Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Έχεις τάσης φυγής; Σε φαντάζεσαι, κάθε που ντροπιάζεσαι και κουράζεσαι, κάπου αλλού; Ναι; Ωραία. Βλέπεις τον θάνατο και σαν διέξοδο; Ναι; Μαλακία σου. Σου αρέσει το κέικ σοκολάτα; Όχι ιδιαίτερα; Ούτε εμένα. Εδώ είναι μάλλον ένα προσωπικό ημερολόγιο που έχουν αποτύχει στην ύπαρξή τους οι ημερομηνίες. Για την εξορία που λιμπιζόμαστε. Για τις ώρες που ταξιδεύει ο νους σε μέρη που έχουμε ξαναπάει. Είναι για τους φίλους που στάθηκαν και τους άλλους που κοντοστάθηκαν και προσπέρασαν σαν να μην είδαν. Δύο ποιήματα που ζηλεύουν όλα τα υπόλοιπα. Αφηγήσεις για φανταστικούς χαρακτήρε...

"In Memory of Happier Times..." she says, surprising me, crinkling her chin and stretching her mouth in mild disapproving amusement. We are sitting on the veranda, the Saronic Sea is at its bluest and most transparent and I've just shown her my little Greek book with our wild green gathering expeditions, all four of which conclude at her doorstep, with me, holding bags of foraged greens, unnecessarily triumphant. She has been leafing through it, noticing the "posterized" picture of herself playing the piano and missing the other one on the veranda. I show it to her. She say...

Πού θυμήθηκα, ο γεροξεκούτης, τα Mirv για να πηδήξω, στις ένδοξες μέρες της σοβιετικής παντοκρατορίας, όταν ήταν αδιανόητο να καταστεί ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός αντικείμενο διαπραγμάτευσης; Όταν στα μέσα της δεκαετίας του '70 περιμέναμε τα μιλιούνια των πενηντάτονων Τ80 να ζεστάνουν τους αεροστροβίλους τους για να ξεχυθούν στην πεδιάδα της Κεντρικής Ευρώπης από το φαράγγι της Φούλντα. Δεν χρειάζονταν ούτε τρειςμέρες για την Αμβέρσα, πέντε το πολύ για το Μπιαρίτζ. Και άρχιζαν να δημιουργούνται στα πέρατα της Σοβιετίας πορτρέτα και καδραρισμένες, ρετουσαρισμένες φωτογραφίες σ...

Στ' Ανώγεια, στους γάμους πηγαίνουν κανίσκι. Βάζουνε τα τρόφιμα σε μια σακούλα, τη σηκώνουνε στους ώμους και πάνε. Παντρευόταν κάποιος που είχε γυρέψει τη Φράγκα, αλλά εκείνη ήταν δύσκολη και δεν ήθελε να παντρευτεί. Το κανίσκι έπρεπε να το πάει αυτή, που ήταν η πιο μεγάλη, αλλά ήταν μαλωμένη με τον πατέρα της, είχε πεισμώσει και δεν ήθελε να πάει. Λέει της Αλεξάνδρας ο πατέρας της: "Πήγαινε να πεις της Φράγκας να σηκωθεί να πάρει το κανίσκι και να το πάει". Της το λέει η Αλεξάνδρα, αλλά εκείνη ήταν αμετάπειστη. "Πάρε το να το πας εσύ", της λέει της Αλεξάνδρας ο πατέρας...

Ποια στοιχεία ορίζουν την έννοια της λογοτεχνικότητας και τι καθιστά ένα έργο λογοτεχνικό; Με ποια σειρά διαβάζουμε ένα βιβλίο; Ποιες προκαταλήψεις και συμβάσεις ενεργοποιούνται κατά την ανάγνωση και πώς το ίδιο το έργο αναπροσδιορίζει τις απόψεις μας για τη φύση της λογοτεχνίας; Εν τέλει, τι είναι λογοτεχνία και γιατί διαβάζουμε βιβλία; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα καλείται να αναστοχαστεί ο αναγνώστης όταν αρχίσει να διαβάζει τον βιβλίο του Παναγιώτη Καλαμαρά με τον ευχάριστα προκλητικό τίτλο "F@ck the Best we are the Rest". Από τη...

"Ματαίως ασχολήθηκα με τη διαφήμιση. Ματαίως φλέρταρα, ματαίως χαμογέλασα, ματαίως άκουσα με τις ώρες ανοησίες, ματαίως προσπάθησα να ενταχθώ. Πολλοί λόγοι φαντάζομαι με οδήγησαν σ' αυτή τη ματαιότητα. Παγιδεύτηκα στην πεποίθηση πως όσο ανεβαίνεις, τόσο πιο ελεύθερος γίνεσαι. Πρώτα εξαντλήθηκαν οι δυνάμεις, μετά η υπομονή, μετά το ενδιαφέρον, μετά τα χρήματα στην αγορά, τέλος η υγεία κι η αυταπάτη".

Εμπειρίες, όνειρα, παρελθόν και το βασανιστικό τώρα. Ότι έχει να κάνει με τα ρήματα αισθάνομαι, φαντάζομαι, φοβάμαι, ονειρεύομαι, στερούμαι, πεθαίνω. Και ένα μεγάλο Υπάρχω. Τα ρήματα που συνθέτουν την υπαρξιακή αγωνία και καταλήγουν στην προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει τον γύρω κόσμο, μα αδυνατεί διότι χάνεται στις ίδιες του τις αισθήσεις και εντυπώσεις· αποτυγχάνει να εκπληρώσει την αθανασία. Τέλος, όλα τα κείμενα μαζί καταλήγουν στην ιδέα της ανθρώπινης οντότητας και αγωνίας της ύπαρξης, σαν ψευδαίσθηση. Συμπυκνώνουν το απόσπασμα της Ασκητικής που λέει πως - ήσυ...

Εμπειρίες, όνειρα, παρελθόν και το βασανιστικό τώρα. Ότι έχει να κάνει με τα ρήματα αισθάνομαι, φαντάζομαι, φοβάμαι, ονειρεύομαι, στερούμαι, πεθαίνω. Και ένα μεγάλο Υπάρχω. Τα ρήματα που συνθέτουν την υπαρξιακή αγωνία και καταλήγουν στην προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει τον γύρω κόσμο, μα αδυνατεί διότι χάνεται στις ίδιες του τις αισθήσεις και εντυπώσεις· αποτυγχάνει να εκπληρώσει την αθανασία. Τέλος, όλα τα κείμενα μαζί καταλήγουν στην ιδέα της ανθρώπινης οντότητας και αγωνίας της ύπαρξης, σαν ψευδαίσθηση. Συμπυκνώνουν το απόσπασμα της Ασκητικής που λέει πως - ήσυχ...

Το τρίτο βιβλίο της Αγγελικής Σπανού γράφτηκε τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 2020 σε συνθήκες πανδημίας και καραντίνας. Και αποπνέει αυτή την ατμόσφαιρα, του εγκλεισμού, της ανατροπής των βεβαιοτήτων, της βίαιης αλλαγής του τρόπου ζωής, των αποστάσεων από τον άλλο που μπορεί να σε απομακρύνουν από τον εαυτό σου. Μια ερωτική ιστορία μπλέκεται με τις ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που δεν "έμειναν σπίτι" γιατί δούλευαν. Ένας ασθματικός νοσοκομειακός γιατρός και μια ηθοποιός-σερβιτόρα βλέπουν το τρένο της ιστορίας να σαρώνει τη σχέση τους. Και παλεύουν για να τη σώσουν και ν...

Τα ονόματα στο βιβλίο είναι πραγματικά. Το ίδιο και τα γεγονότα. Γεγονότα που καλύπτουν τριάντα χρόνια, που κάποια έμειναν στην ιστορία ως "θαυμαστά" γιατί ταρακούνησαν και άλλαξαν την πορεία της Φυσικής και άνοιξαν νέα παράθυρα για τη θεώρηση του κόσμου. Ταυτόχρονα ήταν και χρονιά δραματικών πολεμικών -και πολιτικών- εξελίξεων στην Ευρώπη, με αντίκτυπο σε ολόκληρο τον κόσμο. Στα χρόνια αυτά, συναντιούνται δυο νέοι φυσικοί και δημιουργείται μεταξύ τους μια φιλία, που μόνον ο θάνατος μπορούσε να κόψει. Ακολουθούν τον ίδιο δρόμο και μοιράζονται τα ίδια ενδιαφέροντα. Και οι δύ...

Ο μόνος χρόνος που δεν λιγοστεύει είναι ο χρόνος που πέρασε. Και αυτό που περισσεύει στο τέλος του χρόνου -μετά από όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν- είναι η φθορά, απόδειξη μιας μάταιης κυριαρχίας σε έναν κόσμο που δεν ορίζουμε, αλλά μας ορίζει. Όταν ο απλός, καθημερινός Τζέιμς ανακαλύπτει αυτή την ματαιότητα, νιώθει την ανάγκη να σπάσει τον τοίχο του χρόνου και να τολμήσει το ταξίδι. Πεισματικά θέλει να ανασκευάσει τον κόσμο και να τον φέρει στα δικά του μέτρα, να δώσει το δικό του τέλος στην ιστορία και τη ζωή του με μια παράλογα μεταφυσική προσδοκία. Μέσα από ένα ταξ...

Καταδίκη της μνήμης Επίσημη καταδίκη από τη Ρωμαϊκή Γερουσία της μνήμης αυτοκράτορα ή άλλου δημοσίου προσώπου οι πράξεις του οποίου δυσφήμισαν το ρωμαϊκό κράτος, με στόχο να σβηστεί κάθε ίχνος αυτού από την Ιστορία.

Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 ο διάσημος και δημοφιλής καθηγητής της Φιλοσοφίας του Δικαίου -μάλλον μεσόγειος, ίσως έλληνας, σίγουρα μεσήλικας- περιμένει σε διεθνές αεροδρόμιο τον έλεγχο των εισιτηρίων κρατώντας από το χέρι τη νεαρή ερωμένη του. Κοιτώντας γύρω ζει μια πικρή αναδρομή των αιτημάτων και των εκπτώσεων των παιδιών του Μάη του 1968 -της γενιάς του- και σιωπηρά της απευθύνεται χωρίς να ξέρει. Πώς η Ελίζ -η 27χρονη βορειοευρωπαία, διδακτορική φοιτήτρια της Φιλοσοφίας του Δικαίου, σχεδιάστρια φωτιστικών και ακτιβίστρια αφιερωμένη στην υπόθεση του Νερού στον πλανή...

Ο έρωτας είναι ο πυρήνας μας. Ένας φυσικός άξονας οξύμωρος, τεθλασμένος και καμπτός, γύρω από τον οποίο περιπλέκεται η προσωπική μυθολογία του καθένα μας, η συναισθηματική του εμπλοκή, η αλήθεια, το ψέμα του. Ένας ακραίος έρωτας για να βιωθεί πλατύτερα και βαθύτερα αναλύεται -δίχως να εξαντλείται- σε φως και σκοτάδι. Στο βιβλίο "C-Minor" της Χαριτίνης Ξύδη γίνεται μια διερεύνηση της αιώνιας και διττής εικόνας του έρωτα, της έλξης, της σαγήνης, του πόθου, της ομίχλης και της σκιάς του, καθώς οι δύο εραστές συναντιούνται άλλοτε στις δίνες του, άλλοτε στις επάλξεις του, στον...

Μπορεί κάποιος να ζήσει και να πεθάνει ηρωικά στη σημερινή εποχή; Υπάρχουν οι αρχαίοι μύθοι και οι αρχαίοι θεοί; Αξίζει να πολεμήσεις και να πεθάνεις γι’ αυτά που πιστεύεις; Είναι δυνατόν κάποιος να αλλάξει το μέλλον του, ακόμη κι αν αυτό είναι προδιαγεγραμμένο; Τι μπορεί να κάνει κάποιος που γεννήθηκε σε λάθος εποχή; Που η ψυχή του ανήκει στην εποχή των Βίκινγκς, και ας γεννήθηκε τον 20ό αιώνα; Αυτά και άλλα ερωτήματα απαντώνται στις σελίδες του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας. Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον χρόνο. Ένα ταξίδι στην εποχή των Θεών και των ηρώων. Οι Ρο...

Τέσσερεις µορφές έβγαιναν από την δυτική πύλη της πόλης. Μπροστά προχωρούσε µία τεράστια µυώδης σιλουέτα. Λίγο πίσω της, προσπαθώντας να τον ακολουθήσει µε τα µικρά του πόδια, ένας νάνος. Μιλούσαν δυνατά µεταξύ τους γελώντας και πειράζοντας ο ένας τον άλλο. Σε αρκετή απόσταση και, κοιτώντας συνέχεια δεξιά και αριστερά σαν κάτι να φοβόταν, µία µορφή λεπτεπίλεπτη και αιθέρια. Δεν φαινόταν να περπατάει, µα σχε- δόν πετούσε πάνω από τα έδαφος, µην αφήνοντας καν ίχνη. Τέλος, ένας γέρος, σκυµµένος πάνω στο µπαστούνι του, προσπαθούσε να ακολουθήσει του υπόλοιπους, όµως πάντα από...