Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το "Σπίτι των παλιών πραγμάτων" είναι μία διαδρομή σε τόπους, καταστάσεις, αισθήματα, παρέα με ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας, αφήνοντας όμως βαθιά και ανεξίτηλα ίχνη στο πέρασμά τους. Ποιήματα και πεζά που περνάνε από το ένα ύφος στο άλλο, με γλώσσα άλλοτε λόγια κι άλλοτε δημώδη, τα έργα αυτά καλύπτουν μία μεγάλη χρονική περίοδο που ξεκινάει από τον προηγούμενο αιώνα και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Ο άντρας και η γυναίκα, η ζωή και ο θάνατος, ο έρωτας και η απώλεια, η μνήμη και η λήθη, συνθέτουν τον καμβά της θεματικής εστίασης του Δημήτρη Β. Τρι...

Το παρόν έργο απευθύνεται σε όλες κι όλους ανεξαρτήτου ηλικίας, θρησκεύματος, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, εθνικότητας, εθνότητας, σε οποιαδήποτε ταυτότητα δηλαδή (υπάρχει και στα αγγλικά). Αφορά μερικές σκέψεις και μαθήματα που διδάχθηκα ταξιδεύοντας, σε σχέση με την κοινωνία και τον κόσμο, και θέλησα να τα μοιραστώ μαζί σου. Στη σημερινή πραγματικότητα ισχύει το εξής παράδοξο: Η γνώση υπάρχει. Η πληροφορία υπάρχει κι αυτή. Τα κίνητρα έχουν χαθεί. Αυτό είναι το απόλυτα κατάλληλο πεδίο δράσης-εκμετάλλευσης για κάποιους, οι οποίοι με τη σιωπηλή, παθητική συναίνεση...

Δέκα μικροί αρχαιολόγοι στην Μπρεξίζα πάνε, ο ένας καίγεται απ' τα σύρματα κι εννιά ιδροκοπάνε. Εννιά μικροί αρχαιολόγοι το σκάμμα εποπτεύουν, ο ένας πέφτει μέσα του κι έτσι οκτώ μας μένουν. Οκτώ μικροί αρχαιολόγοι για καρότσι ψάχνουν, ο ένας παρασύρεται όμως κι επτά μας κάνουν. Επτά μικροί αρχαιολόγοι χώματα μαζεύουν, ο ένας όμως πνίγεται κι έτσι έξι απομένουν. Έξι μικροί αρχαιολόγοι ψάχνουνε σχοινί, ο ένας τους τυλίγεται και μένουν πια οι μισοί. Πέντε μικροί αρχαιολόγοι με την τσάπα σκάβουν, έχουμε ατύχημα μα οι τέσσερις μας φτάνουν. Τέσσερις μικροί αρχαιολόγο...

Κείμενα του Δημήτρη Πουλικάκου -ποιήματα, πεζά, θεατρικά, μεταφράσεις- από την εποχή του "Πάλι" και της beat δημιουργίας μέχρι και τα τελευταία μη δισκογραφημένα τραγούδια του. Ιστορικό τεκμήριο μιας καλλιτεχνικής πορείας πέντε δεκαετιών, ένα αμάλγαμα πειραματικής λογοτεχνικής φόρμας, λυρισμού, πολιτικής αμφισβήτησης, συναισθηματικής απλότητας και αυτοσαρκασμού, η αυθεντική έκφραση ενός διαχρονικού δημιουργού.

Σε ανύποπτες στιγμές σκέφτομαι αυτόν τον τόπο. Πώς τον έχουμε καταντήσει έτσι; Ένα εγκαταλειμμένο νεκροταφείο είναι και τίποτα περισσότερο. Ξέρεις όμως γιατί συνέβη αυτό; Γιατί κανείς ποτέ δεν θέλησε να συναντήσει πραγματικά τον εαυτό του και κατ’ επέκταση τους άλλους. Γιατί όλοι μέσα μας βρίσκονται τελικά. Κάθε φορά που ήταν έτοιμο να συντελεστεί το θαύμα το αποφεύγαμε. Κρυβόμασταν σε κόμματα και οργανώσεις. Σε ιδεολογίες και σχέδια επί σχεδίων, έχοντας την ψευδαίσθηση, πως κατέχουμε μόνο εμείς την απόλυτη αλήθεια. Σε αυτήν τη χώρα περιμέναμε να αλλάξει πρ...

Η παρούσα στιχουργική - δεν θα αποτολμούσα τον χαρακτηρισμό ποιητική - προσπάθεια είναι αιρετική. Από την παραδοσιακή, τη γνήσια κρητική μαντινάδα, κρατά κάποια εμφανή ή υποδόρια στοιχεία, πόρρω απέχει ωστόσο από το να χαρακτηριστεί "μαντιναδογραφία". Ο δημιουργός έχει ζήσει τη λαϊκότητα, μα τη μεταφέρει σε αυτό το έργο επιλεκτικά. Έχει επίσης επαφή με τη λογιότητα, αλλά κρατά και τις αποστάσεις του. Αγνοεί σηματοδότες και διαχωριστικές γραμμές μεταξύ μοντέρνου και παραδοσιακού και γράφει με βάση τις επιρροές του. Το "κακό" είναι πως οι επιρροές του τον έχουν αγγίξει βιωματ...

Ένας κοινωνικός ερευνητής κρυφακούει διαλόγους και υποκλέπτει τις σκέψεις των γύρω του. Ωτακουστής κι εμπαθητικός στα άκρα. Μέχρι να συναντήσει τον ίδιο του τον εαυτό... Η δεκαετία της κρίσης [2009-2019] στο παρασκήνιο, τα ανθρώπινα στο προσκήνιο. *** ...Οι ηδονές του αυτιού είναι το αποκούμπι μου, με συνεπαίρνουν και με κάθε ευκαιρία τεντώνω το αυτί μου κι ακούω μονολόγους, διαλόγους, συζητήσεις - άλλος θα έλεγε αφουγκράζομαι, αλλά εμένα δε μου αρέσει η λέξη, όπως δε μου αρέσουν και οι λέξεις διακύβευμα κι αφήγημα. Έχει μια ακαταμάχητη γοητεία η υποκλοπή στιγμών α...

Στο λυκόφως της εκπνοής της ειδωλολατρίας και της καθιέρωσης του χριστιανισμού, μερικές γυναίκες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ιστορική πορεία του κόσμου. Πίσω από κάθε σπουδαίο άνδρα κρυβόταν μια πανέμορφη συνήθως γυναίκα. Μπορεί να μην είχε δική της φωνή, αλλά επηρέαζε τον ισχυρό εραστή και καθόριζε τη μοίρα χιλιάδων. Αν ήταν σκληρή, οι λαοί υπέφεραν, εάν όχι, προόδευαν προς δόξα του μονάρχη τους. Φαύστα, σύζυγος του Μέγα Κωνσταντίνου και Ευδοξία, του αυτοκράτορα Αρκαδίου οι καταχθόνιες γυναίκες που σκόρπιζαν θάνατο. Αγία Ελένη, Ευδοκία και Θεοδώρα, πρόσφεραν πολλά κρυμμέ...

... Άνοιξαν έναν λάκκο, για το μικρόσωμο κορμί της και τη μεγαλόσωμη ζωής της και σαν άγιο λείψανο, την φίλησε χίλιες φορές, ζήτησε την ευχή της και την απώθησε, σαν γυάλινη υπόσταση στο μνήμα της. Μάνα σε αγαπώ, θα σε αγαπάω πάντα και αντί σταυρού φύτεψε τη φλογέρα στο κεφάλι της, όπως την είχε παραδώσει η ίδια στο στρατιώτη, σαν ενθύμιο, σαν περιουσία, σαν μια απόδειξη αναγνώρισης καταγωγής. Αν η φλογέρα ζήσει, όσο ο ίδιος, άφησε ευχή στο δικό του γιο, να τον φέρει εδώ, στο ίδιο σημείο του μαρτυρίου, να την φυτέψει στο μνήμα του και να γράψει επάνω της, "Μια φλογέρα μπ...

Πεζά και ποιήματα για την Ελευσίνα με αφορμή τον "Επιτάφιο" του Μίκη Θεοδωράκη.

ΓΑΛΗΝΗ Μετά από μία σειρά περιστατικών, έχω πλέον πειστεί ότι τα αδέσποτα σκυλιά των πόλεων δεν είναι ούτε αδέσποτα, ούτε σκυλιά. Παρόλο που δεν ασπάζομαι στις θρησκευτικές προσεγγίσεις για το επέκεινα, εδώ φαίνεται καθαρά πως πρόκειται για μετεμψύχωση ή για μετάσταση, αν προτιμάτε, των νεκρών ποιητών. Ναι, αδέσποτα σκυλιά γίνονται οι ποιητές όταν πεθαίνουν, το έχω πει και σε άλλο ποίημα παλιότερα, όταν αναγνώρισα τον Τάσο Λειβαδίτη. Έχω δει, ακόμα, τον Σολωμό και τον Κάλβο στη Ζάκυνθο, τη Γώγου στα Πατήσια, και, σε μία κωλοεπαρχία, γεμάτο ψώρα, άρρωστο, κουτσό και ε...

Παίρνοντας αυτό το βιβλίο στα χέρια σου, έχεις δύο επιλογές. Η μία είναι να διαβάσεις επτά αυτοτελείς ιστορίες και να τις δεις ως τις ενδιαφέρουσες φανταστικές αφηγήσεις της συγγραφέως. Η άλλη είναι να δεις τους συμβολισμούς που κρύβονται πίσω από τις ιστορίες και αποτελούν προϊόν της εσωτερικής αναζήτησης της συγγραφέως. Προτείνω να επιλέξεις το δεύτερο! Το βιβλίο αυτό θα σε βοηθήσει να δεις βαθιά μέσα σου και να κάνεις ένα ταξίδι αυτογνωσίας αντικρίζοντας όψεις του εγωισμού σου, εμπόδια στην εσωτερική σου πορεία, αλλά και να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα αναφορικά μ...

Αμέσως μόλις ο χώρος βυθίστηκε στο σκοτάδι, το βλέμμα του έπεσε στον καθρέφτη. Στο βάθος, πλάι στο δικό του είδωλο, είδε τη φωτισμένη από κάποια αόρατη πηγή μορφή ενός μεσόκοπου άντρα με σακουλιασμένα μάτια και σουφρωμένα χείλη, σαν σχισμή κομμένη με ξυράφι. Φορούσε ένα μακρύ ράσο που κατέληγε στο δάπεδο και που το αριστερό του τμήμα ήταν λευκό με μαύρο μανίκι ενώ το δεξί μαύρο με λευκό μανίκι. Στο αριστερό τμήμα υπήρχε μι’ ασημόχρωμη απεικόνιση του ήλιου με ανθρώπινα χαρακτηριστικά και πολλές μικρές κυματοειδείς αχτίδες, ενώ στο δεξί ένα χρυσωπό μισοφέγγαρο, επίσης με χαρα...

Ένα βιβλίο-αναμέτρηση με τον χρόνο, από έναν συγγραφέα που στην εξέλιξη της γραφής του - που ξεκινάει από την μελέτη των φαινομένων επικοινωνίας και την πολιτική ανάλυση για να φτάσει, όλο και περισσότερο, σε μια συνολική προσέγγιση των πραγμάτων της ζωής. Ο Λευτέρης Κουσούλης επιλέγει στην εβδομάδα "τον μικρό χρονικό κύκλο όπου συμπυκνώνεται ένας ελάχιστος αιώνας", που δείχνει δηλαδή την ροή του χρόνου αλλά και την μικρή συγκεκριμένη διάρκεια, την Πέμπτη. Την Πέμπτη και τα πρωινά της. Ακριβώς για να δει την σχέση αμφιβολίας, αναζήτησης και φόβου που φέρει μέσα του ο χρόνο...

Το βιβλίο ασχολείται με όλα εκείνα τα ζητήματα ή έστω με τα περισσότερα από αυτά που θεωρούνται κεφαλαιώδη στην ψυχοθεραπεία, αλλά αυτό το κάνει κατά βάση με τον τρόπο της μυθοπλασίας. Γραμμένο από έναν κλινικό ψυχολόγο, που γνωρίζει το αντικείμενό του άλλοτε με πλάγιο και έμμεσο τρόπο και άλλοτε με την καθαρή γλώσσα μίας όμως εύληπτης επιστήμης, εξετάζει τα ζητήματα αυτά, τα οποία εισάγει μια νέα κοπέλα στην προσπάθειά της να κατανοήσει τον εαυτό της και τον κόσμο και αγωνιώντας να βρει τη θέση που της αρμόζει μέσα σε αυτόν. "Η Βαλέρια τινάχτηκε από το ύψωμα σαν ελατήρι...

"Mία φορά και έναν καιρό, τότε που όλα ήταν δύσκολα και τα νόμιζαν απλά, δύο ευτελή πλάσματα απέκτησαν συνείδηση τη στιγμή που αγνόησαν το υλικό τους. Σκέφτηκαν να μεταναστεύσουν στον πλανήτη που όλα ήταν απλά και τα νόμιζαν δύσκολα: Στον πλανήτη ΦράουλΑ. Στον ξακουστό πλανήτη ΦράουλΑ, με το Φ κεφαλαίο, και το Α επίσης. Γιατί στον πλανήτη αυτό έδιναν σημασία και στο τέλος, όχι μόνο στην αρχή..." (Όσοι δεν αντέχετε των πρωταγωνιστών τη φύση, διαβάστε μία άλλη ιστορία, γιατί αυτή δε θα σας πείσει. Αλλά, πριν αποφασίσετε να κλείσετε το βιβλίο αυτό, αναρωτηθείτε για μια σ...

Έχεις δει πως τα δύο γίνονται "ένα"; Έχεις φωνάξει τόσο δυνατά που οι σιωπές... φοβήθηκαν τον θάνατο; Έχεις πει στη ζωή πως τα λόγια είναι για τους τρελούς και τους δειλούς; Της έχεις πει πως εσύ θες να τα ζήσεις όλα; Της έχεις πει... πως μεγαλώνεις; Έχεις νιώσει πώς είναι οι νύχτες που μέσα τους δεν είχαν παρά ένα τεράστιο κενό; Τόσο μεγάλο, που θαρρείς πως η άκρη του άγγιζε το άπειρο; Έχεις υπάρξει ο ίδιος τοξικός εραστής; Έχεις γνωρίσει έναν... τοξικό εραστή;

Η Μαριέττα Πεπελάση μέσα από το γλαφυρό ύφος και την περιγραφή εικόνων, άλλοτε παρμένων από τον κόσμο που μας περιβάλλει κι άλλοτε εμπνευσμένων από τον σουρεαλισμό του υποσυνείδητου, προσπαθεί να απεικονίσει τις αντιθέσεις που ενυπάρχουν τόσο στον άνθρωπο ως έναν αυθύπαρκτο μικρόκοσμο όσο και στην κοινωνία που τον "γεννά" και μετέπειτα τον φιλοξενεί. Αυτές οι εννιά ιστορίες βρίθουν νοημάτων σχετιζόμενων με την ειρήνη, την αλληλεγγύη, τον αλτρουισμό και το ενδιαφέρον για τον πλησίον? αξίες που θα έπρεπε να διέπουν κάθε άνθρωπο. Δεν διστάζουν, όμως, να δείξουν και τη σκοτεινή...

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, στο Άσυλο του Παιδιού, στη συμβολή Εγνατίας και Εθνικής Αμύνης, απέναντι απ' το "Σιντριβάνι", στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Η μάνα μου ήρθε εκεί απ’ το χωριό, ολόκληρο ταξίδι τότε, παρόλο που στα χωριά του κάμπου μας οι γυναίκες γεννούσαν ακόμα στο σπίτι. Ο πατέρας μου περίμενε το ευτυχές γεγονός σ’ ένα παγκάκι απέναντι και κάποια στιγμή έφτασαν εκεί και ο παππούς Βαγγέλης κι η γιαγιά Δήμητρα για συμπαράσταση. Ο παππούς Αναστάσης δεν φάνηκε ούτε κι η γιαγιά Μαρία, βέβαια, η μητριά του πατέρα μου. Επειδή η ώρα είχε φτάσει, αλλά η γέννα καθυστερο...