Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μπροστά στη σορό του πατέρα του, ο Μίμης αυτοψυχογραφείται. Η συγκυρία της κηδείας, αλλά και των συνθηκών κάτω από τις οποίες συνέβη ο θάνατος, σκηνοθετούν την υπέρβαση: αγγίζοντας ο πρώτου βαθμού εξ αίματος συγγενής του τεθνεώτος το ορόσημο κατάφασης και ακύρωσης του πόνου, αποτολμά την επιλογή του τρόπου ζωής του. Μέσα όμως από τη διαταραγμένη στάση του στη διάρκεια της τελετής ίσως να διαγράφεται ένα αίνιγμα: ποιος άραγε από τους δυο πρωταγωνιστές της, ο νεκρός ή ο ζωντανός, διεκδικεί πιο αποτελεσματικά αυτό το ξόδι σαν σύμβολο δικαίωσης και καταδίκης του;

Βέβαια, απ' την παλιά και γνωστή σε όλους μας Βαβυλώνα δεν απομένουν παρά κάποια ερείπια στην έρημο του Ιράκ. Η ίδια όμως και ό,τι αυτή αντιπροσώπευε, εξακολουθεί και ζει με χίλια ονόματα και χίλιες μορφές, και ο κόσμος μας είναι γεμάτος από πολυεθνικές και ποικιλόγλωσσες Βαβυλώνες, όπου η φιλοχρηματία, η ασέλγεια, η φιλαυτία, η λαγνεία, ο εγωκεντρισμός, η υπερβολή, η διαστροφή, η υπερκατανάλωση, η μικρόνοια, η ακρισία, η υποκρισία, η επιπολαιότητα και η επιθετικότητα έχουν μετατρέψει τη ζωή σε εφιάλτη. Και δυστυχώς, είτε το θέλουμε είτε όχι, οι πιο πολλοί από μας είμαστε...