Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ιστορία μας βασίζεται σε ένα απλό μύθο. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι κοινός όπως άλλωστε κοινή είναι και η μοίρα όλων των ανθρώπων κι ας αγωνιζόμαστε συνεχώς να αποδείξουμε το αντίθετο. Το γράψιμο, μου ελευθερώνει τη σκέψη και με φτάνει πιο γρήγορα από κάθε άλλο μέσο στο σκοπό μου. Όταν κανείς νιώσει ότι μπόρεσε να κατακτήσει κάτι, αισθάνεται δυνατός και γεμάτος. Πόσο μάλλον όταν αυτό το "κάτι" βρίσκεται μέσα του και απλά το ανακαλύπτει, διαβάζοντας το δικό του παραμύθι. Γιατί είναι αλήθεια πως όσο κι αν μεγαλώσει ο άνθρωπος τα παραμύθια παραμένουν μαγικά...

Με λένε Μυρτώ. Τα παιδικά μου χρόνια τα 'ζησα σ' ένα σπίτι με ψηλά ταβάνια και σκάλα μαρμάρινη. Αύριο μπαίνω στα 34. Ζω σ' ένα διαμέρισμα με περιορισμένο ακάλυπτο. Είναι όμως πάνω στη θάλασσα. 'Ετσι καμιά φορά γίνεται υπερωκεάνιο· και μοιραία φεύγω πάλι... Μα κείνοι που με φίλησαν στα μάτια μένουν πάντα εδώ. Σε παλιές κορνίζες και σε πρόχειρες κασέτες κιθάρα-φωνή. Άλλοι που είχαν τη γραμμή της ζωής μικρή κι άλλοι το φόβο της αγάπης θεριό ανήμερο. Λένε πως μοιάζω πιο μικρή απ' ό,τι είμαι. Είναι γιατί τα ψέματα που μου είπαν δεν ήταν βρόμικα. Ήταν μονάχα τα ψέματα της παρ...

Tους μήνες του καλοκαιριού, στα παζάρια και στα πανηγύρια, η μαντάμ Σουζύ, μάντισσα από την Iωνία, προλέγει τις τύχες των ανθρώπων. Έχει λευκά σγουρά μαλλιά που της φτάνουν ως τη μέση και το βλέμμα της σου επιτρέπει να υπάρξεις όπως είσαι. Πλάι της ο νεαρός Tόμεκ μαθαίνει πολλά για τον κόσμο και για τον εαυτό του. Mέσ' από τις συζητήσεις με τη μάντισσα, αλλά και μέσ' από τις συναντήσεις του με άλλους ανθρώπους, ο Tόμεκ (χαϊδευτικό του Θωμά) βρίσκει αυτό που λαχταρούσε: μια θέση στον κόσμο.

Περιέχεται η νουβέλα "Η δουλειά μου ως γυμνό μοντέλο" και τα διηγήματα "Να βάλεις την ομορφιά στο σπίτι σου, να ησυχάσεις", "Τα φώτα της Λεμονιάς", "Η Κορίνα", "Ένας συνταξιούχος αστυνομικός" και "Ένα όχι που μου ανέβασε το ηθικό".

Κυρίαρχο θεματικό στοιχείο στο έργο της αυτό είναι η ισχύς της διαίσθησης -που δρα παράλληλα σαν ένα προ-λογικό και μεταλογικό συναίσθημα. Έτσι η υφή του αστυνομολογικού λόγου, όπως θα φαινόταν καταρχήν, αναιρείται από μια βαριά, πυκνή, υπαρξιακή υποψία διόρασης μέσα στην πραγματικότητα, χειραφετημένης όμως από την τελειολογία του λόγου. Παντελής Απέργης

Η Σύλβια είναι μια νέα γυναίκα που ζει στην Αθήνα του σήμερα. Τη συναντώ καλοκαίρι, την ώρα που αποχωρεί από μια σχέση έρωτα. Ακούω την καρδιά της που αυθόρμητα, ειλικρινά, σε χρόνο παρόντα, κάνει αφήγηση τον πόνο του αποχωρισμού. Θα μπορούσε να είναι μια αφήγηση μοναξιάς στο γκρι φόντο της απουσίας ενός εραστή που ακόμα δεν έγινε παρελθόν. Η ζωή όμως ρέει, πάντα παρούσα. Στο φόντο της καρδιάς ακουμπάει αθόρυβα φωτεινές, χρωματιστές πινελιές, μικρά, καθημερινά θαύματα επικοινωνίας. Ιδού ένα γλυκό παραμύθι που αφηγείται όσα μεσολάβησαν από τα περίεργα και θαυμαστά γεγονότα τ...

Ήταν ένα γελαστό απόγεμα - ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε εκείνη την ώρα, γύρω στις πέντε, που η Νεφέλη και ο Αλέξης όρμησαν μέσα στο μικρό μπαρ της ανατολικής πτέρυγας του αεροδρομίου. Όρμησαν - είναι η σωστή λέξη. Εδώ και είκοσι λεπτά σεριάνιζαν στο αεροδρόμιο χωρίς ν' αποφασίζουν πού θ' αράξουν. Εκείνη με τα κόκκινα μακριά μαλλιά της, ξέπλεκα στους ώμους, και τα άσπρα γάντια της - παράξενο θέαμα μέσα στο αυγουστιάτικο απομεσήμερο. Εκείνος με ένα τζην κι ένα πουκάμισο. "Νιόπαντροι;" είχε ρωτήσει η συνοδός στις Αναχωρήσεις Εξωτερικού βλέποντας τα κόκκινα τριαντάφυλλα στην αγκα...