Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

... Ένα αίνιγμα που 'θελα σαν εγκεφαλικό παιχνίδι να το λύσω, να ικανοποιήσω μια ιδιότυπη εσωτερική πείνα, που μ' οδήγησε αργότερα στην αποκάλυψη κορυφαίων μυστικών του, που όπως κατάληξα καθόρισαν τον όλο χαρακτήρα της ζωής του. Δεν μπορούσα να υποψιαστώ τότε πως κι εμένα τα μυστικά θα μ' άλλαζαν οριστικά, κατακαίγοντας τα τρυφερά ακόμα φύτρα της καθημερινής ανθρώπινης συμπεριφοράς, αποδεχόμενος άλλο κώδικα συμπεριφοράς, το δικό του. Τον γνώρισα στα πενήντα του. Παντρεμένος με την Ευτυχία, μια αινιγματική γυναίκα όλο μυστικά και σιωπές. Στα μάτια της έπαιζαν πράσινα και κ...

Επιστρέφοντας στην Πόλη ύστερα από τρία χρόνια για την κηδεία του Σάββα Βέρτοβιτς, ενός ηλικιωμένου Ρωμιού με τον οποίο είχε συνδεθεί με μια βαθιά φιλία, ο Πέτρος, νεαρός δικηγόρος από την Αθήνα, βρίσκεται αντιμέτωπος με τις αναμνήσεις των τεσσάρων χρόνων που έζησε στην Κωνσταντινούπολη δουλεύοντας ως φωτογράφος για ξένους και Έλληνες ανταποκριτές. Στην κηδεία, στο παλιό ρωμαίικο νεκροταφείο του Σίσλι, έρχεται και η Νουρχαγιάτ, μια Τουρκάλα ισλαμίστρια δημοσιογράφος με την οποία ο Πέτρος είχε ζήσει έναν παράφορο έρωτα. Οι δύο αυτοί τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, ο καθένα...

Μια γυναίκα τολμά να ξαναγαπήσει Μπορεί αυτό να είναι ένα νέο λάθος ή μια νέα αρχή. Φορά πέπλα, συναντιέται με νεράιδες, αφήνεται. Βαδίζει ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, πηγαίνει στα παραμύθια που της αλαφρώνουν την ψυχή και την πάνε ταξίδια στην ομορφιά, στην αγάπη, στον έρωτα και στην αλήθεια...

Για μισό περίπου αιώνα στον υποβλητικό βράχο της Σπιναλόγκας περπάτησαν, ερωτεύτηκαν, μαρτύρησαν αλλά και επιβίωσαν άνθρωποι που προέρχονταν από την "απέναντι όχθη", θύματα μιας ολόκληρης εποχής. Στο καστρόχτιστο νησί του Μεραμπέλλου, σ' ένα χώρο ταυτισμένο με την προκατάληψη, έχτιζαν τη ζωή τους από την αρχή οι εκτοπισμένοι, προσπαθώντας να ξεπεράσουν τις κοινωνικές αντιξοότητες, ώστε να προετοιμάσουν μια αξιοπρεπή αποχώρηση από τον "επίγειο παράδεισο". Ο αποκλεισμός αυτών των ανθρώπων και η καθημερινότητά τους υπήρξαν για πολλά χρόνια ζητήματα ταμπού για την ελληνική κοιν...

"... Είναι πολύ σημαντικό για μένα να μην παρανοηθούν τα κίνητρά μου. Δεν σκόπευα να κάνω κακό. Δεν ήθελα να καταστρέψω. Δεν ήταν σκοπός μου να στερήσω αυτό που ήταν πολύτιμο. Αποζητούσα μόνο να απελευθερώσω από αυτό που θεωρούνταν αξεπέραστα τέλειο. Έβλεπα τον εαυτό μου να προσφέρει ένα δώρο, μια διέξοδο, μια πρόκληση. Άνοιξα το παράθυρο και τον είδα να αστράφτει μέσα στο ηλεκτρικό, πορτοκαλί πέπλο του. Είχα δίκιο. Έπρεπε να πέσει όποιο κι αν ήταν το τίμημα..." Ο ήρωας του βιβλίου δεν διαθέτει όνομα παρά μόνο δύο αρχικά: Χ.Κ. Παραμένει έφηβος. Μεγαλύτερος ίσως στα χρόν...

Ένας μονόλογος. Μια απολογία χωρίς ένοχο. Ένα τέλος αναπάντεχο που δεν είναι ούτε τιμωρία ούτε κατάληξη, είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Η Βασιλική μιλάει για να μη χάσει τα λογικά της. Μιλάει θαρρείς με τις γυναίκες, όλες τις γυναίκες και, κάποτε κάποτε, είναι αυτή όλες οι γυναίκες που μιλούν. Ένας κώδικας αφήγησης που περνάει απ' τη βιογραφία και την αναπαράσταση στο διαχρονικό, στην ποιητική της μοίρας. Ένας λόγος λιτός, δυνατός, τολμηρός. Η συγγραφέας απλώνει τα τραχιά μα συνάμα αδιόρατα, διάφανα σχεδόν, νήματα της ύπαρξης μέσα από εικόνες και λέξεις και σε καλ...

Για μισό περίπου αιώνα στον υποβλητικό βράχο της Σπιναλόγκας περπάτησαν, ερωτεύτηκαν, μαρτύρησαν αλλά και επιβίωσαν άνθρωποι που προέρχονταν από την "απέναντι όχθη", θύματα μιας ολόκληρης εποχής. Στο καστρόχτιστο νησί του Μεραμπέλλου, σ' ένα χώρο ταυτισμένο με την προκατάληψη, έχτιζαν τη ζωή τους από την αρχή οι εκτοπισμένοι, προσπαθώντας να ξεπεράσουν τις κοινωνικές αντιξοότητες, ώστε να προετοιμάσουν μια αξιοπρεπή αποχώρηση από τον "επίγειο παράδεισο". Ο αποκλεισμός αυτών των ανθρώπων και η καθημερινότητά τους υπήρξαν για πολλά χρόνια ζητήματα ταμπού για την ελληνική κοιν...

"Στον παράδεισο θα σε ψάχνω μοναχή". Δυο ξεχωριστές ιστορίες που διαγράφουν την ψυχολογία της σημερινής γυναίκας και τη βαθιά αλλαγή του προσώπου της. Γραμμένες με τη γνωστή γραφή της συγγραφέως, την ποιητική γραφή της αναλυτικής σκέψης, μας οδηγούν στη μοναξιά που βιώνει η σημερινή γυναίκα, μοναξιά του έρωτα αλλά και μοναξιά της αξιοπρέπειάς της. Γιατί η ανάγκη της για απόλυτη προσφορά, αυτή η βαθιά ανάγκη της για θυσία, μόνο στη μοναξιά την οδηγεί. "Στόχος μου ήταν να οδηγήσω τη Ναταλία και τη Χριστίνα σε ένα είδος αυτο-ανάλυσης, έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουν τα λά...

Έρχεται κάποτε η στιγμή που η ζωή σου συναντά τη μοίρα σου, κι εσύ αντί να της απλώσεις το χέρι κρύβεσαι μέσα στα κατάβαθα της ψυχής σου, εκεί που υπάρχουν μόνο οι φόβοι σου. Κι ένα φάντασμα. Ένα φάντασμα που αρχίζει να ζει μαζί σου παράλληλα, να σ' ακολουθεί στα βήματά σου, να ανασαίνει στην ανάσα σου, να κυριαρχεί στη σκέψη σου και στο τέλος να ζεις γι' αυτό κι όχι για σένα. Μια συμβίωση που όχι μόνο δεν σε απελευθερώνει αλλά αντίθετα σε σέρνει στο βυθό και στην αυτοκαταστροφή. Και στη θυσία της δειλής σου ψυχής.

Μια μυστική και μυστηριώδης αίρεση ευαγγελίζεται το θαύμα της πολλαπλής ζωής. Αυτή η ακατονόμαστη αίρεση θα μπορούσε να είναι η λογοτεχνία, αλλά πώς να το εξηγήσεις αυτό σ' έναν περιδεή μικροαστό όπως ο ήρωας της νουβέλας, ο Δ.Χ., που τρομοκρατείται από ένα σχετικό μήνυμα στον τηλεφωνητή του; Η "Κωμωδία" -που ασφαλώς δεν είναι Θεία, αλλά ελπίζει τουλάχιστον να είναι Ανθρώπινη- είναι μια χαρμόσυνη ιστορία μυστηρίου, αγωνίας και διαβολικών ανατροπών, με κορυφαία την ανάθεση στον αναγνώστη της ευθύνης και της τέρψης να λύσει το αίνιγμα.

"Κοίτα, μαμά, αστραπές!" ούρλιαξε η Μόνικα βλέποντας τα ηλεκτρικά πλοκάμια να καψαλίζουν ουρανό και θάλασσα. Το φόρεμα κόλλησε μονομιάς επάνω της κι άρχισε να τρέμει. Mα γιατί ήρθαν εδώ; Mήπως η μητέρα σκοπεύει να αυτοκτονήσει; Mήπως δεν άντεξε αυτό που συνέβη με τον Ύπαρχο και θέλει να πνιγεί για να πάρει εκδίκηση; Η Στέλλα, όμως, που η καταιγίδα την ενθουσίαζε, ξεπάτωνε ήδη με τις οπλές της τα σανίδια του καταστρώματος. Ω, είναι βέβαιο πως σκοπεύει να ριχτεί στην πισίνα, πρόλαβε να σκεφτεί η Μόνικα, κι αμέσως η μητέρα την άρπαξε κι άρχισε να τρέχει, αστράφτοντας κι η ίδια...

"Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην. Η δε γη ήτο άμορφος και έρημος, και σκότος επί του προσώπου της αβύσσου. Και Πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφάνειας των υδάτων. Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω φως· και έγινε φως· και είδεν ο Θεός το φως ότι ήτο καλόν, και διεχώρισεν ο Θεός το φως από του σκότους. Και εκάλεσεν ο Θεός το φως ημέραν, το δε σκότος εκκάλεσε, νύκτα. Και έγινεν εσπέρα, και έγινε πρωί, ημέρα πρώτη." ("Γένεση", 1/α/1-5) Η φαντασία, το όνειρο, η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στα συναισθήματα, στις αρχέγονες ευαισθησίες, στα καλέσματα της Φύσης, τον οδηγούν...

Ήξερε ο Νικολής πως ο καπετάνιος δεν είχε ιδέα από στεριανές μηχανές, από τροχοφόρα, μονάχα με άξονες και προπέλες έκανε τις δουλειές του πενηνταπέντε χρόνια τώρα, από τα δώδεκα του μέσα στο γριγρί, μες στο Ανάργυρος, μες στο Ιωάννης, ύστερα σ' έναν μπάτη εξάμετρο και τα τελευταία σαράντα στο Δεσποινιώ που απόμεινε η μόνη του παρηγοριά στη ζωή, μαζί ταξιδεύανε με όλους τους καιρούς, αβύθιστο σκαρί το Δεσποινιώ, όχι σαν τα τσόφλια τα καινούρια, όργωνε το Αιγαίο και το Ικαρία, οχτώ και δέκα ώρες δρόμο από το αγκυροβόλι του για να ρίξει τα παραγάδια, ο Πέτρος τρόμαζε και μόνο...

Δύο πιστολιές, ακριβώς από πίσω του και αμέσως άλλες δύο θρυμματίζουν τη νύχτα. Ύστερα βήματα που απομακρύνονται τρέχοντας. Η Φιλίτσα ουρλιάζει δείχνοντας τον αποσβολωμένο Μισέλ: "Αυτός με ξέρει". Τα βήματα επιστρέφουν. Τις δύο και τις άλλες δύο πιστολιές ο Μισέλ δεν τις άκουσε. Η Φιλίτσα εξακολουθούσε να ουρλιάζει υστερικά: "Αυτός με ξέρει". Ο Μισέλ κρατώντας με τα χέρια την ανοιχτή κοιλιά του κατάφερε να συρθεί, σχεδόν πάνω από τον νεκρό Σαράντη, ως τον πλάτανο. Ακούμπησε στην τραχιά ρίζα του και λίγο πριν το κεφάλι του πέσει δίπλα ξερό, ήρθε η Βιργινία Βαρλάμη και...

Στρασβούργο. Ένα μικρό πανδοχείο, χτισμένο δίπλα στο ποτάμι το μεσαίωνα, αγκαλιάζει τους φιλοξενούμενους του με την σπάνια μαγεία αυτής της πόλης. Ιδιοκτήτης, ο Λεό Μούλερ, ένας στοργικός γιος, πιστός σύζυγος, προστατευτικός πατέρας και χαζοπαππούς. Ανάμεσα στα καλντερίμια και τα σπιτάκια με τις ξύλινες σοφίτες, γύρω από τραπέζια με αλσατικά φαγητά και μυρωδιές φρεσκοψημένου παν ντ' επίς, η ζωή κυλά παρέα με νοσταλγικές αναμνήσεις που πληγώνουν και ελπίδες για το μέλλον. Ο παγκοσμίου φήμης έλληνας ζωγράφος, Αλέξανδρος Παλιός, θα μείνει στο πανδοχείο με μοναδικό σκοπό, να αν...

Πρόκειται για τις νουβέλες "Το τρυφερό μαχαίρι του Πέτρο Μπόλε", "Η παγωμένη καρδιά των ευτυχισμένων ανθρώπων", "Το χαραγμένο σιτάρι", "Η μουγγή καμπάνα" οι οποίες πρωτοκυκλοφόρησαν σε τέσσερα αυτόνομα βιβλία στα χρόνια 2002-2003 από τις εκδόσεις Πατάκη. Οι τρεις πρώτες από αυτές μεταφράστηκαν στα αγγλικά, στα γαλλικά και στα ιταλικά. Από το 2005 τα πρωτότυπα κείμενα, καθώς και όλες οι μεταφράσεις τους, κυκλοφορούν (και θα εξακολουθήσουν να κυκλοφορούν) στο σύνολό τους στο Διαδίκτυο (στη διεύθυνση http://www.triaridis.gr/tessera/), ελεύθερες από κάθε "πνευματικό δικαίωμα"....

Η Αντιγόνη όταν δεν βήχει, ακούει... Το βιβλίο αυτό το έγραψε ο θυμός. Θυμός ενάντια στη μητέρα, στον πατέρα, στην οικογένεια, στον τόπο και στην ταυτόχρονη ιστορία. Οικογένεια - αντανάκλαση της εποχής, εποχή γεμάτη αδικία, φόβο και οικονομική εξαθλίωση, που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια χώρα που μισεί τους κατοίκους της, όχι όλους, μόνον αυτούς που αρνούνται να ζουν και να δρουν κατ' εικόνα και ομοίωση της πολιτικής πατριαρχίας. Αντίδοτό τους, η δυνατή, θολή αριστερή φαντασίωση. Μέσα σ' αυτή ζει η Αντιγόνη, η μητέρα. Αντλεί τόλμη, σκληρό λόγο και τα δικά της όνειρα....