Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια πρόσφατη ιστορία που εκτυλίσσεται μέσα σε μια στενή παρέα, η οποία συναντιέται κυρίως για να παίξει μια παρτίδα bridge. Μια αληθινή ιστορία με συναισθηματική ευαισθησία στην αφηγηματική της εξέλιξη. Οι σκηνές και οι σκέψεις της αφηγήτριας εναλλάσσονται, αποκαλύπτοντας στον αναγνώστη αυτά που δεν έβλεπαν οι ενδιαφερόμενοι παίζοντας ένα παιχνίδι ερωτικής αναζήτησης. Ένα παιχνίδι που μόνο στο τέλος συνειδητοποιεί κανείς ότι πρωταγωνίστρια είναι η ίδια η αφηγήτρια.

Μία νουβέλα που μιλά με την καρδιά και την ψυχή των μικρών παιδιών για όσα εκείνα βιώνουν σε μία ανάλγητη και υποκριτική κοινωνία, σε έναν κόσμο που μαζί με τους ενόχους τιμωρεί και τους ανθρώπους τους καταδικάζοντάς τους σε έναν άλλο ιδιότυπο εγκλεισμό. Η Σωτηρία Βασιλείου διεισδύει σε ένα ευαίσθητο θέμα, την παιδική ψυχή. Παρουσιάζει τα αδιέξοδα, τους προβληματισμούς, τον αγώνα και τις ανάγκες των παιδιών κρατουμένων που παλεύουν με τον κοινωνικό στιγματισμό και την απειλή της περιθωριακής παρανομίας. Με γλώσσα απλή και καθημερινή ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής της Ι...

Στην απέριττη νουβέλα της, "Διάλειμμα", η Γεωργία Δεληγιάννη - Αναστασιάδη, καταφέρνει να μας μεταφέρει απλά κι ωστόσο τραγικά, στο κέντρο της τραγωδίας της γυναίκας-μάνας. Είναι μια κραυγή πάλης και αντίστασης μέσα στη μαύρη νύχτα της κατοχής. Μας δίνει τη γυναίκα-μάνα που ορθώθηκε αγωνίστρια πλάι στον άντρα, όταν σήμανε το προσκλητήριο της εθνικής μας Αντίστασης.

Τα "Διαγώνια πάθη" είναι ιστορίες φευγαλέων πόθων, ερώτων ημιτελών και θνησιγενών ονειροπολήσεων. Είναι μια έκθεση με κολάζ από κηδείες, δεξιώσεις, σκηνές του μετρό, απεργίες, συζητήσεις σε καφενεία, διαλέξεις σε πολιτιστικά κέντρα. αθώα και ένοχα φλερτ, παράνομους δεσμούς και αδιόρατα χαμόγελα. Άνθρωποι που συναντιόνται διαγωνίως και εναγωνίως, νευρωτικοί διανοούμενοι και αλμοδοβαρικές καλόγριες, μορφές περαστικές, ημερήσιες και νυχτερινές, τοπία αστικά και εξωτικά παρελαύνουν και προελαύνουν σε μια διαρκή εναλλαγή επιθυμιών και αισθημάτων. Αφετηρία και τέρμα τους έχουν το...

Γερμανία του ογδόντα. Πέρασαν κιόλας σχεδόν δέκα χρόνια. Κρανίου τόπος. Καμιά φωνή στην κορυφή του. Μεθυσμένες μόνο νυκτόβιες κραυγές και γαβγίσματα σκύλων. Ταβέρνα "Ο Σωκράτης". Ταβέρνα "Ο Διόνυσος". Σουβλάκι γύρος, εκλογές στην κοινότητα, στην εκκλησία θα ψήσουν αρνιά κι αυτή την Ανάσταση. Πρώτο τραπέζι ο πρέσβης, ο στρατιωτικός ακόλουθος, ο δεσπότης. Πίσω οι λοιποί ευσεβείς. Πιο πίσω μερικοί Γερμανοί περίοικοι να χαζεύουν και να χειροκροτούν, έκθαμβοι από το μεγαλείο της Ελλάδας, τα κορίτσια που χορεύουν ντυμένα με εθνικές ενδυμασίες και μιλάνε μεταξύ τους γερμανικά. Απο...

Μια γυναίκα πριν από τα πενήντα, η Ρένα, έρχεται στην Αθήνα για να οργανώσει τα γενέθλια της φοιτήτριας κόρης της, της Έλενας. Καθώς η Ρένα προσπαθεί να βάλει το σπίτι σε μια τάξη, θυμάται κομματιαστά επεισόδια της ζωής της, τη ρήξη με τον άντρα της, τη μοναξιά των τελευταίων μηνών. Όμως κάτι παράξενο συμβαίνει μέσα στο σπίτι, καθώς η κόρη της δεν έρχεται ποτέ. Η μάνα συνειδητοποιεί αυτό που προσπαθούσε να μην παραδεχτεί: ότι η κόρη της δεν υπάρχει πια κι εκείνη συνεχίζει να ζει σε ένα ψέμα. Η παραδοχή του τραγικού χαμού της κόρης της, ύστερα από ένα βιασμό, την οδηγεί σ...

Τη λένε Δέσποινα και θέλει να φύγει. Όσους θα ακολουθήσει στα τυφλά δεν έχουν πού να την πάνε. Και κάθε φορά, ο γυρισμός θα γίνεται και πιο δύσκολος. Ένα ανθρώπινο πλάσμα που θα χαθεί αναζητώντας τρόπο να ζήσει. Είναι ο Κιλρόϊ, που δεν υπήρξε ποτέ. Είναι ο χασογκόλης Αριστείδης Παπάζογλου. Είναι αυτός που γράφει στους τοίχους «αν υπάρχει Θεός την πουτσίσαμε» και που τις τελευταίες του ώρες αναρωτιέται αν υπάρχει ζωή πριν το θάνατο. Δύο μεγάλες νουβέλες.

Τη λένε Δέσποινα και θέλει να φύγει. Με κάθε τίμημα. Μα όσους θα ακολουθήσει στα τυφλά δεν έχουν πού να την πάνε. Και κάθε φορά ο γυρισμός θα γίνεται και πιο δύσκολος. Ένα ανθρώπινο πλάσμα που θα χαθεί αναζητώντας απεγνωσμένα τρόπο για να ζήσει.

Ίσως, σ' αυτή την παράσταση που όλοι παίρνουμε μέρος, ακόμη να μην έχουμε αποστηθίσει σωστά τον ρόλο μας και η αλήθεια, σιωπηλή απέναντί μας, να στέκει και να μας χλευάζει. Στο έλεος χιλιάδων δρόμων οι τροχιές μας και η ζωή -τυλιγμένη άλλοτε με πραγματικές κι άλλοτε με φανταστικές ιστορίες- να αιωρείται σαν μια ιδέα που κυοφορεί προσδοκίες και μέσα στα αχαρτογράφητα νερά της φαντασίας μας να ψάχνει το αύριο. Η Αντιγόνη, ο Λεωνίδας και ο Δημήτρης, τρεις κλειδωμένες ζωές μέσα σε διαφορετικούς χρόνους, ψάχνουν για τα περάσματά τους. Ο προορισμός τους όμως έχει αλλάξει κα...

... Φαινόταν όμως και λίγο απόμακρη, λες και η τελευταία έγνοια που είχε φύγει από πάνω της είχε πάρει μαζί της και κάθε ενδιαφέρον της. Σε πράγματα που τη ρώταγα, δικά της, καθημερινά, μου απαντούσε αφηρημένα, ή σήκωνε τους ώμους: "ξέρω κι εγώ;" ενώ δεν μπορεί να μην ήξερε. Κι όταν τη ρώτησα αν αγόρασε στη Θεσσαλονίκη κάτι για τον εαυτό της, με κοίταξε στα μάτια σκεφτικά και μετά μου είπε: "Αγόρασα ένα." "Τι;" της είπα. "Ένα πώς το λένε;" "Τι;" επέμενα. "Ένα αυτό, μωρέ, που βάζουμε...". "Καλά, μου το λες του χρόνου", της είπα γελώντας. "Άντε να ντυθείς να βγούμε"....

Με ξένα κλειδιά είχε ανοίξει ξένη πόρτα. Ο δικαστικός επιμελητής Αργύρης Πολυζώης, στο πλαίσιο μιας τυπικής διαδικασίας αποβολής, εισέρχεται σε ένα διαμέρισμα. Στον άδειο χώρο στέκεται εμβρόντητος μπροστά στο θέαμα που αντικρίζει: φωτογραφίες μιας γυναίκας σε αμέτρητες πόζες τον περιβάλλουν, τον κοιτάζουν, τον προκαλούν. Το αλλόκοτο ψηφιδωτό διαταράσσει τη γεμάτη κανόνες και ρυθμίσεις καθημερινότητά του και, βέβαιος ότι πρόκειται για την κάτοικο του διαμερίσματος, την αναζητά. Η αναζήτηση τον παγιδεύει στον αδυσώπητο ίλιγγο του πολλαπλού εαυτού, ενώ η συνάντησή του...

Το βιβλίο αυτό έχει μια σειρά από πρωτιές και μοναδικότητες: γράφτηκε και εκδόθηκε αρχικά στη γαλλική γλώσσα από Έλληνα συγγραφέα και κάτοικο Ελλάδας, μόλις κυκλοφόρησε στη Γαλλία (1990) βραβεύτηκε με το Μέγα Βραβείο της Ακαδημίας της Γαλλίας (Grand Prix de l' Academie Francaise), βραβείο που δόθηκε για πρώτη φορά σε μη Γάλλο συγγραφέα, και βέβαια η Ακακία Κορδόση υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα που έχαιρε αυτής της τιμής. Πρόκειται για μια συλλογή από δεκατρία διηγήματα και νουβέλες, "θαυμάσιες, ανθρώπινες, συχνά συγκλονιστικές" όπως τα χαρακτήρισε η γνωστή ελληνίστρια και ακαδ...

... δεν είναι ωραίο το όνομα Ευριπίδης, δεν το έχω ξανακούσει, θα το κοροϊδεύουν τα παιδί άμα μεγαλώσει, δεν έχει γιορτή να το γιορτάζουμε μια φορά το χρόνο, κι ο παπάς μου είπε πως είναι αμαρτία να μη βάλουμε όνομα χριστιανικό στο παιδί μας... ... κουβαλούσε μια τσάντα δερμάτινη, περασμένης ηλικίας, εμφανώς άδεια, απ’ την οποία έβγαζε το σύνολο του περιεχομένου της. Ένα μπλοκάκι σπιράλ ελαχίστων διαστάσεων, τα μαύρα επιμανίκια και τον κώδικα φορολογικών στοιχείων, το "ευαγγέλιο", όπως το ονόμαζε... ... παρά το γεγονός ότι η εμφάνισή του δεν τον βοηθούσε, εξέπεμπε γήι...

Η Δάφνη μεγαλώνει μέσα στο παραδοσιακό περιβάλλον της προπολεμικής Αθήνας που το αποδέχεται σιωπηλά, ενώ περνούν τα χρόνια. Μετά από καιρό επανεμφανίζεται στη ζωή της η μεγάλη αδερφή της, που ζει μόνιμα στο εξωτερικό, φέρνοντας μαζί με τον κοσμοπολίτικο αέρα της Δύσης και την απεραντοσύνη της μουσικής στο πρόσωπο ενός άντρα. Η αθάνατη μελωδία του 2ου Κοντσέρτου για πιάνο του Ραχμάνινοφ που διαπερνά τη συνάντηση των τριών προσώπων, φέρνει την ηρωίδα αντιμέτωπη με τον εσωτερικό της κόσμο, σε ένα παιχνίδι μοιραίων αντικατοπτρισμών.

Στην αγάπη τίποτα δεν απαιτείται. Και τίποτα δεν χαρίζεται. Πολλές φορές το τίμημα της αγάπης είναι βαρύ σαν αλγέρικο σπαθί κι ακριβό όσο μια δαντέλα από τον Λίγηρα.

Ο ήρωας αυτού του βιβλίου... δεν είναι παρά μια υπερβατική ιδέα, ένα όραμα. Μια λάμψη φιλοσοφική που όποιος την αγγίζει... τυφλώνεται, όποιος την αγνοεί... σώζεται αλλά μένει μισός, και όποιος τη βιώνει... χάνεται. Ίσως αυτοί που δεν τη βλέπουν καν... να είναι και οι πιο τυχεροί. Δεν έχει σημασία... το ανθρώπινο ον ή η υπερβατική ιδέα, η στοιχειωμένη από οράματα μιας ποίησης, που αποτελούσε αυτοσκοπό και τροφοδότη ζωής. Πρόκειται για την ιστορία μιας ψυχής δαιμονοκρατούμενης. Μιας ψυχής με συνείδηση στο Καλό και στο Κακό που αποτέλεσε γι' αυτήν ακούσια τιμωρία. Ο καθρέφτης...

Ο ήρωας αυτού του βιβλίου... δεν είναι παρά μια υπερβατική ιδέα, ένα όραμα. Μια λάμψη φιλοσοφική που όποιος την αγγίζει... τυφλώνεται, όποιος την αγνοεί... σώζεται αλλά μένει μισός, και όποιος τη βιώνει... χάνεται. Ίσως αυτοί που δεν τη βλέπουν καν... να είναι και οι πιο τυχεροί. Δεν έχει σημασία... το ανθρώπινο ον ή η υπερβατική ιδέα, η στοιχειωμένη από οράματα μιας ποίησης, που αποτελούσε αυτοσκοπό και τροφοδότη ζωής. Πρόκειται για την ιστορία μιας ψυχής δαιμονοκρατούμενης. Μιας ψυχής με συνείδηση στο Καλό και στο Κακό που αποτέλεσε γι' αυτήν ακούσια τιμωρία. Ο καθρέφτης...

Μετά την αναγκαστική προσγείωση του αεροπλάνου τους, δύο επιβάτες βρίσκονται σε μια αχαρτογράφητη χώρα και εκεί τους ρουφάει, σχεδόν τους καταπίνει, μια αλλόκοτη, λαβυρινθώδης, φασματική πόλη, όπου συναντούν πρόσωπα άγνωστα αλλά και ταυτόχρονα οικεία. Μία νουβέλα που διασταυρώνει παραμιλητό με στιχομυθία, φάρσα με ζόφο, ασθματικό με μακροπερίοδο λόγο, καθώς η αγωνία της πλοκής διολισθαίνει στην αγωνία της ύπαρξης.