Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η μετάφραση του Ι. Φωτιάδη πλαισιώνεται από Προλεγόμενα (σσ. 11-19) και Σημειώσεις (σσ. 45-47). Ο Φωτιάδης κάνει λόγο για τη διαχρονική αξία των ομηρικών επών (νομίζεις ότι γράφτηκαν σήμερα και δε βρίσκεται στον κόσμο πολιτισμένος άνθρωπος που να μην τα μελετά, να μην τα θαυμάζει και να μην τα εκτιμά) καθώς και για τις αιτίες του τρωικού πολέμου και για την υπόθεση της Ιλιάδας. Η γλώσσα του κειμένου του Ι. Φωτιάδη (των εισαγωγικών σημειωμάτων και της μετάφρασης του Α της Ιλιάδας) είναι η ποντιακή του ιδιώματος της Χαλδίας. Η φωνητική και η μορφολογία είναι εξολοκλήρου...

Η ομηρική "Οδύσσεια" μπορεί αναμφίβολα να θεωρηθεί σύμβολο της μεγάλης περιπέτειας των Ποντίων, ενός λαού με ελληνική-ιωνική καταγωγή και με ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ανάμεσα σε διαρκείς πολέμους με αυτοκρατορίες και ορδές βαρβάρων, ανάμεσα σε περιόδους αυτονομίας και σκλαβιάς, οι Πόντιοι κράτησαν στις περιοχές τους μια θαυμαστή πληθυσμιακή καθαρότητα και μαζί κατάφεραν να διατηρήσουν την ελληνική εθνική συνείδηση, τα ήθη τους και τη γλώσσα τους. Τιμώντας την ιωνική καταγωγή και την ιστορία των Ποντίων, τιμώντας τα θύματα της γενοκτονίας, ο μεταφραστής της...

Απ' τον καιρό του Ομήρου δεν υπάρχει γενιά στην Ελλάδα, αλλά και στα πιο πολλά μέρη του κόσμου, που να μην έχει ακούσει ή διαβάσει την "Οδύσσεια" και την "Ιλιάδα". "Όταν κανείς διαβάσει την "Οδύσσεια" στο πρωτότυπο, διαπιστώνει ότι πολλές λέξεις βρίσκονται ακόμα αυτούσιες στη γλώσσα μας. Υπάρχουν όμως και πολλές άλλες που χρειάζεται να τις αναγνωρίσει κανείς από τη ρίζα τους. Κάνοντας αυτή τη διαπίστωση, μου ήρθε η ιδέα να επιχειρήσω μια μετάφραση όπου θα χρησιμοποιούσα όσο το δυνατόν περισσότερες ομηρικές λέξεις. Αυτό θα βοηθούσε τον αναγνώστη να πλησιάσει το αρχαίο κε...

Ο διεθνώς αναγνωρισμένος σκιτσογράφος Φωκίων Δημητριάδης εικονογραφεί και διασκευάζει Ομήρου Οδύσσεια. Σε οικεία, προσιτή γλώσσα, το γοητευτικό έπος έρχεται να συγκλονίσει τους σύγχρονους αναγνώστες, που θα ζήσουν εκ νέου όλες τις περιπέτειες του πολυμήχανου ήρωα. Μέσα από ένα πλέγμα ιστορικής αφήγησης και λαϊκής μυθιστορίας, αποδίδεται η ουσία της ομηρικής ποιητικής τέχνης και εξυφαίνονται οι -ακόμα επίκαιρες- στιγμές της πιο σπαρακτικής και, συνάμα, ονειρικής μετάβασης του ανθρώπου από τη θεοφοβούμενη υπόστασή του στην αυτενέργεια του σοφού Έλληνα Οδυσσέα. Πριν από τρεις...

[...] Ο Όμηρος, ο ποιητής των μεγαλόπνευστων επών - Ιλιάδας και Οδύσσειας - δεν είναι δυνατόν ούτε να φαντάστηκε τις ιστορίες του, ούτε να συγκέντρωσε τις ιστορικές γνώσεις σαν ιστορικός επιστήμων. Απλούστατα η ιστορία του λαού περνούσε μέσα από τα τραγούδια του, που συνιστούσαν μαζί με παράλληλες τέχνες (ζωγραφική, γλυπτική) τη μνήμη του. Υπήρχε σίγουρα ο κύκλος των επών, που περιείχαν όλα τα στοιχεία του πολιτισμού, της πολεμικής και ειρηνικής ζωής μέσα σ' ένα ιστορικό βάθος που ξεπερνάει τον Μυκηναϊκό πολιτισμό και εισχωρεί ακόμη και στον Κρητικό. Αν λοιπόν τα περιεχόμε...

Όποιος διαβάζει με προσοχή την "Οδύσσεια" αισθάνεται τη μεγάλη απόσταση χώρου και χρόνου από το κείμενό της. Παρά ταύτα, σιγά σιγά αναδύεται η συναίσθηση ότι το ποίημα, ταξιδεύοντας, έρχεται και φεύγει, πλησιάζει και απομακρύνεται, χαμογελώντας άλλοτε με συμπάθεια και άλλοτε με ειρωνεία. Το σημαντικότερο μεταφραστικό πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση έχει να κάνει με τη μεταρρύθμιση των πρωτότυπου ρυθμού, που είναι συνάμα σταθερός και εναλλασσόμενος. Η σταθερότητα επιβάλλεται από τη συνέχεια της επικής αφήγησης, μετρημένης σε δαχτυλικό εξάμετρο από τον πρώτο ως τον τελευτ...

Η νέκυια είναι η σημαντικότερη και η κορυφαία, κατά τη γνώμη μου, ραψωδία των ομηρικών επών, διότι πέρα από αφηγήσεις άθλων και περιπετειών, θεών και ανθρώπων εισάγει στο σημερινό μοντέρνο κόσμο τραβώντας διακριτικά τις κουρτίνες τής μεταφυσικής για να αντικρίσουμε το επέκεινα της ύπαρξης. Είναι, παραδόξως, εκτός των άλλων, η πιο αντιηρωική και συνάμα η πιο ηρωική ραψωδία και περιλαμβάνει εντός της κι άλλα πρώιμα ποιητικά, φιλοσοφικά και θρησκευτικά ρεύματα όπως οι πρόδρομοι των ορφικών. Εδώ έχουμε μια πρώτη καταγραφή των απόψεων των αρχαίων Ελλήνων: για τη μετά θάνατον ζωή...

[...] Δύο κυρίως θεματικοί κύκλοι είναι στην Οδύσσεια ευδιάκριτοι. Ο πρώτος θεματικός κύκλος είναι η μυθιστορία ενός ξενιτεμένου που γυρίζει μετά από χρόνια στην πατρίδα του και βρίσκει τη γυναίκα του περιτριγυρισμένη από πολλούς μνηστήρες. Το θέμα αυτό έχει να κάνει με τους νόστους, τις διηγήσεις δηλαδή για την επιστροφή των ηρώων του τρωικού πολέμου στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Η Πηνελόπη, η γυναίκα του Οδυσσέα, στο διάστημα της απουσίας του Οδυσσέα των είκοσι ετών, παραμένει πιστή και ξεγελά τους μνηστήρες υφαίνοντας και ξυφαίνοντας ένα πολύ μεγάλο πανί, για να κερδίσ...

Η "Οδύσσεια", είναι μια ηρωική αφήγηση μιας άλλης μακρινής εποχής και κοινωνίας, με άλλα ήθη και έθιμα και διαφορετικής ηθικής και πνευματικής δομής. Φυσικά απευθύνονταν σε όλους τους ανθρώπους, που τότε είχαν λίγες γνώσεις, συγκρινόμενοι με το μέσο πολίτη της εποχής μας, όμως είχαν μυαλό πιο καθάριο και με πολλή σοφία. Κάτι που δεν συμβαίνει στην εποχή μας με τις τόσες ενασχολήσεις, με πιο βασική την οκτάωρη απασχόληση, η οποία μας οδήγησε στη σημερινή εξωφρενική κατάσταση του άκρατου υλισμού. Ο συγγραφέας εκείνο που προσπάθησε και θέλει να τονίσει είναι ότι την Ιθάκη παντ...

Ακούγεται συχνά, και είναι σωστή, η άποψη ότι για τους μεγάλους συγγραφείς της αρχαιότητας κάθε γενιά δημιουργεί τη δική της μετάφραση. Είναι όμως εξίσου σωστό πως ορισμένες μεταφράσεις, καταξιωμένες για την πιστότητα, την ποιότητα και το ήθος τους, γίνονται με τη σειρά τους κλασικά κείμενα. Τέτοια έργα με διαχρονική αξία είναι αναντίρρητα και οι μεταφράσεις της Ιλιάδας και της Οδύσσειας που σμίλεψαν ο Ν. Καζαντζάκης και ο Ι. Κακριδής, σπουδαία μνημεία νεοελληνικού λόγου που κέρδισαν την εκτίμηση των φιλολόγων και την αγάπη των αναγνωστών από τότε που πρωτοκυκλοφόρησαν, το...

[...] Η μετάφραση, όπως παρουσιάζεται εδώ ολοκληρωμένη, έγινε σε δύο μεγάλες χρονικές περιόδους, και με μεγάλη επίσης χρονική απόσταση μεταξύ τους. Κατά την πρώτη (1992-1997) μεταφράστηκαν οι επτά πρώτες Ραψωδίες (α - η) και κατά τη δεύτερη (2010-2015) οι υπόλοιπες δέκα επτά (θ - ω). Η αρχή της όλης μετάφρασης έγινε, όπως άλλωστε και στην περίπτωση του Κακριδή και του Μαρωνίτη, από τη Ραψωδία ε, και μάλιστα με αφορμή τη συγκεκριμένη του τελευταίου που μόλις τότε είχε κυκλοφορήσει (1988). [...]

Η σπάνια και πολύ σημαντική μελέτη πάνω στην Ιλιάδα του Ομήρου του μεγάλου διαφωτιστή και διδασκάλου του γένους τίθεται στη διάθεση του αναγνωστικού κοινού ύστερα από δύο αιώνες.