Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

H πηγάδα: "Mια νύχτα του Aυγούστου έμεινε άγρυπνη, και το φεγγαράκι από ψηλά χάρτινο, διαβάζοντας τη Pωμιοσύνη, ακούγοντας και ακούγοντας τον Όμηρο, τον μοναδικό της δίσκο στο πρώτο της πικάπ. Έπειτα πήρε τον δίσκο, τον έχωσε σε μια νάιλον σακούλα και τον έκρυψε κάτω από τη βάση του ψυγείου. Kοίταζε τα βιβλία της και δεν ήξερε πού να τα φυλάξει. H μάνα της στο διπλανό δωμάτιο κοιμόταν. Ξημερώματα χτύπησε το κουδούνι. Έβγαλε το κεφάλι απ’ το παράθυρο, τους είδε. Όσο να ανεβούν τη μαρμάρινη σκάλα κι έπειτα τη στριφογυριστή μεταλλική της ταράτσας, πρόλαβε και είπε στη μάνα της...

Δυο οικογένειες είναι δεμένες μεταξύ τους με δυνατή φιλία και με ένα μεγάλο μυστικό, που, όταν αποκαλύπτεται, αναγκάζει τα παιδιά τους ν' αλλάξουν τις σχέσεις τους και ως προς τους εαυτούς τους και ως προς τους γονείς τους.

Η Αλίκη πέρασε μέσα από τον καθρέφτη και ξαναβρέθηκε σε μια χώρα θαυμάτων, όπου κυκλοφορούσαν, μαζί με άλλες , και παραμυθένιες σκακιστικές φιγούρες. Ο ήρωας αυτής της παρτίδας οδηγήθηκε από μια άγνωστη διάβαση σ' έναν ξύλινο κόσμο άλλου είδους θαυμάτων, όπου κινούνται, σύμφωνα με άτεγκτους κανονισμούς, μόνο σκακιστικές φιγούρες - καθόλου παραμυθένιες. Όσοι ξέρουν σκάκι θα χρειαστούν ίσως κάποιον χρόνο μετά την ανάγνωση για να παίξουν πάλι άνετα. Όσοι δεν ξέρουν θα μάθουν εύκολα κατά την ανάγνωση τις κινήσεις. Όλοι τους πάντως ενδέχεται να θυμηθούν, και μ' αυτόν τον τρόπο,...

Ένας άνθρωπος που ισορροπεί ανάμεσα στον κοινωνικό καθωσπρεπισμό και το περιθώριο. Κάποτε, κάπου, ίσως και τώρα... στέκει σαν κατερειπωμένο αρχοντικό ατενίζοντας το πέλαγος. Μοιάζει, λες, με το πορτρέτο της κοινωνίας! Άνθρωποι που πονούν, μα είναι ανάλγητοι, που ποθούν, μα δεν τολμούν, που το επιθυμούν, αλλά δεν μπορούν να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους, μα ούτε και τον ίδιο τους τον εαυτό...

"Ο σκύλος µου, καταλαβαίνοντας πως θα κρατούσε ώρα ο περίπατος, ξετρύπωσε ένα παλιό παιχνίδι για να διασκεδάσει µαζί µου. Πήδηξε προς έναν αµµόλοφο όπου είχα ρίξει το αντικείµενο, οπισθοχώρησε ξαφνικά λες και τον είχαν τσιµπήσει, κι άρχισε να γαβγίζει. Μάταια προσπάθησα να τον ηρεµήσω, έλεγξα από κάτω τα ποδαράκια του για να δω αν τον είχε δαγκώσει κάποιο άλλο ζωάκι, κι ύστερα, αψηφώντας τον φανερά, πήγα να µαζέψω µόνη µου την µπάλα. Ένας άντρας ξεπρόβαλε από τους θάµνους. Ήταν γυµνός. Βλέποντας την έκπληξή µου, ξερίζωσε µε το δυνατό του χέρι µια αγκαλιά χορτάρι...

"Η Νύχτα": Τρία διηγήματα όπου το οικείο της μεγαλούπολης μετατρέπεται σε παράδοξα απειλητικό. Πίσω από τους αντικατοπτρισμούς του παραθύρου, το βλέμμα γίνεται "άγριο", η όραση αναδημιουργεί τις εικόνες για το χώρο, τα αντικείμενα, τις καταστάσεις. "Το Νύχι": Μία νουβέλα της οποίας οι τίτλοι των τριών μερών συνθέτουν, με τον τεμαχισμό τους, την προ-δια-γραφή ενός ανόητου παιγνίου. Το νύχι της γάτας ως ίχνος της επιθυμίας, έρωτα ή θανάτου. Ο θάνατος του πόθου - ο πόθος της ετερότητας. "Η Αμυχή": Τρία διηγήματα όπου η γραφή ακολουθεί τον ήχο των λέξεων, των φθόγγων, της μουσι...

... Διακριτικά βγήκε έξω. Άρχισε να βήχει. Για να μην κάνει θόρυβο, απομακρύνθηκε. Κάθισε σε μια πέτρα και άρχισε να παίρνει βαθιές αναπνοές μήπως και της φύγει αυτή η αίσθηση αναγούλας που είχε. Έσκυψε και άρχισε να φτύνει στο έδαφος. Αφού συνέχισε να βήχει, ξάπλωσε κάτω κρατώντας το στομάχι της. Κοίταξε το χέρι της. Η παλάμη, ο καρπός και ο βραχίονάς της άρχισε να τρέμει. Το κράτησε με το άλλο της χέρι. Το δέρμα της άρχισε να μαζεύει και να ζαρώνει, αποστεωμένο, έφευγε η ζωή από μέσα της. Στα δάχτυλα φάνηκαν τα κόκαλα, σα να ξεκολλούσε το δέρμα. Έκλεισε τα μάτια. Διπλώθηκ...

Έκλεινε τα μάτια της και ονειροπολούσε. Τον φιλούσε με δίψα, του παραδινόταν γυμνή οπουδήποτε, χωρίς να νοιάζεται αν ήταν μόνοι τους ή μπροστά στον κόσμο. Μες στην παραφορά της του ψιθύριζε: "Νικόλα σ' αγαπώ". Κι αμέσως μετά: "Νικολάι, φίλησέ με κι άλλο, κι άλλο, μη σταματάς". Ύστερα συνερχόταν για λίγο, και η σκέψη της δούλευε λογικά. Πώς είναι δυνατόν να έχει ερωτευτεί δύο διαφορετικά πρόσωπα κι αυτά να γίνονται ένα; Ή και αντίστροφα: Πώς είναι δυνατόν να είναι ερωτευμένη μ' έναν άντρα, κι αυτός να παρουσιάζεται στην καρδιά και στο νου της ως δύο άντρες; Κοίταξε το χειρόγ...

Ένα μυθοπλαστικό δοκίμιο για τη θερμοδυναμική, την αστυνομική λογοτεχνία και το τέλος του κόσμου. Τον Ιούνιο του 1907, ο Λουδοβίκος Μπόλτζμαν βλέπει ένα όνειρο που δεν εκμυστηρεύεται σε κανέναν. Βρίσκεται σε έναν υποφωτισμένο διάδρομο. Είναι πιθανότατα νύχτα. Φοράει το δαντελένιο πουκάμισο με το οποίο κοιμόταν ως παιδί. Τα πόμολα των θυρών βρίσκονται στο ύψος του κεφαλιού του. Διασχίζει τον διάδρομο προς την πόρτα που βρίσκεται στην άλλη άκρη. Πίσω από τα κλειστά θυρόφυλλα ακούγονται ήχοι απόγνωσης. Μια γυναίκα φωνάζει βοήθεια. Οι κραυγές της είναι σπαρακτικές. Η αναπνοή...

Το βιβλίο περιλαμβάνει: - Μια νουβέλα: "Θάλαμος 810" - Μια τρυφερή ιστορία: "Η νεκροφάνεια του πέους" - Μια μικρή ιστορία σα μεγάλη: "Επαμεινώνδας Καλλικράτους" - Κι ένα αφήγημα της ανάσας: "Το χρωματιστό κορίτσι" Αρρενωπός συλλογισμός. Τρυφερά πλασμένα ανδρικά πρόσωπα... Ο Σωτήρης, ο πατέρας της Ναταλίας, ο κρατούμενος στρατιώτης, ο Μανώλης, ο Χάρης, ο χειρουργημένος άνδρας που θα μπορούσε να μην έχει όνομα για να είναι όλοι οι άνδρες μαζί, είναι οι χορογράφοι της ανδρικής περπατησιάς, οι διευθυντές ορχήστρας των "ανδρικών συναισθημάτων". Οι παρουσίες της Σοφίας...

Το βιβλίο αυτό είναι, τελικά ένα σύγχρονο μυθιστόρημα που εστιάζει την κεντρική του ιδέα στην έλλειψη αυτοπεποίθησης του σημερινού ανθρώπου στο δίλημμα καριέρα ή οικογένεια; Στο ψάξιμο μιας ξεχωριστής μεγάλης φιλίας; Ή στο να περάσουμε καλά με γνωστούς-φίλους τύπου Κίσσιγκερ; Ο μπάρμαν αυτά διερωτάται φιλοσοφικά στο ημερολόγιό του τριάντα χρόνια πίσω από τα μπαρ... Προτιμότερη η μοναξιά, η ανία, ή ο συμβιβασμός μιας εφήμερης γνωριμίας από αυτές που τελειώνουν σε ένα πλοίο με το τέλος του ταξιδιού; Ένας δυνατός, ανιδιοτελής μεγάλος έρωτας; Ή μια γνωριμία γλάστρας, με μια...

"Οι άνθρωποι δεν ξέρουν. Όλο μαθαίνουν κι όλο δεν ξέρουν. Όλο μαθαίνουν κι όλο δεν θέλουν να ξέρουν. Γιατί όταν ξέρεις αυτό σε πάει κατ' ευθείαν στην αγάπη. Και ίσως να μην είναι πλασμένος ο άνθρωπος για τόση αγάπη. Δεν βλέπεις που τα άσυλα τα χτίζουν στις άκρες της πόλης; Κι αν κάποια στιγμή βρίσκονται περικυκλωμένα από σπίτια, είναι επειδή η πόλη μεγαλώνει και φοβάται που πρέπει να ξέρει τρέμει μήπως αρχίσει και θυμάται. Φαντάζεσαι ένα άσυλο στο κέντρο της πόλης; Θα είναι ένα άσυλο στο κέντρο της μνήμης" (απόσπασμα από το βιβλίο) Η νουβέλα του Κώστα Καναβούρη "Η Μήδ...

Η βαριά μυρωδιά του θανάτου διαποτίζει όλες τις πτυχές ενός ολόκληρου οικογενειακού δέντρου. Το νησί της Σπιναλόγκας και η λέπρα που "κρατάει εφτά γενιές" μοιάζουν να μην πέρασαν ποτέ στη σφαίρα του παρελθόντος, αλλά να ζουν, ως μόνιμοι εφιάλτες, διατρέχοντας την κάθε γενιά διαδοχικά. Εν μέσω του τραγικού τετελεσμένου του θανάτου, της ακραίας απελπισίας, της απόγνωσης και της απόλυτης αδυναμίας να παρέμβουν στο πεπρωμένο τους, οι άνθρωποι προσπαθούν να υπερασπιστούν τη ζωή, ερωτεύονται, κάνουν παιδιά, παίζουν παιχνίδια, δημιουργούν, κάνουν όνειρα... για να έρθει πάντα το...

Έκτακτο διάγγελμα του πρωθυπουργού - απόσπασμα ... Σας καλώ λοιπόν να γυρίσετε το συντομότερο πίσω στα σπίτια σας. Οργανώνουμε μια τεράστια προσπάθεια επαναφοράς των Ελλήνων στις θέσεις τους. Είμαι βέβαιος ότι θα ανταποκριθείτε στο κάλεσμά μας και δεν θα αφήσετε την χώρα άδεια. Δεν μας αξίζει μια άδεια χώρα. Κι άλλες χώρες είχαν προβλήματα αλλά κανείς δεν έφυγε με τη θέλησή του. Αν χρειαστεί θα σας αναζητήσουμε ακόμη και στις ευρωπαϊκές χώρες όπου με ειδικές διακρατικές συμφωνίες έχει ξεκινήσει μια τεράστια προσπάθεια επιστροφής. Πιστεύω ότι αυτή η μεγάλη εκδρομή έχει εκ...

Τούτη η νουβέλα περιγράφει τον αναπάντεχα παράφορο έρωτα ενός άντρα για μια γυναίκα. Μπλεγμένος ο ήρωας στο νοσηρό παιχνίδι της μοναξιάς, της φαντασίωσης και της θλίψης συνδεδεμένης μ' ένα διάχυτο ερωτισμό, καταφεύγει στην αναζήτηση του "αληθινού" εαυτού του ως τον μοναδικό δρόμο εσωτερικής λύτρωσης. Μπροστά στην αίσθηση του επερχόμενου θανάτου θα καταλάβει ότι είναι "αρκετά νεκρός", "αρκετά ξένος" για να πει στον εαυτό του, ότι, "η ζωή είναι τελικά μια φάρσα", παρατηρώντας δίπλα του έναν καθημερινό άνθρωπο της απάνθρωπης μεγαλούπλης...

Τι υπήρχε μέσα σε μια ημιτελή νουβέλα που έριξε τον συγγραφέα της μέσα στην παραίσθηση του Επέκεινα; Μήπως η έσχατη μορφή της υπαρξιακής αναρχίας; Κάποιες προτάσεις για τη δομή του Επέκεινα; "Η μαύρη τρύπα μιας νουβέλας που κατάπιε το σύμπαν του αισθητού" είναι το 11ο βιβλίο της Υπαρξιακής Αναρχίας / ή εσχατολογικής ουτοπίας του Διαμαντή Φλωράκη.