Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Έπειτα από τα τρία αυτοβιογραφικά βιβλία του, ο Κανέτι θυμάται τα χρόνια που έζησε στην Αγγλία, όπου αναγκάστηκε να καταφύγει μετά την άνοδο του ναζισμού και την προσάρτηση της Αυστρίας. Στη χώρα αυτή έζησε τα καλύτερά του χρόνια, και έγραψε αυτό που πολλοί θεωρούν το έργο της ζωής του, το "Μάζα και εξουσία". Με την πνευματώδη και αιχμηρή γλώσσα του μας μεταφέρει στον κόσμο της αγγλικής αριστοκρατίας, στον οποίο εισχωρεί βαθιά με τη διεισδυτική ματιά του, στον κόσμο της επαρχιακής Αγγλίας, των φτωχών εμιγκρέδων, αλλά και στον κόσμο των πνευματικών ανθρώπων που ανάμεσά τους...

Έπειτα από τα τρία αυτοβιογραφικά βιβλία του, ο Κανέτι θυμάται τα χρόνια που έζησε στην Αγγλία, όπου αναγκάστηκε να καταφύγει μετά την άνοδο του ναζισμού και την προσάρτηση της Αυστρίας. Στη χώρα αυτή έζησε τα καλύτερά του χρόνια, και έγραψε αυτό που πολλοί θεωρούν το έργο της ζωής του, το Μάζα και εξουσία. Με την πνευματώδη και αιχμηρή γλώσσα του μας μεταφέρει στον κόσμο της αγγλικής αριστοκρατίας, στον οποίο εισχωρεί βαθιά με τη διεισδυτική ματιά του, στον κόσμο της επαρχιακής Αγγλίας, των φτωχών εμιγκρέδων, αλλά και στον κόσμο των πνευματικών ανθρώπων που ανάμεσά τους έζ...

Στο τρίτο -και τελευταίο- μέρος της αυτοβιογραφικής τριλογίας του ο Ελίας Κανέτι μας μεταφέρει στη Βιέννη λίγο πριν από την προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία, σ' εκείνη την κοσμοπολίτικη Βιέννη στις παραμονές του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Είναι η εποχή όπου ο συγγραφέας ολοκληρώνει το μυθιστόρημά του Η τύφλωση και αρχίζει να θέτει τις βάσεις για το περίφημο δοκίμιο "Μάζα και εξουσία", είναι η εποχή της συνάντησής του με σπουδαίους άντρες που θα επηρεάσουν και θα καθορίσουν τη σκέψη του. Με το ζωντανό και οξύ του βλέμμα μας παρουσιάζει τον Χέρμαν Μπροχ, τον Ρόμπερτ Μούζιλ, τ...

Ένα βιβλίο για τον άγνωστο Τόμας Μπέρνχαρτ, με κείμενα του ιδίου, φίλων του, κορυφαίων ομοτέχνων του και κριτικών, και ανθρώπων που τον γνώρισαν τυχαία σε διάφορες περιόδους της ζωής του. Μια απόπειρα προσέγγισης στη δύσκολη, μυστική, φυλαγμένη, περίκλειστη ζωή του, η οποία υπήρξε και η πιο σημαντική πηγή έμπνευσης του έργου του. Μια ιχνηλασία στις προσωπικές, ανθρώπινες, καθημερινές ενασχολήσεις του και στα ανεξερεύνητα τοπία της ψυχής του.

Στο δεύτερο μέρος της αυτοβιογραφίας του ο Ελίας Κανέτι διηγείται τα βιώματά του στη Φρανκφούρτη την εποχή του πληθωρισμού, τη Βιέννη των φοιτητικών του χρόνων και το Βερολίνο της δεκαετίας του '20. Με φόντο τα σημαντικά γεγονότα που διαδραματίζονται κατά την πολυτάραχη εποχή του μεσοπολέμου στους χώρους όπου κινείται ο συγγραφέας, ο αναγνώστης παρακολουθεί το συναρπαστικό εσωτερικό ταξίδι του, την επανάστασή του απέναντι στην αυταρχική μορφή της μητέρας, την οξυδέρκεια που φανερώνει στην παρατήρηση των γεγονότων γύρω του, την αναζήτηση απαντήσεων στα ερωτήματα που γεννάει...

Το βιβλίο αυτό είναι για μένα ένα από τα πιο σημαντικά σύγχρονα κείμενα. Σ' αυτό ο τριπλοκουμπωμένος, κρυφός και απρόσιτος Κανέττι αγγίζει, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, τη ζωή και τις λέξεις. (Νίκος Δήμου)

Ο Ελίας Κανέτι διηγείται τα παιδικά του χρόνια στη Βουλγαρία, την Αγγλία, την Αυστρία, την εφηβεία του στην Ελβετία. Η ισπανική καταγωγή της οικογένειας, το πολύγλωσσο περιβάλλον στη μικρή βουλγαρική πόλη Ρουστσούκ, η πατριαρχική δομή της εβραϊκής οικογένειας, οι πρώτες εντυπώσεις από το σχολείο στο Μάντσεστερ την εποχή της ακμής της βρετανικής αυτοκρατορίας, το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου στη Βιέννη, η πολεμική και μεταπολεμική περίοδος στη δημοκρατική Ζυρίχη, η απώλεια του αγαπημένου πατέρα, η λατρεία για τη μητέρα, τα έντονα συναισθήματα στο δρόμο για την εφηβ...

[...] Ξεκινήσαμε τον Οκτώβρη του 1995 από τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις για το Βελιγράδι: ο ένας από την περιοχή του Ζάλτσμπουργκ, διασχίζοντας Αυστρία και Ουγγαρία (εντέλει πήρε βέβαια το δικό του αυτοκίνητο), ο άλλος από την Κολονία μ' ένα αεροπλάνο της Lufthansa κι ο τρίτος από ένα παρισινό προάστιο, περνώντας με το αυτοκίνητο από τη Λωραίνη και την Ελβετία, μετά με τη Swissair από τη Ζυρίχη, στο πλευρό τής Σ. Έτσι αυτό ήταν ένα από τα λίγα ταξίδια της ζωής μου που δεν έκανα μόνος μου· και το πρώτο κατά το οποίο δεν έμεινα σχεδόν ποτέ ασυνόδευτος. [...] Πέτερ Χάντκε