Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Tους μήνες του καλοκαιριού, στα παζάρια και στα πανηγύρια, η μαντάμ Σουζύ, μάντισσα από την Iωνία, προλέγει τις τύχες των ανθρώπων. Έχει λευκά σγουρά μαλλιά που της φτάνουν ως τη μέση και το βλέμμα της σου επιτρέπει να υπάρξεις όπως είσαι. Πλάι της ο νεαρός Tόμεκ μαθαίνει πολλά για τον κόσμο και για τον εαυτό του. Mέσ' από τις συζητήσεις με τη μάντισσα, αλλά και μέσ' από τις συναντήσεις του με άλλους ανθρώπους, ο Tόμεκ (χαϊδευτικό του Θωμά) βρίσκει αυτό που λαχταρούσε: μια θέση στον κόσμο.

Βήμα-βήμα προσπαθεί η Αμαλία να ανακαλύψει την αλήθεια για την ζωή της. Ζει σχεδόν μόνη, με τον πατέρα της να απουσιάζει γιά μεγάλα χρονικά διαστήματα. Αναμεσά τους μοιραία έρχεται η αμφισβήτηση και η σύγκρουση. Ποιος άραγε από τους δύο θα καταφέρει να τραβήξει τον άλλον προς το μέρος του: Που είναι η αλήθεια που είναι το ψέμα:

Αγαπάμε τελικά τα πρόσωπα ή μόνο τον έρωτα αγαπάμε; Αγαπάμε αυτό που μας δίνουν ή αυτό που περιμένουμε να μας δώσουν; Τη μορφή τους πόσο αγαπάμε και πόσο τη μεταμόρφωση που σχολαστικά τους επεξεργαζόμαστε; Κι αυτό που περιμένουμε πόσο αντέχει να ελπίζει; Αντέχει! Κι εγώ δεν ξέρω αν είναι ευλογία ή κατάρα η αντοχή τούτη. Κι εγώ δεν ξέρω τι αξίζει πιο πολύ, η ειρήνη ή η αγωνία της ψυχής μας.

Το Χειρόγραφο είναι ο σπαραχτικός σε ειλικρίνεια μονόλογος μιας νέας γυναίκας. Η Ρωξάνη είναι 28 χρονών. Και τώρα μόνο μπορεί να μιλήσει. Έστω κι ανάκατα. Ψάχνοντας να βάλει σε μια σειρά τα γράμματα του, μέχρι τώρα, χαμένου αλφάβητου της ζωής και της προσωπικότητάς της. «Και τώρα ακόμα, που κάθομαι και τα γράφω στο χαρτί, πάλι μπερδεμένα μου βγαίνουνε. Καμιά λογική σειρά. Δε γινόταν αλλιώς. Κι αν μπορείς εσύ να καταλάβεις και να βρεις το νόημα, μακάρι. Όχι μόνο για μένα. Αλλά να... Αν βρεθεί κάποιος να λύσει το δικό μου μπλέξιμο, αυτό θα πει ότι υπάρχει ελπίδα ακόμα για...

Από τις αµυγδαλιές µας µπροστά στο σπίτι µας στο χωριό, ζωντανή δεν έχει µείνει ούτε µία. Κάνα δυο κορµοί µονάχα υψώνονται ακόµα, ξεροί όµως. Διχάλες κούφιες µαυριδερές, την Ελενίτσα από κάτω τους µου ’τυχε να την αγαπήσω. Έφτυσα µια πέτρα πλακουτσωτή, την πέταξα στριφογυριστή προς τα πάνω κι ό,τι έβγαινε. Άµα µου τύχαινε η άφτυστη πλευρά, θα αγαπούσα τη Ρούλα.

"Ο Βασίλης Βασιλικός έδωσε το 1961 το πιο ώριμο έργο του, μια τριλογία ("Το φύλλο, το πηγάδι, τ' αγγέλιασμα"), που αποτελεί ένα φτάσιμο, αλλά μαζί και όριο για ολόκληρη τη μεταπολεμική πεζογραφία μας. Ο Βασιλικός ακολουθεί εδώ καινούρια εκφραστικά μέσα: τα τρία βιβλία της τριλογίας είναι οι τρεις φάσεις του ίδιου κεντρικού θέματος, ο μύθος και τα πρόσωπα, σε κάθε βιβλίο διαφορετικά, συγκλίνουν όμως στον ίδιο, φανερό αλλά και όχι τόσο εύκολα αποκρυπτογραφούμενο συμβολισμό. Το φύλλο, που θεριεύει υπερφυσικά μέσα στο μπετόν της πολυκατοικίας, καταστρέφει την ομαλή λειτουργία τ...

Τρεις νουβέλες και ένα διήγημα του Γιάννη Μαρή, όλα ανέκδοτα έως σήμερα σε βιβλίο, προσφέρουν στον αναγνώστη ένα μικρό πανόραμα Μαρή, με τα θέματα, τους χαρακτήρες και την πλοκή των λαϊκών ιστοριών του. Είναι όλα δημοσιευμένα για πρώτη φορά σε εφημερίδες και περιοδικά μεταξύ του 1960 και του 1962, μιας πολύ παραγωγικής τριετίας του συγγραφέα. "Το Φεστιβάλ του θανάτου" διαδραματίζεται με φόντο το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, το Ναύπλιο και το Μπούρτζι. Ο πρωταγωνιστής, alter ego του Μαρή, που έχει "γράψει κάμποσα σενάρια με αξιοθαύμαστη εμπορική επιτυχία" και παρακολουθεί...

Ο κ. Ασημένιος σκεφτόταν πως η δυσκολία του αυτή στα πόδια, αποτέλεσε το μεγαλύτερο εφόδιο κι όχι εμπόδιο, όπως θα λέγανε πολλοί· για να μπορέσει να πραγματοποιήσει τη διαδρομή, με φόντο τις γραμμές του Ηλεκτρικού. Τον ωθούσαν τα αρρωστημένα του πόδια με έναν τρόπο ανεξήγητο, κάτι που σε όλα τα ιατρικά βιβλία δεν υπάρχει, ούτε μέσα στα διπλώματα αναφέρεται, ούτε σε καμία χαοτική μελέτη. Η δύναμη της ψυχής δεν μπορεί να μελετηθεί από κανένα σύστημα, από καμία στατιστική, ούτε οι χτύποι της καρδιάς όταν ερωτευόμαστε. Τίποτα απολύτως δεν μπορεί να τα εξηγήσει όλα αυτά. Καμία,...

Πρόκειται για τις νουβέλες "Το τρυφερό μαχαίρι του Πέτρο Μπόλε", "Η παγωμένη καρδιά των ευτυχισμένων ανθρώπων", "Το χαραγμένο σιτάρι", "Η μουγγή καμπάνα" οι οποίες πρωτοκυκλοφόρησαν σε τέσσερα αυτόνομα βιβλία στα χρόνια 2002-2003 από τις εκδόσεις Πατάκη. Οι τρεις πρώτες από αυτές μεταφράστηκαν στα αγγλικά, στα γαλλικά και στα ιταλικά. Από το 2005 τα πρωτότυπα κείμενα, καθώς και όλες οι μεταφράσεις τους, κυκλοφορούν (και θα εξακολουθήσουν να κυκλοφορούν) στο σύνολό τους στο Διαδίκτυο (στη διεύθυνση http://www.triaridis.gr/tessera/), ελεύθερες από κάθε "πνευματικό δικαίωμα"....

Οι δύο νουβέλες τού Ανδρέα Μπαζού αποτελούν "έργα λογοτεχνίας και ποίησης εν γένει γιατί περιέχουν την ζωή, αναπαριστούν τη ζωή της ζωής", όπως αναφέρει ο Γάλλος ανιψιός του- φιλόσοφος- Κριστιάν Λεμπλάν και ακόμα ότι "στην λογοτεχνία και ποίηση, τα προκείμενα μέσα -σκηνές, προσωπικότητες, καταστάσεις, θλίψη, χιούμορ-προσδίδουν στοιχεία ζωής".

Πώς ήταν δυνατόν από τις ειδυλλιακές γιουγκοσλαβικές ακτές να αναδυθεί ένα τέρας που παρ' ολίγο να ερημώσει ολόκληρη την Ευρώπη; Αν ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα, τότε τι γεννά άραγε ο ύπνος των τεράτων; Ποιο ήταν το θαυμαστό επίτευγμα της τσέχικης χρονοτεχνολογίας, που επέτρεπε στους κατοίκους της Πράγας να ζουν με ανοιχτά ενδεχόμενα, και όχι, όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος, με ανέκκλητες αποφάσεις; Υπάρχει το νησί της Αθανασίας; Το τέρας και ο έρωτας είναι ένα αφήγημα που μιλά για τον Χρόνο, την Αθανασία, τα Όνειρα, μέσα από την ιστορία ενός κολοσσιαίου καταστροφικ...

Εκείνοι -οι ηλικιωμένοι- όφειλαν να πεθάνουν. Εκείνες -οι ξένες- όφειλαν να ζήσουν. Κάτω από την ίδια στέγη μοιράζονται κωμικοτραγικά την ανάγκη. Πόλεμος και ειρήνη, αγάπες και έριδες, αθωότητα και σκοπιμότητα. Σχέσεις αναπάντεχες όσο και το ξάφνιασμα της ιστορίας του 20ού αιώνα. Ο χρόνος -κριτής και αφηγητής- παρακολουθεί βήμα βήμα την επεισοδιακή πορεία προς το "τέλος" για πρόσωπα και ιδέες. Κοινωνική νουβέλα ή αλλιώς αληθινό παραμύθι ειλικρινούς συμφιλίωσης με τα ανεπιθύμητα της ζωής. Ό, τι μένει από τη φάρσα των γεγονότων, το λένε αγάπη.

Το ζευγάρι του αρχαίου ελληνικού κατακλυσμού σε μια διαφορετική εκδοχή του μύθου τους. Η κοσμοχαλασιά γίνεται η αιτία να χάσει ο ένας τον άλλον. Η γυναίκα μένει μόνη και μην αντέχοντας την προσμονή της επιστροφής του, αποφασίζει να τον αναζητήσει σε μια μακριά πορεία της μέσα στη φύση. Ο δρόμος δεν είναι εύκολος μέσα στον κόσμο που την γέννησε. Ακροβατεί πάνω στο όνειρο και στην πραγματικότητα, στην αλήθεια την υποκειμενική και σε μια αλήθεια που φαίνεται σαν ένα αδιαπέραστο ψέμα. Στο οδοιπορικό της γνωρίζει πόλεις χθεσινές, παρούσες και μελλοντικές. Συναντά διαχρονικές μορ...