραία, με κάποια νοερή στίξη. Μια δοκιμή θα σας έπειθε ότι το αντίθετο, η έλλειψη δηλαδή κατά την ανάγνωση της νοερής και συνακόλουθα φωνητικής αυτής στίξης, θα συνιστούσε ένα ακρόαμα αφόρητα μονότονο, -εφ' ώ και θ...

Μονολογώντας με το στόμα των χαρακτήρων του για την ανθρώπινη μοίρα, ο ιρλανδός νομπελίστας Σ. Μπέκετ παίζει για μιαν ακόμη φορά με την ζωή, τον θάνατο και τις λέξεις. Οι "Συριγμοί", ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα έργα του, είναι οι φωνές που ψιθυρίζει το υποσυνείδητό μας, όταν βρίσκεται απομονωμένο και σε εγρήγορση.

Το κείμενο του Beckett δημοσιεύτηκε το 1969 στα γαλλικά με τον τίτλο "Sans", και τον επόμενο χρόνο στα αγγλικά με τον τίτλο "Lessness". Με τυπικά μπεκετικό τρόπο συνδέεται με ένα προηγούμενο κείμενό του, που τιτλοφορείται "Ping" στα αγγλικά (1967) και "Bing" στα γαλλικά (1966). Το έργο αυτό είναι μία μικρή λεκτική κατασκευή από φράσεις που επαναλαμβάνονται με μικρές παραλλαγές. Ένα γυμνό λευκό σώμα, μόνο, ορθό, είναι κλεισμένο μέσα σε ένα ορθογώνιο παραλληλεπίπεδο 1Χ1Χ2 γυάρδες, "λευκό πάνω σε λευκό αόρατο". Τα μέλη είναι κολλημένα στο σώμα, η μύτη, τα αυτιά, το στόμα είναι...