Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ήξερε μονάχα κάτι παλιούς σκοπούς αργούς κι απλούς, κάτι ρομάντσες του περασμένου αιώνα, που έπαιρναν μια ατέλειωτη τρυφερότητα, όταν τις μουρμούριζε με την αδεξιότητα μαθητή κατασυγκινημένος. Στις θερινές βραδιές, όταν η συνοικία κοιμόταν και το ανάλαφρο αυτό τραγούδι έβγαινε από το μεγάλο δωμάτιο το φωτισμένο μ' ένα σπερματσέτο, θα 'λεγε κανείς πως άκουγε μια ερωτική φωνούλα, τρεμάμενη και σιγανή, που εμπιστευόταν στη μοναξιά και στη νύχτα, ότι δε θα μπορούσε ποτέ να το πει τη μέρα... Άλλωστε του άρεσε το σκοτάδι. Τότε καθόταν μπροστά σ' ένα παράθυρο, αντίκρυ στον ουρανό,...

Τα διηγήματα και οι νουβέλες που παρουσιάζονται σε τούτη την έκδοση δεν ανήκουν σε κάποια συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων του Μωπασάν, αλλά προέρχονται από διάφορες συλλογές που εκδόθηκαν ενόσω ζούσε ο συγγραφέας τους. Σε αυτές περιλαμβάνονταν συγκεντρωμένα, χωρίς κανένα ιδιαίτερο, κοινό θεματικό στοιχείο, αλλά με μοναδικό γνώμονα τη χρονική τους ακολουθία, διηγήματα και νουβέλες που ο Μωπασάν είχε ήδη δημοσιεύσει σε διάφορες παρισινές εφημερίδες. Είναι, λοιπόν, φυσικό και τα παρόντα διηγήματα να μην έχουν κοινό θεματικό άξονα, αν και θα μπορούσαν ενδεχομένως να είχαν επιλε...

Ο πατέρας, δίκαιος και ταυτόχρονα ανελέητος και σκληρός, τόσο σκληρός όσο και το τοπίο στο οποίο ζει, γίνεται ο ίδιος κριτής και δικαστής απονέμοντας δικαιοσύνη και καταδικάζοντας σε θάνατο τον άσωτο γιο του όταν εκείνος παραβαίνει τόσο τους ανθρώπινους όσο και τους θεϊκούς νόμους· ύστερα, μόνος στην ερημιά, ατενίζοντας το φουρτουνιασμένο πέλαγος, με μοναδική συντροφιά τις τύψεις και τον πόνο, προσπαθεί να εξιλεωθεί, να πληρώσει το τίμημα των πράξεών του. Στο δεύτερο διήγημα ο τυφλός οργανοπαίκτης ανοίγει την καρδιά του στο νεαρό ονειροπόλο και του αφηγείται τη ζωή και τις...

Με φόντο την Ιρλανδία και την Γαλλική επαρχία ξετυλίγονται οι ιστορίες του Πιερ Μισόν σ' αυτό το βιβλίο. Ο συγγραφέας δανείζεται στοιχεία από την ιστορία και τις θρησκευτικές παραδόσεις, από τους μύθους και τους θρύλους των περιοχών αυτών για να τα ανασυνθέσει σε ένα υποβλητικό μωσαϊκό. Η οιονεί ιστορική αφήγηση, το πλήθος των συμβολισμών αλλά και η ίδια η γραφή του Μισόν που βρίσκεται πολύ κοντά στην ποίηση καταφέρνουν να παρασύρουν τον αναγνώστη σε μια κατανυκτική σχεδόν ανάγνωση, όχι μόνο όλων αυτών που εξιστορούνται αλλά και όσων απλώς υπονοούνται.

Τι συνέβη στη Χαλιμά (ή Σεχραζάντ) αφού περάτωσε τις Χίλιες και μια νύχτες; Τρεις συγγραφείς επανέρχονται στον ανατολίτικο κύκλο των αραβικών παραμυθιών για να του δώσουν μια συνέχεια. Τρία διηγήματα, το πρώτο γραμμένο από Γάλλο, το δεύτερο από Αμερικανό, το τρίτο από Ρουμάνο, διασταυρώνονται πάνω σ'ένα κοινό ερώτημα: γίνεται να δώσουν μια συνέχεια στον υπέροχο κύκλο των ανατολίτικων διηγήσεων αφού η μυθική σουλτάνα φαίνεται να τα'χει διηγηθεί πια όλα; Η αφήγηση μιας ακόμη ιστορίας είναι εφικτή; Και ποιας ιστορίας; Ο Θεόφιλος Γκωτιέ και ο Έντγκαρ Άλλαν Πόου, οι πρώτοι που...

Εκείνο τον καιρό, παιδιά χωρίς κυβερνήτες και χωρίς οδηγούς, απ' όλες τις πόλεις και τα χωριά όλων των περιοχών, έτρεχαν προς υπερπόντιους τόπους με ακόρεστα βήματα. Ήταν λευκές φωνές που τα καλούσαν μέσα στη νύχτα. Καλούσαν όλα τα μικρά παιδιά. Ήταν σαν τις φωνές των πουλιών που είχαν πεθάνει στη διάρκεια του χειμώνα. Και όταν ο κόσμος ρωτούσε πού έτρεχαν, απαντούσαν: "Προς την Ιερουσαλήμ, να αναζητήσουμε τους Αγίους Τόπους..." Μέχρι να φτάσουν εκεί, το τι θα γινόταν ήταν άγνωστο.

"Για μια ερωτική βραδιά", "Ναντάς", "Νηστεία": Τρεις μικρές ιστορίε αγάπης απ' τον πατέρα του νατουραλισμού, τρεις ιστορίες που στις ελάχιστες σελίδες τους καταφέρνουν με την ασύγκριτη πένα του Εμίλ Ζολά να συμπυκνώσουν τα συμπεράσματα της αριστοτεχνικής διείσδυσης του συγγραφέα στα σεξουαλικά και κοινωνικά ήθη της εποχής.

Ο "Αδιάφορος και άλλα κείμενα" του Μαρσέλ Προυστ είναι μία συλλογή διηγημάτων που δημοσιεύθηκαν σε λογοτεχνικές επιθεωρήσεις την τριετία 1893-1896, όταν ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας είχε μόλις κλείσει τα 20 του χρόνια. Δεν πρόκειται, όμως, για νεανικά σκιρτήματα, αλλά για αναζητήσεις που θα διατρέξουν, στα επόμενα χρόνια, το μεγάλο έργο του "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο". Ο "Αδιάφορος", πρώτο και μεγαλύτερο κείμενο αυτής της συλλογής με το οποίο και τιτλοφορείται το βιβλίο, είναι μία ιστορία που εκτυλίσσεται στο κοσμικό Παρίσι, στα τέλη του 19ου αιώνα. Η Μαντλέν ντε Γκουβρ,...

..."Και σας διαβεβαιώ πως, αν υπάρχει ένας σύζυγος με κέρατα, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον φουκαρά τον Ρανβίλ". "Δεν μπορώ να σας πω, δεν τον ξέρω, αλλά τους λυπάμαι τους κερατάδες συζύγους. Μήπως ανήκετε, όλως τυχαίως, κι εσείς σ'αυτούς;" "Σε ποιους εννοείτε; Στους κερατάδες ή στους συζύγους;" "Μα, αυτά τα δύο είναι σήμερα τόσο αλληλένδετα, που δύσκολα μπορεί κανείς να κάνει τη διάκριση"... Οκτώ σύντομες ιστορίες γεμάτες ερωτικά τεχνάσματα, κωμικές παρεξηγήσεις με τραγικό τέλος ή το αντίστροφο, πέπλα αιδούς που πέφτουν, ανατροπές, ίντριγκες... Γραμμένες με τ...

Για να διηγηθεί κανείς και να περιγράψει στην πληρότητά της τη χασιστική ψευδαίσθηση, χρειάζεται ένας ολόκληρος τόμος, και βέβαια ένας απλός επιφυλλιδογράφος, δεν θα επέτρεπε ποτέ στον εαυτό του να αποτολμήσει ν' αναπλάσει εξ' αρχής την Αποκάλυψη.

Τα δύο διηγήματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο αυτό, γραμμένα με λίγους μήνες διαφορά, ανήκουν χρονικά στην πλέον γόνιμη δεκαετία του Μπαλζάκ. Πρόκειται για δύο από τα πιο διαβασμένα και σχολιασμένα διηγήματά του. Το άγνωστο αριστούργημα υπήρξε το αγαπημένο ανάγνωσμα του Σεζάν και του Πικάσο, ο οποίος φιλοτέχνησε γι' αυτό μια σειρά σχεδίων, ενώ ο Μπρετόν επικαλείται το λόγο του Φρενχόφερ για να κηρύξει την απεξάρτηση της τέχνης από τη μίμηση και την πρωτοκαθεδρία της φαντασίας στην καλλιτεχνική δημιουργία. Η τέχνη συμμετέχει στην πλοκή με άξιους εκπροσώπους της, γλύπτες...

"Μια εξηντάχρονη γυναίκα με πιάνει αγκαζέ [...] Το χαμόγελό της ξεχειλίζει καλοσύνη. Αδύνατον να αντισταθώ σ' αυτές τις μαβιές ίριδες... Την ακολουθώ μέχρι το παράθυρο του μεγάρου, που επιτρέπει να θαυμάσει κανείς την κατάφωτη Μόσχα. "Θέλετε να σας δείξω το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου;" "Εμένα, που διατηρούσα ακόμα την ελπίδα να το γράψω εγώ, έρχεστε να μου πείτε πως είναι πολύ αργά; Με σκοτώνετε. Είστε σίγουρη; Το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου;" "Ναι. Ακόμα κι αν άλλοι μπορούν να γράψουν ωραία, αυτό είναι το ωραιότερο."" Οκτώ αφηγήσεις, οκτώ γυναίκες, οκτώ ιστορίες...

Από δω και πέρα, θα πήγαινε να δει όλες τις ταινίες του Σταλλόνε. Όλες. Δε θα έχανε καμία. Το ορκιζόταν σήμερα. Και δε θα περίμενε να τις παίξουν στη τηλεόραση. Όχι. Θα πήγαινε να τις δει στον κινηματογράφο, θα πλήρωνε το εισιτήριό της. Του το χρωστούσε. Επειδή, χάρη σ' αυτόν, η ζωή της είχε αλλάξει.

Τρεις τρελοί: ένας Ρώσος, ένας Γάλλος και ένας Κινέζος, μοναδικές περιπτώσεις στην παγκόσμια λογοτεχνία. Και οι τρεις είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Και οι τρεις αποτελούν μέλη εκείνης της προνομιακής ομάδας που πρέπει να διαφυλάξει τη σωστή λειτουργία του κράτους. Και οι τρεις τρελαίνονται! Ξεφεύγουν από την ομάδα και ανακαλύπτουν την ταυτότητά τους μέσα στον παραλογισμό. Δίνουν τη μάχη τους, καθένας με τον δικό του πολιτισμό και με τους δικούς του όρους. Βασιλιάς, υποψήφιο θύμα κανιβάλων ή κατά συρροή δολοφόνος, οι άνθρωποι αυτοί δηλώνουν το ίδιο πράγμα: Η επαφή με το...

Έντεκα διηγήματα που εκτυλίσσονται κατά τη διάρκεια μιας αμφιλεγόμενης εποχής, τον 4ο αιώνα μ.Χ., σε ένα σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών, την Κύπρο, όπου αυτή τη χρονική περίοδο συνυπήρχαν ακόμα η ειδωλολατρεία, με τις ετήσιες παγανιστικές γιορτές για τη θεά του έρωτα, Αφροδίτη, και ο Χριστιανισμός, με την πρώτη εκκλησία να έχει ιδρυθεί από τον απόστολο Παύλο και τον άγιο Βαρνάβα το 39 μ.Χ. Έντεκα διηγήματα, απόρροια της αγάπης αλλά και της μελέτης του συγγραφέα για την αρχαιότητα, τα κλασικά γράμματα και τις τέχνες, που μετουσίωσε σε μια ιδιότυπη μυθοπλασία. Ιστορικά κα...

Αυτή η συλλογή συγκεντρώνει διηγήματα που γράφτηκαν μεταξύ του 1935 και του 1967, αλλά ο εντοπισμός τους ήταν τότε αδύνατος, καθώς είχαν «διασκορπιστεί» σε διάφορα περιοδικά που σήμερα δεν υπάρχουν πια: "Η θύελλα" (1935), "Μια μικρόσωμη γυναίκα" (1935), "Ανθρωπογεωγραφία" (1943), "Σμηνίας Γκναμά" (1946), "Δέκα χρόνια μετά ή η πιο παλιά ιστορία του κόσμου" (1967)· το ίδιο ισχύει για τον "Έλληνα" και για το "Με κομμένη την ανάσα" (1970), τα οποία παρέμεναν ανέκδοτα μέχρι σήμερα. Μια μέρα, βουτώντας προς το ναυάγιο για το συνηθισμένο ενάμισι λεπτό της ρέμβης του χωρίς αναπ...

Εκείνο το καλοκαίρι, έκανε ζέστη στην Προβηγκία, μια βασανιστική, απειλητική ζέστη. Γύρω στον Ιούλιο, η Περβάνς έφυγε. Δεν πήγε καν στις εξετάσεις για το απολυτήριο. Ποιό το όφελος, άλλωστε; Δεν είχε κάνει τίποτα. Ήξερε καλά ότι δεν μπορούσε να πετύχει. Όλη τη χρονιά, τριγυρνούσε στις καφετέριες, τα μπαρ, τα πάρτι ή έπαιρνε τους δρόμους. Έπινε μπίρες και κάπνιζε σαν φουγάρο. Τα απογεύματα συναντούσε τον Λοράν μπροστά από ένα ερημωμένο γκαράζ, στους πρόποδες του λόφου. Ο Λοράν σήκωνε το τσίγκινο παραπέτασμα και τρύπωναν μέσα. Ο χώρος μύριζε γράσο και μια ακόμη πιο έντονη μυρ...

"Η ζωή της παρέας συνεχίστηκε όλη την άνοιξη και τις αρχές του καλοκαιριού, μέσα στην ίδια εκείνη ερωτική και ταυτόχρονα εντελώς παρθενική της οικειότητα, περιβεβλημένη το μυστικό της το όποιο ποτέ κανείς μας δεν πρόδωσε. Οι καλοκαιρινές διακοπές μας σκόρπισαν για πάντα. Η ωραία φίλη μας εξαφανίστηκε απ' τον ουρανό της παιδικής μας ηλικίας, όπως εξαφανιζόταν πάνω στο ποδήλατό της στη γωνία των βουλεβάρτων η όμορφη σιλουέτα και τα μποτίνια της. Ούτε καν να την πολυσκεφτόμαστε δεν μας αρέσει. Από σεβασμό στην παιδική ηλικία και στα μυστήριά της. Γιατί, κατά βάθος, δεν ήμασ...