Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ύμνος στην ατελείωτη μεγάλη σφαγή (που συνήθως την λένε Ελευθερία, Εργασία που Απελευθερώνει, Λαό, Μέλλον- ή και Ιστορία, Πεπρωμένο, Εξέλιξη, Αγάπη, etc.

Στην τέχνη ο άνθρωπος σα δύτης βυθίζεται και καμακώνει τ' άγνωστο κι ο ποιητής, αγωνίας θαλάμι, θανάτου κοχύλια σηκώνει που έχουνε της καρδιάς του το χρώμα φτιαγμένο μ' ελπίδες κι αλάτι απ' τα σωθικά του.

Αφέθηκε έρμαιο στην αέναη προσπάθεια για τη λύτρωση της ψυχής του. Χάθηκε για άλλη μια φορά στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του μυαλού του. Ένας εφιάλτης τον κατατρέχει εδώ και μέρες. Η κόλαση και ταυτόχρονα ο παράδεισός του, μετουσιώνονται στον έρωτα για μια γυναίκα που η μοίρα θέλησε να τον σημαδέψει για πάντα. Απεγνωσμένα την ψάχνει, μα συνεχώς αυτή χάνεται. Το ξέρει, υπάρχει δίπλα του. Στην προσπάθειά του να την προσεγγίσει, αρωγός είναι ο καλύτερός του φίλος. Του συμπαραστέκεται σθεναρά ή τον παρασύρει σε σκοτεινές ατραπούς; Δεν το γνωρίζει. Ίσως για ένα είναι βέβαιος. Ο...

[...] Σε τούτο το βιβλίο της η διαλεχτή συγγραφέας έχει συγκενρώσει 35 διάφορα κείμενά της (24 πεζογραφήματα, μελέτες, στοχασμοί, χρονογραφήματα και 11 ποιήματα), μερικά από τα οποία έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και άλλα, γραμμένα πρόσφατα. Το βιβλίο ολοκληρώνεται με ένα δεύτερο μέρος (Παράρτημα) στο οποίο καταχωρίζονται διάφορα κείμενα (επιστολές και βιβλιοκρισίες) αναφερόμενα σε ολόκληρη τη συγγραφική και πνευματική προσφορά της. [...] (Χάρης Σ. Πάτσης, από τον πρόλογο του βιβλίου)

Η "Γυναίκα της Ζάκυθος" είναι έργο ταυτόχρονα αινιγματικό και ημιτελές. Ο Σολωμός έκανε τρεις απόπειρες να το ολοκληρώσει, αλλά τελικά εγκατέλειψε το εγχείρημα. Η πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του είναι του 1829, όταν ο ποιητής το καθαρόγραψε στο γνωστό Τετράδιο Ζακύνθου, αρ. 13. Για πολλά χρόνια παρέμεινε ανέκδοτο, μετά την απόφαση του Δημητρίου Σολωμού να μην επιτρέψει, για οικογενειακούς λόγους, στον Πολυλά να το περιλάβει στα "Ευρισκόμενα" το 1859. Το έργο έγινε γνωστό το 1827 από σχετική κοινοποίηση του Κ. Καιροφύλα και θεωρήθηκε, δίκαια, κορυφαίο σολωμικό επίτευγμα και ένα...

Ένας συγκλονιστικός τόμος για το "ιδιότυπο" νησί του Aργοσαρωνικού, που έχουν δοξάσει με το πέρασμα και τη, συχνά, μακρά παραμονή τους σε αυτό μεγάλοι δημιουργοί από τον παγκόσμιο χώρο του κινηματογράφου, του θεάτρου, της μουσικής, της λογοτεχνίας και των εικαστικών τεχνών. H βραχώδης Ύδρα με τα ανηφορικά της καλντερίμια, που κάνουν το νησί απρόσιτο και απροσπέλαστο από κάθε τροχοφόρο, έχει εμπνεύσει στο μάκρος της ιστορημένης της ζωής πλήθος ποιητών, πεζογράφων, ταξιδιωτικών συγγραφέων και ιστοριογράφων. Ένα πολύ δυνατό απάνθισμα από κείμενά τους αποτελεί το βιβλίο αυτό. H...

"Ποιοι ήταν οι λόγοι που ώθησαν τον Κ.Γ. Καρυωτάκη, τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, στην πεζογραφία; [...] Τι ήταν αυτό που τον έκανε να υπερβεί το φράγμα του στίχου και να αναζητήσει άλλα, πιο ευρύχωρα πεδία, στα οποία πίστεψε, προς στιγμή, ότι θα είχε μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων; [...] Τα γραμμένα τον τελευταίο χρόνο της ζωής του ποιητή (1927-1928) εννέα πεζά προαναγγέλλουν ένα τέλος. Στοιχειοθετούν το σκληρό κέλυφος μιας σιωπής που, προσώρας, είναι διάχυτη, σαν αίσθηση απειλής, με ευδιάκριτη την τάση να συρρικνωθεί και να συγκεκριμενοποιηθεί. Αποτελούν τους "πικ...

ΛΑΪΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ Στο λιμάνι διοργανώνονταν για μια βδομάδα μουσικές εκδηλώσεις. Είχαν κουβαλήσει συγκροτήματα παραδοσιακής και "έθνικ" μουσικής από όλα τα Βαλκάνια. Ακόμη και γύφτους με τους ζουρνάδες τους. Κάθε βράδυ τραβούσε κατά κει ο κόσμος: λίγοι επίσημοι, διανοούμενοι, φοιτητές, καλλιεργημένοι άνθρωποι της καλής κοινωνίας. Την ίδια ώρα, τα λεωφορεία που είχαν αφετηρία στην πλαϊνή μεγάλη πλατεία έφευγαν το ένα μετά το άλλο για τις συνοικίες, φορτωμένα ανθρώπους λαϊκούς που μόλις είχαν σχολάσει από τη δουλειά τους. Μερικοί άντρες κοιμόντουσαν κιόλας στο μπροστινό κ...

Ο Νικόλαος Κονεμένος (1832-1907) με το πρωτοπόρο έργο του έχει να προτείνει μόνο ριζικές λύσεις. Καθολικός νους, ακονιζόμενος από τα προσωπικά του βιώματα και την άρνηση της μεγαλοαστικής του καταγωγής, πάντα με οξυμμένη ευαισθησία και ρηξικέλευθο πνεύμα, αναθρεμμένος µε τον επτανησιακό ριζοσπαστισμό έγραψε για ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων. Υπήρξε και έμεινε γνωστός ως ο πρώτος δημοτικιστής, τρεις δεκαετίες πριν τον Ψυχάρη. Στο εκτεταμένο κείμενό του "Η διαθήκη μου" (1901) προσποιούμενος ότι κέρδισε 1.200.000 $ στο αμερικάνικο λαχείο, εξαπολύει μια ανελέητη σάτιρα σε πρόσωπα...

[...] Η ΠΕΙΝΑ Χορτάσαμε απ' τα φαγιά, τα πιοτά, τα τσιγάρα, τις εκδρομές, τα νυχτογυρίσματα, τα χόμπι, τις κατευναστικές ουσίες και τις καθησυχαστικές θεωρίες. Πεινάμε για δημοκρατία και αίσθημα. ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΝΤΕ ΣΑΝΤ Έναν καιρό εντρυφούσα μανιωδώς στα έργα του Σαντ. Κάπου είχα διαβάσει πως μέσα στα όργιά του ήταν η μεγαλύτερη άρνηση της αστικής κοινωνίας, η εκ των ένδον απόρριψή της, η πρωιμότερη αμφισβήτηση της οικογένειας και της εξουσίας. Τα έβλεπα όλα αυτά, αλλά υπό συνεχή σηκωμάρα. Τελικά πήρε αυτή το πάνω χέρι, δεν μ' άφηνε να προσηλωθώ. Η τσόντα ταιριάζει...

Ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος παρακολουθώντας τα σύγχρονά του ρεύματα στη διανόηση, έγραψε την ψυχοφυσιολογική μελέτη "Το μυστικόν της ζωής" και το κοινωνιολογικό μελέτημα "Αι δύο διαθήκαι" (από το οποίο "Η χρυσή διαθήκη" διακρίνεται για τη γλαφυρότητα του ύφους και το σπινθηροβόλο πνεύμα του δημιουργού της.

Το πολιτικό μανιφέστο του Δραγούμη εμπεριέχεται στα κείμενα "Ελληνικός Πολιτισμός" και "Μονοπάτι", στο οποίο αναλύει τους σκοπούς της ύπαρξης του ελληνικού έθνους και το περιεχόμενο της εθνικής ιδεολογίας.