Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το οχυρό είναι ένας τόπος του οποίου ο προορισμός είναι να προστατεύει αυτούς που είναι μέσα. Τα οχυρά είναι συνήθως κατασκευασμένα από σκληρό και ανθεκτικό υλικό, το σχέδιό τους περίπλοκο, ώστε να μην γίνεται άμεσα αντιληπτό. Έξω από το οχυρό και περιμετρικά, υπάρχει συνήθως ένας πλατύς ακάλυπτος χώρος, έτσι ώστε οι επίδοξοι εισβολείς να εκτίθενται απροστάτευτοι στα πυρά των αμυνομένων. Κάπως έτσι φαίνεται να δομείται, ως οχυρό, και το σύμπαν των κειμένων της Μαριάννε Φριτς: Η εικόνα που παρουσιάζει προς τα έξω είναι απειλητική, ζοφερή, αποτρεπτική και προοδευτικά, με το π...

Ένας δραγόνος της ίλης του αυτρουγγαρικού ιππικού, βυθίζεται στα σκοτεινά ύδατα της απερινόητης μηδενικότητας των φαινομένων της ζωής.

Η "Ξύλευση" είναι η ιστορία ενός "ερεθισμού", η ιστορία ενός "καλλιτεχνικού δείπνου" στη Βιέννη. Ο συγγραφέας και αφηγητής κάθεται στην μπερζέρα και παρακολουθεί την ομήγυρη που περιμένει τον ηθοποιό του Μπουργκ, ο οποίος έχει υποσχεθεί ότι θα έρθει γύρω στις εντεκάμισι. Στο μεταξύ ο αφηγητής αναθυμάται την αυτόχειρα Γιοάνα, τη ζωή του μαζί της, και με τον τρόπο αυτόν έρχεται αντιμέτωπος με τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόταν κατά τη δεκαετία του '50. Κάπου στη μέση της αφήγησης εμφανίζεται εντέλει ο ηθοποιός. Ο ηθοποιός του Μπουργκ φέρνει στην ομήγυρη το μήνυμα...

Μέσα στο Μουσείο Ιστορίας Τέχνης της Βιέννης, καθισμένος στον καναπέ της αίθουσας Μπορντόνε, απέναντι από τον "Άνθρωπο με τη λευκή γενειάδα" του Τιντορέτο, ο γηραιός μουσικοκριτικός Ρέγκερ περιμένει τον φίλο του Άτσμπαχερ, τον αφηγητή που, έχοντας φτάσει νωρίτερα στο ραντεβού, τον παρατηρεί με την άκρη του ματιού του από τη διπλανή αίθουσα. Αυτό είναι το σημείο από όπου ξεκινά αυτή η κωμωδία (ο Μπέρνχαρντ διαλέγει πάντοτε προσεκτικά τους υποτίτλους του), που δεν είναι άλλη από την κωμωδία της τέχνης, των καλλιτεχνών, των συγγραφέων, των φιλοσόφων, των συνθετών, τους οποίους...

Μια πόλη κοιτάζει επιτέλους κατάματα την ιστορία της. Κατά τη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος βίας η φυλακή στο Κρεμς-Στάιν ήταν η μεγαλύτερη στην Όστμαρκ, την "Επαρχία της Αυστρίας". Τα τσιράκια του ναζιστικού καθεστώτος φυλάκιζαν, βασάνιζαν και υπέβαλλαν σε καταναγκαστική εργασία τους αντιστασιακούς αγωνιστές που κατέληγαν εκεί από όλη την Ευρώπη. Υπολογίζεται, μάλιστα, ότι ανάμεσα σε όσους είχαν φυλακιστεί στο Στάιν ήταν και σχεδόν 400 Έλληνες, κυρίως πολιτικοί κρατούμενοι. Λίγο πριν από το τέλος του πολέμου, όμως, μια αναπάντεχη εντολή περιπλέκει τα πράγματα: Όλο...

Χρειάστηκε επομένως να ζήσουμε μια κατάσταση και μια ιστορική συγκυρία παρόμοια με τη δική του, για να καταλάβουμε τη φιλοσοφία της ζωής του Μονταίνιου και την αναγκαιότητα του αγώνα του για το "soi-meme", για το Εγώ το ίδιο· αγώνα που αποδείχθηκε τελικά ο πιο απαραίτητος αγώνας του πνευματικού μας κόσμου. Αναγκαστήκα­με να βιώσουμε πρώτα ένα από κείνα τα φριχτά πισωγυρίσματα του κόσμου - τη στιγμή μάλιστα που ήμασταν σίγουροι για τις κατακτήσεις της προόδου και του πολιτισμού· είδαμε τις ελπίδες μας, τις εμπειρίες, τις προσδοκίες και τους ενθουσιασμούς μας να γίνονται κουρ...

Η Ίλζε Άιχινγκερ, η "μεγάλη αουτσάιντερ" της γερμανόφωνης μεταπολεμικής λογοτεχνίας, όπως την αποκαλεί η κριτική, αποτελεί μια σταθερή και επίμονη παρουσία στα γράμματα, από το πρώτο της μυθιστόρημα το 1948 έως την πρόσφατη συλλογή της το 2006. Η διαφοροποίηση από τις εκάστοτε μόδες και ρεύματα, ο υπονομευτικός τρόπος σκέψης και η εμμονή της σε μια κριτική στάση απέναντι στο ιστορικοπολιτικό γίγνεσθαι αναγνωρίστηκαν από νωρίς ως το "σήμα κατατεθέν" της γραφής της Άιχινγκερ. Με την παρούσα έκδοση παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό διηγήματα, μικρά πεζά και...

Το "Ακόμη μια φορά για τον Θουκυδίδη" είναι μια συλλογή από δεκαεπτά "μικρο-επικά" κείμενα που έγραψε ο Χάντκε γύρω από τα ταξίδια του στον κόσμο, από τα Βαλκάνια μέχρι τις θάλασσες της Ιαπωνίας. Σε κάθε κείμενό του, ο Χάντκε συγκεντρώνει την προσοχή του στα μικρά πράγματα που παρατηρεί, προσπαθώντας να κατανοήσει τη βαθύτερη, "απλή και αφτιασίδωτη" αξία τους. Το αποτέλεσμα είναι ένα έργο μοναδικής ευαισθησίας και θάρρους - του θάρρους που έχουν οι συγγραφείς που αρέσκονται να "εκτίθενται" απέναντι στη ζωή προβάλλοντας την ανεξαρτησία του πνεύματός τους.

Η "Ξύλευση" είναι η ιστορία ενός 'ερεθισμού', η ιστορία ενός 'καλλιτεχνικού δείπνου' στη Βιέννη. Ο συγγραφέας και αφηγητής κάθεται στην μπερζέρα και παρακολουθεί την ομήγυρη που περιμένει τον ηθοποιό του Μπουργκ, ο οποίος έχει υποσχεθεί ότι θα έρθει γύρω στις εντεκάμισι. Στο μεταξύ ο αφηγητής αναθυμάται την αυτόχειρα Γιοάνα, τη ζωή του μαζί της, και με τον τρόπο αυτόν έρχεται αντιμέτωπος με τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόταν κατά τη δεκαετία του '50. Κάπου στη μέση της αφήγησης εμφανίζεται εντέλει ο ηθοποιός. Ο ηθοποιός του Μπουργκ φέρνει στην ομήγυρη το μήνυμα...

Πόσο μπορεί να εξημερωθεί ένα λιοντάρι; Πόσο μπορεί να συνδεθεί με τους ανθρώπους που το μεγάλωσαν; Να τους χαϊδεύει ελέγχοντας την τεράστια δύναμή του, να κοιμάται πλάι τους, να τους ακολουθεί παντού, να παίζει μαζί τους, να τους καταλαβαίνει, να τους αγαπάει; Και πόσο μπορεί αυτή η αγάπη που προσφέρει και εισπράττει η Έλσα, η λέαινα, να την κάνει ευτυχισμένη; Πολύ. Αλλά όχι ολότελα και, κυρίως, όχι για πάντα. Ο αποχωρισμός από τους ανθρώπους που τη μεγάλωσαν και την αγάπησαν θα χρειαστεί επίπονη προσπάθεια και θα είναι πολύ οδυνηρός για όλους. Μόνο έτσι όμως θα μπορέσ...

Η γερασμένη ηθοποιός πεθαίνει συνειδητοποιώντας ότι ο πολύ νεώτερος εραστής της την εκμεταλλεύθηκε για να κάνει καριέρα. Μαζί με την Φάννυ χάνεται και το πνεύμα, η φινέτσα της παλιάς Βιέννης, που δεν μπορούν να επιβιώσουν σ΄ έναν κόσμο τόσο άκομψο. Το "Ρέκβιεμ για τη Φάννυ Γκόλντμαν" -που ο θάνατος της Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν άφησε σε αποσπασματική μορφή- θα ήταν το τρίτο μέρος ενός τρίπτυχου, που η συγγραφέας σκόπευε ν΄ αφιερώσει στα θύματα των κρυφών και απαρατήρητων φόνων, θέατρα των οποίων είναι τόσο συχνά οι κοινωνίες μας.

"Ο ανιψιός του Βιτγκενστάιν" αφηγείται τη φιλία ενός συγγραφέα με ένα πρόσωπο παράξενο, τον Παύλο Βιτγκενστάιν, που οι γιατροί χαρακτηρίζουν ψυχικά άρρωστο. Σ' έναν μονόλογο έντονα προσωπικό και συναρπαστικό, ο αφηγητής-φυματικός συγγραφέας μιλάει με τρόπο ανελέητο για πράγματα παλιά και "γνωστά", για τη ζωή, για την τέχνη, για τα λογοτεχνικά βραβεία, για τα βιεννέζικα καφενεία, για την πόλη και την εξοχή, για την αρρώστεια και τους γιατρούς, για το θάνατο. Και πάνω απ' όλα, για τη φιλία.