Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γίναμε παντοτινά αδέρφια, ναι, αδέρφια ταμένα στων φίλων μας την ιερή χαμούρα μνήμη, αδέρφια πιστά στων αδερφιών μας την έλλογη τρέλα, στων αδερφιών μας το άλκιμο σακατιλίκι, στων αδερφιών μας τα απραγματοποίητα σχέδια. Μείναμε η Εύα κι εγώ να κάνουμε ρεπεράζ στον ουρανό, να μοντάρουμε όνειρα, να μουσκεύουμε τις σελίδες του Γονατά με άδολα δάκρυα. Μείναμε η Εύα κι εγώ να κάνουμε συλλαλητήρια στο δωμάτιό μας.

"Το Ξυράφι" τέμνει σε βάθος τον ψυχικό κόσμο "μιας γυναίκας υπεράνω πάσης υποψίας", άλλης εποχής, που η παραφορά του ερωτικού πάθους μαζί με την αποκαθήλωση του ερωτικού της ειδώλου, την ωθούν στο σχεδιασμό και τη διάπραξη εγκλήματος σε βάρος του εραστή της. Η συγγραφέας με διεισδυτικό πνεύμα και οξεία παρατηρητικότητα, φιλτραρισμένη μέσα από ουσιαστική γνώση της ψυχολογίας, τολμάει να εμφανίσει ασχολίαστες τις σκέψεις, τη ζωή και τα συναισθήματα της ηρωίδας όταν αυτή οδηγείται πλέον στη φυλακή, δίνοντας εναύσματα στον αναγνώστη να υποψιαστεί ότι το ανθρώπινο ον που φτάν...

"Όλοι οι καλοί χωράνε..." απαντάμε στους φίλους και τους γνωστούς μας, όταν συχνά μας ρωτούν (άλλοτε καλοπροαίρετα κι άλλοτε όχι), πόσες γάτες έχουμε στο σπίτι... "Όλοι οι καλοί χωράμε...", σε ένα μεγάλο διαμέρισμα, όπου ο καθένας έχει το χώρο του αλλά είμαστε και μαζί γιατί... είμαστε πολύ μα πολύ αγαπημένοι!

Αν κάθε φορά που λες ένα "όχι" αισθάνεσαι ενοχές, πρέπει να δουλέψεις αρκετά με τον εσωτερικό σου κόσμο. Το θάρρος του "όχι" είναι ωριμότητα, ισορροπία, ακόμα και σεβασμός προς τον άλλον που απευθύνεται. Ο άνθρωπος που αδιακρίτως λέει "ναι" μπορεί να βολεύει τους άλλους, να τον χρησιμοποιούν, όμως δεν τον εκτιμούν.

Στο μεταιχμιακό σύμπαν του Κόκκινου Ουρανοξύστη μιας εξαϋλωμένης ουτοπικής πόλης, ζουν κάποιοι που δεν χωρούν πουθενά. Σ' αυτό το πεδίο των απροσδόκητων συναντήσεων και αισθητηριακών εμπειριών, η γυναίκα που τους φροντίζει σαγηνεύεται απ' αυτούς και δημιουργεί ισχυρούς δεσμούς με όλους τους ενοίκους των ορόφων του Επανασχεδιασμού, των Τραυμάτων, των Αυτοκτονιών, της Εντροπίας, του Τίποτε, του Παιδικού Εαυτού, των Πειραμάτων, μέχρι και του Ρετιρέ της Λήθης. Με βοηθούς δύο παράξενους επιστάτες, που συνεχώς μεταμορφώνονται ρουφώντας κάθε σταγόνα δανεικών ζωών, συμβιώνει με τον...

Τα δωμάτια είναι ψυχές. Άλλοτε μας προστατεύουν κι άλλοτε δεν μπορούν να μας προσφέρουν τίποτα, στέκουν διάφανα, μας εκθέτουν, μας εγκαταλείπουν γυμνούς. Και τότε μας βασανίζουν, και τότε περιστρέφονται γύρω από μια διάτρηση του μυαλού, σαν πελώριοι δίσκοι μουσικής από ασήμι [...] και μέσα τους κλείνουν οι άνθρωποι τις ζωές τους. Όπως οι γυναίκες επιστρέφοντας τα βράδια βγάζουν κι αφήνουν πάνω στο πάτωμα τις περσινές μαδημένες περούκες τους, έτσι κι αυτοί εγκαταλείπονται στη μοίρα τους, περιμένουν τον ύπνο πλάι στα σκοτεινά φυτά, τις φω-τογραφίες της τραπεζαρίας [...] Κάποι...

Η ιστορία ενός αρχαιολόγου με πολύ δυνατή χριστιανική πίστη. Μία ανακάλυψή του θα μπορούσε να ανατρέψει τα πιστεύω της Χριστιανοσύνης. Ή μήπως είναι μια προσωπική δοκιμασία της πίστης του;

Στα µάτια του Μελέτη, όταν άνοιξε την πόρτα εισόδου, ξεπρόβαλαν στις θέσεις των ανθρώπων - πιστών, οι ολόλαµπρες ακτίνες του πρωινού ήλιου... Ευθυτενείς, ακίνητες, µε την απαιτούµενη ιεροπρέπεια, στα λίγα στασίδια - καθίσµατα του ναού. Είχαν µπει από το ανατολικό, µικρό, καµπυλόγραµµο παράθυρο. Αµίλητες, φωτεινές παρουσίες, που δεν άφηναν να γίνει αισθητή η ανθρώπινη απουσία των πιστών. Αντίθετα, τόνιζαν µοναδικά τη µυστηριακή ατµόσφαιρα... Η χαµηλότονη φωνή του µικρόσωµου ιερέα, σαν το φυτιλάκι του καντηλιού που αναβόσβηνε, συµπλήρωνε µε λεπτοµέρεια τη "λειτουργική" ιδιαιτ...

"Aμ, πώς! Τι νομίζατε, ότι δεν θα γύριζε ο αδελφός μου;" έλεγε δεξιά κι αριστερά με καμάρι. "Τo ‘ξερα εγώ ότι θα γυρίσει μια μέρα. Αμ, ξεχνιέται η πατρίδα; Έρχεται σύντομα με το βαπόρι! Και δεν είναι ότι έρχεται, φέρνει και έναν ολόκληρο θησαυρό μαζί του. Θέλει, λέει, να τον μοιραστεί μαζί μας, με όλους μας. Έτσι γράφει πάντως στο γράμμα του, να!" έλεγε όλο χαρά, και χωρίς να καλοσκεφτεί τα λόγια του, ανέμιζε με καμάρι το θαλασσί γράμμα του αδελφού του, για να το δουν και να τον πιστέψουν. Τα ‘χε χαμένα ο φουκαράς. Αυτό κι αν ήταν είδηση στη μικρή κοινωνία του χωριού!

Αφού αυτό που συνδέει τους ανθρώπους είναι άκρως μεταφυσικό και η συνθήκη της επαφής βασίζεται στο ένστικτο, ποιος ο λόγος να μιλάμε για συμβάσεις; Όταν λες "σ' αγαπώ", ταΐζεις το μικρό τέρας μέσα μου και με κάνεις να ξεχνώ ότι οι δότες είναι πάντα οι πιο απελπισμένοι. Η μόνη παρηγοριά είναι πως δεν φθείρεται ό,τι είναι άυλο· έτσι μπορείς -αν θέλεις- να πιστέψεις στο πάντα. Άλλωστε αν με ρωτήσεις πότε, σου απαντώ ότι ένας τόνος μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΝΑ ΤΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΛΗ Είναι οι γιρλάντες από φώτα, που απλώνονται από τη μια άκρη της στην άλλη. Όπου κι αν σταθείς, δεν μπορείς να τη δεις όλη. Είναι οι χερσόνησοι, οι κάβοι που σ’ εμποδίζουν να βλέπεις. Είναι η δυσκολία που σε κάνει να φαντάζεσαι πως η άλλη μισή είναι πιο γοητευτική.

Το τρίτο βιβλίο της Αγγελικής Σπανού γράφτηκε τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 2020 σε συνθήκες πανδημίας και καραντίνας. Και αποπνέει αυτή την ατμόσφαιρα, του εγκλεισμού, της ανατροπής των βεβαιοτήτων, της βίαιης αλλαγής του τρόπου ζωής, των αποστάσεων από τον άλλο που μπορεί να σε απομακρύνουν από τον εαυτό σου. Μια ερωτική ιστορία μπλέκεται με τις ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που δεν "έμειναν σπίτι" γιατί δούλευαν. Ένας ασθματικός νοσοκομειακός γιατρός και μια ηθοποιός-σερβιτόρα βλέπουν το τρένο της ιστορίας να σαρώνει τη σχέση τους. Και παλεύουν για να τη σώσουν και ν...

Ένα συναρπαστικό βιβλίο που περιγράφει τις σχέσεις των ανθρώπων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης Αν, ακόμα, δεν έχετε ζαλιστεί από το σκρολάρισμα της οθόνης του κινητού ή δεν έχετε "τυφλωθεί" από την ακτινοβολία του κινητού και των υπολογιστών στο πρόσωπο σας, ο Άγις Ντούλιας σας παρουσιάζει με εκπληκτικό τρόπο την κατάληξη αυτής της εξάρτησης. Ένα βιβλίο που θα σας κόψει την ανάσα και θα αλλάξει πολλές από τις καταχρήσεις μας. "Νομίζεις ότι με ξέρεις επειδή μπορείς να δεις τις φωτογραφίες και τις αναρτήσεις μου... Αλλά δεν μπορείς να δεις εμένα... Νομίζεις ότι με αγα...

Ο Νίκος Καββαδίας δεν είχε για φίλους του μονάχα δυο παπαγάλους και μια μαϊμού που έψαχνε πάντα τα ρούχα του και που αντάλλαξε κάποτε μια γραβάτα του για να την αγοράσει κι έπειτα την εκπαίδευσε ο ίδιος, αλλά είχε κι έναν μεγάλο έρωτα και έναν αδελφικό φίλο. Γι' αυτούς τους δύο μιλούν οι παρακάτω ιστορίες που μόνον ο αναγνώστης θα μπορέσει να κρίνει αν είναι φανταστικές ή πραγματικές...

Ζώντας σε ένα περιβάλλον που απαιτεί συνεχόμενα να είμαστε υποκριτικά γελαστοί και να βιαζόμαστε ασθμαίνοντας νωχελικά και κουρασμένα, ξεχνάμε όλα αυτά που μας έχουν σημαδεύσει, μας έχουν καθορίσει και δεν τα κοιτάμε κατάματα. Αφήνουμε στην άκρη όλα αυτά που τη νύχτα δε μας αφήνουν να κοιμηθούμε ήρεμα. Όλα αυτά που βγαίνουν στην επιφάνεια όταν ακούμε μια ζεστή μελωδία ή όταν αισθανόμαστε το άδικο γύρω μας και προτιμάμε να το καταπιούμε και να κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Οι σκόρπιες λέξεις εδώ μέσα μιλάνε για εκείνη την πλευρά της ζωής που περνώντας από τις όχθες της...