Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το παρόν έργο απευθύνεται σε όλες κι όλους ανεξαρτήτου ηλικίας, θρησκεύματος, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, εθνικότητας, εθνότητας, σε οποιαδήποτε ταυτότητα δηλαδή (υπάρχει και στα αγγλικά). Αφορά μερικές σκέψεις και μαθήματα που διδάχθηκα ταξιδεύοντας, σε σχέση με την κοινωνία και τον κόσμο, και θέλησα να τα μοιραστώ μαζί σου. Στη σημερινή πραγματικότητα ισχύει το εξής παράδοξο: Η γνώση υπάρχει. Η πληροφορία υπάρχει κι αυτή. Τα κίνητρα έχουν χαθεί. Αυτό είναι το απόλυτα κατάλληλο πεδίο δράσης-εκμετάλλευσης για κάποιους, οι οποίοι με τη σιωπηλή, παθητική συναίνεση...

Δέκα μικροί αρχαιολόγοι στην Μπρεξίζα πάνε, ο ένας καίγεται απ' τα σύρματα κι εννιά ιδροκοπάνε. Εννιά μικροί αρχαιολόγοι το σκάμμα εποπτεύουν, ο ένας πέφτει μέσα του κι έτσι οκτώ μας μένουν. Οκτώ μικροί αρχαιολόγοι για καρότσι ψάχνουν, ο ένας παρασύρεται όμως κι επτά μας κάνουν. Επτά μικροί αρχαιολόγοι χώματα μαζεύουν, ο ένας όμως πνίγεται κι έτσι έξι απομένουν. Έξι μικροί αρχαιολόγοι ψάχνουνε σχοινί, ο ένας τους τυλίγεται και μένουν πια οι μισοί. Πέντε μικροί αρχαιολόγοι με την τσάπα σκάβουν, έχουμε ατύχημα μα οι τέσσερις μας φτάνουν. Τέσσερις μικροί αρχαιολόγο...

Κείμενα του Δημήτρη Πουλικάκου -ποιήματα, πεζά, θεατρικά, μεταφράσεις- από την εποχή του "Πάλι" και της beat δημιουργίας μέχρι και τα τελευταία μη δισκογραφημένα τραγούδια του. Ιστορικό τεκμήριο μιας καλλιτεχνικής πορείας πέντε δεκαετιών, ένα αμάλγαμα πειραματικής λογοτεχνικής φόρμας, λυρισμού, πολιτικής αμφισβήτησης, συναισθηματικής απλότητας και αυτοσαρκασμού, η αυθεντική έκφραση ενός διαχρονικού δημιουργού.

Σε ανύποπτες στιγμές σκέφτομαι αυτόν τον τόπο. Πώς τον έχουμε καταντήσει έτσι; Ένα εγκαταλειμμένο νεκροταφείο είναι και τίποτα περισσότερο. Ξέρεις όμως γιατί συνέβη αυτό; Γιατί κανείς ποτέ δεν θέλησε να συναντήσει πραγματικά τον εαυτό του και κατ’ επέκταση τους άλλους. Γιατί όλοι μέσα μας βρίσκονται τελικά. Κάθε φορά που ήταν έτοιμο να συντελεστεί το θαύμα το αποφεύγαμε. Κρυβόμασταν σε κόμματα και οργανώσεις. Σε ιδεολογίες και σχέδια επί σχεδίων, έχοντας την ψευδαίσθηση, πως κατέχουμε μόνο εμείς την απόλυτη αλήθεια. Σε αυτήν τη χώρα περιμέναμε να αλλάξει πρ...

Η παρούσα στιχουργική - δεν θα αποτολμούσα τον χαρακτηρισμό ποιητική - προσπάθεια είναι αιρετική. Από την παραδοσιακή, τη γνήσια κρητική μαντινάδα, κρατά κάποια εμφανή ή υποδόρια στοιχεία, πόρρω απέχει ωστόσο από το να χαρακτηριστεί "μαντιναδογραφία". Ο δημιουργός έχει ζήσει τη λαϊκότητα, μα τη μεταφέρει σε αυτό το έργο επιλεκτικά. Έχει επίσης επαφή με τη λογιότητα, αλλά κρατά και τις αποστάσεις του. Αγνοεί σηματοδότες και διαχωριστικές γραμμές μεταξύ μοντέρνου και παραδοσιακού και γράφει με βάση τις επιρροές του. Το "κακό" είναι πως οι επιρροές του τον έχουν αγγίξει βιωματ...

Ένας κοινωνικός ερευνητής κρυφακούει διαλόγους και υποκλέπτει τις σκέψεις των γύρω του. Ωτακουστής κι εμπαθητικός στα άκρα. Μέχρι να συναντήσει τον ίδιο του τον εαυτό... Η δεκαετία της κρίσης [2009-2019] στο παρασκήνιο, τα ανθρώπινα στο προσκήνιο. *** ...Οι ηδονές του αυτιού είναι το αποκούμπι μου, με συνεπαίρνουν και με κάθε ευκαιρία τεντώνω το αυτί μου κι ακούω μονολόγους, διαλόγους, συζητήσεις - άλλος θα έλεγε αφουγκράζομαι, αλλά εμένα δε μου αρέσει η λέξη, όπως δε μου αρέσουν και οι λέξεις διακύβευμα κι αφήγημα. Έχει μια ακαταμάχητη γοητεία η υποκλοπή στιγμών α...

Στο λυκόφως της εκπνοής της ειδωλολατρίας και της καθιέρωσης του χριστιανισμού, μερικές γυναίκες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ιστορική πορεία του κόσμου. Πίσω από κάθε σπουδαίο άνδρα κρυβόταν μια πανέμορφη συνήθως γυναίκα. Μπορεί να μην είχε δική της φωνή, αλλά επηρέαζε τον ισχυρό εραστή και καθόριζε τη μοίρα χιλιάδων. Αν ήταν σκληρή, οι λαοί υπέφεραν, εάν όχι, προόδευαν προς δόξα του μονάρχη τους. Φαύστα, σύζυγος του Μέγα Κωνσταντίνου και Ευδοξία, του αυτοκράτορα Αρκαδίου οι καταχθόνιες γυναίκες που σκόρπιζαν θάνατο. Αγία Ελένη, Ευδοκία και Θεοδώρα, πρόσφεραν πολλά κρυμμέ...

... Άνοιξαν έναν λάκκο, για το μικρόσωμο κορμί της και τη μεγαλόσωμη ζωής της και σαν άγιο λείψανο, την φίλησε χίλιες φορές, ζήτησε την ευχή της και την απώθησε, σαν γυάλινη υπόσταση στο μνήμα της. Μάνα σε αγαπώ, θα σε αγαπάω πάντα και αντί σταυρού φύτεψε τη φλογέρα στο κεφάλι της, όπως την είχε παραδώσει η ίδια στο στρατιώτη, σαν ενθύμιο, σαν περιουσία, σαν μια απόδειξη αναγνώρισης καταγωγής. Αν η φλογέρα ζήσει, όσο ο ίδιος, άφησε ευχή στο δικό του γιο, να τον φέρει εδώ, στο ίδιο σημείο του μαρτυρίου, να την φυτέψει στο μνήμα του και να γράψει επάνω της, "Μια φλογέρα μπ...

Είναι κάποιες ιστορίες που μόνο η ίδια η ζωή ξέρει να γράφει με τα δικά της χρώματα. Ιστορίες που η καθεμία από αυτές, θα μπορούσε να αποτελεί μυθιστόρημα. Υπάρχουν ψυχές που ψάχνουν να βρουν τις αλήθειες τους και θαρρείς πως οι Μοίρες, εκεί στους πρόποδες των Περιών απλώνουν το χέρι τους να βοηθήσουν. Και με ένα μαγικό τρόπο, όλα αλλάζουν!

Η ιδέα του να εκφράζεται κάνεις ελεύθερα, του να μην έχει καμιά απολύτως δυσκολία να μιλάει, να φανερώσει την όποια σκέψη του, ή ακόμα την οποία 'δύσκολη' αλήθεια έτυχε να γνωρίσει, δίχως τον φόβο των συνεπειών που μπορεί να προκαλέσει η πράξη του αυτή, η τόσο ασυνήθιστη για τις ανθρώπινες κοινωνίες διαχρονικά, ήταν κι είναι εξαιρετικά ελκυστική, παρά το γεγονός ότι είναι αποδεδειγμένα ζημιογόνο τούτο για όποιον δεν καταφέρνει να συγκροτήσει, να βάλει φρένο στη γλώσσα του. Και ήταν τελικά αυτή η ιδέα, το κίνητρο για το βιβλίο τούτο, το "Φωνές της Σιωπής", για το οποίο μπορ...

... Η Φιλήβη είχε σπουδάσει Τοπογράφος στο ΕΜΠ, της πήρε εφτά χρόνια να τελειώσει τη σχολή καθώς δεν την ενδιέφερε καθόλου το αντικείμενο και είχε από πολύ νωρίς μετανιώσει γι' αυτή την επιλογή. Όταν έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις δεν είχε καλά - καλά σκεφτεί τι ήθελε να κάνει στη ζωή της. Όλα θυσιάστηκαν στον βωμό της υποτιθέμενης επάγγελματικής αποκατάστασης, του κοινωνικού στάτους και της γνώμης της γειτόνισσας που έμενε από κάτω. Στη Βόρεια Ελλάδα αποκλείεται να είναι έτσι τα πράγματα, παρηγορούσε τον εαυτό της. Όλοι το λένε. Οι άνθρωποι εκεί είναι έξω καρδιά, φαΐ, τσουρ...

ΜΜ Δάσκαλε, μου ζήτησε ο δημιουργός μας να γράψουμε κάτι για το οπισθόφυλλο του βιβλίου. Έτσι γίνεται, λέει, με όλα τα βιβλία, το απαιτούν οι εκδότες. ΜΔ Ωραία, εσύ, που έχεις το ψώνιο του συγγραφέα, σκάρωσε κάτι, και το συζητάμε. ΜΜ Εγώ, δάσκαλε, θα έλεγα τα εξής: Κυρίες και κύριοι, ο Μαθητής και ο Δάσκαλος κου- ΜΔ Ο δάσκαλος και ο μαθητής. ΜΜ Οκέι... Ο Δάσκαλος και ο Μαθητής κουβεντιάζουν. Κι όσο κουβεντιάζουν, λύνονται ένας ένας οι γρίφοι, και αποκαλύπτονται τα μυστήρια του άπειρου σύμπαντος, της αιώνιας δημιουργικής ψυχής και της ανθρώπινης βλακε...

Οι σημειώσεις αυτές βρέθηκαν στο βάθος του σκοτεινού μυαλού ενός ανθρώπου ο οποίος είναι εγκλωβισμένος στις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες τις οποίες βιώνει. Μάχεται για να μπορέσει να ζήσει ελεύθερος, μάχεται για να δημιουργήσει έναν δικό του κόσμο. Αυτός ο άνθρωπος είσαι εσύ, αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ, αυτός ο άνθρωπος είναι ο κανένας μέσα στο πλήθος. Οι σημειώσεις αυτές βρέθηκαν στο βάθος του σκοτεινού μυαλού ενός ανθρώπου και στο βάθος του σεντουκιού που τις έκρυβε. Αυτές οι σημειώσεις δεν υπάρχουν, είναι από καιρό καμένες γιατί ο άνθρωπος αυτός έχει από καιρό καεί....

Το βιβλίο παρακολουθεί μια πορεία αναζήτησης στις μνήμες και τις καταβολές. Επιχειρεί ένα ανάπτυγμα σε ελεύθερη πρόζα του Sins of my father του Tom Waits, με την ελπίδα και την πίστη οι κληρονομημένες αμαρτίες των γονέων να παιδεύουν τα τέκνα, όπως παιδεύει -ωσότου βρεθεί- ένας χαμένος, καλά κρυμμένος θησαυρός. Και μια σημείωση: Η ανάγκη για επιστροφή και επανείσοδο στο πατρικό, που σε πρώτη ανάγνωση πραγματεύεται το βιβλίο, ας εκληφθεί κι ως μια βασική δυσκολία, αλλά και επιμονή, της συγγραφέως να συναντήσει ουσιαστικά και βαθιά τα κύματα των αντίθετα κινούμενων ανθρώπων,...

Δεν είχε καμιά σημασία πως είχαμε "κάψει" μερόνυχτα με αναλύσεις κάθε είδους. Πως ταυτιζόμασταν σαν ένας άνθρωπος. Δεν είχε καμιά σημασία πως παραγνωριζόμασταν, και από την καλή και από την ανάποδη. Άλλωστε, η έκπληξη ξεπετιέται εκεί που δεν την περιμένεις, μέσα από τα αναμενόμενα. Άλλαξα πόδι, στο σταυροπόδι, για να απαλλαγώ από το μούδιασμα του ποδιού που κουβαλούσε το φορτίο του άλλου μου ποδιού. Τον άκουγα να μου μιλάει για το "πείραμα" που σκαρφίστηκε, ενώ πίεζα το μυαλό μου να σκεφτεί τις κατάλληλες λέξεις που θα μπορούσαν να τον αποθαρρύνουν. Έπινα τον καφέ μου παρισ...

Έχεις τάσης φυγής; Σε φαντάζεσαι, κάθε που ντροπιάζεσαι και κουράζεσαι, κάπου αλλού; Ναι; Ωραία. Βλέπεις τον θάνατο και σαν διέξοδο; Ναι; Μαλακία σου. Σου αρέσει το κέικ σοκολάτα; Όχι ιδιαίτερα; Ούτε εμένα. Εδώ είναι μάλλον ένα προσωπικό ημερολόγιο που έχουν αποτύχει στην ύπαρξή τους οι ημερομηνίες. Για την εξορία που λιμπιζόμαστε. Για τις ώρες που ταξιδεύει ο νους σε μέρη που έχουμε ξαναπάει. Είναι για τους φίλους που στάθηκαν και τους άλλους που κοντοστάθηκαν και προσπέρασαν σαν να μην είδαν. Δύο ποιήματα που ζηλεύουν όλα τα υπόλοιπα. Αφηγήσεις για φανταστικούς χαρακτήρε...

Ένας παρ' ολίγον γκέκας, ο δεμεχωράειοτόπος Μπλακ, ένα θα μπορούσε λαμπραντόρ, ο μιαχαράταπερνάμε Λάκης, μια δεσποσύνη, που φέρνει σε γκόλντεν ριτρίβερ, η τρομαριασμένη Τζούλι, ένας καθαρόαιμος γερμανικός ποιμενικός, ο Daddy, ένα καλοζωισμένο σπρίνγκερ σπάνιελ, η Γοργόνα, αλλά και η γάτα Τιτίκα αντιμετωπίζουν τα δικά τους καθημερινά, ευτυχώς, ζώντας σε σπίτια που τους αγαπούν και τους φροντίζουν. Και τα καθημερινά τους, καμιά φορά, δεν διαφέρουν από τα δικά μας. Διαβάζοντας τις ιστορίες τους, εάν σας φανεί πως κάτι άλλο σας θυμίζουν, μην παραξενευτείτε, συμβαίνουν αυτ...

Το επάγγελμα του πατέρα είχε αρκετές μεταθέσεις και μας ανάγκαζε σε συχνές μετακομίσεις. Κουβαλάω εικόνες από πολλούς τόπους, αλλά περισσότερο χαραγμένη μέσα μου είναι η μνήμη της μετακίνησης. Στο φορτηγό δίπλα στον οδηγό καθόταν ο πατέρας με τη μητέρα κρατώντας στην αγκαλιά τους την αδελφή μου κι εγώ στην καρότσα με τα πράγματα, που έτριζαν σε κάθε στροφή, και ορισμένα, παρά το δέσιμό τους, μετατοπίζονταν ελαφρά. Σφιγγόμουν γερά σε ένα σίδερο στήριξης του μουσαμά και κοιτούσα τον δρόμο και το τοπίο που χάνονταν πίσω μας. Μεγαλώνοντας έμαθα πως ο δρόμος ταχείας κυκλοφορίας...