Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Tον Aύγουστο του 1881, μέσα σε ένα κλίμα εύθραυστης στασιμότητας και διάχυτης επιφυλακτικότητας απέναντι στους εργάτες της ελληνικής σκηνής, εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Aθήνα ο Nικόλαος Λεκατσάς: ένας ηθοποιός γεννημένος στην Iθάκη που, μετά από είκοσι πέντε χρόνια παραμονής στη Mεγάλη Bρετανία, επιστρέφει στην πατρίδα του και πρώτος γνωρίζει στο ελληνικό κοινό τον Σάυλοκ, τον Pωμαίο, τον Bασιλιά Ληρ, τον Pιχάρδο III, διευρύνοντας έτσι σημαντικά το ισχνό μέχρι τότε σαιξπηρικό ρεπερτόριο. H άφιξή του προκαλεί έκρηξη ενθουσιασμού και δημιουργεί ελπίδες για την ποιοτική α...

[...] Το έργο του Καμπανέλλη και η σημασία του είναι γνωστά - θα αναδειχθούν άλλωστε αρκούντως κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου. Για να μην προβώ σε αξιολογήσεις, περιορίζομαι στον μετρημένο χαρακτηρισμό του Καρόλου Κουν για τον Καμπανέλλη: "Ένας ανανεωτής της ελληνικής θεατρικής γραφής". Στις λίγες αυτές λέξεις νομίζω ότι κρύβεται πολύ μεγάλης σημασίας προσφορά στη νεοελληνική τέχνη και ευρύτερα στον νεοελληνικό πολιτισμό. Το γεγονός επιπλέον ότι το έργο του Καμπανέλλη αποτέλεσε και αποτελεί "καθρέφτη της συλλογικής μας συνείδησης" (Κ. Γεωργουσόπουλος), όπως το έργο άλλων με...

Στην έκδοση περιλαμβάνονται κείμενα με θέματα θεατρολογικά και δραματουργικά που αφορούν στο νεοελληνικό θέατρο και αποτυπώνουν το φάσμα των ερευνητικών αναζητήσεων της συγγραφέως, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια μικρή συμβολή στην ιστορία του ελληνικού δράματος και θεάτρου. Από ιστορική σκοπιά ξεκινούν από την πρώτη, ηρωική εποχή της συγκρότησης του επαγγελματικού νεοελληνικού θεάτρου στα μέσα και το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, στη συνέχεια αναπτύσσονται νεότερες πτυχές και φαινόμενα από την περίοδο της μετάβασης στις αρχές του 20ού, περνούν στην περίοδο του Μεσοπολέμου και...

Ο τόμος αυτός περιλαμβάνει οκτώ μελετήματα για το ελληνικό θέατρο στην Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη το 19ο αιώνα, απόσταγμα της πολύχρονης ερευνητικής ενασχόλησης της συγγραφέως με το θέατρο στην καθ' ημάς Ανατολή. Μετά από μία συνοπτική παρουσίαση της δράσης της ελληνικής σκηνής, επαγγελματικής και ερασιτεχνικής στην Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη στον αιώνα αυτό, εξετάζεται λεπτομερώς η πρόσληψη του αρχαίου δράματος και η αναβίωσή του στην Κωνσταντινούπολη με τη στήριξη της εγγράμματης τάξης των Ελλήνων ομογενών και των ποικίλων συσσωματώσεων. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται σ...

[...] Η τέχνη του ηθοποιού είναι να δημιουργεί μια ψευδαίσθηση, μια φαντασίωση με το σώμα του, τις κινήσεις του, τη φωνή του, το πνεύμα του, την έκφραση και ερμηνεία του να μεταφέρει στο κοινό ένα χαρακτήρα, μια δραματική δημιουργία. Με την αποδοχή του κοινού κατά τη διάρκεια της παράστασης, η φαντασίωση γίνεται πραγματικότητα και ο χαρακτήρας που υποδύεται ο ηθοποιός γίνεται αληθινός. Κατά τον Στανισλάφκι, ο ηθοποιός ταυτίζεται με το ρόλο του και μετά την παράσταση η ερμηνεία του η ερμηνεία του χαράζεται στη μνήμη του κοινού. Κατά τον Μπρέχτ, ο ηθοποιός πρέπει να κρατά α...

Ο Νίκος Βασταρδής, θυμάται με χιούμορ, άγνωστες ιστορίες, που έζησε μέσα κι έξω από την αυλαία στη μακρά κι ιδιαίτερα επιτυχημένη πορεία του στο ελληνικό θέατρο. Θεατρικά πρόσωπα, γνωστά ή λιγότερο γνωστά, καταστάσεις αδιανόητες σήμερα, δυσκολίες, αγώνες, ικανοποιήσεις, απογοητεύσεις και γεγονότα τις πιο πολλές φορές ευτράπελα, κατατίθενται ως μαρτυρία ζωής στην ιστορία του θεάτρου. Ο Σακελλάριος, ο Χορν, ο Λογοθετίδης, ο Αργυρόπουλος, ο Βεάκης, η Κοτοπούλη, η Καρέζη...

Το Ιστορικό Δράμα καλλιεργήθηκε από τους Έλληνες συγγραφείς των δύο τελευταίων αιώνων, με μια μαζικότητα, πάθος και διάρκεια, που δεν παρατηρούνται στη δραματική παραγωγή κανενός άλλου λαού της Ευρώπης. Υιοθετημένο από τους πρωτοπόρους του ρομαντικού κινήματος στα χρόνια της Μεγάλης Ιδέας (Ιωάννης Ζαμπέλιος, Αλέξανδρος Ραγκαβής, Δημήτριος Βερναρδάκης, Αντώνιος Αντωνιάδης) κληροδοτήθηκε στους επιγόνους τής μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή εποχής (Νίκος Καζαντζάκης, Γιώργος Θεοτοκάς, Άγγελος Σικελιανός, Βασίλης Ρώτας κ.ά.) για να γίνει βασικό μέσο σχολιασμού των νέων εθνικών π...

Το κωμειδύλλιο καλλιεργήθηκε στη Ζάκυνθο συνειδητά, συστηματικά και καρποφόρησε με τρία πρωτότυπα έργα που παρουσιάσθηκαν κατά τη θεατρική περίοδο 1875-76, δεκατρία δηλαδή χρόνια πριν την εμφάνιση και καθιέρωσή του στην αθηναϊκή σκηνή. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε με βεβαιότητα για το αν τα κείμενα έφτασαν στα χέρια των πρώτων Αθηναίων κωμειδυλλιογράφων και, αν ναι, κατά πόσον αυτοί επηρεάστηκαν. Αντιπαραβολή των κειμένων δεν αποκαλύπτει ιδιαίτερους δεσμούς συγγένειας, ενώ υπογραμμίζει τις διαφορές.

Η έκδοση αυτής της τρίτομης ανθολογίας νεοελληνικής δραματουργίας, που καλύπτει τέσσερις αιώνες, από την Κρητική Αναγέννηση ως τη Μεταπολίτευση του 1974, συμπληρώνει ένα υπαρκτό κενό στο χώρο των θεατρολογικών σπουδών και εξυπηρετεί τις εκπαιδευτικές και αναγνωστικές ανάγκες του σχολείου και του πανεπιστημίου, καθώς και του ενδιαφερόμενου θεατρόφιλου κοινού. Όπως σημειώνει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, «οι ανακαλύψεις την τελευταία δεκαετία μιας σειράς νέων δραματικών κειμένων, του 17ου και 18ου αιώνα, καθώς και η ανάσυρση και επανεκτίμηση ξεχασμένων και παραμελημένων θεατ...

Η έκδοση αυτής της τρίτομης ανθολογίας νεοελληνικής δραματουργίας, που καλύπτει τέσσερις αιώνες, από την Κρητική Αναγέννηση ως τη Μεταπολίτευση του 1974, συμπληρώνει ένα υπαρκτό κενό στο χώρο των θεατρολογικών σπουδών και εξυπηρετεί τις εκπαιδευτικές και αναγνωστικές ανάγκες του σχολείου και του πανεπιστημίου, καθώς και του ενδιαφερόμενου θεατρόφιλου κοινού. Όπως σημειώνει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, «οι ανακαλύψεις την τελευταία δεκαετία μιας σειράς νέων δραματικών κειμένων, του 17ου και 18ου αιώνα, καθώς και η ανάσυρση και επανεκτίμηση ξεχασμένων και παραμελημένων θεατ...

Η έκδοση αυτής της τρίτομης ανθολογίας νεοελληνικής δραματουργίας, που καλύπτει τέσσερις αιώνες, από την Κρητική Αναγέννηση ως τη Μεταπολίτευση του 1974, συμπληρώνει ένα υπαρκτό κενό στο χώρο των θεατρολογικών σπουδών και εξυπηρετεί τις εκπαιδευτικές και αναγνωστικές ανάγκες του σχολείου και του πανεπιστημίου, καθώς και του ενδιαφερόμενου θεατρόφιλου κοινού. Όπως σημειώνει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, "οι ανακαλύψεις την τελευταία δεκαετία μιας σειράς νέων δραματικών κειμένων, του 17ου και 18ου αιώνα, καθώς και η ανάσυρση και επανεκτίμηση ξεχασμένων και παραμελημένων θεατ...

Κάθε θεατρική παράσταση έχει να αντιμετωπίσει τη συγκυρία. Οι σημασίες κάθε έργου διαβάζονται διαφορετικά κατά τη στιγμή της παρουσίασης του. Η χρονική στιγμή στην οποία ανεβαίνει μια παράσταση καθορίζεται από τους προβληματισμούς της εποχής και σχετίζεται με τα ζητούμενα των θεατών. Σχεδόν πάντα εξωθεατρικά, αυτά τα ζητούμενα θέτουν και τα όρια της πρόσληψης του έργου από τους θεατές. Κάθε παράσταση διαβάζεται μέσα από τις προτεραιότητες που διαμορφώνει η πραγματική ζωή. Από τον κανόνα αυτό δεν ξεφεύγει κανένα έργο και καμιά παράσταση. ("Το παραμύθι χωρίς όνομα" του Ιάκω...

Τα κείμενα που περιέχονται στο βιβλίο αυτό αφορούν μια σημαντική πτυχή της ανθρώπινης ζωής και έκφρασης, την τέχνη και μάλιστα δύο απ' τις πιο δημοφιλείς εκφάνσεις της: τη μουσική και το θέατρο. Προσπαθούν να σκιαγραφήσουν την πορεία τους στη μετεπαναστατική Λαμία του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου. Προσπάθεια δύσκολη και λόγω έλλειψης επαρκών πηγών και λόγω θέματος: μουσική και θέατρο. Πώς να μιλήσεις γι' αυτά όταν έχουν γίνει πια παρελθόν; Για τον γράφοντα, πάντως, ήταν μια ελκυστική εξερεύνηση σε, σχεδόν άγνωστη γη, με εκπλήξεις και απρόσμενα. Ως ενδιάμεσα διαλείμμ...

"Στάσιμον: Το Χορικόν της αρχαίας τραγωδίας, το οποίον ήδεν ο χορός μεταξύ δύο επεισοδίων. Αφού ο χορός του αρχαίου δράματος εισήρχετο εις το θέατρον άδων την πάροδον, ελάμβανε την καθορισμένην θέσιν του (ίστατο) εν τη ορχήστρα. Πάντα τα μετά ταύτα ψαλλόμενα υπ' αυτού άσματα μέχρι της εξόδου, τα μεταξύ δύο επεισοδίων παρεμβαλλόμενα, καλούνται δια τούτο στάσιμα. Τα στάσιμα ήσαν συντεθειμένα, ιδία υπό του Σοφοκλέους και του Ευριπίδου εις ποικίλας μετρικάς στροφάς. Τα στάσιμα είναι συνήθως εκτενέστερα της παρόδου και της εξόδου. Τινά εξ' αυτών και ιδία τα υπορχήματα, συνωδεύον...

Μελέτες που αναφέρονται στο αρχαίο και το σύγχρονο δράμα, στο κείμενο και την παράσταση, στο λαϊκό και το έντεχνο θέατρο, στην ιστορία και θεωρία του θεάτρου, περιλαμβάνονται στον παρόντα τόμο. Παρουσιάζονται έννοιες όπως κώδικας της παράστασης και σωματικότητα της υποκριτικής, διαδραστική επικοινωνία και διαπολιτισμικότητα, απεικόνιση της Ιστορίας στο νεοελληνικό θέατρο και θεατρική δημιουργία. [...]

Ένα βιβλίο για τη δημιουργία και τα πρώτα χρόνια ζωής του "Θεσσαλικού Θεάτρου". Την περίοδο, δηλαδή, από το 1975 που ξεκίνησε έως το 1983 που μετατράπηκε σε Δημοτικό Περιφερειακό. Το βιβλίο είναι βασισμένο στο προσωπικό αρχείο της Άννας Βαγενά, ένα πολύτιμο υλικό που φύλαξε ευλαβικά όλα αυτά τα χρόνια. Γράμματα, προσωπικά ημερολόγια, φωτογραφίες, σημειώσεις, επίσημα έγγραφα. Πρόκειται για ένα βιβλίο-ντοκουμέντο που καταγράφει μια ολόκληρη εποχή, την εποχή της μεταπολίτευσης και συγχρόνως τη γέννηση του πρώτου θεάτρου της επαρχίας, του "Θεσσαλικού Θεάτρου", μέσα από τη ζωή...

Το βιβλίο αυτό συζητά ένα παράδειγμα κλασικού θεάτρου στη δεκαετία των πολεμικών και ιδεολογικών συγκρούσεων. Με αναφορές στην υπόλοιπη Ευρώπη, επιχειρεί να ερευνήσει τον τρόπο με τον οποίο οι δύο πόλεμοι, ο Β΄ παγκόσμιος και ο ελληνικός εμφύλιος, επηρέασαν τις παραστάσεις των έργων ενός δραματουργού που προπολεμικά αποτελούσε σύμβολο της ευρωπαϊκής κουλτούρας και ηγούνταν του εθνικού ρεπερτορίου σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Ειδικός στόχος του βιβλίου είναι να προσδιορίσει τη χρήση (οικειοποίηση) του Σαίξπηρ σε καταστάσεις πολέμου ή "έκτακτης ανάγκ...

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια ενδιαφέρουσα και σημαντική επιτομή με πληροφορίες για τις συνθήκες παράστασης του αρχαίου ελληνικού θεάτρου, παρουσιάσεις όλων των σωζόμενων έργων των δραματουργών της εποχής (πλοκή, πρόσωπα και θεατρικά χαρακτηριστικά), σχόλια μεταγενέστερων κριτικών (όπως του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη) και ένα εντελώς καινούριο κομμάτι με τις σκηνικές αναβιώσεις του αρχαίου δράματος στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική μέχρι και τη δεκαετία του 1980. Ουσιαστικά «παντρεύει» τη θεωρία και την πράξη, τονίζοντας τη σκηνική δράση που ενυπάρχει στα δραματικ...

Η συγκεκριμένη μελέτη, εστιάζοντας στα θιασαρχικά εγχειρήματα και τη δραματική παραγωγή του Αλέξη Δαμιανού, φέρνει σε πρώτο πλάνο μια υποφωτισμένη σήμερα δραστηριότητα ενός σημαντικού προσώπου στο χώρο του μεταπολεμικού θεάματος. Στην προσέγγιση της θεατρικής δραστηριότητας του Δαμιανού σχολιάζονται ζητήματα που σχετίζονται με τη θεατρική του παιδεία, τη μαθητεία του στο θίασο των "Ενωμένων Καλλιτεχνών" (και το προανάκρουσμα του υπό την επωνυμία το "Θέατρο του Λαού") και τη σύντομη συνεργασία του με το "Θέατρο Τέχνης". Γίνεται λόγος για τον ανανεωτικό χαρακτήρα των θεατρικώ...

Στο πρώτο εξάμηνο του Πανεπιστημίου διδάχτηκα το μάθημα "Αρχιτεκτονική του Νεοελληνικού Θεάτρου". Κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας ήρθα σε επαφή με τα θεατρικά κτίσματα της Ελλάδας και του εξωτερικού, τις τάσεις της αρχιτεκτονικής, τις επιρροές και φυσικά τη δράση των θεάτρων αυτών. Όλοι οι φοιτητές κληθήκαμε να παρουσιάσουμε μία εργασία για θέατρα της χώρας μας. Τότε γεννήθηκε η ιδέα να μιλήσω για τα θέατρα της Λέσβου και να ασχοληθώ με ένα θέμα πρωτόγνωρο για μένα, αλλά και για τους υπόλοιπους. Άρχισα λοιπόν να ψάχνω. Βρήκα αρκετές πληροφορίες για το αρχαίο θέατρο, το Δη...