Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΤΟ ΖΥΓΙΑΣΜΑ Τα παγωµένα απογεύµατα στην πόλη, Οι δράκοι σιωπηλοί γυροφέρνουνε από ψηλά Ο ψυχρός ήλιος κρύβεται στις φτερούγες και σκιές σαλεύουν στα έρηµαπεζοδρόµια. Περπατώ µε τ' ατσαλένια µου παπούτσια στις παγωµένες πλάκες. Δε φοβούνται τον σκληρό θόρυβο από τα µέταλλα. Δεν φοβάµαι τους δράκους. Πού και πού - ανάµεσα στην κίνηση των µαύρων φτερών µια ακτίνα λαµποκοπά Και τότε... Χαµογελώ, και τότε... τα παγωµένααπογεύµατα γεµίζουνστριγκλιές.

Σε ψυχιατρείο στην Τουρκία; Ναι, αλλά αυτοί δεν είναι σαν τους άλλους, είναι Τούρκοι αντιστασιακοί, φιλέλληνες ή κάτι τέτοιο. Η όμορφη γιατρός -ονομάζεται Αυγουστίνα- μας υποδεικνύει μια έξοδο. Πάω να βγω αλλά εμφανίζονται μπροστά μου τρία μικρά Τουρκάκια, κουρεμένα σαν γλόμποι, που με κοιτάζουν χαμογελώντας περίεργα. Οι μπόμπιρες δεν μου φαίνονται εντάξει, μυρίζομαι μικρούς χαφιέδες και ρωτάω την Αυγουστίνα -γαμώτο, ήταν όμορφη η Τουρκάλα- αν υπάρχει άλλη έξοδος. Εκείνη πρόθυμα με οδηγεί σε μια πόρτα· τη δρασκελίζω και βρίσκομαι στο δρόμο. Είμαι μόνος μου. Η πόλη μου θυμίζ...

Δεκαπέντες αλλόκοτες ιστορίες, γύρω από το δίπολο έρωτας και θάνατος, ανάμεσα στη μαύρη κωμωδία και στο δράμα. Με ήρωες σχεδόν πάντα ερωτευμένους, κάποτε γονατισμένους από τις ενοχές και τις απώλειες, μερικές φορές ταπεινωμένους ή απλώς ευάλωτους, αλλά και αδελφοκτόνους, παιδεραστές, αιμομίκτες. Σε όλες τις ιστορίες εμφανίζεται, όταν δεν πρωταγωνιστεί, ένα ασήμαντο παραθαλάσσιο θέρετρο ονόματι Λίμνη Αχαΐας, που θα μπορούσε να βρίσκεται σχεδόν παντού, και ταυτόχρονα πουθενά αλλού εκτός από την Ελλάδα. Οι "Ιστορίες της λίμνης" είναι ένα έργο σπονδυλωτό, ένα μυθιστόρημα π...

Το πολυτελές αυτοκίνητο πέρασε τα σύνορα. Οι επιβάτες του, δύο άνδρες και δύο γυναίκες, με αρχοντικό ύφος και άψογα ντυμένοι για ταξίδι, με το καστόρινο μπουφάν, το φουλάρι και το ψαθάκι, τους κατέταξαν στα μάτια των συνοριοφυλάκων σαν άτομα υπεράνω υποψίας ώστε ο έλεγχος να είναι τυπικός και συνηθισμένος. Κατευθύνονταν προς τη Θεσσαλονίκη.

Οι ιστορίες του πίνακα είναι τρεις μικρές νουβέλες με ήρωες εκπαιδευτικούς. Η επαγγελματική τους ιδιότητα καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα και τη ζωή τους ολόκληρη. Στο "υπέροχο κάτι" ένας εξαίρετος φιλόλογος, αλλά φοβισμένος, μονήρης, ιδιόρρυθμος και απροσάρμοστος τύπος, καταλήγει ευτυχής στην τρέλα, παρέα με μια ανάλογα ταλαιπωρημένη συνάδελφο, αφού πρώτα βιώσει την απογοήτευση από την οικογένεια, τον έρωτα, την κοινωνική ζωή, το επάγγελμα και τη φιλία. Στην "παράσταση ζωής" ζωντανεύουν οι χαρακτήρες μιας τάξης ενός σχολείου ατόμων με ειδικές ανάγκες. Μια παράστασ...

Δυο νουβέλες που φέρνουν στο προσκήνιο τη ζωή του καθενός μας. Μέσα στις γραμμές του βιβλίου ο αναγνώστης ανακαλύπτει ένα κομμάτι από τον εαυτό του, που το φυλάει βαθιά μέσα στην ψυχή του. Είναι η ευκαιρία του να βγάλει τα κρυφά και να νιώσει ελεύθερος. Οι ιστορίες τριών γυναικών και ενός άντρα πλεγμένες με ιδιαίτερη μαεστρία από τη συγγραφέα, αφήνουν μια γεύση πίκρας αλλά και ανακούφισης. "Μιλάμε, συναναστρεφόμαστε, επιθυμιόμαστε ίσως, μα δεν συνεννοούμαστε. Αυτή είναι η σκληρή μας τύχη. Η αιώνια παρεξήγηση. Τα λόγια και η σκέψη μας φτάνουν παραμορφωμένα στην αντίληψη...

Όλα παραπέμπουν σε κάτι απλό, οικείο, σχεδόν οικογενειακό. Νιώθουν άνετα, κάποιες φορές ευφορικά. Κινούνται μεταξύ μέσης και τρίτης ηλικίας και παραείναι απασχολημένοι με αυτά που κάνουν, θέλουν ή περιμένουν ώστε να προσέξουν πως μέσα στο ίδιο σπίτι ανοιγοκλείνουν πόρτες και εμφανίζονται παιδιά. Παιδιά που μεγαλώνουν εν μέσω μυστικών. Που πέφτουν σε διαλείμματα σιωπών απλώς και μόνο επειδή έρχονται αντιμέτωπα με λέξεις, εκφράσεις, και μυστικά πολυάσχολων καλά κρυμμένων ενηλίκων. Πολύ σύντομα αρχίζουν να θέτουν ερωτήσεις και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Σκιές σκάνε στους τοί...

Το χωριό της κυρα-Γεσθημανής, της αδελφής της τής Φιγιλιάνας, των θυγατέρων της, της Βικτωρίας και της Αρετής, της ζητιάνας Μπέλκας, των Αλλόκοτων, είναι ένας τόπος παραδείσιος· μια παράξενη Ατλαντίδα, όπου ο χρόνος κινείται για εφτά χρόνια και πέντε μήνες, κι ύστερα ξαναγυρνάει πίσω. Δεν υπάρχει χρήμα, δεν υπάρχει κτητικότητα, αλλά μια ισορροπία που την εξασφαλίζει η αποδοχή των πρωτογενών στοιχείων της ζωής. Και πάρε δώσε με τον έξω κόσμο δεν έχουν· ένα πανύψηλο βουνό, πέρα απ’ το οποίο μαίνεται ένας αιώνιος πόλεμος, κρατάει το χωριό απομονωμένο. Μόνος ξένος, μόνος επισκέ...

11 γυναίκες τελείως άγνωστες μεταξύ τους έχουν κάτι κοινό: Έχουν ξεπεράσει σε χρόνο ρεκόρ τους πρώην τους και όλες τους με κόκκινο κραγιόν έχουν γράψει ένα quote που τις αντιπροσωπεύει στο καθρέπτη του δωματίου τους. Μόνο μια ιστορία έχει άσχημο τέλος που το ακούμε σε καθημερινή βάση και δε θέλουμε ποτέ να τη ζήσουμε.

Το ίδιο βράδυ τηλεφώνησε στους γονείς της για να τους ανακοινώνει ότι σκόπευε να παρατείνει την παραμονή της στη Ρώμη και πως δεν θα κατέβαινε στην Ελλάδα για τις καλοκαιρινές της διακοπές, όπως συνήθιζε τόσα χρόνια. Τους είπε ότι ήθελε ν' αρχίσει να συγκεντρώνει το υλικό τής διπλωματικής της εργασίας, ώστε να μην πνιγεί όταν θα επέστρεφε τον Σεπτέμβριο. Το ίδιο βράδυ ήξερε πως και στη Ρώμη υπάρχει καλοκαίρι… Χρόνια μετά, αφήνοντας πίσω της μια απόλυτα προγραμματισμένη ζωή, ξεκινάει ένα ταξίδι αναζήτησης και αυτογνωσίας. Δεν έχει πια καμιά αμφιβολία για την απόφασή της....

Από την Τραχήλα της Έξω Μάνης μέχρι το τελευταίο κυκλαδονήσι, την Αμοργό, με ενδιάμεση στάση στην Αθήνα. Μια κόκκινη γραμμή, κατακόκκινη, ξεκινά από τη δεκαετία του '50 και φτάνει στη σημερινή εποχή. Κοινή διαπίστωση: τα λάθη παύουν να διαιωνίζονται όταν παύουν να υπάρχουν οι άνθρωποι που τα διαπράττουν. Ένας ιδιαίτερος συνδυασμός κειμένου και εικόνας, ή η εικαστική προσέγγιση της γραφής, σ' ένα βιβλίο όπου ο λογοτέχνης και ο εικαστικός αφηγούνται, με τον τρόπο του ο καθένας, την ίδια ιστορία. Το βιβλίο αυτό εγκαινιάζει τη σειρά μας "εν-έδρα", με ιστορίες, στιγμιότυπα...

Πόσα ψέματα χωράει η αλήθεια σου, πόσες λεηλασίες αντέχει το κορμί σου, πόσα γκάζια σηκώνει το αυτοκίνητό σου, πόσο αίμα ρουφάει η ευημερία σου, πόσες κραυγές πιάνει το αυτί σου, πόσες αναπνοές μετράει η ανάσα σου και πόσες αλήθειες χωράει το ψέμα σου, αν θέλεις καλά μόνο να βρεις; Προς αναζήτηση απάντησης στη σκιερή πλευρά της νεοελληνικής πραγματικότητας. Ατομικές πορείες που διασταυρώνουν τα αδιέξοδα, τους αγώνες και τις προδοσίες τους στην ελπίδα, στην αυταπάτη και στο άλλοθι ότι "καλά μόνο θα βρουν". Νουβέλα που αποτελείται από μικρά κεφάλαια αφιερωμένα σε διαφορετι...

Έσφιξε τον κόμπο καλά. Έβαλε διπλή και τριπλή σακούλα, έκανε κι άλλους κόμπους, να μη μπορέσουν να το σκάσουν. Πώς να 'βγαιναν άλλωστε; Δεν είχαν νύχια, δεν είχαν ψυχή και δύναμη για κάτι τέτοιο. Αλλά έπρεπε να 'ναι σίγουρη. Παραμόνευε για ώρες μέχρι που η νέα μάνα έφυγε να βρει κάτι να φάει και να κάνει γάλα. Και μόνο τότε η Μαριώ κλειδαμπάρωσε τις πόρτες και τα παράθυρα κι άνοιξε τη ντουλάπα με τα ρούχα να βρει το καταφύγιο της γάτας, εκεί που 'χε γεννήσει τα μικρά της. Ήταν ζεστά και μαλακά. Γι' αυτό είχε χωθεί εκεί. Εκεί άφησε τα μωρά και τον πλακούντα της. Δεν άφηνε...

Η Σύλβια είναι μια νέα γυναίκα που ζει στην Αθήνα του σήμερα. Τη συναντώ καλοκαίρι, την ώρα που αποχωρεί από μια σχέση έρωτα. Ακούω την καρδιά της που αυθόρμητα, ειλικρινά, σε χρόνο παρόντα, κάνει αφήγηση τον πόνο του αποχωρισμού. Θα μπορούσε να είναι μια αφήγηση μοναξιάς στο γκρι φόντο της απουσίας ενός εραστή που ακόμα δεν έγινε παρελθόν. Η ζωή όμως ρέει, πάντα παρούσα. Στο φόντο της καρδιάς ακουμπάει αθόρυβα φωτεινές, χρωματιστές πινελιές, μικρά, καθημερινά θαύματα επικοινωνίας. Ιδού ένα γλυκό παραμύθι που αφηγείται όσα μεσολάβησαν από τα περίεργα και θαυμαστά γεγονότα τ...

"Κοίτα, μαμά, αστραπές!" ούρλιαξε η Μόνικα βλέποντας τα ηλεκτρικά πλοκάμια να καψαλίζουν ουρανό και θάλασσα. Το φόρεμα κόλλησε μονομιάς επάνω της κι άρχισε να τρέμει. Mα γιατί ήρθαν εδώ; Mήπως η μητέρα σκοπεύει να αυτοκτονήσει; Mήπως δεν άντεξε αυτό που συνέβη με τον Ύπαρχο και θέλει να πνιγεί για να πάρει εκδίκηση; Η Στέλλα, όμως, που η καταιγίδα την ενθουσίαζε, ξεπάτωνε ήδη με τις οπλές της τα σανίδια του καταστρώματος. Ω, είναι βέβαιο πως σκοπεύει να ριχτεί στην πισίνα, πρόλαβε να σκεφτεί η Μόνικα, κι αμέσως η μητέρα την άρπαξε κι άρχισε να τρέχει, αστράφτοντας κι η ίδια...