Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο κ. Ασημένιος σκεφτόταν πως η δυσκολία του αυτή στα πόδια, αποτέλεσε το μεγαλύτερο εφόδιο κι όχι εμπόδιο, όπως θα λέγανε πολλοί· για να μπορέσει να πραγματοποιήσει τη διαδρομή, με φόντο τις γραμμές του Ηλεκτρικού. Τον ωθούσαν τα αρρωστημένα του πόδια με έναν τρόπο ανεξήγητο, κάτι που σε όλα τα ιατρικά βιβλία δεν υπάρχει, ούτε μέσα στα διπλώματα αναφέρεται, ούτε σε καμία χαοτική μελέτη. Η δύναμη της ψυχής δεν μπορεί να μελετηθεί από κανένα σύστημα, από καμία στατιστική, ούτε οι χτύποι της καρδιάς όταν ερωτευόμαστε. Τίποτα απολύτως δεν μπορεί να τα εξηγήσει όλα αυτά. Καμία,...

Τρεις νουβέλες και ένα διήγημα του Γιάννη Μαρή, όλα ανέκδοτα έως σήμερα σε βιβλίο, προσφέρουν στον αναγνώστη ένα μικρό πανόραμα Μαρή, με τα θέματα, τους χαρακτήρες και την πλοκή των λαϊκών ιστοριών του. Είναι όλα δημοσιευμένα για πρώτη φορά σε εφημερίδες και περιοδικά μεταξύ του 1960 και του 1962, μιας πολύ παραγωγικής τριετίας του συγγραφέα. "Το Φεστιβάλ του θανάτου" διαδραματίζεται με φόντο το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, το Ναύπλιο και το Μπούρτζι. Ο πρωταγωνιστής, alter ego του Μαρή, που έχει "γράψει κάμποσα σενάρια με αξιοθαύμαστη εμπορική επιτυχία" και παρακολουθεί...

"Ο Βασίλης Βασιλικός έδωσε το 1961 το πιο ώριμο έργο του, μια τριλογία ("Το φύλλο, το πηγάδι, τ' αγγέλιασμα"), που αποτελεί ένα φτάσιμο, αλλά μαζί και όριο για ολόκληρη τη μεταπολεμική πεζογραφία μας. Ο Βασιλικός ακολουθεί εδώ καινούρια εκφραστικά μέσα: τα τρία βιβλία της τριλογίας είναι οι τρεις φάσεις του ίδιου κεντρικού θέματος, ο μύθος και τα πρόσωπα, σε κάθε βιβλίο διαφορετικά, συγκλίνουν όμως στον ίδιο, φανερό αλλά και όχι τόσο εύκολα αποκρυπτογραφούμενο συμβολισμό. Το φύλλο, που θεριεύει υπερφυσικά μέσα στο μπετόν της πολυκατοικίας, καταστρέφει την ομαλή λειτουργία τ...

Από τις αµυγδαλιές µας µπροστά στο σπίτι µας στο χωριό, ζωντανή δεν έχει µείνει ούτε µία. Κάνα δυο κορµοί µονάχα υψώνονται ακόµα, ξεροί όµως. Διχάλες κούφιες µαυριδερές, την Ελενίτσα από κάτω τους µου ’τυχε να την αγαπήσω. Έφτυσα µια πέτρα πλακουτσωτή, την πέταξα στριφογυριστή προς τα πάνω κι ό,τι έβγαινε. Άµα µου τύχαινε η άφτυστη πλευρά, θα αγαπούσα τη Ρούλα.

Το Χειρόγραφο είναι ο σπαραχτικός σε ειλικρίνεια μονόλογος μιας νέας γυναίκας. Η Ρωξάνη είναι 28 χρονών. Και τώρα μόνο μπορεί να μιλήσει. Έστω κι ανάκατα. Ψάχνοντας να βάλει σε μια σειρά τα γράμματα του, μέχρι τώρα, χαμένου αλφάβητου της ζωής και της προσωπικότητάς της. «Και τώρα ακόμα, που κάθομαι και τα γράφω στο χαρτί, πάλι μπερδεμένα μου βγαίνουνε. Καμιά λογική σειρά. Δε γινόταν αλλιώς. Κι αν μπορείς εσύ να καταλάβεις και να βρεις το νόημα, μακάρι. Όχι μόνο για μένα. Αλλά να... Αν βρεθεί κάποιος να λύσει το δικό μου μπλέξιμο, αυτό θα πει ότι υπάρχει ελπίδα ακόμα για...

Αγαπάμε τελικά τα πρόσωπα ή μόνο τον έρωτα αγαπάμε; Αγαπάμε αυτό που μας δίνουν ή αυτό που περιμένουμε να μας δώσουν; Τη μορφή τους πόσο αγαπάμε και πόσο τη μεταμόρφωση που σχολαστικά τους επεξεργαζόμαστε; Κι αυτό που περιμένουμε πόσο αντέχει να ελπίζει; Αντέχει! Κι εγώ δεν ξέρω αν είναι ευλογία ή κατάρα η αντοχή τούτη. Κι εγώ δεν ξέρω τι αξίζει πιο πολύ, η ειρήνη ή η αγωνία της ψυχής μας.

Βήμα-βήμα προσπαθεί η Αμαλία να ανακαλύψει την αλήθεια για την ζωή της. Ζει σχεδόν μόνη, με τον πατέρα της να απουσιάζει γιά μεγάλα χρονικά διαστήματα. Αναμεσά τους μοιραία έρχεται η αμφισβήτηση και η σύγκρουση. Ποιος άραγε από τους δύο θα καταφέρει να τραβήξει τον άλλον προς το μέρος του: Που είναι η αλήθεια που είναι το ψέμα:

Tους μήνες του καλοκαιριού, στα παζάρια και στα πανηγύρια, η μαντάμ Σουζύ, μάντισσα από την Iωνία, προλέγει τις τύχες των ανθρώπων. Έχει λευκά σγουρά μαλλιά που της φτάνουν ως τη μέση και το βλέμμα της σου επιτρέπει να υπάρξεις όπως είσαι. Πλάι της ο νεαρός Tόμεκ μαθαίνει πολλά για τον κόσμο και για τον εαυτό του. Mέσ' από τις συζητήσεις με τη μάντισσα, αλλά και μέσ' από τις συναντήσεις του με άλλους ανθρώπους, ο Tόμεκ (χαϊδευτικό του Θωμά) βρίσκει αυτό που λαχταρούσε: μια θέση στον κόσμο.

Ο Μιχάλης Κολιτσιδάκης, μετά την ενασχόλησή του στον τομεά των πωλήσεων αλλά και του ραδιοφώνου, το μυθιστόρημα "Τόνια", αποτελεί γι' αυτόν έναν νέο τρόπο επικοινωνίας.

Δυτικό Βερολίνο 1961... Η Άννα, µια όµορφη νεαρή φοιτήτρια, και ο Άντολφ, ο γοητευτικός καθηγητής. Ο έρωτας, η αγάπη... Η κυρία Μπερντ, η Έµµα, η θεία Γκρέτα, η Αντρέα, η Σάρρα, η µικρή Χέλγκα... αλλά και η Ελλάδα, η Επίδαυρος, η Μήδεια, η Αντιγόνη, ο Ορέστης... Πώς να χωρέσουν τόσες λέξεις και ονόµατα στο µυαλό και στην ψυχή της Άννας... Το ψέµα, η αλήθεια, το δίληµµα και η µεγάλη απόφαση... Οι τύψεις, η κάθαρση...

"Λιγάκι παρακεί πάνε, απάνω στα ξινά κάθουνται και μας λοξοκοιτάζουνε. Εγώ που τους ξέρω, τους αντιλαμβάνομαι. Νιώθω το μάτι τους όση ώρα τρωγοπίνω και είναι καρφωμένο απάνω μου. Οι μουσαφιραίοι όμως δεν νιώθουνε τίποτα, Διομήδη. Σου λέει, εξοχή είναι, πουλιά έχει. Πού να ξέρανε πως τα πουλιά μάς παρακολουθούνε και πως λένε, άντε να ξεκουμπιστείτε, να πάμε κι εμείς στο σπίτι μας. Μόνο το Λούγαρο, που είναι σπουδαγμένος απάνω σ' αυτά, ξέρει πως τα πουλιά μάς παρακολουθούνε ανελλιπώς. Και πως μας μιλούνε κιόλας. Αυτό το πιστεύει κι ο Κότσυφας βέβαια, όπως σου 'πα, αλλά αυτός...

Είναι αλήθεια, πως τα πνευματικά δημιουργήματα κάποτε μας εκδικούνται και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στέργουν να βγουν στο φως, έστω κι αν ακόμα δεν είναι ικανά από μόνα τους να στεριώσουν τις προϋποθέσεις της ύπαρξής τους, πόσω μάλλον της παραπέρα πορείας τους στο χρόνο να επιβιώσουν... Δεν είναι το γεγονός πως αγκομαχούν μέσα στα στενά όρια της φαντασίας του πλάστη τους, ούτε επίσης η αβεβαιότητα πως θα μπορέσουν να τελειοποιηθούν σε κάποια άλλη μελλοντική τους χρονοδιάσταση, πολύ δε περισσότερο, πως μπορεί να μείνουν για πάντα καταχωνιασμένά στα βαθιά και ανεξερεύνητα...