Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Κοίτα, μαμά, αστραπές!" ούρλιαξε η Μόνικα βλέποντας τα ηλεκτρικά πλοκάμια να καψαλίζουν ουρανό και θάλασσα. Το φόρεμα κόλλησε μονομιάς επάνω της κι άρχισε να τρέμει. Mα γιατί ήρθαν εδώ; Mήπως η μητέρα σκοπεύει να αυτοκτονήσει; Mήπως δεν άντεξε αυτό που συνέβη με τον Ύπαρχο και θέλει να πνιγεί για να πάρει εκδίκηση; Η Στέλλα, όμως, που η καταιγίδα την ενθουσίαζε, ξεπάτωνε ήδη με τις οπλές της τα σανίδια του καταστρώματος. Ω, είναι βέβαιο πως σκοπεύει να ριχτεί στην πισίνα, πρόλαβε να σκεφτεί η Μόνικα, κι αμέσως η μητέρα την άρπαξε κι άρχισε να τρέχει, αστράφτοντας κι η ίδια σαν τον ουρανό, το ίδιο τρομερή με τη θύελλα, ισάξιες κι ισοδύναμες η μητέρα κι η θύελλα, το γέλιο της κι ο κεραυνός, έτρεχαν τραβώντας τη Μόνικα έξω απ' τα όρια. Μαμά, φοβάμαι! τόλμησε να σκεφτεί κι αμέσως "χραπ!", το στόμα των νερών την κατάπιε. Όταν, μια αιωνιότητα αργότερα, ανέβηκε στην επιφάνεια, αντίκρισε το ευτυχισμένο σώμα της μητέρας ανάσκελα, να χαμογελά στις ριπές που το μαστίγωναν. Κοίταξε καλύτερα. Υπάρχουν φορές που η μητέρα δεν είναι η μητέρα, αλλά μια αρχαία θεότητα, που τ' απλωμένα μπράτσα της γίνονται φτερά και τα ξεδιπλώνει αγέρωχη, σαν φλάμπουρα του Αγίου Μάρκου, σαν σημαίες του ΕΛΑΣ, σαν "άλμπατρος" του Μπωντλαίρ. Και ανυψώνεται. Kαι 'σύ, που φοβόσουν πως θα κατακρημνιστεί στο έρεβος, το βλέπεις αυτό και θαμπώνεσαι. Το "Καλό αίμα, κακό αίμα" είναι μια συλλογή διηγημάτων όπου το πραγματικό και το φανταστικό, το τραγικό και το κωμικό, το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, αναμειγνύονται και περιπλέκονται, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να οδηγείται σε έναν κόσμο σχεδόν μυθικό. Οι ήρωες των ιστοριών δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, αλλά υπάρξεις ποιητικές, οι οποίες αντιστέκονται στην εξομοίωση και τον αφανισμό μέσα από πράξεις υπέρβασης που, ενώ στον "πραγματικό κόσμο" θα έμεναν στην αφάνεια, μέσα από την ιδιαίτερη γραφή της Ελεωνόρας Σταθοπούλου αναδεικνύουν τον κρυφό ηρωισμό τους. Όλα τα πρόσωπα των διηγημάτων εκφράζουν μια λαχτάρα για λύτρωση. Θα καταφέρουν τελικά να τη ζήσουν; Δεν θα το μάθουμε ποτέ με σιγουριά, ακόμη κι αν μια γραμμή πριν από το τέλος όλες οι καμπάνες χτυπούν αναστάσιμα.