Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δύο μικρά αδέλφια επηρεασμένα από τους θρύλους του χωριού τους, αποφασίζουν να κάνουν την πιο παράτολμη μυθολογική ανασκαφή. Το καλοκαίρι του 1982 κρυφά από όλους, σκάβουν για να ανακαλύψουν τον τάφο του διαβόλου! Εκεί θα γνωρίσουν το απόλυτο κακό και η παιδική τους αθωότητα θα χαθεί οριστικά. Ωστόσο, δεν πρόκειται για μία ακόμα ιστορία ενηλικίωσης αλλά για την τραγωδία της ύπαρξης, αφού οι ήρωες αυτού του βιβλίου στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν τα δύο πιο χαοτικά φαινόμενα, τον έρωτα και τον θάνατο -που είναι και η συνθήκη της ζωής τους- με όχημα το κακό, διαμορφώνου...

Τρεις φίλοι, ένας Τούρκος κρυπτοχριστιανός, ένας Έλληνας και ένας Βούλγαρος στο σταυροδρόμι των λαών, στη Μικρά Ασία, ζουν ένα συνταρακτικό γεγονός. Ή έτσι νομίζουν. Φαντασία, μυστικισμός, ιστορία πλεγμένη αξεδιάλυτα με τον μύθο. Και ο Βασίλειος Διγενής Ακρίτας βγαίνει από τον θρύλο και μπαίνει στη ζωή τους. Και την οδηγεί σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή.

Δύο πιστολιές, ακριβώς από πίσω του και αμέσως άλλες δύο θρυμματίζουν τη νύχτα. Ύστερα βήματα που απομακρύνονται τρέχοντας. Η Φιλίτσα ουρλιάζει δείχνοντας τον αποσβολωμένο Μισέλ: "Αυτός με ξέρει". Τα βήματα επιστρέφουν. Τις δύο και τις άλλες δύο πιστολιές ο Μισέλ δεν τις άκουσε. Η Φιλίτσα εξακολουθούσε να ουρλιάζει υστερικά: "Αυτός με ξέρει". Ο Μισέλ κρατώντας με τα χέρια την ανοιχτή κοιλιά του κατάφερε να συρθεί, σχεδόν πάνω από τον νεκρό Σαράντη, ως τον πλάτανο. Ακούμπησε στην τραχιά ρίζα του και λίγο πριν το κεφάλι του πέσει δίπλα ξερό, ήρθε η Βιργινία Βαρλάμη και...

«Λοιπόν, γυρολόγε», άκουσε τον πρώτο δικαστή, «έχουνε διαπιστωθεί ορισμένα εγγενή ή επίκτητα ελαττώματά σου, θα έλεγα αξιόμεμπτα...» Σώπασε λίγες στιγμές κοιτάζοντάς τον έντονα. Το ίδιο έκαναν κι οι υπόλοιποι εκατόν είκοσι εφτά δικαστές. Ο Γιάκομπ ένιωσε διάτρητος από τις σουβλερές ματιές τους. Θυμήθηκε –τι παράξενο, όχι, όχι παράλογο– εκείνα τα τρύπια παλιά τυριά (τώρα δεν υπήρχαν) που τα έλεγαν γραβιέρες... Ναι, έτσι αισθανόταν, τρύπιος και κίτρινος όχι από φόβο αλλά από έλλειψη άμυνας. Ένα κομμάτι παλαιό τυρί απέναντι σε εκατόν είκοσι οχτώ ποντικούς, κίτρινο κι ανυπε...

Μια πόλη με τρεις δρόμους, που χωρίζουν τους ανθρώπους σε αντίστοιχες κατηγορίες. Μια ζωή απελπιστικά προβλέψιμη. Ένας ταχυδρόμος χαμένος στο σκοτάδι του υπαρξιακού αδιεξόδου. Η εφιαλτική αναζήτηση της ευτυχίας σαν ένα επαναλαμβανόμενο λάθος με μοιραία κατάληξη. Ένα ανατρεπτικό έργο από έναν "αιρετικό" καλλιτέχνη.

Δύο φίλοι ταξιδεύουν με αυτοκίνητο προς το Άγιο Όρος. Η αναζήτηση της αλήθειας είναι πιο σκληρή απ' ό,τι φαντάζονταν. Η ανέμελη εκδρομή τους θα τελειώσει απρόσμενα. Τα εφηβικά τους όνειρα θα ξυπνήσουν με ένα εφιάλτη...

Όλοι κρυβόμαστε από κάτι, το θέμα είναι να μη μένεις κρυμμένος, αλλά να ψάχνεις αυτό το μικρό φως που θα σε οδηγήσει στα όνειρά σου". Αυτές οι λέξεις είναι το θέμα του "Φάρου" που αγγίζει έννοιες όπως φιλία, έρωτας, αγάπη, απώλεια και απουσία. Η Μαρία, ο Γιάννης, η Χαρά, ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Τάσος, ο Κυριάκος, ο Λίο και η Φωτεινή, είναι νέοι που σε διαφορετικές στιγμές, γίνονται ο ένας ο "Φάρος" του άλλου, μέσα από διαφορετικά είδη σχέσεων. Μια σύντομη ιστορία που γεννήθηκε μέσα από στιγμές με αγαπημένους φίλους και στοχεύει να δώσει έναν μήνυμα δύναμης σε όλους που κά...

Η νουβέλα αυτή περιγράφει τη ζωή δύο νέων εργατών, του Ξάνθου και του Δείμου, μέσα στη σαρκοβόρα ανελέητη καθημερινή "Γραμμή Εργασίας". Είναι η ιστορία δύο ανδρών που αντιμετωπίζουν τις αντιξοότητες της ζωής, από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου. Μια αλληγορία του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας που έχει εγκλεισθεί σε μια γιγάντια αποικία μυρμηγκιών. "Ο Φύλακας της Γραμμής" δείχνει πώς μια παράλογη πραγματικότητα, είναι ικανή να μεταμορφώσει τους "ήρωες" της και να τους παραμορφώσει, διερευνώντας παράλληλα και όλες τις ψυχικές τους διαθέσεις. Δεν υπάρχει πια δρόμος, αλλά...

Η μοναξιά πονάει και σκοτώνει. Τι άραγε μπορεί να γίνει όταν δύο μοναχικές καρδιές που είναι εθισμένες στο λάθος αποφασίσουν να ενωθούν και ως που μπορούν να φτάσουν;

Πρόκειται για την περιπέτεια ενός σύγχρονου, γκρινιάρη Σκρουτζ, ο οποίος κλειδωμένος καταλάθος σ' ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο έρχεται αντιμέτωπος με διάφορους ήρωες της λογοτεχνίας. Για τον Χρήστο Κοντοχρήστο τα Χριστούγεννα ήταν η αγαπημένη του μέρα. Έκλεινε να τηλέφωνα αρνιόταν να απαντήσει ακόμα και στις κλήσεις της αδερφής του και, κατά το μεσημέρι, μόνος, ολομόναχος πήγαινε να φάει το κομψό χριστουγεννιάτικο μενού του ξενοδοχείου "Ιντεροκοντινένταλ"... Πώς να φανταστεί όμως, πως όλα θα άλλαζαν εκείνη την παραμονή, εξαιτίας της γραμματικής του κυρίου Μπαμπινιώτη...

Ο χρόνος έγειρε... Μια ιστορία προσωπική, βιωματική κι όμως τόσο "παγκόσμια". Μια ιστορία σ' ένα χωριό της Μάνης, της Σικελίας ή της Χιλής, σε μια εποχή τόσο κοντινή, χρονικά, στη δική μας, αλλά και τόσο απίστευτα μακρινή. Μια ιστορία που θυμίζει Καζαντζάκη αλλά και Μάρκες και που μέσα από τα λόγια της σοφής γερόντισσας αφηγήτριας επιχειρεί την ψυχολογική και κοινωνιολογική προσέγγιση μιας ολόκληρης εποχής. Μια σπουδή πάνω στην ανθρώπινη ψυχολογία αλλά και στην εγκληματολογία! Καθηλωτικό, ανθρώπινο, συγκινητικό, "σκληρό"! [...] και να 'θελες να γλιτώσεις, δεν μπόραγες....

Ο άνθρωπος, που επιχειρεί μια ανασκόπηση της ζωής του στην προσπάθειά του να εντοπίσει τη θέση του στον κόσμο αλλά κυρίως να ορίσει τον χώρο του, προσκρούει στην πιθανότητα όλα αυτά, τα θεωρούμενα απολύτως ελεγχόμενα, να υπογραμμίζουν απλώς την ισχνή, θνητή του υπόσταση, απέναντι σε ανώτερες, ασαφείς και αόρατες δυνάμεις. Στο σημείο αυτό "συναντάται" με τον τραγικό ήρωα, τον Οιδίποδα, τον απόλυτα ελεύθερο άνθρωπο, που γέννησε η μυθική ελληνική σκέψη, και απογείωσε η δραματική τέχνη του Σοφοκλή. Η Μοίρα ή ο Άνθρωπος; Ποιος έχει την τελευταία λέξη σ' αυτό το παιχνίδι που κ...

Η Δανάη για να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό του πατέρα της και του μεγαλύτερου αδερφού της παντρεύεται σε μικρή ηλικία. Καταλήγει όμως με έναν σύζυγο μίζερο και μικροπρεπή και καθώς ωριμάζει συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο τη λάθος επιλογή της. Προσπαθεί να συμβιβαστεί για τις δυο κόρες της. Μετά τον ερχομό και του τρίτου της παιδιού, απέριττη αλλά αγέρωχη, οπλισμένη με ισχυρή πνευματική πειθαρχία, οργανώνει την απόδρασή της από τον μίζερο και ασφυκτικό οικογενειακό της περίγυρο. Δεν παρασύρεται από συναισθηματικές αδυναμίες. Οι "αταξίες" της είναι μέρος του σχεδίου τ...

Δύο αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες εξάρτησης. Δύο παράλληλες -όχι χρονικά- αλλά συναισθηματικά ιστορίες ζωής. Ίσως και αγάπης, εάν η αγάπη φτάνει ως εκεί που βλέπει κανείς τα λάθη του στο πρόσωπο του άλλου ή βλέπει στο πρόσωπο αυτό τη σωτηρία από αυτά τα λάθη. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, κάποτε γονιών, πατέρας θύμα του πατέρα, μητέρα θύμα εκείνου. Ένα ζευγάρι νεαρών, άντρας θύμα του εαυτού, κοπέλα θύμα της μητέρας της. Ο καιρός κυλά μέσα σε τεχνητές χαρές, δάκρυα δειλίας, αλλά και αχτίδες ελπίδας, γιατί κάποτε, κάποιος χόρεψε πάνω στην μπαλαρίνα με τα κερασένια χείλη τ...

Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. 1915. Στρατοί και στόλοι συρρέουν στη Θεσσαλονίκη, που ήδη είναι ένα μωσαϊκό φυλών, θρησκειών, οσμών και χρωμάτων, προσφύγων από παντού και τραυματιών. Ο πληθυσμός σκαρφαλώνει από εκατόν πενήντα στις πεντακόσιες χιλιάδες. Οι μοίρες των ανθρώπων αλέθονται στα σαγόνια του πολέμου. Ταυτόχρονα η πόλη γίνεται μια απέραντη πανήγυρη, ιδιαίτερα στην παραλιακή ζώνη του λιμανιού και των κακόφημων συνοικιών. Φώτα, μουσικές, πορνεία και αλκοόλ δίνουν μια άλλη όψη στο πολεμικό δράμα, που εκτυλίσσεται κάμποσα χιλιόμετρα στα μέτωπα έξω απ' την πόλη. Η Αυγερινή...

"Οι αλανιάρηδες" είναι το πιο ολοκληρωμένο έργο του Βουτυρά στην κατηγορία της "αλητογραφίας" ή "ταβερνογραφίας", όπως ονομάσθηκε. Ωστόσο, το πλαίσιο του έργου δεν είναι τα περιθωριακά στρώματα όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά ολόκληρο το ελληνικό προλεταριάτο της πρώτης εικοσαετίας του αιώνα μας, που ήταν ένας κόσμος ρευστός και ασαφής στο εσωτερικό του. Στη νουβέλα ο Βουτυράς αποτυπώνει σε πρώτο επίπεδο την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της μποέμικης αργοσχολίας, αλλά υφαίνει ταυτόχρονα στο φόντο και "δένει" με την ιστορία του τα κύρια χαρακτηριστικά της κοινωνικής πραγματικό...

Η Αθήνα, η παράξενη μοναξιά της πρωτεύουσας, οι άνθρωποι του Αυγούστου και εγώ μόνος απέναντί τους που έψαχνα αλλά δεν ήξερα τι. Μάγισσες έψαχνα... αυτό έψαχνα. Και τη βρήκα στο πρόσωπο της θείας Λίλη. Αν μπορούσα, "θεία" θα την έλεγα και τώρα, κι ας θύμωνε. Θα τη κερνούσα κονιάκ, φιάλες ολόκληρες πολλών αστέρων, θα με κερνούσε γνώσεις και λόγια. Λόγια από τα δικά της, μεστά. Θα τη ρωτούσα να μου δώσει τη δική της απάντηση στην ερώτηση που κάποια στιγμή μου έκανε εκείνη: "Πώς είναι τώρα η δική σου ζωή;" Αυτό θα τη ρωτούσα. Στα 30 μου χρόνια άφησα πίσω μου το παρακμιακό φάν...